Austri - 12.12.1896, Side 4

NR. 35
A U S T R 1,
140
f
varla gilda, og pó fæst hann ekki til
að leysa ljóst og afdráttarlaust úr
peirri surningu, sem hvað eptir ann-
að hefir verið lögð fyrir kann, liver
grœðir öll þau óslwp, sem landsjóður
er stöðugt að tapa.
....... ■■ -......... /
Bagblaðaíjölgimm.
fað má með sanni segja um dag-
blöðin hjá okkur, að pau pjóta upp
með ári hverju, einsog gorkúlur á haugi.
Alltaf pjóta boðshréfin einsog skæða-
drífa landshornanna á milli, hjóðandi
kaupendunum allt hið bezta og feg-
ursta sem hægt er að heimta af ís-
lenzku dagblaði; en pað er minna
hugsað um að efna pessi fögru loforð
eptir að blaðið er briið að festa hend-
ur í hári nokkurra kaupenda. Sum
blöð'n að minnsta kosti, virðast allopt
hafa pað fyrir mark og mið að tvístra
huga pjóðarinnar, hamla flestum verk-
legum framfaramálum og flytjapersónu-
legar ópverragreinir hvert um annað
og einstaka menn.
petta er pá allt svi) lífeyrir pessara
manna! Hvenær skyldi pjóðin opna
augun fyrir pessu fargani?
Nú er tíminn kominn, einmiít sá
rétti tími fyrir pjóðina að hervæðast
móti pessum gegndarlausa ófögnuði,
hervæðast sem einn maður og vísa
öllnm ópverra blöðum til Niflheims.
Séu pessir pennagarpar aðrir eins
vísindamenn og leiðendur pjóðarinnar,
sem peir pykjast vera, pá er bezt
fyrir pá hina. sömu að sækja uppí
landið til dalahúanna og sýna peim í
verkinu, — eg meina i jarðrækt, hóg-
værð og bindindi og fl., hve miklu
góðu peir geta til leiðar komið. J>að
kalla eg framfarir og pess parfpjóðin
með.
Fimm dagblöð er pað mesta sem
ætti &ð eiga sér stað; fleiri blöðum
ætti pjóðin ekki að ljá rúm, og peim
blöðum aðeins með pví móti. að pau
leiði pjóðina til menningar og proska.
Eitt dagblað í hverju hinna priggja
stærstu kauptúna landsins og tvö í
höfuðstaðnum, pað er yfirfljótanleg
fæða af peirri tegund handa Islend-
ingum.
„Fjallkonan“ finnst mér gott blað;
pað~ er pví sjálfsagt að hlynna að
henni, meðan sá maður hefir ritstjórn-
ina á hendi, sem nú hefir hana.
Austra er líka sjálfsagt að hlynna
að. Ekkert blað, flytur eins skjótt og
skemmtilega útlendar fréttir sem
Austri. jþess utan má ritstjóri hans
eiga pær pakkir skilið, að hann heíir
ekki haft lífsuppeldi sitt af skömm-
um, síðan hann gjörðist ritstjóri hér
á Seyðisfirði. Og vér Austlendingar
ættum ekki að gleyma honum pví, að
hann stofnaði ótilkvaddur bókasafn
Austuramtsins. Auk pess pótti Norð-
lingur ágætt blað á sínum tíma, undir
ritstjórn sama manns.
J>ví finnst mér sjálfsagt fyrir pjóð-
ina að hlynna sérstaklega að blöðum
peirra ritstjóra, sem bezt kynna sig,
og sem beina henni pó heldur fram
á leið.
Um allan hinn blaðafjöldan ætla
eg ekki að tala. J>jóðin ætti sjálf að
velja sór heppilegri stefnu en hingað
til í öllu pví dagblaða máli, með pví
að fyrirbyggja pað eptir mögulegleik-
um, að ennpá einn embættismanna-
flokkurinn myndaðist í landinu, sem
ásamt öllum hinum embættismanna-
fiokkunum mundi leggja fullkomlega
sinn skerf til að sjúga út pað sem
eptir er af merg og bióði sinnar eigin
fátæku pjóðar, fyrir verr en ekkert.
Kr. J.
* *
* «
Oss finnst hinn heiðraði höf. vera
helzt til of harðorður um dagblöð
vor, sem að voru áliti ei'u öll að ein-
hverju leyti til gagns og uppbyggingar
fyrir pjóðina.
Ititstj.
„¥aagen“ kom í kvöldfráEyjafirði.
11811*" Hérmeð er skorað á alla pá er
telja tíl skulda í dánarbúi síra Hann-
esar L. |>orsteinsonar frá Yíðihóli
að sanna pær fyrir mér undirrituð-
um fullmyndugum erfingja hans og
bróður, innan 6 mánaða .frá síðustu
birtingu pessarar auglýsingar. Einn-
ig eru peir sem skulda nefndu dánar-
arbúi vinsamlega beðnir að borga
pær sem fyrst til mín.
p. t. Vestdalseyri 25. nóv. 1896.
I umboði systldna og móður.
Agúst porsteinsson
frá Oddeyri.
HamieYÍgs gigt-áburður.
|>essi ágæti gigt-áhurður sem heíir
fengið hér maklegt ómótmælandi lof,
pannig, að öll Islenzk hlöð mætti
með pví fvlla, fæst einungis hjá
W. Ó. Breiðfjörð í Beykjavík.
Undertegnede Agent for Islands
Östland, for det kongelige octroje-
rede. almindelige Brandassurance
Compagni.
for Bygninger, Varer, Effecter, Krea-
turer, Hö &c., stiftet 1798 i Kjoben-
havn,modtager Anmeluelser om Brand-
forsikkring; meddeler Oplysninger om
Præmier &c. og udsteder Policer.
Eskifirði í maí 1896.
Carl D. Tulinius.
Brúkuð íslenzk fFímerki
verða jafnan keypt. Verðlisti sendist
ókeypis.
Olaf Q-riIsfad.
Trondhjem.
Islenzk mnboðsverzlun.
Eins og að undanförnu tek eg
að mer að selja allslconar íslenzlcar
verzlunarvörur og lcaujta inn útlendar
vörur, og senda á þá staði, sem gufu-
s/cipin lcoma á. Glögg skilagrein
send í hvert skipti, lítil ómakslaun.
Jakoh Gunnlögsson,
stðrkaupmaður.
Cort Adelersgade 4,
Sjöhenhavn E.
Augu. — Eyru.
Almenningi gefst til vitundar, að
eg, auk hinna venjulega læknisstarfa
liér eptir sérstaklega tek að mér
lækningar á öllum hinum algengari
augna og eyrna sjúkdómum.
Seyðisfirði. li. 20. okt. 1896.
Fineste Skandinavisk
Export SaíFe Surrogat
er hinn ágætasti og ódýrasti kaffibætir
sem nú er í verzlaninni.
Fæst hjá kaupmönnum á Islandi.
F. Bjort & Co.
Kaupmannahöfn.
~ÓSKILAEÉ ~
seltí Vopnafjarðarhreppi 27. okt p. á.
1. Lambgimbur, mark: sýlt, biti
fr. h., biti fr. v.
2. lambgimbur, mark : sýlt, lögg
fr. h., heilrifað, biti fr. v.
3. hvítur geldingur biti a. fjöður
fr. h., blaðstýft a. v.
4. Hvít gimbur, mark: blaðstýft
fr. h. gagnbitað v.
5. Svört gimbnr, með sama marld.
Vigfús Sigfússon.
Abyrgðarmaður og ritstjóri:
Cand. phil. Skaptl Jósepsson.
Pr entsmiðj a
porsteins J. G- Slcaptasonar.
138
uppí hann og lct smella i svipuólinni um leið og hann fór af stað.
|>að var inndælasta vetrarveður, og pað lá svo vel á honum
yfir hinu nýja áformi hans. Hesturinn paut óðfluga yfir hjarnið og
hjöllur hests og sleða sungu langar leiðir.
pegar hann ók uppeptir hinum löngu trjágöngum, er lágu
uppað búgarðinum, stillti hann hestinn allt í einu, pví frammi fyrir
honum stóð hún, sem hann hafði hugsað um alla leiðiua, rjóð og
blómleg og með inndæit bliðubros á hiuu fagra andliti.
„|>etta var pó heppilegt!" kallaði hann um leið og hann stökk
útúr sleðanum. „Má eg nú ekki aka með yður eptir hjarninu í
skóginum?,,
Hún steig nú upp í sleðann og hann hlúði vel að henni, en
sjálfur stóð hann á prepinu aptaná sleðanum og lét kátur smella í
hinni löngu svipuól yfir höfði hennar.
|>að var pögult og kyrt inní hinum pétta skógi, par sem sleða-
bjöllurnar einar hljómuðu og snjórinn féll hljóðlaust niður af
greinum trjánna, og lág en innileg var rödd hans, er hann sagði
henni frá hugsunum peim, er hann hafði byrjað jólin með og hvern-
ig allt hefði nú breytzt, bæði í honum og kringum hann síðan hann
hefði orðið henni samferða.
Og pögul og sæl hallaði hún sér aptur í sleðann og horfði á
vetrarsólskinið um leið og hún fann til pess, hversu ástin fæddist
nú heit og hlý í hjarta hennar.

Sú þriðja.
Úr dagkók málarans.
Eptir
Henryk Sienkiewicz.
I.
Swiatecki og eg höfðum sameiginlega málarastofu, par sem
við líka bjuggum i. En húsaleiguna borguðum við ekki, bæði af
pví, að aleiga okkar beggja voru einar 3 rúblur, og svo af pví, að
pað var okkur pvert um geð að borga húsaleigu.
Málarar hafa orð á sér fyrir að vera eyðsluseggir, og eg verð
að játa pað, að eg vil heldur eyða peningum til skemmtana heldur en
láta pá fyrir húsaleigu.
Enda vorum við í engum vandræðum með að hafa húsráðandann
af okkur, er var bezta grey.
Hann kom vanalega á morgnana til pess að krefja okkur um
húsaleiguna; reis Swiatecki pá upp á hálmdýnunni, er hann svaí á
með tyrkneska ábreiðu yfir sér, er við notuðum líka sem baktjald á
myndum oklcar, og sagði með draugslegri raustu:
„|>að var gott að pér komuð — mig dreymdi eínmitt núna, að
pér væruð dauður“.
Við vissum pað, að húseigandi var hjátrúarfullur og hræddur
við dauðann, og varð hann pví auðsjáanlega hræddur við draum
Swiateckis, er hallaði sér aptur á hálmpokann, krosslagði hondurnar
og hélt pannig áfram:
„í draumnum lituð pér einmitt svona út, en pér liöfðuð hvíta