Austri - 24.06.1898, Side 3

NR. 18
A t) S T R I.
71

Konsúll J. V. Havsteen var í Nor-
vegi á meðan „Egill“ fór til Hafnar og
ferðaðist par víða um á vesturströnd-
inni og kynnti sér par verzlun og iðn-
að, og mun pví mjög heppilegt að snúa
sér til lians, fyrir alla pá, er eitthvað
vildu fá sér tii kaups frá Norvegi,
sem margt á hér mjög vel við heima
og er ódýrara og hetra en víðast ann-
arsstaðar.
„Egillu fór í pessari ferð inní Harð-
angursfjörð og innan skerja allar göt-
ur frá Stavangri norður til Björgvin-
ar, par sem skij>‘ið stóð við í 2 daga
til að farpegar gætu skoðað sýninguna,
og voru peir mjög ánægðir yfir allri
peirri ferð, enda getur varla skemmti-
legri sveitir, en sl.ipið fór um á peirri
leið.
Sökum rúmleysis í blaðinu, geta
engar útlendar liéttir komið að pessu
sinni; enda eru engin stór markverð
tíðindi, hvorki frá ófriðnum eða öðru.
^ndirskrifaður. sem er nýkominn
heim frá Björgvinar-sýningunni, tekur
að sér að panta ýmsar norskar vörur.
t. d. færi, kaðla, múrsteina, pappa
o. m. fl. Einnig panta eg tilhöggin
hús. Sýnishorn af vörunum og upp-
drætti af húsum geta menn fengið að
sjá á skrifstofu minni.
J. V. Havsteen.
Oddeyri.
§P$|r" Allir peir sem eiga að borga
mér penínga, bæði til mín sjálfs og
til annara, sem eg á að innheimta,
aðvarast hér með að vera búnir að
pví fyrir 10. júlí p. á.
Jórarinsstaðaeyrum, 25. júní 1898.
Jalcob Jónsson.
Auðnum.
E JÁRMARK undirskrifaðs er:
Miðhlutað hægra, tvístýft fr. vinstra.
Bæjarstæði í Seyðisf. 16. júní 1898.
Hallffrímur Egilsson.
Skihindan
Alfa Colibri,
sem skilur rjómann frá mjólkinni, ný
uppfynding, beztu og fullkomnustu skil-
vindur sem til eru fást hjá okkur
undirskrifuðum og kosta aðeins 140
kr. möt peningum fragtfritt, en mót
vörum 150. kr.
Einnig má panta hjá okkur ný
uppfundna strokka, sýnishorn eru til
að panta eptir.
Emkaídsölu hafa:
fyrir Norðurland,
Consul J. V. Havsteen
Oddeyri;
fyrir Austurland,
verzlunarstjóri E. Th. Hallgrímsson
Yestdalseyri.
Auglýsing.
Eg undirskrifaður, gef hérmeð til
kjmna, að eg hefi samkvæmt samningi
gjörðum á Eyjafirði p. 14. mai 1898,
aptur selt herra Carl. F. Schiöth á
Eskifirði verzlun pá, er eg par tók
við af honum samkvœmt auglýsíngu
minni frá 26. nov. 1897, með öllum
útistandandi skuldum, og öllu öðru er
verzlaninni fylgir, og fylgja ber. Og
ber pví öllum að borga skuldir sínar
við nefnda verzlun til herra Carl E.
Schiöths á Eskifirði eða peim er hann
tilvísar, samkvæmt samningum peim
er í vetur hafa verið gjörðir við nefnda
verzlun.
Eskifirði p. 8. júni 1898.
Georg Richelsen.
* *
*
Samkvæmt’ ofanritaðri auglýsingu
tilkynnist hérmeð öllum peim, er sam-
ninga hafa gjört við verzlan mína, að
verði peim ekki nákvæmlega fylgt,
verða skuldirnar tafarlaust teknar lög-
taki. Sömuleiðis verða skuldir pær,
er ennpá ekki er samið um, tekrar
lögtaki tafarlaust. ef eigi verða fuLl
skil fyrir peim gjörð innan fyvsta
september 1898. Enfremur tilkynnist
öllum mínum viðskiptamönnum, að nú
um nýjár og framvegis verða teknar
5°/0 af öllum sktddum við ver/lan mína,
Eskifirði 8 júui 1898.
Carl F. ScMöth.
Ljósmyridastofa
mín er opin á hverjum degi frá kl.
10—6.
Seyðisfirði í maí 1898.
Hallgrímur Einarsson.
Dálítil krajítaverk.
Erá Laven er ritað í „Silkeborg
Avis“ á pessa leið:
„Hinn aldraði bóndi Andrés Ras-
mussen í Laven, sem í 3 ár hefir
verið heymarlaus, hefir nú fengið
heyrnina aptur á undarlegan hátt.
Kona lians hafði heyrt sagt frá pví,
að Yoltakrossinn bætti mönuum heyrn-
ardeyfð, og keypti hann pví, og eptir
að maður hennar hatði borið hann í
24 tíma, fór honum að batna. Og að
prem sólarhringum liðnum gat hann
heyrt allt pað er talað var í kring
um hann, ef menn tala í hærra lagi.
J>að má svo sem geta pví nærri, að
Andrés Rasmussen er harla glaður
yfir batanum, og kona hans og börn
engu síður, er eigi hafa nú getað tal-
að við hann í 3 ár.
Erú Clara Bereim, dóttir hins fr<" ga
læknis, prófessor dr. med. Boeck, rit-
ar oss meðal annars pað sem hér fer
á eptir:
í tvö ár kvaldist eg af prautum i
taugum og flug-gigt, sérstaklega á hand-
leggjunum og höndum, emifremur af
suðu fyrir eyrum og í 6 mánuði var
annar fóturinn stokkbólginn af gigt.
í 5 vikur bar eg uppgötvun yðar, og
hún hefir losað mig við allar pjáning-
ar; sömuleiðis er fótur minn, sem eg
var alveg örvæntingarfull yfir, algjör-
lega læknaður. Eg sendí yður pví
mitt innilegasta pakklæti.
VOTTORÐ: Fyrir guðs náð hefir
mér loks hlotnazt að fá blessunarríkt
meðal. |>að er Yoltakrossinn, sem
pegar er eg hafði brúkað hann í tæpan
klukkutíma, fyllti mig innilegri gleði.
Eg var frelsuð, hugguð og heilbrigð.
Eg hafði polað miklar kvalir og
pjáningar í hinura prálátu veikindum
mínum og finn skyldu mína til að láta
yður í ljósi hjartanlegustu pakkir mínar.
19. ágúst.
Frú Therese Kretzchmar.
í®vaglát í ríimið.
Eg keypti Voltakrossinn stóra
handa dóttur minni, sem pjáðist af
pví að væta rúmið; og eptir að hún
setti krossinn á sig, hefir algjörlega
tekið fyrir pennan leiða kvilla.
Breiðavaðsmyllu við Hrossanes.
J. V. Jensen.
herra A. van der Wynkel
skrifar meðal annars:
Mínir kæru bræður og systur, út-
vegið yður, einsog eg hefi pegar gjört
pað, pennan undrafulla kross, og pið
munið finna meinabót pá, er pið práið,
og pá hefi eg náð tilgangi mínum með
pessum línum.
Hinn stóri, keisaralegi, konungl.,
einkaleyfði Voltakross, læknar tauga-
kvalir í öllum líkamanum, gigt, mátt-
leysi, krampa, veiklun, punglyndi, hjart-
slátt. svima, suðu fyrir eyrum, höfnð-
verk, svefnleysi, andprengsli, heyrnar-
deyfð, influensu, húðsjúkdóma, maga-
veiki, veikleika í pvagganginum, innan-
tökur, ófrjóvsemi og allskonar veiklun
(einkum leiðandi af sjálfsflekkun).
72
morgunandvaranum. Hvergi sást skýhnoðri á lopti. Sólin rann upp
dýrðleg og björt, og geislar liennar srnugu í gegn um pétt skógar-
limið og féllu á penna unga mann, sem hafði svo snögglega verið
vakinn af rólegum og föstum svefni. Hann leit út fyrir að vera
tæplega 18 ára garnall, var réttvaxinn og fagurvaxinn, klæddur í
búning pólskra ættjarðarvina. Á brjósti bar hann tvær raðir af
skothylkjum; við belti hans hékk skrautíegt sverð tyrkneskt með
bognu blaði; á höfði bar hann húfu frelsismanna. og niður undan
henni héngu bjartir silkimjúkir lokkar. Hann hafði veiklulegt útlit,
var stúrinn og fölur, og virtist varla pola að horfa í dagsljósið.
Hann stóð um stund og hiustaði eptir hvort hann heyrði eigi
neinn hávaða í fjarska, og pessi óróleiki gefur grun um, að einhver
hætta vofi yfir honum. Nú heyrðist honurn skotið, og bjóst hann
til varnar ef með pyrfti. En skjótt varð hann rólegur aptur; höndin
féll máttlaus niður með hlið hans og ht nn varð niðursokkinn í djúp-
ar og daprar hugsanir.
»Reir hafa misst af mér“, sagði hann um síðir, „eg h-eyri nú
ekkert lengur. — Hvað á eg að gjöra í pessum skógi, viltur og
matarlaus? Hvar á eg að fá fylgdarmann? Ó, Warschou! ó, að eg
gæti komið pér til hjálpar, eða fengið að deyja undir múrum pinum!“
Um leið og hann mælti pessi orð, var sem nýtt fjör og afl færð-
ist í liann. Fölvinn var horfinn úr kinnum hans og eldlegur roði
kominn í staðinn. Hann spennti leðurgjörðina enn pá fastar utan
um sig, dróg sverð sitt úr sliðrum, leit á blaðið og sigurbros lék um
varir hans er hann sá að pað var roðið í blóði.
„f>að er rússneskt blóð!“ sagði hann beisklega. Hann perrði
nú blóðið af blaðinu á döggvotu grasinu, og er pað var orðið spegil-
fagurt, greip hann hinu rósumgreipta brand sinn báðurn höndum,
féll á kné, hélt sverðinu mót himni og virtist biðja heitt oginnilega.
Á pessu augnabliki varð svipur hans óumræðilega fagur. Hans eld-
snara augnaráð og angurblíði svipur lýsti pví, að — oss ópekktar —
jagrar og göfugar tilfinningar vöknuðu í sálu hans.
En sú andagipt, sem bænin hafði vakið, hvarf brátt fyrir amk-
ari sterkari tilfinningn. Hino ungi hermaður fölnaði, pjáningarsvip-
ur kojn á andlit hans og hann fleygði sér til jarðar.
69
þúrfti eklvi 'annað en taka boði hans, og mannorð hans batt hann
við hana. Hún gæti — hvíslaði freistarinn að henni, með tímanum
unnið hjarta hans En hinar kvennlegu tilfinningar hennar neituðu
pessu áformi, pær fyrirbuðu henni að taka hræsnisfullu boði, eða
manni, sem byði henni slíkt af óeinlægum hvötum,
Eptir svo órólega nótt hafði pað verið pægileg tilfinning fyrir
hana, að geta, pegar ljómaði af degi, skoðað pað sem fram hafði
farið kvöldið áður, sem gaman. |>rátt fyrir pað klæddi hún sig í
dag með mjög mikilli vandvirkni, pvi ófríðar konur hugsa meira um
pað en fríðar konur, enda lifði sjálfsagt einhver vonarneisti í brjósti
hennar. Er Edmund Grassov kom, tók hún róleg möti honum, með pví
hún hafði tekið fasta ályktun í tiliiti til spursmáls hans og pess
svars sem hún ætlaði að gefa honum.
Edmund Grassow, hið fjöruga og glaðværa uugmenni, var við
pessa samkomu auðíjáanlega ekki með sjálfum sér; hanu var ráða-
laus, talaði um ötal maigt, alitaf frá einu til annars. Ró og still-
ing stúlkunnar hjálpaði honum samt sem áður til að átta sig, en
undireins sem hann ætlaði að hreyfa við málefninu, komu sömu vand-
ræðin yfir hann aptur. 011 framkoma hennar var svo kvennleg og
heiðarleg, að .hann kvaldist af peirri tilhugsun, að eiga að særa
hjarta hennar. Hann dró pað, en pví lengur sem liann frestaði pví,
pví óframkvæmanlegra fannst honurn áform sitt, pví lengur sem hann
talaði við Charlottu, pví meir varð hnnn að meta skaplyndi og fram-
komu hennar.
Hrifinn af hinni ágætu samræðu og hinu yndislega viðmóti Char-
lottu, var hann optar en einusinni fastráðinn í að geyma áform sitt,
par til hann pekkti hana betur, með pví líka að hann fann, að hann
gæti máske með timanum lagt pessa spurningu fyrir hana með allt-
öðrum hvötum og tilfinningum.
|>að var pví komið langt fram á dag áður en hann afréð að
segja:
XJngfrú Charlotfe, eg er kominn hér til að leysa af hendiópægi-
lega — æjög pægilega vildi eg segja — að vísu nokkuð undarlega
skuldbindingu.