Austri - 23.04.1896, Blaðsíða 3

NB. 11
A U S T R T,
43
W. hafi viðhaft ,,Rvigurmæli;‘um biej-
arstjórnina. Vór hufum aðeins borið
hvaða orð vér hoyrðum 0. W. við-
hftfa. En pað var dómarans en ekki
vitnanna, að dæma um. hvort hin við-
höfðu orð eru ,.svifiurmæli“, og með
pað heíir peim félögum lítt gengið
i vil enn sem komið er, og mun þó
siðar verr fara.
f»að sannast á .Tohiinsen, að „sann-
leikiinum verður hver sár-reiðastur“,
er hann með gífuryrðum ber það til
baka í fiugriti sínu, iið mál peirra
félaga gegn 0. W. sé „hatursmál".
En vér munum bera hér fram órækar
sannanir fvrir því, að svo sé rétt
hermt, hvað pá Johansen og Stefán
snertir, og em p;er pessar:
1. Fyrst og fremst var pað eng-
in ásta'ða fyrir Johansen að fara nú
að velta sér vfir 0. W. í hinni á-
stæðulausu deilu peirra félaga við
oss, nenm ejitii'sókn peirra að troða
fornar íllsakir við O. W.
2. í haust sögðu peir Johansen
og Stefiin oss, að sú va*ri ;iðal ástæða
peirra til að stofria hér nýtt liliið, að
Austri liefði eigi viljað taka ádeilu-
greinii' um pá 0. Vr. og síra Björn
Rorláksson. En petta er alveg ósatt.
}»ví peir Stefán og Johansen hafa
ekki ennþá komið til vor með nokkr-
ar ádeilugreinir gegn þessuin tveim
mönnum. En 0. W. höfum vér
sem hluðstjóri stundum lilotið ,að minn-
ast á í Austra, vegna hans margvís-
legu framkvæmda, En peirra Stefáns
og Johansens hetír oss verið lítsins-
ómögulegt að geta optar í Austra, en
gjört liefir verið, vegna ómerkileg-
heit-á niunnanna sjálfra, enda sóma
peir sér hezt sem rithöfundar í aug-
lýsinga kafla lilaðsins.
3. Loks var þeini kumpánum vel
kunnugt um, að O. W. hafði nýlega
orðið hættulega veikur og að læknir-
inn taldi alliir geðshræringar honum
mjög skaðlegar. En svo sendir guðs-
maðurinn Johansen í saineining með
Stefáni háðum peim bræðruiíl 0. W.
og 0. W. pessa nýju árás sína á O.
W. í hans hættuloga sjúkdómi, og
lýsir pað allvel drenglyndi og lijarta-
gæzku Sig. Johansens, og eigi var
pað honum að pakka að giptusamleg-
ar tiltókst, en hve gætilega var að-
fiirið, enda sendi O. W. lionum pistil
sinn ólesinn aptur. Rað er langt
frá oss að nefna petta réttu nafni, en
vinahragð var pað ekki.
Teljum vér hér fullsannaðan ö-
vildarlmg þeirra félaga til 0. Vathnes,
og rekin ofaní Sig. Johansen lians
mótmæli.
Allir peir, er nokkuð pekkja til
Sig. Johansens, hafa víst brosað, er
þeir sáu að hann fór í flugriti sínu
að liæla, sér af staðfestu sinni í skoð-
unum, pvi pað niun kunnugra en frá
þurfi að segja, að ósjálfstæðari maður
eða grunnhyggnari en Sig. Johansen,
er varla til hér á Seyðisfirði, nema ef
vera kvnni Stefán Tli. Jónsson. Skul-
um vér pví til sönnunar aðeins nefna
hér fáein dæmi af mörgum:
a. Er hann í Austra 1894 rank
upp til handa og fóta til að mótmæla
þeirri flugufregn, að liann væri gjald-
prota og sölubúð hans lokuð, — svo
sagan gæt-i horizt út um landið!
b. Berst hann á bæjarstjórnar-
fundi á móti ófrjálslegri hafnarreglu-
gjörðog kveðst muni gjöraágreiningsat-
kvæði. — En skrifar svo loks undir
allt saman án nokkurrar iitliugii-
seindar!_
c. I boðsbréfi peirra félaga, Stef-
áns og lians, til nýs blaðs hér á Seyð-
isfiiði, leggur liann mesta áherzlu á
samgöngumálin. — En svo leggja peir
sem bæjarfulltrúar pungar álögur á
pær samgöngur er peir ná til, og reyna
að hepta pær eptir megni.
d. Jolmnsen pykist vera trú-
rækinn maður og guðhræddur, en lætur
pó eigi látum ineð að ná f einhvérn
hinn alkunnasta vantrúarpostula lands-
ins fyvir ritstjóra að hinu nýjá blaði,
setn eptir pví á að gæða kaupendun-
um með vantrúarkenningum jafn-
framt ádeilugreinum við privatmenn,
e. pví í nefiulu hoðshrjefi segja
þeii' félagar reyndar: að blaðið eigi
alls ekki að flytja „neinar deilu-
greinar“ — á liklega að vera deilu-
greimr, pví deilugreinar eru greinar
á einhverju ópekktu tré er ,.(leila“
nefnist; á ináske að vera „della“, eða
p:í nýtt skilningstré. — En pó 'seilist
Johansen til vor, meira en saklauss,
rneð pessari ónota grein sinni, par
frásögn vor um framkomu lians í
bæjarstjórninni,, var dregin honum í
vil i Austra, par sem vér pÖgðum yfir
hans frámunalega vindhanaskap og
staðfestuleysi í skoðunum lians. Og
pessi áreitni Johahsens er aðeins fyr-
irboði meiri óhróðurs í hinu nýja blaði
þeirra félaga eptir p\ i' fyrirheiti, sem
pessi guðrækui Norðmaður gefur svo
ótvírætt í enda flugritsins, og eiga
pað víst að vera sérleg meðmæli
með hlaði þeirra, ásamt vantrúar-
stefnu pess.
A Islandi liefir p.að allt til pessa
verið siður að liafa stöng á bæjar-
hurstinni og efst á stönginni spjald,
er leikur á hjörum og nefnt er vind-
hani; snýst liann í ýmsar áttir
eptir pvi sem gustur andar á liann.
Oss dettur nú í hug, livort nokkr-
um muni geta virzt liinn mikli st;ið-
festu- og sjálfstæðismaður, Sig. Jo-
hansen, vera nokkuð svipaður pessn
spjaldi í rásinni.
Um grein Stefdns Th. Jonssonar
getum vér verið fáorður, og pað pví frem-
ur, sem liann getur moðað úr ýmsu
sem liér að framan er sagt um félaga
lians. En pví undarlegra er pað, að
Stefán reynir ekki með einu orði að
hrekja mótmæli vor gegn hafnarreglu-
gjörðinni, sein pó var einkum hai s
eigið verk, og lilýtur pað að skiljast
svo. að Stefán gefi sig par alveg uppá
gat,
Grein Stefáns á að vera tómt
liAð og fjarskalega fyndin. En það er
siður en að svo sé, því meira hull
liefir víst aldrei sézt á prenti. pað er
verðugur minnisvarði yfir embættis-
færslu hans, enda eitthvert síðasta
afreksverkið í embættinu! jþað er
einsog liinn setti bæjarfógeti liafi álit-
ið sér skylt, að sannfæra alpýðu um
pað, áður en hann veltist úr embætt-
imi, á hve hönnulctja lágu stigi hans
menntunarástand væri. En pað var
þö óþarfi, pví pað hafði hann áður
gjört í boðsbréfi siuu til nýja blaðs-
ins, þar sem þeir félagar eru að tína
saman fé lijá alþýðu til pessa blaða-
fyrirtækis peirra, par sem hver hugsun-
ar- og stafvillan rekur aðra, svo pað
mun lengi í minnnm liaft sem gild
sömiun fyrir pvi, iive bágborin liafi
verið alpýðumenntun liér á landi sein-
ast á 19. öldinni. StefAni fer álíka
ritsmíðið sem reikningslistin, par sem
hann í sumar gat eigi re’knað út, hvað
'/6 eyris af □ faðmi af óbyggðri lóð
hér í kaupstaðnum næmi til bæjar-
gjalda, en gjörði í samlöguni viðhinn
snillinginn, Sig. Johansen, allan út-
reikninginn svo hringlandi, að allt
purfti að reka í pú aptur, og reikna
fyrir pá, svo útsvörin gntu eigi orðið
auglýst fyr en löngu eptir fyrirskipað-
an tíma, og er pví vafasamt livort
gjalda heri, er } au eru ákveðin svo
seint.
þ;(ð er sannarlega illt og bros-
legt, er StefAn er í fiugriti sinu að
hrevkja sér af pví að hafa verið sett-
ur hæjarfógeti og sýslumaður, oghefir
pó sýnt pað svart á hvítil, að lmnn
44
hið langa vangaskegg hans að grána, en andlitið var ennpá unglegt,
en pó ineð mikluin alvörusvip. |>að var auðséð á manninum, að
hann var pvi vanur að honum væri lilýtt. Og pó var svipurinn
gæðalegur, prátt fyrir alvörubrag pann, er drættirnir við munninn
, lýstu. Góðkunningjar hans kölluðu hann „lávarðinn“, og ]»að var
líka hverju orði sanuara, að hann hafði erft eptir móður sína hin
lieztu eiukenni hins engilsaxneska þjöðflokks, en faðir hennar var
tiginn maður að nafni Yere Beauclerk.
Eru Berner var kona tiguleg, en pó nálægt 20 árum yngri en
maður liennar; hún var fríð kona, ljóshærð og einkar pokkasæl á
svip. Hjá dóttur peirra hjðna höfðu liinir ágætustu eiginlegleikar
foreldra hennar sameinazt. Hún var liá vexti og ljóshærð eins og
faðir hennar hafði verið, og niðurandlitið benti á staðfestu og prek,
en liún lmfði hin sömu djúpu, bláu og gæðalegu augu sem móðir
liennar.
Hinn ungi áhyggjufulli maður sneri sér nú frá glugganum og
settist við lilið fröken Camillu. Hann var næstum hálfu höfði hærri
en hinn tigulegi konsúll, og Vel vaxinn. Og par sem vinir konsúls-
ins höfðu neínt hann „lávarðinn", pá höfðu og háskólabræður Hin-
riks Falks gefið honum viðurnefnið „Herkules'“, er átti vel við hinn
íturskapaða vöxt hans. En í dag var hann næsta þungbúinn á sviji
og hið fríða tilkomumikla andlit hans sorgbúið. J>;ið var óveður
hæði úti og í aðsigi líka iuni, p'að var auðfundið á hinni ópægi-
legu þögn.
I>egar pjónninn hafði tekið af borðintu stóð konsúllinn á fætur
og gekk um gólf m<*ð hendurnar á bakimi. Allt í einu nam hann
staðar frammi lyrir hinum unga manni,
„Eigum við ;ið koma inu á skrifstofu mína, Hinrik?“ sagði
hann hikandi. „En — máske það sé bezt að við ráðgumst öll um
petta mál í sameiníngu. Rig grunar pað víst i hvaða erindum eg
sendi vagn eptir pér í dag?“
„Jú, víst grunar mig pað“, svaraði Falk í hálfum hljóðum.
„Hamingjan gæíi að mér skjátlaðist, kæri frændi minn.“
„l>ig langar pá enn pá til að verða listamaður, stóra barnið
mitt!“
Ang. Blanclíe: Ástabrögð. 4]
um etazráð Kullberg, og par eð piingað voru velkomnir allir heldri
menn höfuðstaðarins, pá átti Osterberg lia*gt með að koma sér par
í mjúkinn. svo lionum voru gjörð pur heimboð. Og par hitti hann
fröken W**. eins og hann hafði átt vou á — og par var textanuní
svo l>a*tt við kveðjurnar.
það voru liðnir nokkrir mánuðir, þá heimsótti greifafrú W**.
sókniirprestinn.
,.Æ, lierra sóknarprestur,“ hyrjaði greifafrúin samtalið. ,.f>að
fer tiú alltaf hríðversnandi11.
,.Já, átti eg ekki von á því,“ sagði prestur. „því meiri mót-
staða sem ástinni er veitt, pví betur þróast hún. Mötstaðan hefir lik
áhrif :i ástir og regnskúr á blóm merkurinnar.".
„Dóttir mín hefir illa leikið á mig, og eg hefi gabbað yður,
herra sóknarprestur. Hún hefir petta úr stjórnvitringunnm í ætt
okkar. J»að sem pá var aðeins hugarburður, pað er nú víst ogsatt,
En Oliuu minni líður mi ílla, og lienni fer alltaf aptur dag frá degi;
eg er sú ógæfusamasta móðir á jörðunni!"
„Rér purfið ekki að segja nema eitt einasta orð, og pá verði.ð
pér liin gæfusama3ta.“.
„'jþað er pá yðar álit, að eg eigi að láta petta eptir peim, en
p;ið er mér ónvögulegt að gjöra -— — — hefði pessi blessaður
maður pó annað nafirj
„En heitið Osterberg er pó dálaglegt eptir mínu áliti; pað er
samansett af ,.0ster“, er pýðir uppgöngu sólar, og „Berg“. sá liluti
jarðar er hiuir fvrstu sólargeislar falla á. J>ó verð eg að játa :ið
„Solfjæld;< léti enn pá betur í eyrum, pó pað pýði pað sama“.
„En pá pessi skraddari, þessi maður með skærin,“ andvíirpafi
greifafruin.
„En náðuga greifafrú! Ef mig minnir rétt, pá eru einmiit
skæri á skjaldarmerki yðar.“
„það er veiðibogi,“ svaraði greifafrújn. „Ættfaðir minn var
voldugur veiðimaður.“
„Kú, pau skæri sem menn veiða menn með, ldjóta að vera
jafngóð þeiin, sem menn ná tóum með.“
„Hefði pessi Osterberg eigi kynnzt dóttur íninni, pá hefði hún