Austri - 20.11.1896, Qupperneq 4

NR 32
A U S T R I,
128
þareð hann hefir nú öðruhvoru haft
mann, sem leysir pessi störf svo mæta
vel af hendi fyrir hann, pá getur nú
Páilhéreptir stundað eingöngu kveðskap
sinn, ort erfiljóð og kveðið lofdrápur
um náungann. Má vænta pess, að
Páll muni ekki fyrr falla fra,en hann
hafi, einkanlega með pessari grein
skáldskapar síns, reist sér sjálfum
pann bautastein, er muni æfalengi
halda á lopti nafni hans sem pessa
lands mesta erfiljöða- og lofdrápu-
skálds.
n.
Guðnmn&ttr Jönsson
bóndi að Grjótnesi á Sléttu, andaðist
að heimili síku p. 11. febr. síðastl.
Hann var fæddur að Lóni í Keldu-
hverfi 24. maím. árið 1838. JFaðir
hans var Jón bóndi þórarinsson Guð-
mundssonar Gnðmundssonar prests að
f>önglabakka í Fjörðum. En möðir
pórarúns bónda var Ingunn Pálsdóttir,
bónda á Víkingavatni, Arngrímssonar
sýslumanns á Stóru-Laugum (1700), og
er sú ætt alkunn. Móðir Guðmundar
heitins var Guðrún Asmundsdóttir
bónda á Fjöllum í Kelduhverfi.
Ólst Guðmundur upp hjá foreldrum
sínum, er voru alpekkt sómahjón.
Varð hann all-snemma fyrir framan
um bú föður síns, er pá tóR að gjör-
ast hniginn að aldri og fór pað peg-
ar prýðilega úr hendi, enda var hann
maður hygginn mjög og gætni, og
ráðdeild héldust í hendur. Árið 1865
p. 16. sept. giptist hann ekkjunni
Sigriði Hólmkelsdóttur, en missti liana
eptir tveggja ára ástríka sambúð.
Með henni átti hann 1 son, Jón að
nafni, núuppkominn. Árið 1873 gipt-
ist Guðra. í annað sinn, ungfrú Jó-
hönnu Bjarnárdóttur, Jónssonar frá
Grjótnesi, og 2 árum síðar fluttu pau
hjónin búferlum að Grjótuesi og bjó
Guðmundur par síðan til dauðadags.
Varð peim hjónum auðið 5 barna,
misstu 1 peirra ungt, en 4 lifa, hin
mannvænlegustu, eitt peirra Björn, er
nú tekur við búi eptir föður sinn.
þau full 20 ár, sern Guðm. heit. bjó
á Grjótnesi, var pað í almæli hve
prýðilegu rausnarbúi hann bjó par.
Og peim, sem bar að garði hans, mun
seint gleymast hans alúðlega og rausn-
arlega gestrisni jafnt við háa sem lága.
Stóð og kona hans prr til annarar
handar með alpekktri rausn og skör-
ungsskap.
Ekki var Guðmundur heitinn gjarn
á að trana sér fram, eða láta mikið
yfir sér, en pví betur sem maður
kynntist honum. fékk maður að reyna
hvilíkur afbragðsmaður hann var, sak-
ir mannkosta og sannrar drenglundar
í hvivetna. Er pví stórt skarð fyrir
skildi, og sneyðir mikill í fráfalli slíkra
manna, Sveitin hans hefir par rnisst
einn sinn trúasta og hollasta vörð, og
vinir og vandamenn eiga mjög um sárt
að binda.
Hreppstjöri og sýslunefndarmaður
var Guðmundur hin síðustu úrin, og í
hreppsnefndum mörg ár, og ávallt
hinn sami skyldurækui, tryggi, og
áreiðanlegi holl-vættur.
Ætti vort fátæka land marga slika
sonu, myndi pvi langtum betur farið,
meíri velmegun, meiri friður og ein-
drægni, meiri dáð og drenglyndi.
B. p. V.
Seyðisfirði 20. nóv. 1896.
Tíðarfarið hefir verið milt nú í
heila viku og hláka nokkur. En
gaddurinn var svo harður og pykkur
fyrir, að lítt hefir tekið hér í Fjörð-
unurn, en nokkru meira í Héraöi, svo
par mun nú víða Lomin upp nokkur
jörð.
„Egillw, skipstjóxn Ólsen, fór héðan
suður með Sunnlendinga til Yestmanna-
eyja og Keykjavíkur 13. p. m. Með
skipinu fór sem umsjónarmaður, verzl-
unarmaður Pétur Jönson; skipstjóri
Matthías fórðarson með heitmey sinni,
ungfrú Sigríði Guðmundsdóttur.
Er pað líldegt að Sunnlendingar
muni herra O. Wathne pað eptirleið-
is, hvílíkur bjargvættur hann hefir
reynzt peim á pessu líausti, og gjöri
nú fasta samninga við hann um'flutn-
ing á peim eptirleiðis.
„Egill“ hefir líklega. farið frá Beykj-
avík norður um land til Blönduóss
til pess að taka par vörur til útfiutn-
ings.
„Elm“ skipstjóri Handeland, er
alltaf á ferðinni fram og aptur hér á
fjörðunum með vörur og ferðafólk, og
reynizt hin fljötasta í förum og mjög
hentug til smávikanna.
Prestskosnmg í Hjaltastaðabrauð-
inu fór frani pann 19. p. m., að Hreim-
stöðnm, og fékk cand. theol. Geir
Sæmundsson 26 atkvæði, en ssra Ein-
ar Pálsson á Hálsi 23. Síra Einar
Yigfússon á Desjarmýri hafði gefið sig
frá A undan kosningu.
„Yesta“ er enn ökomin.
Gjafir til Vest&alseyrarMrkju:
Aður auglýst .... Kr. 384,75
Áheit frá J. Kr. . . . — 10,00
Tryggvi Guðmundsson — 3,00
Frá Jóni Yestmann . - . — 10,00
Samtals — 407.75
Dvergasteini 13. nóv. 1896.
Björn porláksson.
Jeg uhdirrituð bið hérmeð vin-
samlegast alla pá, sem skulda mér
að vera búna að borga mér pað að
fullu fyrir næstkomandi nýár; annað-
hvort í peningum eða innskript inní
reikníng manns míns við Pöntunarfél-
agið hjá herra pöntunarstjóra Snorra
'Wiium.
Yestdalseyri 18. nóv. 1896.
Hallfríður Brandsdóttir,
(yfirsetukona).
®S§P’ Undirskrifaður neytir engra
áfengra drykkja framvegis.
Egilsstöðum 15. nóv. 1896.
Páll Pálsson.
Finesto Skandinavisk
Export Kaífe Surrogat
er hinn ágætasti og ódýrasti kaffibætir
sem nú er í verzlaninni.
Fæst hjá kaupmönnum á Islandi.
F. Jíjort & Go.
Kaupmannahöfn.
Hérmeð gef eg viðsidpta-
mönnum mínum til vitundar, að eg
dvel i Kaupmannahöfn í vetur, og
mun eg par gjöra við muni pá, sem
eru til aðgjörðar hjá mér, og sendi
pá að líkindum til veitingamanns St.
Stefánssonar á Búðareyri í vetur, með
pósti, og geta menn pá vitjað peirra
til hans, um leið og peir borga honuni
að.'jörðina. Ennfremur hið eg alla
sem skuída mér, að skrifa pað inn til
mín við pöntunarfélagið hér.
Seyðisrirði 28. okt. 1896.
Runélfur Halldórsson.
Augii. — Eyru.
Almenningi gefst til vitundar, að
eg, auk hinna venjulega læknisstarfa
hér eptir sérstaklega tek að mér
lækningar á öllum hinum algengari-
augna og eyrna sjukdómum.
Seyðisfiröi. h. 20. okt. 1896.
ScheYÍng.
Samskot til jarðs'kjálfta'
sveitaiina, safaað á skrifstoffl
Austra: Kr. a.
Aður auglýst................91,50’
Jakob Sigurðsson...........2,00’
Björn Magnússon............1 00
Samtals 94,ó0>
Ábyrgðarmaður og ritstjóri:
Cand. phil. Skapti Jósepsson.
Pr entsmið j a
porsteins J. G. Skaptasonar.
126
hann væri mestur járnsmiður í Stokkhólmi. Og hvað hermennsku
hans snerti fullyrti hann, að hann gæti rekið heilan her á flótta,
einsamall með stóru sleggjunni sinni, Og pað vildi enginn verða til
pess að neita pessu, af pví menn hæði treystu hans miklu hæfi-
leikum, og dirfðust heldur eigi að neita pessu, par Ekeberg var
ákaflega uppstökkur og hætt við að lemja sannleikann inní mötmæl-
endurna, sem máttu pakka sínum sæla, ef peir sluppu úr hinum
ómjúku klöm hans með glóðarauga eða fót eða hönd úr liði. J>ví
skeð gat pað, að mótmælandinn missti fótinn eða handlegginn, og
stnndum var hreinn lífsháski að fásfc við Ekeberg; og pað gengu
dylgjur um pað, að hann hefði orðið að borga bæði heil og hálf
manngjöld, eins og hann opt varð að sitja á höfuðvarðstofunni
vegna pess, hvað hann var harðhentur, og naut hann pá pess, að
hann var yfirliði.
J>anuig gekk mikil saga af stórkostlegum áflogum, sem Ekeberg
hafði átt við einn meðlim af liinni heiðarlegu slátrarastétt á veit-
ingahúsinu Korðurbakka, er hafði orð á sér að vera engu minni
áflogahundur en járnsmíðurinn, og varð slátrarinn illilega undir í
peim viðskiptum.
„Hann var eins vel barinn og fínasta „buffsteik“, sagði smiður-
inn, „og rifin voru laglega brotin, er. sá uxi kostaði mig líka 100
ríkisdali í bætur“. En pá voru 100 ríkisdalir mjög hátt verð
fyrir uxa.
Annars hafði Ekeberg mikið álit á sér sera reglusamur og
duglegur borgari, er ekki lét standa á sér með að uppfylla skyldur
sinar, hvort sem hann skyldi lúka peim úr buddu sinni eða með
hnefanum.
Karl Jóhann konungur hafði tekið eptir pessum risavaxna
merkismanni í borgarliðinu, og hafði konungur einusinni ávarpað
hann nokkrum orðum við hersýningu.
„Eg skildi ekki mállýzkuna úr honum“, sagði .Ekeherg, „en
pað veit eg að mig langaði til að berjast svo fyrir konung, að
tíu Napóleónar skyldu hafa orðið lafhræddhl"
Meistararnir konnt saman í litla verzlunarsamkundusalnum einu
sinni í hverjum ársfjórðung, par sem peir ræddu fyrst málefni sín,
127
fengu sér svo góðann mat, og par á eptir var sett fram afarstór
púnsskál. Við pvílík tækifæri minntu umræðurnar á prumur; og:
orðbragðið var svo ófínt, að pað mundi hafa liðið yfir hverja greifo"
frú, og handahreifingarnar mundu hafa rekíð heilan flokk af hirð-
mönnum á flótta. Við pvílík tækifæri bar jafnan mikið á Ekeberg?
og var hann pá svo hávær, að pað purfti stórsmiða-eyru og stór-
smiðataugar til að pola pað.
Við eina af pessum samkomum kom venju fremur bersörks-
gaugur á Exeberg. Hann liafði pegar fleygt prerour góðkurmingju111
sínum ur.dir borðin, og svo steypt ofunyfir pá öllum kynstrum af
brotnum púnsglösum; en pá heyrðist drynjandi rödd langt innanth’
fundarsal segja:
„Hafðu píg hægan Ekeberg!“ Allir pögnuðu og litu í pú
í salnum, er röddin kom úr.
„Hver segir mér' að hafa mig hægan ? spurði Ekeberg í fy1’11'
litlegum málröm.
Röddin kom frá embættisbróður Ekebergs, er snt einn útaf
fyrir sig við borð langt' í burtu frá áflogapvöguimi; hann var
reykja úr leirpípu með rauðu lakki á munnstykkinu, og pess á 1111511
smámsaman að dreypa á sterku púnsglasi. Hann iiét Löfgren og
liafði orð á sér fyrir að vera góður smiður, en var álitinn að vera
fremur einfaldur, pareð hann talaði fátt og barði aldrei á sveim1111
sínum, sem elskuðu hann líka eins og hann hefði verið faðir pein'í1-
Smiðirnir fullyrtu, að Löfgren skemradi bæði svéinana og kennslu'
drengina með sinni ófyrirgefanlegu ljúfmennsku, en peir urðu pó
játa, nð smiðir hans leystu verk sín eins vel af hendi og hinh'-
„Kæri Lófgren!“ sagði Ekeberg um leið og hanu fór til nianllS
ins með leirpípuna og púnsglasið, „varst pað pú, litli kallinu u111111’
er sagðir mér að hafa hægt um mig?“
„Hafðu hægt uin pig Ekeberg!“ sagði Löfgren nú í P1’1^
slapti, lagði leirpípuna ofboð rólega frá sér og stóð síðan 5l®c
upp og horfði óhræddur í augun á risanum.
Löfgren var á aldur við Ekeberg, en ekki eins hár og í f5J()t''
bragði virtist hann naumast vera jafnsterkur Ekoborg. Eu lutls °e>
berðar og brjóstið var pó ógurlega steiklegt, og hendur haus v°l