Austri - 31.10.1899, Síða 3

NR. 30
AUSTSI.
119
sera flaut á sjónum til pess að hafa
léttir af henni til pess að geta haldizt
ofan sjáfar.
Sem dæmi uppá mannvonsku pess-
ara skipverja með öðru fl. má geta
pess, að einn af botnverpingum vatt
sér að sýslum., er hann var kominn
um borð til peirra, með hníf í liendi
og otaði að honum, en lötraði pó á
burtu er hinn hvessti á hann augun.
Báturinn, sem kom úr landi, ilutti
pá í iand’ aptur. En maður sá sem
frétt pessa bar hingað i rnorgun veit
ekki með vissu hvort skipið hefir siglt
sinn veg, og heldur ekki hvort nafn
og númer hefir náðst af pví. p>ó
fremur líklegt að -svo hafi verið.
Eöstudaginn 2. desbr. 1898 varð pað
sorglega slys, að bátur fórst í lendingu
við Barðsnes í Norðfirði, í náttmyrkri,
stormi og brimi. Á bátnum vorú 4
menn: Á r m a n n H e r m a n n s s o n,
bóndi á Barðsnesi, B r a n d u r J ó n s-
son, Jónlngimundarson, og
Bjarni Hildibrandarson. hann komst
af. Brandur sál var sunnlenzkur að
ætt, en hafði dvalið hér nokkur ár,
greindur maður og gáfaður, vel látinn
af ölium er kyntust honum. Jón sál.
var einnig sunnlenzkur, hafði nýlega
flutzt austur og var pví lítt pekktur.
Báðir höfðu peir fá ár yfir tvítugt og
voru nýkvæntir.
Mikill sneyðir var að Armanni sál.,
pví hann var sann-nefnd sveitarprýði.
Hann var hvers manns hugljúfi, er
kynni höfðu af honum, stilltur, hógvær
og flestum mönnum f'áorðari, en kunni
pó vel að haga orðum sínr.m, pví hann
var maður skarpgreindur. Hann var
dæmafár dugnaðar- og eljumaður í öllu
verki, og eptir pví lipurmenni, einnig
talinn með færustu mönnum að líkams-
kröptum. Bað gegndi furðu hve frá-
bærlega vel hann las-og pýddi danskar
og enskar bækur, par has.n hafði mjög
litla tilsögn fengið í peim málum. En
hæfileikarnir voru miklir, og sömuleiðis
eljan og ákafinn, að halda áfram, en
hætta eigi hið hálfgjört verk; og pekkja
‘pó allir, -sem reynt hafa, hversu sjálfs-
fræðsla er örðug. í reikningi og roörgu
öðru bóldegu var hann færari flestum
ólærðum.
Á Barðsnesi hafði hann dvalið frá
pví hann var ungiingur, og fyrir dugn-
að hans og atorku keypti móðir hans
ábúðarjörð sína, Barðsnes, pá er hann
stóð fyrir brii hennar, að föðnr sínum
látnum. Síðan hafði hann hýst par
prýðilega. Gestrisni hans bar helzt
forníslenzkt snið, pví hús hans stóð sí-
opið, með tilreiddum veitingum, jafnt
fátækum sem ríkum. Að sama skapi
var hann greiðugur og hjálpsamur við
alla er leituðu hans, einkum við purf-
endur og bágstadda. Hreppsnefndar-
maður hafði hann verið um nokkur ár;
og pótt hann segði sig úr nefndinni,
j var liann endurkosinri jafnharðan, pví
enginn vildi missa hann írá peim starfa,
sízt purfamennirnir. Stakur bindindis-
maður var hann alla æfi, bæði með vín
og tóbak; jafnvel sagði hann svo: að
sér væri ókunnugt um pað, hvern smekk
brennivín hefði. Hacn yar á 3. ári
yfir fertugt, er hann drukknaði.
Haustið 1890 gekk hann að eiga
ungfrú Arnórínu Sigríði Árnadóttur.
þau voru samau í hjónabandi i 8 ár
og eignuðust 4 börn; af peim eru
aðeins 3 á lífi.
Ármanns sál. er mjög saknað af
öllurn, er við hann áttu nokkuð að
sælda, en einkura eru pað pó purfa-
menn og fátælingar, sem missa par
mikið. Má pá nærri geta að hans er
sárt saknað af hinum nánustu ástvinum.
Móðir hans, háöldruð, hefir pungan
söknuð að bera, pví hann var henni
mjög ástúðlegur og eptirlátur sonur.
En aptur hefir hún athvarf hjá hinum
eptirlifandi börnum sínum, sem öll
reyna að létta henni harminn og bæta
henni missinn. Og hversu djúpu sári
mun eigi sært vera hjarta hinnar eptir-
preyjandi ekkju hans, er hefir par eptir
mildum og góðum manni að sjá: ást-
rikum og tryggum eiginmanni og hinni
I beztu forstöðu. Mun henni finnast,
i se u pítta svíðandi hjartasár sitt
■ muni eigi til fulls gróið geta, unz hér-
vistinni. er lokið, og dauðinn setur sitt
kalda innsigli á hennar sundurmarða
hjartn, svo pcð kennir eigi lengur
\ sársaukans. En — hugurinn unir sér
| pó við von um sæla samfundi á siðan.
5. okt. 1899.
*
prumaði pungum ómi:
„p>ar liefur Armann farizt!
Éullbuginn mesti fallinn“.
Eregnin skar hjörtun gegnum.
Yiknandi beimar blikna;
Blæða tók sorgaræðin.
Grátið úr helju geta
Góðan drt-ng vildi pjóðin.
Skeð hefir landið skaði
Skæðast við Hrannar æði.
Mann-Baldur mat eg perrna
Meiri en tírætt fleiri.
Lýsandi dyggða-ljösið
Ljómaði hreinum sóma
Æfinnar göngu yfir
Eindæmum næst, eg meina.
Grafið sitt herfang hefir
Hrönn. — |>að er fólgið mönnum.
Skila pví síðar skal hún;
Skeður pá eilif gleði.
Tárum 'og trega vorum
Trúin í fögnuð snúi:
Guðbonn sálin góða
Gistir í dýrð hjá Kristi.
Jónas Þorsteinsson.
* =1=
*
Af ógreindum ástæðum koma línur þessar
nú fyrst i Ijós á iirenti,
-Ritarinn,
Úr Dýrafirði er oss sknfað, á pessa
leið: Almennur fögnuður er hér meðal
manna yfi'r komu nýja læknisins,
M a g n ú s a r Á s g e i r s s o n a r* frá
Kleifum, Magnússonar prests á Kafns-
eyri, dóttursonar Ásgeirs prófast í
Holti. Magnús læknir er af góðu hergi
brotinn, enda sver hann sig ljóslega
(* Magnús læknir er bróðir Olafs timbur-
meistara Ásgeirssonar. Ritsti
í ættina og getur sér almennt lof fyrir
framkomu sína og ljúfmennsku við
hveru mann, og koua hans er honum
samvalin.
Af Fjöllum er oss skrifað 18. p.
m. á pessa leið:
Engin sérleg tíðindi héðan. Yetur
gamli kom hingað prammandi upp á
Éjöllin fyrir rúmum 2 vikum og settist
hér upp í óleyfi allra. J>ótti mönnum
hann hirða lítt um lög rímfræðinganna
og vitnuðu í almanakið. En karlinn
glotti bara undan klökugu skegginu,
hristi skailann og peytti snjódrífunum
í allar áttir, svo að álpthvítt varð, og
svo stóð mikill kuldagustur afkarlinum,
að nema myndi 8 stigum, pá er kald-
ast varð.
En nú er útlit fyrir, að Yetur hafi
farið að ranka eitthvað við pví, að
hann muni komið hafa í Bessa-leyfi,
pví nú hefir hann verið að smá-hypja
sig á burt aptur síðan 14. p. m., og
nú í dag er hann allur í burt af slétt-
lendinu og hefir hörfað upp í Dimma-
fjallgarð, en ekki hefir hann lengra
farið, pví menn sjá hann gægjast ofboð
íbygginn fram úr giljunum í fjallinu;
telja menn víst, að par muni hann
bíða pess dags, er Kaupmannahafnar-
háskóli allra pegnsamlegast hefir á-
kveðið að vera skyldi komudagur
Yetrar.
Allir spámenn hér hyggja punglega
til Yetrar, og pað hefir mönnum í
draumum vitrast, að illskiptinn myndi
hann reynast og ærið kaldlyndur alda-
móta-árið.
Éorstemn Gíslason var níi með
„Vikingi“ á leið til Akureyrar, par
sem haun tekur við ritstjórn „Stefnis“.
Guðmundur timburmeistari Steinholt
kom hingað með „Aski“ síðast frá
útlöndum í kynnisför til bróður síns
Stefáns kaupm. í Steinholti. Guð-
mundur er búsettur í Stafangri; hefir
honum farnast par vel, og er hann nú
einn af helztu byggingameisturum bæj-
arins.
Gjaldprota hafa peir kaupmennirnir
Bjarni Borsteinsson og Jón Lúdvíks’
■
Í2tí
„L>ér haíið gott minni, fröken Winge, ef eg man rétt, íörust
mér víst orð eitthvað á pessa leið.“
„J>að er petta álit yðar á mér sem mig langar tilað leiðrétta.“
„Jpess gjörist engin pöif, fröken Winge, eg óska engrar iitskýr-
ingar frá yður.“
„En pér skuluð hlýða á mig,“ hrópaði Eva einbeitt. Hún
kafroðnaoi og stóð nú tiguleg frammi fyrir honum og horfði fast
í augu hans. „Eg vil ekki að pér álítið mig hviklynda stúlku, er
láti stjórnast af dutlungum. Eg krefst að fá að- tala, og að pér
hlýðið á mig.“
„Jafn drambsöm, jafn heimtufrek — Talið pér pá, fröken,“
„Ké.tt áður enn við mættumst pann dag, var eg nýkomin frá
peim Olesens bjónunum — sem eg bað að gjöra boð eptir yður.“
„Eptir yðar beiðni,“ sagði Einar forviða.
„Já, eg talaði við stúlkuna áður en pér hittuð hana —.— hún
sagðist vera að leita yðar forsjár og umhyggju fyrir sig og barn sitt
og væri pað skjlda yðar að sjá peirn háðum borgið -— og svo sá eg
yður litlu síðar komatil mín glaðan og ánægður, sem engar áhyggjur
hvíldu á yður og pér einkis hefðuð að iðrast — og eg fyrirleit
yður og sýndi yður fyrirlituigu mína.“
Hún pagnaði og starði á hann, en hann stóð alltaf jafn puug-
húinn og rólegur frammi fyrir henni, án pess að færa sig nær.
„Skiljið pér nú í pví, að nú pegar gruusemd mín er hafin og
mér er kunnugt um, hvernigí ölíu lá, pá hlaut eg að segja yður pað.“
„Já, eg skil yður, og finn pað, að á pví augnabliki lilaut eg'að
vera yður mjög grunsamur. En eg pekki yöur og hið ósveigjanlega
dramb yðar, er bannaði yður að segja mér satt og rétt frá pví hvað
eg heföi til saka nnnið og pví pér væruð svo breyttar gagnvart mér,
er eg spurði yður um pað — petta dramh yðar var svo mikið, að
pað bannaði yður að auðmýkja yður svo mikið, að pér segðuð elsk-
huga yðar frá, hverjar salir pér heíðuð á hendur honum, — petta
dramb skín ennpá á ásjónu yðar og hlýtur að draga ógæfu og sorgir
yfir yður cg panu, sem hyndist ást yðar. En eg pakka yður fyrir
að pér gjörðuð boð eptir mér, eg pakka yður fyrir pá réttlætistil-
finningu, að pér vilduð hreinsa mig af pessari synd og taka aptur
yðar rangdæmi um mig. Verið pér sæiar, fröken Winge, líði yður
ætíð vel, líklega hittumst við ekki bráðlega aptur.“
117
Hún tök drenginn uppí faDg sér og kyssti á rjóðu kinnarnar.
„|>ú verður nú braðum of stór til pess að gera gælur við pig.
En nú áttu að vera svo kátur, svo glaður í dag, Ove litli, pví í dag
er eg svo sæl.“
„En hvað heldurðu faðir okkar segi?“ spurði ívar.
„Eg hefi ekkert hugsað um pað — og eg held að eg kæri
mig ekki svo mikið urn álit hans — sjálfsagt rniklu minna, en mér
sæmir“.
„En pá hann Éritz, frændi pinn?“
„Eg er búinn að segja föður mínum, að eg giptist honum aldrei.“
„Hverjum ætlarðu pá að giptast?“ spurði Ove.
Eva hló og klappaði á kollinn á honum.
„peim manni, sem máske ekki vill eiga mig.“
En sú kæti í rödd Evu, og unun og ánægja í augnaráði pví, er
hún sendi litla bróður sínum.
„Og heldurðu að Mary sé mikið veik?“ spurði ívar, einsog pau
alltaf hef'ðu verið að tala um hana.
„Já, Ivar, hún er mikið veik.“
Einar stóð við stofugluggann og hoifði á leik loðhundar Olesens
við Trygg Maryar úti á hlaðinu.
Mary sat í vanasæti sinu við annau stofugluggann og virtist
henni nú líða betur, en pá er Eva átti síðast tal við hana, en augu
hennar voru framúrskarandi skær og roðinn á kinnum hennar veik-
indalegur, eu brosið á vörum hennar var blítt og röddin kát, einsog
liún átti áður vanda fyrir.
„Eg hefði aldrei porað að biðja yður, herra Hvit, að koma
hingað til mín, ef eg hefði eigi átt annað erindi við yður —• enmér
pykir nú svo ógn vænt um að pér komuð.“
„Og mér pykir mjög vænt um að eg gat orðið við bæn yðar,
hafi koma mín og orð mín getað huggað yður.“
„Svo er víst. En pað er ein — ein stúlka auk mín, sem langar
til pess að hafa tal af yður, herra Hvit — ein enn pá, sem hefir
punga byrði á hjarta sér og langar tíl pess að fá henni af létt“.
Hún laut ofan að saumaborði sínu og tók par uppúr bréf, er
hún rétti honum.