Austri - 09.03.1897, Blaðsíða 3

NR. 7
ADSTEI,
27
Sj ónleikir.
Sunnudaginn 7. p. ra. rar á Seyðis-
fjarðar-leikhúsi leilr'ð í fyrsta sinni
„Dalbæjarprestssetrið“ og „Paa tredje
Sal“. Leikfélag Seyðisfjarðar hefir
nú í 3 vetur haldið hér uppi sjón-
leikjum að öðru bverju, og tekizt pað
furðanlega vel, pegar tekið er tillit til
pess, að fæstir af leikendunum höfðu
nokkru sinni borið pað við áður og
surair ekki einu sinni séð neitt í pá átt.
En ura pað munu flestir samdóma,
aðjaldrei hafi sjónleikir tekiit eins
vel hér yfir liöfuð, einsog i petta
skipti. Er sjáanleg mikil framför hjá
sumum leikendunum, og virðist aug-
ljóst, að nokkrir peirra hafa góða
leikarahæfileika. Af peim,. sem leikið
hafa hér áður, skal fyrst nefna fröken
Guðrúnu Gísladóttur, sem lék póst-
meistarafrúna í ,Dalbæjarprestssetrinu‘
mikið vel, svo litið skortir á að pað
rnegi telja fullkominn leik. Presturinn
(Rolf Johansen) og Kragelund (Eyj-
ólfur Jónsson) voru líka vel leiknir,
færðist mikið fjör í leikinn pegar
Kragelund kom á leiksviðið; en sumir
leikendurnir eiga auðsjáanlega óhægt
með að tala og hreyfa sig á leiksvið-
inu svo eðlilegt sé.
Seinni leikurinn, „Paa tredje Sal“,
seni leikinn var á dönsku, gekk yfir-
leitt mjög skemmtilega, og var pað
mikið að pakka tveimur nýjum leik-
endum, sem léku í peim leik. Frú
Bjprn (frú Scheving) var leikin svo
vel, með eðlilegum hreyfingum, lát-
bragði og svipbreytingum, að sönn
ánægja var að horfa á. Sama má segja
um vinnukonuna Albertine (frk. Ragna
Johansen) sem var mjög skemmtilega
og eðlilega leikiu. Var auðséð, að
pessum tveimur leikendum var engin
pvingun að vera á leiksviðinu, pað var
einsog pær ættu par heima; og pannig
á góður sjónleikur að vera. Hinar
persónurnar, Bjprn (Axcl Schiöth),
rakarinn (Rolf Johansen), Karlsen
(Andr. Rasmussen) og frú Karlsen
(frk. Guðrún Gísladóttir) voru einnig
leiknar mikið vel og var gott samræmi
í leiknum.
Ahorfendurnir hefðu gjarnan mátt
gjöra enn betri róm að leiknum en
gjört var á sunnudaginn, og hefir opt
verið klappað meira lof í lófa, pegar
síður skyldi; en pessi leikur á pað
skilið, að honum sé hrósað.
t
Magnús Magnússon.
Sunnudagsmorguninn p. 7. p. m. and-
aðist á Vestdalseyri verzlunarmaður
Magnús Magnússon, eptir all-langa
sjúkdómslegu, 26 ára gamall.
Magnús heitinn var Skagfirðingur
að uppruna, en fluttist unglingur með
fóstra sínum, merkisbóndanum Sveini
Guðmundssyni frá Sölvanesi, til Odd-
eyrar, og varð litlu síðar frammistöðu-
maður um 2 ára tíma hjá hinum góð-
kunna gestgjafa, L. Jensen á Akur-
eyri, og kynnti sig mjög vel í peirri
vandasömu stöðu,
Um vorið 1890 fór Magnús sál. hing-
að austur til Gránufélagsverzlunar á
Vestdalseyri, og hefir hann verið við
pá verzlun síðan.
Fyrir 2 árum fékk Magnús sál.
meinsemd í hálsinn, og sigldi til Sta-
vanger til pess að leita sér lækninga.
Kom paðan aptur um vorið, nokkru
betri, en varð pó aldrei vel hraustur
síðan, par til hann lagðist í vetur,
rétt eptir nýárið, í peim sjúkdómi, er
varð hans dauðamein, pó allrar lækn-
ishjálpar væri leitað, er föng voru á
að fá.
Magnús heitinn var maður sjálf-
menntaður, og hafði á engan skóla
gengið. en var pó prýðilega vel að
sér, enda maður mjög vel greindur,
pýður og lipur í umgengni, og pví
mjög vel látinn af húsbændum sínum,
sampjónnm og öllum viðskiptamönnum
verzlunarinnar.
Magnús heit'nn hafði vátryggt líf
sitt, og fær nú hinn aldraði eptirlif-
andi faðir lians pað fé.
Myndir!
Hérmeð tilkynnist, að eg undirrit-
aður kem til Siglufjarðar, að öllu for-
fallalaúsu, með fyrstu ferð fjórðungs-
hátsins norður um land í vor komandi,
og ætla eg að verða par einhvern
tíma að taka ljósmyndir. Einnig hefi
eg í hyggju að ferðast uppí Pljótin í
sama tilgangi. Eg mun gjöra mér
far um að myndirnar séu sem bezt
af hendi levstar.
Helmingur af andvirði myndanna
borgist fyrirfram.
Vestdalseyri. 4. marz 1897.
H. Einarsson.
Hérmeð vottum við undirrit-
aðar vort innilegasta pakklæti öllum
peim, er sýndu okkur hluttekningu við
fráfall okkar elskulegu systur, Frið-
bjargar Bjarnadóttur, og heiðruðu út-
för hennar með nærveru sinni.
Firði, pann 19. febrúar 1897.
Ouðný Bjarnadöttir
liagnheiður Bjarnadóttir.
— Á Nesi í Norðfirði funduit í haust sem
leið kr. 10,00 í peningum og fyrir innan
Eskifjörð fannst snemma í vetur karlmanns-
myndkapsel úr gulli. Eigendur geta vitjað
þesiara muna gegn fundarlaunum og borg-
un fyrir þessa auglýsingu, á skrifstofu Suð-
ur-Múlasýslu.
Heimsins ódýrustu og vönduðustu
orgel og fortepíanó
fást með varltsmiðjuverði beina leið frá
Cornish & Co., Washmgton,
New Iersey, U. S. A.
Orgel úr hnottré með 5 octövum,
tvöföldu hljóði (122 fjöðrum), 10 hljóð-
breytingum (registrum) 2 hnéspöðum,
octavkúplum í diskant og bass, með
vönduðum orgelstól og skóla, í umbúð-
um á c. 133 krónur. Orgel úr hnot-
tré með 5 octövum, ferföldu (3’/5)
hljóði (221 fjöður), 18 hljóðbreyting-
um o. frv. á c. 230 krónur. Orgel úr
hnottré með 6 octövum, ferföldu (31/,)
hljóði, (257 fjöðrum), 18 hljöðbreyt-
ingum osf. á c. 305 krónur. Innviðir
í öllum orgelum frá pessari verksmiðju
eru lakkeraðir, og utanum belgina er
límdur vaxdúkur, svo raki geti ekki
unnið á pau. Öll fullkomnari orgel
og fortepíanó tiltölulega jafn ódýr og
öll með 25 ára ábyrgð.
Flutningskostnaður á orgelum frá
Ameríku til Kaupmannahafnar c. 30
krónur. Hver, sem æskir, getur fengið
verðlista með myudum, eyðublöð og
allar nauðsynlegar upplýsingar hjá
undirskrifuðum.
Einkaumboðsmaður félagsins hér á
landi.
Þórsteinn Arnljótsson.
Sauðanesi.
HU SHEITI.
Hérmeð tilkynnist almenningi, að liús
pað, er egbyggði í fyrra hér á Vest-
dalseyri á grundinni ofanundan Vest-
dalsgerðistúninu, heitir:
Grund a Vestdalseyri.
Bið eg einkum pá ómerkinga, er
tamið hafa sér pann strákskap að upp-
nefna hús mitt, — að muna vel eptir
pessu, ef peir vilja eigi eiga pað á
hættu, að eg dragi pá fyrir lög og
dóm fyrir keksni peirra.
Grund á Vestdalseyri 9. marz 1897.
Brynjólfur Jónsson.
30
er par eiga sér heima, pá er eg sannfærður um, að hinn mesti dóni
mundi stokkroðna. Leikhúsin spilla siðgæðinu, einkum kvennmann-
anha.
Rað er líka svo eðlilegt, að peir kvennmenn, sem á hverju kvöldi
eiga að hera til sýnis ást, tryggð, drenglyndi, siðprýði o. s. frv. —
komist loks að peirri niðurstöðu, að pessar dyggðir eigi sér aðeins
stað á leiksvæðinu, en ekki í hinu daglega fífi.
Hið mikla millibil, sem er milli ipróttarinnar og hins daglega
lífs, hlýtur að styi’kja pessa sannfæring peirra, og svo spillir öfundin
og samkoppnin um hylli áhorfendanna sálum peirra.
]?ær hafa og illt af að umgangast daglega eins gjörspillta menn
og leikarar opt eru. í pvílíkum félagsskap mundu jafnvel falla blettir
á sjálfa englnna. pað eru aðeins hinir ágætustu listamenn, sem eru
hrifnir af mennt sinni og eigi hugsa um annað, sem eigi saúrgast af
pessum félagsskap fremur en álptin blotnar af vatninu er hún syndir
á. Og pannig Var Evu Adami varið, að lestirnir festu eigi á engil-
ham hennar.
XIII.
|>ó að mér pætti mjög vænt um Evu, pá var pó langt síðan eg
liafði séð hana; hún varð pví komu minni mjög fegin, pó eg reyndar
skildi ekki vel í peim Svip, er hún tók á raóti mér með.
„Hvernig líður pór 'WIadek?11, spurði hún. „Loksins fær maður
pó að sjá pig“-
Mér pótti ffijög vænt um að hitta hana heima. Hún var í hvít-
um tyrkneskum slopp með rauðum blettum, bryddum knipplingum og
mjög ermavíðum. fessir litir áttu mjög vel við hinn bleika yfirlit
hennar og bláu augu. Eg sagði henni pa,ð, og reiddist hún mér
ekki; síðan sagði eg henni erindi mitt.
„Elskulega Eva!“, sagði eg. „J>ú peklcir frú Kolczanowska, pessa
guðdómlegu fríðu frú frá Ukraine“.
„Já, víst pekki eg hana, við höfum verið skólasystur“.
„Komdu með mér til hennar!
Eva hristi höfuðið.
27
við hana út af pví að hún kallaði málverk Swiatecki „saurugt“, og
var Suslowski henni hérum alveg samdóma, en eg var sem sagt fok-
vondur yfir pví. |>að er skrítin skoðun sem Kazia hefir um lista-
verk! Eg var svo leiður yfir sleggjudómi peirra, að eg kvaddi pau
og afsakaði mig með pví, að eg pyrfti að tala við Ostrzynski, sem
eg bauð út til pess að borða með mér morgunverð.
XI,
Mér hefir birzt furðuverk náttúrunnar! Nú fyrst skil eg pað,
til hvers okkur mönnunum er gefin sjónin. Guð komi til! J>vílík
töframynd!
Um leíð og við Ostrzynski urðum samferða útúr sýningarhöllinni,
kom eg auga á kvennmann á horninu á Pílustræti. Eg nam staðar
og glápti alveg hissa og frá mér numinn, preif í Ostrzynski svo fast,
að hálsbindi hans fór allt í ólag — hvílík unun að horfa á hana!
|>að er eigi nóg að segja hana reglulega fallega, fríða. Enginn
málari hefði getað óskað sér fegurri fyrirmyndar til að mála eptir,
andlitsdrættirnir, hörundsliturinn Og svipurinn, allt var pað hið feg-
ursta meistataverk náttúrunnar. - Við pessa sýn mundi Appelles
gamli ganga aptur, og síðan hengja sig yfir pví, hvaða óskapnaði liann
hefði málað.
Eg einblíndi á haoa. Hún gekk einsömul. — Hvaða bull er eg
að segja —.
Skáldskaparfegurðin, söngdýrðin, vorið, unun öll og yndi ástar-
innar fetuðu í fótspor hennar! Eg veit ekki livort mig langaði meira
til í svipinn, að mála hana eða fleygja mér fyrir fætur henni og
kyssa á pá. En eg lield helzt að eg hafi ekki vitað, hvað eg sjálfur
vildi í pann svipinn!
Hún gekk framhjá okkur og brosti sem fagur sumardagur.
Ostrzynski heilsaði henni. Eg raknaði loks við sem af draumi og
hrópaði:
„Við skulum elta hana!“
„Nei, staldraðu við“, sagði Ostrzynski. „Ertu frú pér maður? Eg