Austri - 31.01.1896, Blaðsíða 2

selja ]iá feðgn, og jiorði Soltlún ekki
að sækj'i jui í lii'ill sendiherra, En
Sa.id pasja. iuifði flúið á núðir Eng-
lendinga fyrir roiði Soldáns yfir Jiví,
að Sodi treystist eigi nndir pessum
kringuinstæðum að gjörast stórvezir
iians. Grunaði Jiví Soldán liann um
fylgi við byltingamenn ríkisins, er
vilja steypa Soldúni úr völdum og
lcoma á sjúlfstæðara stjórnarfyrirkomu-
iagi
Af J>ví að Englendingar hafa
finmitt mi í svo mörg horn að htn,
]iá eiga Jieir óhægra mað að herð.i
scin Jiyrfti að Tyrkjanum með að
bindii pegar enda á loforð sín um
betri stjórn i landinu og meir rétt-
indi fyrir kristna menn.
Danmörk. Kristján konúngur
er nú vel friskur og fer allra sinrta
ferða bæði fótgangandi og riðandi
sem áðnr.
Voðalegt va'tnsflóð varð í desem-
liermánuði á vesturströnd Jótlands,
einlcum pó við Limafjörðinn. par
sem sjórinn gekk allstaðar á l:ind ujip
og langt upp í bæina, svo víða varð
að fara ú hát.um eptir götunum, vegir
og jarnbrautastígir fvlltust með vatni
svo róa matti yfir Jiá. Varð af
pessu ílóði mikið fjártjón og nokkrir
menn missta par lífið.
Ríkisjiingið h.efir nú sampykkt
að leggja fé fram til pess að senda
varðskipið ,,Eeimdalu hingað í vor
í sörnu erindum og í fyrra. Sá heitir
J)chwar,cnflúgel, sem verður yfirforingi á
skipinu í sumar.
Eaki hafa tilgátur danskva blaða
nm að ráðgjafi J. Kellemann mimdi
fara frá um nýjárið, reynzt sannar,
og liefir engin breyting orðið á ráða-
neyti konungs erm sem lcomið er.
Pöiitunarfélögin.
—o—
j 'ÍUI 'illu tíðindi kcmu uú
Tnfið „Agli“ frá útlöndum, að
Bandavíkjamenn liefðu aptur
Jiækkab innflutningstollinn á ó-
unninni ull og ullarvefnaði, sem
munhafa töluverðalækkun áliinni
íslenzku ull í f. r nuö sér.
Éf jictta gæti or&ib til fress,
aö Býta fyrir jní, að ullarverk-
smibjur kæmust upp liér á landi,
svo að vér Islendingar hættnm
að senda alla vora ull óunna til
útlanda til jievs að kaupa svo
allskonar klæðnað érr lrenni apt-
ur hingað fluttan, rneð uppsettu
verði — jrá yrði jiað, sem í
fljótu hragði sýnist vera tölu-
vert tjón fyrir landbóndann, —
landinu öllu til heilla og fram-
fara.
Iíin önnur illa fregnin er
sú, að fiað eru allar horfur á
j)ví, að Englendingar banni allan
innflntning á lifandi fé til lands-
ins, og liggja f>ar til 3 orsakir:
Fyrst sú, að nú situr á Eng-
landi jiað ráðaneyti að völdum,
er mjög heldur taum landbónd-
ans og vill bæta kjör hans, sem
innflutningsbann ;i lifandi pen-
ingi niundi míkið styðja að.
í öðru lagí hafa, Englend-
ingar neyðst til að banna allan
innflutning á lifandi peningi frá
Canada, sökum veikinna fmr í
landi á fénaðinum. Og segja
Englendingar, að jiar sem þeir
verði að banna samjiognum sín-
um innflutning á lifandi fé. j>á
sé jieitn eigi vandgjörðara við
útlendinga,
í jjriðja lagi bera Eng-
letidingar fmð fyrir sig sem á-
stæðu til bessara væntanlegu
bannlaga, að flutningur á lifa-ndi
fé frá íslandi sé ill meðferð á
skepnnm (Ilyrplageri), jjar sern
þvílíkur fjöldi drepist nf fénu á
leiöinni, bæði frá Skandmaviu
og íslandi, og sé jrvílík meb-
fotö bönnuð tið lögum. En
fietta hefi r þó abeins átt sér
stað að nokkrum mun hjá þeim
Thordal, Franz ogBirni Ivristjáns-
syni, en fjárfiutningurinn aptur
teldzt afbragðsvel lijá hinum
stærstu útfiyténdum. Zöilner &
áddalín og Itobert Slimon.
jietta útflutningsbann á lif-
andi fé hlýtur ab koma hart
niður á pöntunarfélögunum fyrst
um sinn, ef jrað nær líka til
vor íslendinga, sem vér álítum
sjálfsagt að hinir dugandi og
mikilsmegnandi umboðsmenn
pöntunarfélaganna, þeir Zöllner
og Yidalín og hinn störvitri og
atkvæöamikli ráðgjafi Islands, J.
Nellemann, g'jöri allt sitt til að
afstýra.
En vér viljum bora f)á uppá-
stungu nndir hina heibruðu
pöntunarfélagsstjóra liér á landi,
hvort þeim lítist eigi ráð, að
styðja góða viðleytni þessara
þriggja ágætismanna með opin-
berum bænarskrám og ávörpum
til liinnar enskn stjórnar og
parlamentis um að sýna þessu
landi j)á velvild nú sern fyrri
að láta eigi innflutningsbannið
ná til vor fátæklinganna hér
lieinta á íslandi, sem ýmsra
orsaka vegna hlyti að verba fmö
þungbærara en hinmn stærri
þjóðum, er standa i svomargvís-
legu og hægu verzlunarsam-
bandi við önnur lönd; en vér
íslendingar skiptum að heita
má eingöngu við England og
Danmörku, er sjálf fiytur út
kvikfénab til annara landa, og
getur því eigi oi’ðið oss að libi
í jiessu efni.
Megum vér og muna eptir
f)ví, hve drengilega Englending-
ar réttu oss hjálparliönd í hall-
ærinu siðasta, og er cigi ólík-
legt, að þeir vildu enn vel til
okkar gjöra, ef j)eir fengju í
tíma áskorun frá okkur sjálfum
í j)á átt, J)vi enska bændur
munar svo sáralítið um inn-
fiiiTnine á íslenzkum fénaði jió
hann liéldist vib eins og verið
hefir.
En það þarf um fram allt
að \inda bráðan bng að þessu,
og leyfum véi oss að skora á
liina heiðruðu stjórnendur pönt-
unarfélaganna, að flýta sem
mest fyrir rnálinn, ef þeir á
annab borð vilja sinna jiví. Svo
ættu þessar áskoranir eða bæn-
arskrár, að sendast þegar til um-
boðsmanna félaganna erlendis,
er ratindu koma þeitn á fra'm-
færi á setn Jientugastan hátt, og
útvega dugiindi flyténdur þeirra
við Englandsstjói'n og parla-
mcntið.
Oss er oinmitt kunnugt. um,
nð herra Zöllner fékk þingmann
einn mikils metinn, frá New-
castle, til Jress að mæía gegn
innflutningsbanni á fé béðan, er
jiab var síðast á orði að leggja
það á, -i— og j:a i dugði.
Ifinir dönsku kaupmenn,
er reka verzlun hér á landi,
hafa og hér hib bezta tækifæri
til að styðja f>etta mál vtb ráö-
gjafa íslands, því þeim hlýtnr
að skiljast, ab velrnegun lands-
ins er fóturinn undir auösæld
sjálfra jjeirra. j>eir hafa í fyrra
lagt sjávarútvegi landsins öruggt
liðsyrði með ávarpi sinu til
ríkisdagsins um varbskipib, og
væri nú b;eði viturlegt og drengi-
legt af hínum dansk-íslenzku
kaupmönnum ab styðja nú land-
búnaðinn í ár með J)\ í ab reyna
til ab sporna við innflutnings-
banninn á lifandi fé frá íslandi
til Englands, og mundi J)ab
auki störmn vinsældir þeirra
liér á landi.
Undir þessurn kringumstæð-
nm álítum vér ab jiað væri liið
mesta tjón fyrir pöntunarfélögin
að missa sína reyndu og dug-
andi umboðsmenn, því fæst af
félögunum munu hafa tekið sér
Jósep gamla Jakobsson til fyrtr-
myndar á hinum síðustu góðu
árum og lagt fé til nokkurra
muna í viðlagasjóð, og þó þau
hefðu gjört J>að, álítum vér
meira en tvísýni á að Jjau gætu
fengið heppilegri nmboðsmei.n,
er ætib hafa getað selt flestar
vörur langt undir búðarprís, og
fengib flestum kaupmönnum
betur borgaðar binar ísl. vörur,
svo þab ætti nú ab vera oröið
hverjum þeirn manni ljóst, setn
annars hefir heilbryggða skyn-
semi og vill skilja það, að það
er reykur einn og álygar, sem
einstakir menn bafe verið síð-
ustu árin að bera þessum um-
þobsmönnum á brýn, sprottið
allt af hinum óhreínustu hvöt-
mn, hinni svívirðilegustn öfnnd
og eigingirni, þar sem hver
féiagsmaður getur heima lijá sér
talið saman í krónum og aurum
þann hagnab er hann hefir lieft
af því að vera í pöntunarfélagi
og fá víiriir sínar frá þeim
Zöllner og Yidcilín. sem vér
álítuin pöntunarfélögunmn eins
áríðandi að geta ltaldið undir
þessum kringuinstæðam, sern tið
fa leyfi til þess að flytja lifandi
fe til Englands, jiví þeir eru
Jang-kunnugastir báðum mörk-
uðunum, bæði hér heima og svo
i útlöndmn, og l'íklegastir til að
ráða framúr vandræðunmn.
því leyfmn vér oss ab leggja
það til. að pöntunarfélögin láti
jafnhltða fylgja liinni fyrnefndu
áskorun, aðra íiskornn til fieirra
Zöllners og Yídalíns, að halda
áfram umboði sínu fyrir félögin
og yfirgefa þau ekki í þessari
raun. í jieirri áskorun er og
íólgin verðskulduð almenn við-
urkenning fyrir mnboðsmennskn
jieirra, sem félagsmönnum er
skylt að gefa þeitn fvrir allar
j ær álygar, er jieir hafa orðið
f'yrir af liálfii óhlutvandramanna.
Að endingu skuhitn vér
leyfa oss að benda á það, hvort
eigi mundi reynandi að koma á
útflutningi á nýjti kjöti í ís liéð-
an. Nú eru ísliéis ab kotna upp
hér víðsvegar og fjöjga alltaf,
svo hér rnætti líklega bráðum fá
nógan ís til þessara flutninga á
lianstin. Eða þá að flytja kjöt-
ið í hentugum frystirúmum eins
og gjört er alla liina afarlöngu
leið frá Eyjaálfunni ti-1 Englands.
En það er líklegt, að kjötið
héldi sér betur hina stuttu leið
héðan til Englands, heldur en
hina löngu leið frá Astralíu, er
gengur gegnmn sjálft hitabeltið
mest af leiðinni.
En vib þenna útflutning
liéldum vér íslendingar sjálfir
slát)'i og mör, er Englendingar
gefa svo sem ekkert fyrir, auk
gæranna, sem væri ómetanlegur
liagnaður fyrir okkur,
Ef að jietta aðkast yrði til
jjess að kenna pöntunarfélags-
mönnum meiri framsýni og fyrir-
hyggju og að leggja upp nokk-
uð af ágöba góðu áranua, t-il
þess ab standast hin vondu árin,
j)á yrði það félögunum aðeins
til góðs.
ög hvað pöntunarfélag Flj óts-
dælinga snertir, þá má það heita
all-vel ástatt fyrir Jjví. f>að
mun nú vera hérumbil skuld-
laust í heild sinni við umboðs-
menn, það hefir vitra og jjjób-
lynda félagsstjórn, og svo óeigin-
gjarnan, skynsaman, dttglegan