Austri - 31.01.1896, Blaðsíða 3

A U S T R I,
■11
XR. 3
og clrenglvndan verzlunarstjóra, að pað
mun leitun á öðrum eins. Og svo á
féla.gið góð og mikil verzlunarhús með
áhöldum og hrvggjn, or má leggja að
hinum stærstu fjárí’lutningsskipum. og
ágæta lóð, sem nllt er mikils virði og
hregra að styðja að, en reisa að nýju,
og í félaginu eru allvel efnaðar sveitir,
sem vonandier að geti framvegisverzl-
nð skuldlaust í meðal-ári, og lagt
nokkuð upp til hörðu áranna í góð-
íerunum.
En pað ríður nú á pvi, að taka
málið rólega og með festu og tryggð
við pöntunarfélögin. er hafa fært hverj-
um einasta félagsmanni hin stórmiklu
greði: óibata, vcrzlunarfrélsi og jafn-.
rótti, og segja svo í herrans nafni:
„Ajram meðan réit horjir!'1
Bimaðarrit.
TJtgefendur: Hermann Jónasson og
Sæm. Eyjólfsson. Ríunda
ár 1895.
(Niðiu-1.)
Níunda ritgjórðin er eptir Olaf
Sigurðsson í Asi, “Svæfing sláturfjái"1.
með athugasema eptir TrvggvaGunn-
arsson. Pellur mér vel athugasemd,
hans, og tel bezt muni vera almennt,
viðvikjandi slátrunaraðferðinni, að
skjóta alla stórgripi, en rota sauðfé.
En rctt athugað er pað hjá höfund-
imim, að staðurinn sem rothöggið er
slegið á, er betri á miðri höfuðkúp-
unni apta.n við hornin, en á ennið.
Tíunda ritgjörðin er eptir Björn
Rorláksson, „Sláttuvél og rakstrarvél".
Tel eg nauðsvnlegt að vélar pessar
verði notaðar hér á landi, par sem
slétt er, sérstaklega ef hægt væri að
að breyta sláttuvélieni, svo að hún
væri ,,nærslægari“. pego.r eg var
erlendis sá eg, að ekki myndi göml-
um mönnum á íslandi pykja vel sleg-
in túnin sín, ef pau væru ekki betur
slegin en sláttuvélin gjörði, sem vildu
láta „rauðskafa“ pau. Yar völin eínk-
um notuð t'l að slá fyrri slátt á tún-
um. p>egar slegið var í seinna sinn,
pótti „háin“ of lágvaxin fyrir hana.
Rakstrarvélin væri víða hentug, sér-
staklega til að taka sama.n hey á
á sléttum túnum eða engí.
Ellefta ritgjörðin er eptir Eirík
Briem, „Ljábönd og orfhólkar", Mun
engum blandast hugur um að skiptin
á hólkunum og Ijáböndunum voru til
mikilla bóta. I Aoregi voru Ijábönd
almennt notuð { byggðarlaginu við
Bergen á árunnm 1875—78, og einnig
á „Stend“-búnaðarskðla, munn Ijá-
böndin í Xoregi ekki vera almennnt
niðuilögð enn.
Tólfia ritgjörðin er eptir Sæin.
Eyjólfsson um „Hejiting sandfoks“.
Get eg ekki annað en tekið undir
með höf. og sagt. að allt beri að
gjöra til pess að hepta sandfokið, og
um fram allt, að menn gangi clóki
i lið með náttúruöflunum eyðileggíng-
unni til frömuðar. |>að eru eptir-
tektarverð orð hjá höfundinum á bls.
183: „Mörg eru landsins mein, en pó
er ekkert pyngra en blindnin og
heimskan, er leiðir svo marga til að
telja sér skylt að eyðileggja hverja
viðleitni til að lækna meinsemdirnar“.
þetta eru pung orð, og verst ef pau
hafa við rök að styðjast, en orðið
„marga" gefur pó tilefni til að halda,
að eitthvað muni vera hæft í pessu,
parf pví nauðsynlega að upprreta
petta ílígresi, blindnina og heimsk-
una, meðal pjóðarinnar, pví hvorugt
mun hentugt, er heptaskal sandfokið.
prcttánda ritgjörðin er einnig
eptir Sæm. Eyjólfsson, um Ársrit
garðyrkjufélagsins“, og er eg samdóma
höf. að petta rit er parft, og tel pað
líklegt að bœndur taki pessu riti
feginshendi. Álit höfundarins um
gaiðávextina til mnnneldis er alveg
rétt. og að íslenzku konnrnar hefðu
eigi f'ramar pörf á að auka kunnáttu
sína á nokkrum hlut en peirri grein,
að blanda fæðutegundum liæfilega
saman.
Fjórtánda ritgjörðin er eptir
Bjarna Símonarson, Arið 1894 •—
Tíðarfar — Grasvöxtur -— 'Garðyrkja
— Skepnuhöld — Yeiðiskapur —
Verzlnn -— Bnnaðarfélög — Isliús —
Atvinnumál í löggjöf og landsstjórn —-
Samgöngubætur — Rannsöknarferðir
— Búnaðarskólar — Heiðursgjafir —
Ritgjörðir um búnaðarmál og atvinnu-
vegi.“ Ritgjörð pessi er góð að öll-
um frágangi, og hefi eg ekkert sér-
legt að athuga við hana. Á búnaúar-
skólana hefir höfundurinn minnst
hæfilega í pessari ritgjörð, en of
lítið finnst mér að búnaðarritið minnist
á fjóra búnaðarskóla aðeins með
prernur línum.
Frágangur allur á búnaðarritinu
er yfirleitt göður. Búnaðarritið á
hver bóndi á landinu að kaupa. Sá
sem ekki hefir keypt búnaðarritið
hingað til, ætti að kaupa alla árganga
pess, binda pað í gyllt band og láta
pað hafa öndvegissæti í bókaskápnum.
Auðvitað á hann svo að halda áfram
að kaupa pað. Sá er petta gjörir,
hann mun koinast að raun um, að
hann kaupir nytsama og parfa bók.
Ritað í desember. 1895.
J. Eiríksson.
Húnavatnssýslu 10. des. 1895.
Veturinn hefir til pessá mátt
heita heldur góður, og jarðir hafa
verið nægar; en prátt fyrir pað er
víðast farið að gefa fullorðnu fö, og
pað fyrir löngu síðan á sumum stöð-
um; sumstaðar einnig hýst brúkunar-
hross og peim gefið. Skepnur voru
flestar frá haustinu eigi vel undir
veturinn búnar, eins og iafnan pá
haústáfelli koma.
Bráðapestin hefir mjög lítið
gjört vart við sig hér í .sýslunni til
pessa tíma. Töðurnar munu allstað-
ar hér um pláss reynast betur en í
fyrra, bæði til holda og mjólkur, og
sömúleiðis útheyin öllu kraptbetri
nú en pá. En pegar á allt er litið
má fullyrða, að petta útliðandi ár
hefir í pessu héraði, og víst mjög
víða um land, reynzt veðragæða, og
hagsældarár. Hmsvegar hefir pað
reynzt misjafnara hvað sjáfarafia
snertir, pó tilfinnanlegra hafi víst
orðið hvað fiskilítið hefir verið Faxa-
flóa pvínær allt árið.
Nú eru menn alvarlega farnir
að liugsa um að koma á fót vöru-
pöntunarfélagi fyrir sýsluna; er pann-
ig í ráði að halda fund af kosnum
mönnum úr hreppunum í pessu
augnandði 16. p. m. á Blönduós..
Fyrir fundarhaldi pessu gangast þeir
óðalsbóndi Jón Guðmundsson á Guð-
lögsstöðum og þorleifur Jónsson alpm.
á Löngumýri. það mun verða almenn
ósk og von manna, að hinar pöntuðu
vörur verði fluttar á Blönduós, pví
pó höfnin par og einkum lendingin,
sé eigi uppá pað aiskilegasta að
haustinu, e>- hvortveggja vel viðunan-
legt að sumarlagi. Líka vænta víst
margir pess, að hin nýbyggða bryggja
norðanmegin árinnar, Blöndu, muni
talsvert hjálpa ef í raunirnar rekur
að haustinu, hvað upp- og framsldjmn
snertir. Annars verða nákvæmari
fréttir af pessu fyrirhugaða pöntunar-
fyrirtæki, að bíða seinni tíma.
Míinnalát:
Um réttir í naust andaðist Helgi
bóndi Bjarnason á Jörfa í Víðidal,
á sjötugs aldri. Hann var eirm af
12
pitt nafn, um leið og „bjór“.
Vér skoðum pað sem skömm, og brest
á skýrri goðatrú,
pví „bjór“ er lands og lýða pest,
en lífsins vörður pú.
Vér heitum pig nú einnig á,
pú orkumikli þór!
lát alla reiðan sjá pinn svip,
er selja’ og drekka „björ.
Sýn landi voru vernd og stoð,
svo vaxi sérhvað gott.
Flæm Bakkus — petta falska goð —
til fjandans eitthvað brott.
1 ér komum ekki kenndir heim,
pótt komurn blóti frá,
nei, allan stirndan uppheims-geím,
vor augu skýlaus sjá.
Vér sofnum „cedru'1 sætt og rótt,
— já, segjum meira enn —
vér vöknum upp, pá endar nótt,
mcð enga tiniburmenn.
Já, sitjum fast við glasaglaum —
pað gjörir ekkert til;
við óáfengan iðustraum
er aldrei hættuspil,
En blóð og vöðva hann fær hresst
og huga lypt og sál. —
Svo látum okkur lynda bezt
vorn Limonade. — Skál!
Oiiðm. jAlaymisson.
Æfmtýri verzlunarþjönsins. 9
mér ökuanur maður, er skyggði fyrir ljósið, sem hann hélt á, og
hugði hann nákvæmlega að mér.
það var auðséð að hann grunaði ekkert, pví hann tók nú bræk-
ur mínar og fór í vasana og tók paðan gullið og fól pað —já getið
pið livar? Harm gekk að fuglabúrinu á herbergisveggnum,
dróg par út draghólf og tæmdi par í gullið, lét pað svo
inn aptur, og afklæddi sig síðan og — lagði sig útaf í rúminu fyrir
framan mig.
Hann sofnaði skjött, og eg för að verða vonbetri, en - pví
miður — hann svaf svo laust, að hvað lítið sem eg hreyfði mig
í rúminu, þá vaknaði hann. Og pað var eigi til pess hugsandi
að geta læðzt svo ofan úr rúminu, að hann yrði eigi var við pað.
Og svo lá skanimbyssan undir kodda haiis, og eg' varð að liggja
grafkyr, yfirkominn af örvæntingu.
Nóttin fanst mér ógurlega löng, pví eg gat eigi sofnað framar.
En par sem eg lá parna svefnlaus í rúminu, luigkvæmdist mér ráð,
er eg ásetti mér að reyna, er klukkan slægi sex. En eg víssi vel að
mér var dauðinn vís, ef pað misheppnaðist, og hét eg pví pá, að
bragða aklrei áfengi, ef mér gengi nú að óskum.
þegar ldukkan sló 6, pá lézt eg vakna og geispaði og teygðí
úr mér í rúminu, eins og peir hafa vanda fyrir, er soíið hafa fast.
Og pegar vaknaði rekkjunautur minn,
það var farið að skíma í herberginu.
„Vesalingur! hvernig líður yður nú? þér eruð víst hissa á pví
að vakna i rúminu mínu, en pér voruð svo ílía á yður kominn í
gærkvsldi; raunið pér ekki eptir pví?“
„Jú, eg raun hafa varið veikur“, sagði eg og greij) sem ósjálf-
rátt uin ermið. „Já, eg blýt að hafa verið sjúkur, pví eg hefi nú
svo mikinn höfuðverkA
Hann brosti og svaraði: ,.Já, eg fann yður, vinur minn, afvelta
í rennisteiuinum í gærkveldí, alveg danðadrukkinn, og voru pá mjög
grunsamir menn yíir yður, er spurðu mig að pvi, hvort eg vildi
skjóta skjolshúsi yfir yður“.
Eg pakkaði honuin innilega fyrir iians miklu fyrirhöfn, en hatm
greip frammí og sagði: