Austri - 23.01.1899, Blaðsíða 3

NR. 2
A t) S T E L
3
j'ífnan verið íslendinguin hlynntur, og
er ]iað óskiljanlegt fyrir þá er pekkja
vcl til. því aö pek sera mega sín
mest á íslandi og eru mótstöðumenn
stjórrtarinrar, eru engan veginn lýð-
veldismenn.
íslandi er stjórnað af embættis-
mönnum, stórbændum og kaupmönn-
um. jpessir ílokkar nota æsingarnar
gegn Danmörku tii pess að leiða at-
ihygli alpýðu frá hinuni innlenda vesal-
dómi. Bfnum landsins er sóað til
pess að ala npp ótrúleg kynstur af
e mbætti sm önnum. f eir sem kynnu að
efast um petta, gcta fengið vissu sína
xið að líta eptir í embættismannatali
ríkisins og í fjárlögum íslands.
En aðalsetur æsinganna gegn Dan-
TOÖrkn er Noregur, par sem æsingarn-
íi.r keyia langt fram úr hófi, og pað
eru talsverðar líkur til pess að hin
norska stjórn sé héraf livergi nærii
afskiplalaus. pannig hefiv Norðmaour
nokkur, er heitir Trvggvi Andersen,
farið ur.i í sumar á Færeyjum með
norskum æsingum og alstaðar sagst
vera útsendari hinnar norsku stjórnar,
og í veizlu nokkurri óskaði hann pess,
að eigi liði langt par til Bæreyjar
sameinuðust aptur Norvegi, og var
peirri ósk vel tekið af einum af lögping-
ismönnum Bæreyinga. fessi Tryggvi
Andersen á nú í ve.tur að halda áfram
æsingum sínum á Islandi.
J>að er stefna í öllu pessu, er eigi
má loka augunnra fyrir. J*að er hætt
við að Danmörk lendi í pólitisku preíi
við önnur lönd, ef eigi er hér tekið
duglega í í taurnana. |>ess vegua er
pað svo nauðsynlegt að frjálsiyndi
flokkurinn í Danmörku fái í tíma
•vitneskju um hvað hér er í húfi. Að
foúa tií illan kurr í Englendingum til
Danmerkur til ánægju fyrir íslend-
ínga, væri ákafiega heimskulegt!‘.*
(* Öllum leturbreytingum greinarhöf. er
hér sleppt. *
J>að er einhver allra svívirðilegasta
fúlmennska að reyna til að koma óvin-
áttu upp á milli sarapegna rikisins,
og sú iólska er hér ósvikið af hendi
leyst i hinni pýddu sorpgrein reynd-
ar úr hinu lakasta sorpbiaði höf-
uðstaðarins, er pó hefir töluverða út-
] breiðsiu meðal lægri stéttanna. sem
; minnst pekkja rétta málavöxtu og
pví eru mest auðtrúa á lýgina, sem í
oíanpýddri grein er svo blygðunarlaust
borin á borð fyrir lesendur blaðsins,
þvílík óskammfeilni er pví betur sjald-
gæi' í danskri blaðamenusku; en or pví
vítaverðari, sem fúimeuni paö er ritar
greinina kveðst vera nákunuugur oss
Islendingum, og máli pví er hann rit-
ar um.
Höfundurinn lýgur jafn-blygðunar-
laust upp á almenning hér á íandi, er
haun segir sé í pessum ópokkalega i'é-
lagsskap við hotuverpinga, upp á blöðin
sem eiga að vera full af hatri og of-
hatri og ofstæki gegn Dönum, í stað
pess sem hvert einasta íslenzkt blað
hefir verið rsú upp á síðkastið iullt af
verðskulduðu loíi og pakklæti til hinn-
ar örlátu og góðsömu dönsku pjóðar,—
uppá alpingi, vippá embættismenn, stór-
bændur og kaupmeim, sem allir eiga
að blása að hatrínu og æsingunum gegri
Danmörku, upp á Norðmenn og hina
norku stjórn, er á að vera vagga og
gróðravstía pessara æsinga, eí' eigi
allra iasta og ódygða, er haíi sent penna
vesalings Tryggva Andersen upp til
Færeyja og Islands tii pess aö rægja
lönd pessi undan Dönum! Bn vér
höfum fyrir satt, að maðurinn sé of-
hoð meinlaus, en efnilegur, skáldsagna-
höfundur, er ferðaðist hér um pessi
sögulönd til pess að fá sér efni í
skáldrit sin. Eru pvílíkir fagurfræð-
ingar ekki vanir að vera sérlega liættu-
legir landráðamenn.
En pvílík varmenni sem greinar-
höfundur í „Köbenhayn“ eru sanuir
landráðamenn; og ætti að hegna hon-
um sem pvílíkum, par harm ber hiim
argasta róg milíi sampegnanna og
reynir til að æsa Dani gegn oss með
upplognum sakargiptum og gjörir sitt
versta til að vekja upp aptur pann
kala, sem kaira áður að hafa átt sér
stað, en sem nú til allrar hamingju
var fyrir löngu dauður.
En pað er hér bót í nráli að rdiir
hinir hetri menn kunna að metn pessa.
rógburðar grein og lygapvætting rétti
lega, enda heíir stjórnarblaðið ..Ber-
linske Tidende“ pegar tekið mótmæli
gegn henni frá doktor Yaltý Guð-
j mundssyni, og fleiri dönsk blöð aud-
mælt henni.
En oss Islendingum ætti petta að
vera pörf aðvörun um að banna * 1 * * ú
með lögurn allan kaupskap við botn-
verpinga og leggja á næsta alþingi
stranga hegningn við þeim ósóma,— er
vér reýndar ekki viljum trúaað nokk-
ur Islenditigur hafi gjört sig sekan í,
og víst er ósannaður uppá nokknrn
mann — að aðvara botnverpinga fyrir
varðskipinu. J>á sjá pó Danir að oss
er fuil alvara i pessu máli og að ping
i og pjóð er alveg saklans af pes-ari
fúlmennsku er á oss er hér borii) í
pessu danska sorpblaði.
Ritstjorinn
Seyðisfirði, 23. jan. 1899.
Veðráttan er nú á degi hverjum
fremur hörð, frost töluverð oa: jarðbann
yfir allt, svo langt sem til hefur spurzt.
„Ejálmar“ kom liingað að norðan
p;.um 16. p. m. og hafði genuið fe-rðin
prýðilega. Hafði hann komizt á aílar
hinar tílteknu hafnir og fengið þar
töluverðan farm til útlauda. Sk>pið
fór héðan að morgni pess 20., og með
skipinu konsúll Carl Tuliuius, er var
nmð pví háðar leiðir.
„Vaagen“ kom í nótt frá útlöndum.
Vottorð.
I rúm 8 ár hefur kona mín pjáðst
i mjög af brjóstveiki, taugaveiklun og
siæmri melti.ngu og hafði hún pess-
vegna reynt ýmisleg meðul, en árangurs-
laust, Jeg tók pví að reyua hinn
heimsfræga Einá-lifs-elexír hr. Yalde-
mars Petersens í Eriðrikshöfn og
keypti eg pví nokkrar ílöskur hjá
R. B. Lefoli á Evrabakka. Og pegar
hún hafði brúkað tvær flöskur, tók
henni að batna, meltingin skánaði og
taugarnar styrktust. Eg get pví af
eigin reynzlu mælt með bitter pessum
og er viss um, ef hún heldur áfram að
! brúka petta ágæta nieðal, nær hún með
tímanum fullr heilsu
Kollabæ í Eljótshlíð, 26. jan. 1897
Loptur Loptsson.
Yið undirritaðir, sem höfum pekkt
konu L. Loptssonar í mörg ár og séð
hana þj 'st af ufannefndum veikindum.
getum upp á æru og samvizku vitnað,
að puð er fullkomlega sannleikanum
samkvæmt, sem sagt er i ot'anrituðu
vottorði liinum heimsfræga Kína-lífs-
elexir til meðmæla.
Bárður Sigurðsson, J>orgeir Guðnason,
fyrveran !í I óndi bóndi
á Kollabæ. á Stöðlakoti.
Kina-lifs-elixirinn fæst hjá flestum
kaupmönnum á íslandi.
Til pess að vera viss um, að fá
hinn ekta Kína-lifs elixiu, eru kaup-
enbur beðnir að líta vel eptir pví, að
Y. P.
F,
standi á flöskunum í grænu lakki, og
eins eptir hinu skrásetta vörumerki á
flöskumiðann: Kínverji meo glas í
hendi, og firftianafnið Valdemar Pet-
ersen, Frederikshavn, Danmark.
Þakkarávarp.
Hér með votta undirritaðir foreldrar
peirn heiðurshjónum, herra verzlunar-
stjóra G. Laxdalog frú hans sitt inni-
legasta hjartans pakklæti fyrir þá
aðdáaulegu hugulsemí er pau sýndu
börnum okkar með pví að bjóða peim
2 janúar p. á„ til pess að láta pau
skemta sér við stórt og ágætlega vel
úthúið jólatré með ymsu góðgæti á
handa hverju barni, sem voru að tölu
frá 40 — 50. Auk pessa, gáfu áður-
nefnd heiðurshjón hverju barni heitt
sætupykni með ýmsum brauðtegundum.
Allir þeir áhorfendur sem viðstaddir
voru við pessa hátíðlegu samkomu pótti
niikið til alls koma, pví öllu og öllum
unga hópnum var stjórnað með meztu
snilid af gefendunum.
Kolbeinstangaí. Yopnafirði,9. jan. 1899.
Foreldrar barnanna.
8
dæmi sínu, pað bar húu með sér. Hár hennar var lítið eítt faríð
að grána, en hin dökkmórauðu augu hennar voru snör og íjörleg,
og pegar hún brosti skein í mjallhvítar tennurnar og snotrir spé-
koppar komu í ljós í kinnunum. Hún vissi vel af fríðleika sínumog
dró ekkert af leiptri augnanna né hinu töfrandi brosi.
Einari varð starsýnt á haua — hvílík áraun lilaut pað að vera
að halda alltaf pessu brosi á vörunum og leiptri í augunum, sem
livergi nam lengi staðar í sénn, — nú beindi hún pví til Einars.
Yngri systiriu sýndist næstum ófríð við hliðina á frændkonunni
og eldri systurir.ni. Hún var Ijóseygð einsog faðirinn og ekki nmnn-
fríð, neðri vörin stóð lítið eitt fram, en hún var falleg í vexti og
með Ijómaudi fagurt og mikið glóbjart hár, og var fléttuuni vafið
upp í hnakkanum. Hún hafði sama kæk með höfðinu einsog kamm-
erherrann, pegar liann talaði um ættfeður sína, og lá Einari við að
brosa að pví.
En glettnin hvarf úr svip hans er liann horfði á Evu. Hún var
svo stillt og róleg í allri framgöngu og svipuriun svo tignarlegur, að
honum gat ekki komið hæðni í hug, en hlaut eingöngu að dást að
henni
Einu sinni varð henni litið á hann og varð pess pá vör, að hann
horfði á hana — brýrnar drógust lítið eitt samau, og póttist hann af
pví mega ráða, að henni fyndist fátt um að pessi ókunni maður væri
að gefa gætur að henni.
„Hér er ljómandi fallegt útsýni“, sagði aðraírálsfrúin litlu seinna.
Hún lá í hægindastól úti á svölunum og var að drekka úr kaffi-
bolla. Ef pað sæist glitta í sjöinn á bak við trén, herra Hvit, þá
væri pað fullkomið“.
„Hvernig pætti yður, náðuga frú, ef okkur gæfi að líta „Jóiu-
frúna“* gnæfa við skýin með jökulskallann sinn?“
Hún lét hann verða fyrir eínu leiptri augna sinna.
„J>ér haldið, að pað væri ekki ómögulegra en mín uppástunga?4'
„Mln meining var aðeins að fjall mundi prýða útsýnið".
„Eg iield að mAgur minn yrði forviða, ef haun heyrði einhvern
*) Tindur í Mundíufjöllum.
5
„Herra Hvit, heyrið pér mig!“ heyrðist kallað með sk ærri barns-
röddu, Oíí dálítill drenghnokki kom pjótandi á móti Einari.
„Ert þú'þarna, Ove litli, eg hölt að pú sætir og værir að læra“.
„Eg ér búinn að læra“ svaraði Ove, og greip í hendina á Ein-
ari og hoppaði kátur af stað við hlið honum. „Yitið pér að pær
eru komnar, bæði Eva og Nancy, og Júlía frændkona okkar, eg hljóp
hingað til a,ð íinna Evu, — hafi pór séð hana?“
„Háa, dökkeyga stúlku?“
' Drengurinn kinukaði kolli.
„Hlauptu pá eins hart og pú getur, parna, — beint áfram —
pá nærðu heuni strax“.
Einar tók drenginn í fang sér, kyssti hann á ennið, og bent
honum síðan í pá átt, par sem harn hafði mætt fröken Wínge.
Ove hljóp, hrasaði, hljóp aptur og kallaði:
„Eva — Eva!“
Eva sneri sér við, sá drenginn og hljóp á móti honum og faðm-
aði hann alúðlega að sér.
„Ove minn, elsku drenguriim minn, en hvað pú ert orðinn stór!“
Hún laut niður að honum, strauk hárið frá enni liaus og kyssti hann
innilega.
„Hvar varstu, pegar við komum?“
„Eg var að læra, en var uæstum búinn, — pegar eg svo kom
ofan, varst pú farinn út. Herra Hvit sagði að pú værir hér, og svo
hljóp eg einsog eg gat“.
„Herra Hvit, hver er pað?“
„Herra Hvit“, endurtók Ove. alveg hissa yfir fáfræði systur
sinnar, „pað er kennari minn, kandidatinn".
„Nú, pað hefir líklega verið maðurinn sem mætti mér hér áðan.
Er hann góður við Ova minn litla?“
„Ó, Eva, hann er svo vænn — og hann kann allt — byggja
stórar spilaborgir, búa tii svipur, klippa út hesta — og í gær bjó
haim til hljóðpípu handa mér úr pílviði'1.
„Hann er pá svona duglegur", sngði Eva hlæjandi.
„Hann á líka mörg fiövildi mörg mörg. Yið förum út saman
og veiðum pau. Eg liefi sagt honum að pér pyki svo gaman að