Austri - 10.04.1896, Síða 3

NK, 10
A iT S T K i.
•19
kouist par á, og pá skara peir laugt
fram úr öðrum pjóðum vestautil í
Asíu, ,sem hafa tvnt mestallri. síigu
su'uií 'um margar aldir, fram til dagá
Múlmnú'ðs.
Ari fróði segir í Tsl.b., að meðal
iúuna útleudu biskupa, er liéf voru (á
11. ölúiniii). hati verið, „prír eymskir:
Petrus olc Abraham og Steplianus",
og virðist litill eti geta leikið á pví.
að peir hafí verið frá Armeniu, pví
pótt dr. Pininir Jónsson (fclh,. á3. bls.)
lialdi að ..ervia],uru geti pvtt vfrá
austurálfú ytir hi)fúð‘‘ pá virðast engir
paðan jafn líklegir til að liafa farið
svo langt úti löml sem Arm.enar. Er
ekki að vita. nema dvfU peirra her á
Jándi, kunni að hafa stutt að pví á
etnhv'órn hátt, að h'ér risu svo snemma
upp pjóðlegar bókmeimtir.
,T.
t
Prú Dýrloif Sveinsdóttir.
Gi])t Arna pióf. Jónssvni á Skútu-
stíiðuni. Mivlt fram 17. des. 189-f,
áður en liúu var síðást borin út
úr húsum sihum.
—o—
1. Xú er bér ipiphúið allt,
vor ágæta, göfíiga systir —
svo verði pér liffgiudið bsegt
og hvíldin pín rósöin og iilið.
2. þú liáðir hið strangasta stríð,
og styrkur pinn miklaðist öllumJ
En hvar er oss veikum sú vörn
er vinni á dauðanum svig?
3. p>ú reistir her réísúTegt tjald,
en pað rofnáði fvkeu ver vildum,
og pví er oss sorgin svo sár
„ttg saknaðart irin svo lieit.
4. Yér minnumst á menntunarhrós
og maniuláð í íVamkvæmduin pinum
sem stýrðist af starfaudi hönd
og stjóiiisömum, einbeittum hug.
ó. 1 úr minnumst á mannkæiTeik pinn
seni miðaði eins á hið lægsta,
og sveif inni sorganna liús
í svalandi, lífgandi blæ.
6. p>ú hittir svo h.æfin og yiss
pau hjörtu. sem áverka bkru,
pví veglyndið, var pér svo létt
og viðkvæmnin eðlinu háð.
7. Eg nefnt gæti stundir og stað
pá steyptir pú árgeislum friðar
vfir mitt liarmslegið luis
peír hitfu einn smælingjahii par.
8. Eu drottinn veit stundir og stað
hann stýlar í bókina sína
vottorð mn vérðleika pinn,
og viröir og skPnr pig, rjett
9. Harin aðgætir atburði lífs
og elskendum pinum ei gleymir,
en bindur um blæðandi sár
með bætandi, læknaudi hönd.
10. Xú sól nemur sjóndeildarhring,
og sofnar í skuggaiium fjalla,
M húri á sér vetnr og vor,
hún vaknar og lýsir oss enn.
11 Hún glæðir pann ódáins eld,
sem upppurkar daggperlur tára
og pá verður himininn hýr
og hvelfingin skínandi hjört.
12. Syo far pú nú friðarins veg,
eg förna pér pakklætistáruin
pö gleymist míu einfoldu orð,
iiuin all-lengi gevmast, pitt nafn.
Jón Htur/Icrson
T
Sveinn Sveinsson frá Hvammi.
(Eaðir frú Dývleifar)
(Yið gröf huns 26. jan. 1895.)
— o—
1. Xú liðin er pín lifsins söl
að lygnum djúpuin öklum,
og liérna áttu hinsta slcjól
uml liaddi foldar köldum;
pví hérfia alltaf ríkir ró,
pótt rermi tímans straumur,
og geíi lítinn frið og fró,
og fjærri beyrist glaumur.
2. pú kveðuv pessa bliðu byggð,
og bernsKU pinnar slóðir,
sem var pér kær ogkost .m skygið,
svo kær sem barni möðh\
Húit faldi pig i faðmi sín
. með frið’ á lí-fsins skeiði,
og breiðir enn pk arnia sín
pitt yfir dáins leiði,
3. Hiiu sá ]iig fyr með bjarta. brá
með brúði pinni leiðast.
og gullinn sólatrgeislann pá
um grund og ægi breiðast,
pá lifsins fjör pér bjó i barm
af byljum eigi maaldist,
með sterkan luig og sterkan arm
pú stríðið eigi hr.æddist.
4. Hún sá pig og á seinni tíð,
und silfurgráum hærum,
—þá farin var liin fagra tið—
opt fagna lilundi v.ærum,
því pessi sterka. polna eik,
sem pótti fegurst, skína,
pá tók að fella blöðin bleik
og burði missa sína.
5. Hún sá pig líka’ á háum Hól*
með hópinu barna kæra,
og þar var yndi, þar \ar sól,
og þar var Ijósið slcœra,
er lýsti mér svo bjart og blítt
með hliðnljóma slnum —
mér fim st hún enn pá hjartaushlýtt
að liögum gæta mínum.
6. Ög máske hnn—mitt Ijúfa lif,
á lífsins ströiídum hafi
pér fagnað eptir endað kíf
pá af komst dauðans hafi
og leitt pig svo með Ijósri mund
í ijóssins sali bjarta,
og prýst við slíkan sælufund
að sínu blíða hjarta.
7. Og þar — i Ijössius geisla geim
við guðs mín; dýrðarljóma,
til ykkar vil eg horfa lyeim
*) Sveinn sál. bjó lengi æfi sinnar
á Hóli í Höfðahverfi. Hann eigtiáð-
ist 9 börri, sem uppkomust, öll mann-
vænleg.
með hjartans vonaróma
og trausti pví: hans miskun mær
er minnist 1)arna sinna,
þar okkur lífsins ljósið fær
og lífið sjállt að finna.
Arni Jónsson.
Svar til kaupm. Sig. Johansen
og- úrsm. Stefáns Th. Jóussonar
kemur í næsta blaði. Ritstj.
Seyðisfirði 10. april 1800.
Hinti setti sýslnmaður og bæjar-
fógeti, Eggert Briem, kom í gajrkveldi
með pósci, og verða bæjar- og sýslu-
búar hoiium vist nijög fegnir, pvi loks
léttir pá pessu heiinskuríki, er livilthefir
hér um stund sem.niara yfir bæ og héraði.
Islaust kvað vera fyrir Xorður-
landi, svo pað er meiri von til að
„Egill“ hafi komizt . skeinmstu leið
til Akureyrar. og nniske sé" nú á. leið-
inni til útlanda með „Vestir1.
Hér fyrir austan hefir enginu ís
sézt síðastí. daga af há-fjöllum.
Gufubátsneftid Xorðlendinga hefir
gengið að söinu samiimgifmiíri við
Thor. E. Tulinius, sem nefndin ljér
eystra.
Sýslum. A. V. Tulinius kom x
dag sjóveg írá Xorðfirði.
Meyer & Hencel,
K.iöbunhavn,
vorzla moð lyfjaefua- nýleuduvörur, víu
og sælgæti bæði i
stórkaupum og smtíkaupum.
Vörumar erii ur. 1. , að gæðirju og með
l æ g s t a v e r ð i.
Vér nefnum til dæmis:
Ananaspúns, lcakaölögur (likör), pom-
meranzlögur, maltseyði (extrakt), borðhun-
ang, aldiulögur, enskar ídýfur, frakkueskar
ilmjiu'taolíur, skozk hafragrjón, býting.sdupt
í smábögglum, ertur, sardiifur, humrar, tröffel-
sve.ppir, iiiakaröniströnglar, sjökólaðí, kakaö-
dupt, qimsteytt kr.ydd, siffurdupt, gljásorta,
geitskinnKsorta, lmifadupt, hjúkrunarvörur,
vnsilin, vimllur, vindlingar, hreinsuð ediks-
sýra, ilmsmyrsl, hársmyrsl, allskonar fagrir
svefnstofumunir, tivottanuudr, normal- Mar-
selju pftlma- og skroytisápa. fægismyrsl,
parafinkerti, kjötReyði, kekskökur o. m, m...
40
lijá etfuráði Kulllxefg, pví pangað hafði bonam aldrei verið boðið
og pví eígi liáft, neítt tækifærí til að lcoina par.
„En pér gangið pó á hverjnm degi franíhjá húsi hennar?“
spurði söknarpresturiiin hissá.
„Eg veit ukki svo mikið sem iivar pessi greifafrú W:;:\ býr“,
slaðhæfði Dsteflærg.
tíóknarpresturinn sagði líoiuuri pað.
„f>á geng ég á hverjum degi par framhjá, pvi eg hý par ná-
ls6gt,“ svaraði Dsterberg. „En pað er líka alít og sumt.“
„En pá hefir verið leikið á olckur báða,“ sagði áóknarprest-
uvinn. ,.En par eð pér, kæri 0síbefg minn, hvorki hafið litið par
uppi gluggann eða sent kveðja upp pangað, hingað' til, pá gjörið péf
svo vel að gjöra pað ekki lieldur liéreþtir. f>ér getið svo vel geng-
ið aðra götu heim til vðaf“.
„En“ sagði Dsterderg í mestu einlægni, „pað er pó pratítin
pyngri, uð fara krók á sig til að koinast lijá að heilsa fallegri
stúlku, sem niaður voit að lízt vel á nninn.“
,,f>ví verður eigi neitað,“ sagði préstur. „En gæti maður með
pví að fara lítinn krúk bætt samlytidi mæðgnanna, pá er pað góð-
vei’k vel sómandi liverjum kristnum manni, en einkum pó pjöni
kirlcjuimar. “
Eu pað er nú jafnan hægra að kenna lieilræðin, en linlda pau.
Reyúdar gekk Dsterberg í riokkra daga królrinn. En einn dag geklc
luum pó. máske af gömlum vaná, stýtztu leiðina heim til sín, og
Jeit pá á móti vana sínum uppí gluggann, par sem greifafrúin Hjó.
En að líta pangað upp ári ]>ess að heilsa, var ókurteisi; og py{
heilsaði liánn, og peirrí kveðju íians var vel tekið at úngri frfðri
stúlku, er brosti svo undur blíðlega til hans, og kafroðnaði um
leið. ITppfrá pessu gekk liann aldrei svo framhjá að hann ekki
lieilsaði.
jþegar pau liöfðu sent livort öðru kveðjur á pennan hátt í
nokkra mánuði, pá fór pau að sárlanga eptir að geta líka talað
saman. Augnaráðið párf, eins og sönglistin, texta til að verða
enn pá auðslrildari. En hvernig ættu pau nd að fara að pví að
geta iritzt? Til allrar hamingju inundi 0sterJjergeptir 'bendingunni
Ástabrögd.
E p t i r
August Blancke.
Einbvern dag komu lioð um pað til eins af prestum Jiötuð-
staðarins, með peirri hæn að liann liti sein fyrst til eins af sóknar-
börnum hans, greifafrúar W**. Presturinn varð pegar við pessari
bæn og vár gfeifafrúin mjög niðurdregin og áhyggjufull og leiddi
iiann pegar iim í málstofu.
„þér gjörið svo vel að fyrirgefa rii *r, herra minn, að eg hefi
ónáðað vðnr, en yður getur varJa komið til lmgar i hvaða vandræð
um eg er....... Hún dóttir inín . . . . “
„Fröken Alma!“ greip presturinn hræddur frami. „það liefir
pö voha eg engin ögæfa hent mitt góða og elskulega skriptabarn?“
„Jú, einmitt sú rnesta ögæfa, sem fyrir hatia gat komið“ svar-
aði greifaíi’úín. „Ó, pessi biessáði kærloikur! .... Astin er ein-
mitt sama og ógæfu, pre,stur gúðurP
„Á“, sagði prestur ot’boð rölega, „án peirrar ógæfu hefði víst
h-vorki himin né jörð verið til.“
„það má nú vel vera, að svo sé, en pað er sú ógæ.fa í pessu
máli, að döttir mín hefir verið svo heimsk að látty sér lítast k skóla-
kennara .... dóttir mín .... einkabarnið mitt, að hún skuli
vera ástfangin í ób’reyttum skúlakenuaraþ1
„Hvað heitii’ skólakennarinu?“