Austri - 06.11.1896, Blaðsíða 3

NR. 30
A U S T R I,
119
Fjársalan
liefir til pessa gengið all-bærilega fyrir
umboðsmönnum Pöntunarfélaganna.
peim Zöllner og Wídalín, en pó hafa
peir að sögn orðið sjálfir nð kaupa
stundum fjárhópana til pess að halda
verðinu á fénu uppi, og nýlega höfðu
peir um 17000 fjár á beit, á landi
pví, er peir höfðu leigt til pess.
„Stefnir" segir, að jpingeyingar hafi
fengið 16 kr., Svalbarðsstrandarfélagið
14 kr. og Byfirðingar 12 kr. fyrir sitt
fé. Fyrir veturgamalt fé fengu jJing-
eyingar aðeins 7—8 kr. fyrir kindina.
Iíafi nú pingeyingar fengið 16 kr.
fyrir sitt fé, pá er all-líklegt, að Pönt-
unarfélag Pljótsdælinga fái svipað verð
fyrir sina sauði, pví að undanförnu
hefir verið áhöld um fjárprísana í báð-
uin félögunum.
Slinion varð að liætta við að selja
sitt fé í miðju kafi, og reka pað á
beit, vegna pess hvað lítið var boðið
í pað, og voru allar líkur til að hann
mundi skaðast á fjái’kaupunum hér í
ár, og sýnir petta, að karl sagði hænd-
um satt um fjárprísana í haust er-
lendis, eins og Austri hefir og áður
fært sönnur fyrir.
Botnvörpuveiðarnar.
pað er mikil hörmung til pess að
vita, liversu mjög botnvörpuskipin
spilla fiskiveiðunum i Baxaflóa. pegar
vér vorum syðra í haust með „Agli“
í Keflavik, pá sagoi par skilvís maður
oss, að pað hefði verið farið að veið-
ast par töluvert af síld og peir ætlað
sfer par að sigla háan byr með að
leggja síldina í ísliús og eiga svo nóga
beitu, framá vetur, og va.r fiskiríisút-
litið mjög gott. En pá komu pessir
ræningjar og drógu botnvörpur sínar
innmeð Berginu, alveg inná liöfn, svo
síldarnetum innlendra var varla óhætt
fyrir framan bryggjusporðana.
l>að iítur svo ut, sem botnverp-
ingar hafi orðið hálfu nærgöngulli
síðan slakað var til við pá,'og pað er
mjög hætt við pví, að eptirlitið með
peim verði mjög örðugt fyrir varð-
skipið, ef peir fá að sigla svo nærri
landi sem peir vilja, llafi peir aðeins
enga veiði í frammi, pví nú eru veið-
arfæri peirra orðin svo hapdhæg; að
varðskipið getur aldrei staðið pá að
sjálfri veíðinui, sjálfu lagabrotinu, og
pví bljötum vfer Islendingar að halda
peim ákvæðum botnvörpulaganna fast
fram, er linað befir verið ofmikið á
í sumar.
íhifusMp og farmleysi.
Gufuskipin ganga nú fram og aptur
fyrir öllu Austurlandí og miklum hluta
Norðurlandsins, og etu í pessu síldar-
leysi alstaðar að leita að farmi í skip-
in — nema par sem hleðslu er holzt
að finna. Skipin koma nfl. aðeins á
sérstakar hafnir, og par hafa önnur
skip pegar náð í alla hleðslu til iit-
landa, og pví geta skipin engan farm
fengið á pessum höfnum.
En skip pessi ættu að fara inná
fieiri hafnir, svo sem V'opnafjörð, jj>órs-
höfn, Baufarhöfn, Húsavík, Sauðár-
krók, Skagaströnd, Blönduós og Borð-
eyri.
A öllum pessum stöðum er að jafn-
aði all-mikil sláturtaka á haustin, og
verða kaupmenn opt að biða með haust-
vörur sinar allan veturinn, og koma
peim fyrst út með vorskipum næsta
ár, sem peim lilýtúr að verða tölu-
verður skaði að. J->að er pví all-lík-
legt að pessi tómu gufuskip, sem hér
eru að skrölta næstum daglega, gætu
fengið töluverða hleðslu á eínhverjum
áðurgreindum höfnum, hæði sfer sjálf-
um og parlendúm kaupmönnum til
stór hagnaðar, og ættu háðir hlutað-
eigendur, hæði kaupmenn og sldpa-
útgjörðarmennirnir, að athuga petta.
Að pessum ferðum gæti orðið góð-
ar samgöngubætur milli nefndra staða
og útlanda, sem einnig er mikils virði.
Fjárskaðarnir.
Einsog áður er getið um hfer í blað-
iuu urðu fjárskaðarnir langmestir í
Skriðdal og Eellum.
í Skriðdal er sagt að hafi farizt
undir snjö nálægt 1400 fjár, og mest
af pvi á Yaði, um 200, á Mýrum
full 200 og margt ffe á Jporvaldsstöð-
um.
í Eellum er sagt að fjártjónið
muni hafa orðið nær 1000 fjár. Lang-
mest fórst á Skeggjastöðum. nálægt 250
fjár
J>ess má geta sem dæmi um pað,
hvað fannfergjan var fjarskaleg í fyrstu
hríðinni, að hestar fórust í arrnari
eins góðviðrasveit og Yellirnir eru
vanalega, og einn hestur. á Miðhúsum í
Mið-Hjeraði.
í hintun sveitum Eljótsdalshjeraðs
hafa engir ákaflegir fjárskaðar orðið,
pó missti hláfátækur barnamaður í
Armótaseli í Jökuldalsheiðiuni eina
hestinn sem hann átti og um 30 fjár,
er vav víst helmingur af allri lrans
fjáreign.
A Anrórsstöðunr á Jökuldal vant-
aði nærri allt féð eptir hríðina, en
lrefir nú fundizt flestallt lifandi apt-
ur, og engir fjárskaðar hafa orðið til
muua á Jökuldal eða Ejöllum.
Sunnxnpóstur sagði nriidu snjóljett-
ara fyrir sunnan Breiðdalsheiði og
enga sferlega fjárskaða úr peinr sveit-
um,
Heiðursgjafir
gáfu báðir söfnuðir síra Magnúsar
Bjarnarsonar peinr hjónum við brott-
för peirra úr Hjaltastaðarprestakalli;
enda mun varla geta ástsælli sóknar-
prest en síra Magnús var báðum söfn-
uðunr síiium, pví hjá honum var sam-
fara ágæt kenning gnðsorðs og hug-
heilasta og ráðhoHasta hluttekning i
kjörum allra, sóknarbarna hans und-
autekningarlaust, eins og hann líka
var, með beztu mönnum i sóknum
hans, frumkvöðull allra nytsanrra
fyrirtækja par i hans embættis-
tíð og hæði oddviti og siðan sýslu-
n efn darm aður Hj altastaðapinghár-
manna. I báðum sóknununr stofnaði
hann öflug hindiudisfélög, senr hann
var lífið og sáliri í.
Erú Ingibjörg Brynjólfsdóttir hafði
og náð elslui og virðingu söknarbarna
manns síns penna stutta tínra, er
hún var lijá peinr.
Hjaltastaðarsöfnuður gaf peim hjón-
um vandaða stundaklukku, en Eíða-
söfnuður kaffiborðbúnað úr silfri.
Kandidat Einar Hjörleifsson er nú
orðinn svo heilsutrepur, að Heykjavík-
urlæknarnir hafa ráðið lronum til
pess að fara í vetur suður í lönd sfer
til heilsubóta, og ætlaði lrann að
fara af stað með „Laura“ í f. m.
' Veizlu heldit flestir heldri Reykvík-
ingar seint í sumar skipstjóranum á
póstgufuskipinu ,,Laura“, Christiansen,
alldýrðlega í mimiingu pess að pá
hafði Christiansen konrið 100 sinnum
með „Laura“ til íslands og farizt jafn-
an vel; og gáfu peir honum að pess-
ari veizlu fallegt gullúr. Um kvöldið
var skotið flugeldum á „Laura“ og
Pöntunarfelagsskipinu „Mount Park“.
Yeizlau fór öll hið hezta fram og
til ánægju fyrir alla aðstandendur.
120
eg lrafi átt nokkurn pútt í pví að pfer fenguð brauðið, pví pá muudi
eg engan frið liafa fyrir eins fríðurrr, en miklu verðskuldaðri unrsæk-
endum, og pér getið yerið vissir unr pað, að öll prestaköll í Svípjóð
rnurrdu eigi nægja til pess að gjalda pær skuldir mínar.
Nyr dýrakoniingur.
Allt til pessa hefir ljónið horið pað heiðursnafn, en eptir ógur-
legan bardaga, hefir nú ljónið misst pað og verður pað eptir úrslit-
um bardagans, að tildæmast nautinu, er vann á ljóninu í peirri voð-
alegu viðnreign, er stóð nýlega í Caracasborg í Mið-Ameríku. J>ar
er dýra-at alltítt, eins og áður hjá Rómverjum; og að pessu sinni
var pað stórt og griminúðugt ljón, er nýkpmið var frá Afríku, er
átti að reyna sig við tröllefldan bola, störhyrndan, er lrafði lagt
marga menn og dýr að velli á leiksviðinu.
J>á er tlýrum pessnm var sleppt inná vígvöllinn, pá staðnæmdust
pau, er pau komu auga hvort á annað og virtu hyort annað fyrir
sfer og vildi hvorngt verða fyrri til að ráðast á hitt, en oldur brann
úr augum heggja og haiði hörðu sig utan með lrahunim og höfðu
eigi angun bvort af öðru. Loksins leiddist Ijóninu póf potta og
tók undir sig voðalega langt og hátt stökk yfir lrornin á hola og
koni niður á hrygg bonum og heit í hnakka hans og reif síðurnar
rneð klónunr, svo hlóðið rann í lækjum ofaneptir horium, Boli stökk
í ráðaleysi me,ð Ijónið aptur og fram um allt leiksviðið, en ffekk eigi
lrrist, ljóuið af sfer, er drakk hlóð lrans óspart
Ahorfendurnir hfeldu að holi mundi eigi pola pvílíka hlóðtöku og
klöppuðu nú ákaflega iýrir ljóninu. En pví pótti sjálfu svíri hola
• Woyna greifi. 117
eg 'heyiði undrafagran hljúðfæraslátt, mér virtjst sem eg hærist burtu
í hringdansi og einhverri óumræðilegri litaprýði og ylnrandi angan,
etr svo breyttist petta. • Gimsteinninn brann í hendi nrfer, á sam-
vizku rninni og hjarta, Eg fann til pess. að eg hafði drýgt stóran
glæp og iðraðist pess sáran; en pó hafði eg ekki djörfung til að
játa pað fyrir nokkrum manni, og eg vissi heldur ekki, lrver átti
penna dýrgrip; en eg ásetti nrfer að losast við hann á einhvern hátt.
Et’ eg gæti gjört einhverjum gleði nreð pví að láta hann fá penna
dýrgrip, áleit eg að synd mín yrði rnér fyrirgefin. |>á clatt mer ung-
dómsvinkona mín, Karólína, í hug; hún vár fátæk og trúlofuð, en
kærastinn gaf henni aðeins blóra, en enga skartgripi. Eg heimsótti
hana og lagði dýrgripinn í saumakörfuna hennar. Svo lcið langur
tími, -að eg eigi fann hana, en nú hefi eg fengið að vita unr raunir
lrennar, og eg veit líka lrverja liluttekningu pér berið fyrir liögum
lrennar, og pessvegna sneri eg mfer til yðar, bæði til pess að létta
pessari byrði á samvizku minni og til pess að leita ráða til yðar í
pessari ógæfu minni“.
Presti pótti mjög vænt unr pessa ráðningu á gátn peirri,- er
hann eigi lrafði fengið leysta, pví hún sarmnði sakleysi Karólínu og
færði honum heiör sannínn um pað, að traust hans á henni hefði
verið á góðum og gildum rökum byggt.
„Eg pekki eigandann", sagði klevkur, og skal á morgun fá henni
skartgrip hennar aptur, án pess pér verðið fyrir meiri sorg útaf
pessu glappaskoti yðar“.
Siðau talaði hanu lengi við stúlkurra, senr roskinn og ráðinn
sálusorgari Irennar, svo húu fór fra lronurn huglrraust og húgguö.
Næsta dag heimsótti hann hina sjötugu greilafrú W. sem hlýddi
góðlátlega á sögu lians, og pegar hann minntist á gimsteinahrjóst-
nálina tók hún framnri fyrir lionum:
„Eg á marga skrautgripi, en mfer pykir um engan peirra eins
vænt og hana, pví Woyna greifi liefir gefið mfer liana, og-hann
er sá elskulegasti ungí maðnr, er eg hefi nokkru sinni kynnzt,. og
mér pykir eins vænt urn lrann sem hann væri sonur minn“.
,, J>ví lét greifafrúin ■ ekki lýsa eptir henni, er hún týndist?“