Austri - 29.06.1899, Page 3

NR. 18
A t) S T R L
T1
p. ra. með töluvort af saltfiski héðan
og af Yopnafirði.
„Egill“ kom að norðan i gær, og
fór aptur áleiðis tíl útlanda í dag.
„Hólar“ komu í dag.
Yfirforingjarnir af „Díönu“ riðu
á mánudaginn 26. p. m. uppí Hérað
og gjörðu ráð fyrir að vera burtu nær
viku.
Mannslát. þ. 23. þ. m. andaðist
að Brimnesi eptir langa legu og punga
Bóthildur Jónsdóttir, kona Stefáns
Stefánssonar. en tengdamóðir Sigurð-
ar óðalsbónda Jónssonar, 56 ára
gömul.
þau hjón bjuggu mestan búskap
sinn syðra, en fluttust. hingað austur
fyrir nokkrum árum til dóttur sinnar
og tengdasonar.
Bóthildur var bæði syðra og hér
mjög vel látin, enda var hún mesta
heiðurs og sómakona.
pann 21. júní andaðist að Fossi í
Seyðisfirði bóndinn Sigurður Bjarna-
son 78 ára að aldri.
Bikkarð Jónsson á Stórasteinsvaði
andaðist par laugardaginn fyrstan í
sumri 13 ára að nldri mesta efnisbarn
til sálar og líkanm par til berklaveik-
in tók hann einssog systkyni hans 2,
er dáið hafa áðár úr sömu veiki.
|pg^“ Munið eptir, að gjalddagi
blaðsins er 1. júll.
MjóllíTirskilvindan
4LFA COLIBRI
er hin bezta handskilvinda sem til
er, og er brúkuð allstaðar par sem
menn eru komnir lengst í smjörgjörð.
Danir brúka hana eingöngu.
Alfa Colibri hefir fengið 450 fyrsta
flokks verðlaun, og meir en 160,000
eru i brúki af henni út um allan heim.
Kostar með öllu tilheyrandi 150 kr.
Yer höfum fengið fjöldamörg vottorð
frá íslandi, og bera pau öll með sér,
að pessi hlutur sé alveg ómissandi
fyrir landbóndann.
v Prófastur Benedikt Kristjánsson á
Greujaðarstað skrifar:
Mj ólkurskilvindan A1 f a C o 1 i b r i
hefir um tíma verið notuð á heimili
mínu og reynst mjög vel. Hún gefur
betra og meira smjör og sparar vinnu,
og mun pví að líkindum borga sig á
1—2 árum par sem nokkur talsverð
mjólk er.
Eg tel pví vél pessa mjög parflega
fyrir hvern pann sem hefir efni til að
kaupa hana.
Grenjaðarstað, 19. des. 1898.
B Kristjánsson.
Hinn alkunni og ágæti búmaður,
síra Arnljótur Ólafsson á Sauðanesi,
skrifar:
Mér er sönn ánægja að votta, að
skilvindan og strokkurinn A L F A
C O L I B R I hafa reynst méi ágæt-
lega í alla staði, og pví tel eg hiklaust,
að pessi verkfæri sé hin hezta og
parfasta eign fyrir hvern búandi mann
hér á landi er hefir meðal mjólkurbú
eður stærra, með pví að pau spara
mikið vinnu, drýgja smjörið töluvert
og gjöra pað að góðri og útgengilegri
vöru; pau fyrirgirða að mjólkin skemm-
ist í sumarhitunum af súr og óhreink-
ist í moldarhúsum, með pvi að mjölkin
er pegar sett úr skepnunni í skilvinduna,
og par af leiðir einnig, að mjólkurílát
vor purfa eigi framar. En pað álít
eg nauðsynlegt, að leiðarvísir á íslenzku
fylgi hverri skilvindu.
Sauðanesi, 11. marz 1899.
Arnljótr Ólafsson.
Mjólkurskilvindan ALFA CO-
L IB B. I fæst nú við allar verzlanir
0rum & Wulffs, við Grams verzlanir,
og hjá kaupmönnunum: Birni Kristj-
ánssyni í Reykjavík, Skúla Thoroddsen
á Isafirði, Kristjáni Gíslasyni á Sanð-
áikrók, Halldóri Gunnlögssyni á
Oddeyri, Stefáni Stefánssyni á Seyðisf.'
og Friðrik Möller á Eskifirði.
Engir aðrir en pessir menn, eða peir,
sem einkasalinn síðar kann að fela
pað, hafa leyfi til að selja pessar
skilvindur á Islandi. Leiðarvisir á
íslenzku er sendur öllum hreppsnefnd-
um á Islandi.
Vér höfum einnig stærri skilvindur
sem má knýja með hestatii, vatns- eða
gufuafli; einnig hinn ágæta A L F A
S T R O K K. I
n
fyrir sér. Yeturinn var kaldur og hún var sjúk. Hún leíð neyð á
hverjum degi, og af henni prifst maður ekki vel, herra Hvit. Loksins
ól hún barnið, sem parna liggur í legubekknum — en neyðin og
fátæktin minnkaði ekki við pað“.
„Hefir hún pá enga hugmynd um, hvar úrpvættið er að hitta?“
sagði Einar með ákafa.
„Nú kemur saga mín að pví. Einn dag sá hún hann á götunni,
og fór á eptir honum — og sá hann fara par inní hús, er nafn
yðar stóð á dyrunum.“
„Hvernig gat mitt nafn staðið á dyrunum?“ hrópaði Einar hissa.
„Já, hún hélt pá, að barnsfaðir sinn héti Hvit; og er hún varð
pess vísari að pér væruð húskennari hér, pá tök hún pað til bragðs
að fara hingað til pess að biðja yður um hjálp handa drengnum
sínum — en er við sáum ljósmyndina af barnsföður hennar, komumst
við að pví, hver hann er. Hérna er myndin.“
„lvar“ sagði Einar. „ívar og Ivar upp aptur og aptur. fað
vav mesta heppni að pér komuð hingað, pví enginn má vita af pessu
kæru vinir, við verðum öll að pegja yfir pví. En fyrir yður skal eg
sjá,“ sagði hann og snéri sér að stúlkunni, „að minsta kosti skuluð
pér ekki líða neyð framar. Segið mér, hvar pér eigið heima. Eg
fer á morgun til staðarins og skal pá tala við barnsföður yðar. Og
svo verðið pér, Olesen minn, að beita latagrána fyrir vagninn, hann
hefir gott af pví að hreyfa sig, og aka stúlkunni til járnbrautarstöðv-
anna, pvj í dag má hún ekki ganga lengra.“
„Hún getur pað heldur eigi,“ sagði madama Olesen.
„Eg get ekki pakkað yður sem vert er,“ sagði Petra um leið
og hún stóð upp, „pað sem pér ætlið að gjöra fyrir mig fæ eg
aldrei launað yður. Góður guð launi yður pað!“
Hún snéri sér snöggt frá honum, greip höndunum fyrir augun
og grét beisklega.
Einar ýtti stól madömu Olesen út að glugganum, og helti öllu
úr buddu sinni i kjöltu hennar og bað hana að fá stúlkunni pening-
ana, pegar hann væri farinn.
„Hún getur komist af með petta pangað til síðar. Verið
pið nú sæl, eg fer á stað á morgun, en innan skamms kem eg
E i n k a s ö 1 it til íslands hefir:
Jakob Gunnlögsson,
Niels Juelsgade 14
Kjöbenhavn K.
U,
) ndirritaður pantar fyrir menn
alskonar pak- og veggjapappa og um-
búðapappír með verksmiðjuverði.
T. L. Imsland.
A asaúr, klukkur og urfestar, allt
mjög vandað er nú til sölu
á úrsmíðaverkstofu
Fr. Gíslasonar.
Töuskinn,
eru keypt við háu verði í
verzlan Andr. Rasmussens
á Seyðisfirði.
> ý r r a c n n ý 11!
ULLARVERIÍSMID JURNAR
* Jaðri
í Norvegi.
Aðal-umboðsmaður yerksmiðjanna á íslandi er al|)ing-
ismaður og pöntunarstjóri JÓN JÓNSSON á Seyðisfirði.
Ullarverksmiðjurnar k Jaðri eru hinar nýustu og vönduðustu ullarverk-
smiðjur í Norvegi, stofnaðar 1897. Unnið ur ullinni bæði fijótt og vel. Eru
prer einu ullarverksmiðjur, er ábyrgjast mönnum að fá vefnaðinn unninn úr
sömu ull og send er, sé ullin 40 pd. eða par yfir. Taka vel verkaða vorull
eptir gangverði sem ágjöf á vefnaðinn.
Sýnishorn af vefnaðinum og verðlistar eru til skoðunar hjá umboðsmanninum.
Ef menn óska að fá vaðmálin send strax um hæl aptur, taka ullarverk-
smiðjurnar á Jaðri góða íslenzka vorull i skiptum fyrir tilbúna vöru og gefa
að minnsta kosti 6 aurum hærra fyrir ullarpundið en páverandi gangverð.
Með pessu móti komast peir, er ullina senda, hjá hinni opt ónotalegu
bið eptir vefnaðinum. Og fataefnið geta peir valið sér eptir sýnishornum af
yefnaðinum, er peir geta fengið ökeypis tilsend.
Ullin verður að vera vel pvegin.
Ullarverksmiðjurnar á Jaðri vinna líka úr vel pregnum ullartuskum en
ætíð verður að fylgja með tuskunum að minnsta. kosti að priðjungi hrein ull.
Hverri ullarsendingu verða að fylgja greinileg ákvæði um pað, hvað vinna
skuli úr ullinni. Sömu ákvæðin skulu og jafnan vera vmifalin í ullarpokunum.
Umboðsmenn verða sem fyrst teknir á öllum aðal-viðkomustöðum strand-
ferðaskipanna. En meðan pað er ekki komið í kring og auglýst hverjir peir
yerða, eru menn beðnir að snúa sér með ullarsendingar sínar til kaupfélags-
stjóranna, sem hér með eru beðnir að gjöra svo vel og afgreiða ullarsending-
arnar sem fyrst til aðal-umboðsmannsins.
Sem borgun á vefnaðinn verða teknar gildar ávisanir frá ellnm kaup-
fólögum landsins, sem víðskipti hafa við Zollner & Vídalín.
Engin ullarverksmiðja gefnr íslendingum pvílík kostakjör.
Seyðisfirði, 20. júní 1899.
Jón Jónsson.
\
69
vel á móti yður, en eg banna yður að geta um pað við húskennarann,
að eg hafi hitt yður, pað getur, ef til vill, orðið að ógagni fyrir
erindi yðar. Farið svo eptir gangstígnum, porpið er hér rétt við,
og skólinn 'liggur bak við kirkjuna.“
Hún leit snöggast á barnið, pað brosti ánægt og rétti henni
litlu hendina.
„Auminginn litli—vesalings drengurinn", sagði hún vingjarnlega,
klappaði honum, og flýtti sér burtu.
Stúlkan sat ennpá stundarkorn undir hæðinni og hagræddi
drengnum, stóð síðan upp preytulega og fór á leið til porpsins.
Skölakennarinn sat hjá konu sinni og las fyrir hana dagblaðið,
hann rak við og við í vörðurnar, er útlend orð komu fyrir eða ó-
kunnug heiti, hann var af hinum eldra flokki námsmanna, er pðttu
nú vera næsta fáfróðir.
Hann lét stjórnmál sig litlu varða og sagði að par um mættu
blöðin rífast. ]?ess vegna voru ungmenni pau, er komu úr skóla hans,
glöð og ánægð með lífið.
Hann var mitt í torskilinni málsgrein, er vinnukonan kom inn
og sagði, að pað væri komin ung stúlka með krakka á bandlegg sér
og vildi fá að finna húsmóðurina.
„Hver er pað?“ spurði gamla konan og leit upp frá prjónum
sínum.
„Hún er -ekki héðan úr porpinu.“
„Láttu hana komainn“, sagði skólakennarinn, er var vel ásáttur
með að hvíla sig frá blaðalestrinum.
„Eg er hér með miða frá einni hefðarstúlku, er eg bið yður
að lesa,“ sagði aðkomustúlkan.
„Olmusukind,11 tautaði skólakennarinn vtm leið og hann stóð upp til
pess að taka á móti miðanum. En er hann hafði lesið miðann og rétt
hann að konu sinni, horfði hann forviða á stúlkuna og hristi höfuðið.
„Eg skil ekkert í pessu.“
„Fyrst verður hún pó að fá eitthvað að horða, pað er svo sem
sjálfsagt, heillin mín, og svo eigum við að senda eptir herra Hvit,
og pegja yfir pessu. pað er svo sem auðvitað, að hér er leyndarmál
um að ræða, og eg er mirni kæru fröken Evu pakklá fyrir að hún