Austri - 11.08.1900, Síða 3

27
A U S T R I.
101
syni, pví í síðasta tbl. blaðs pess, er
hann ófrægir með ritstjórn sinni, eys
hann ÚT sér peim ópverra, sem enginn
maður annar en hann, trollarastjórinn,
mundi dyrfast að láta sjá eptir sig á
prenti.
„Dýpra og dýpra, og kom ekki upp
aptur að eilífu“.
Nei, pað eru lítil líkindi til pess
að trollarastjórinn komist nokkru sinni
upp úr pví forardýi, sem hann er ,
búinn að sökkva sér í og af hvers
vökva hann endurnærist.
þannig er nú komið fyrir skáldinu
sem pjóðin heíir hossað á kné sér,
skáldinu, sem „bítur á jaxlinn og
bölvar náð“. Mun petta hans eðlilega
ástand. Óg hætt er við að pað fari
á annan veg éh hann kvað eitt sinn:
„mig langar að sá önga lýgi par finni,
sem lokar að síðustu bókinni minni“.
Já, pað er hætt við að bætzt hafi við
óhreinn blöðin í bókinni hans síðan
hann kvað petta, og mun pó pá pegar
margt ljótt hafa verið á pau skrifað.
J>egær „Snæfell" sigldi hér út fjörð-
inn með trollarastjóra J>. E. innan-
borðs á leið til Englands, til pess að
leggjast par að spenum Gtarðarskussu,
pareð beljan hér nppi kvað vera pur
orðin, — koinu oss í hug orð, er mælt
er að gamli Björn í Lundi hafi sagt,
er einn af óvildarmönnum hans fór af
iandi burt: „Earðu s........, ogkomdu
aldrei til íslands aptur“.
p>ar sem E. manar oss til að
tilfæra ólöglega veiði Garðarsskipa í
ár, verðum vér vegna rúmleysis i
blaðinu að láta oss nægja að pessu
sinni að tilfæra afreksverk „Esbjærgs“
8. mai og kolaveiði „Eönixburg" o. fl.
á flestum hinum norðlægari fjörðum
amtsins, allt frá Loðmundarfirði norður
undir Langanes.
Vísvitandi ósannindi eru pað hjá í>. E.,
að vér höfum fengið 800 kr. hjá C. B.H.
Hvað hugrekki J>. E. viðvíkur, nægir
að vísa til viðureignar hans við mr.
Black, sem ,gengur á tréfótum, en
lék pó „höfðingjann“, að sögn, svo
háðuglega, að hann sá sér pann einn
kost ráðlegastan, að flýja með lafandi
skottið.
Hvað heiðarlegheit f>. E. snertir,
viljum vér ráða bonum til að fá vottorð
um pau hjá Hafnarstud., e- sigaði lags-
konu sinni á féfletta og r.vikna unnustu
sína, er leitaði miskunar til han-, en
stóð sjálfur í felum að hurðarbaki,
meðan kvennsniptin var að reka unn-
ustuna út.
Að pessu sinni skulum vór eigi
lengur eiea orðastið við ti ollaraJjór-
ann, enda mæltist hann til pcss er
Lann fór að vér ’hlifðum sé>\ en vér
vonum samt að bann fái fijótt pessa
kveðju vora til Englands, og sæmilega
skulum vér taka á móti piltiuum, ef
hann kemur, og pað muu hann að
líkindum, pví enginn mun hafa verið
svo forsjáll að binda legg í rófuna á
honum.
Eptir áskorun frá ritstjóra Austra
gefum við undirritaðir hásetar á fiski-
skipi Garðarsfélagsins „Golden Hope“,
svo hljóðandi vottorð:
Ummæli pau er standa í 24. og 26.
tbl. Austra p. á. um brauðleysi á
„Golden Hope“, eru rétt, pareð oss
hásetunum var ekkert brauð útvigtað
til síðustu vikunnar, áður en við kom-
um inn til Seyðisfjarðar 7. júlí s. 1.
Sömuleiðis var okkur ekkert kjöt út-
vigtað pessa siðustu viku; en næstu
viku á undan fengum við aðeins rúm-
lega hálfa útvigt af brauði og kjoti
eptir pví, sem á að vera.
Seyðísfirði 5. ágúst 1900.
Jon E.Einarsson, Anton V. jsígurðsson,
Ingim. Einarsson, Matth. Signrðsson,
Baldv .J. P. Qnðmundss. Sig. Arnason.
Friðbjörn Holm.
* *
. *
Yér skulum til smekkbætis fyrir
trollarastjórana bæta pví við petta
vottorð, að vér getum leitt mörg óræk
víídí að pví, að ameríkanska saltkjötið
á „GoldenHope“ befir reynzt maðk-
a ð, og að skipverjar neyddust til að
fara kartöplulausir í fyrsta
túrínn, af pví trollarastjórarnir tímdu
eigi að kaupa kartöplur handa skipinu,
sem eigi virtist pó vanpörf á með
öðrum eins veizlukosti! — p>að
mun vera eptir hinum síðustu sosíalist-
isku! kenningu „höfðingjans“, að eta
sjálfur úryalsmatinn, en láta pjón-
ana hafa hratið.
Bkipakomur. „Smc(eíl“ til útla da
3. p. m., „Egill“að norðan 5., „Yaagen“
frá útlöndum 8., „Yaagen“ frá
Vopnafirði 10.
Síra Matth, Jochumsson kom með
Agli að norðan,
Ritstjóri Austra og dóttir hans
fóru með síra Matthíasi upp að
Hallocmstað; var Gísli Eiríkson póstur
fylgdarmaður.
J.
f
Eiríkur Pálsson.
J>ann 10. marz p. á andaðist að
heimili sínu, Uppsölum í Svarfaðardal,
Eiríkur Pálsson Eiríkssonar Pálssonar
á Steinsstöðum í Tungusveit í Skaga-
firði, 76 ára gamall.
Eiríkur sál. var gáfumaður einsog
margir ættmeun hans og skáldmæltur
vel. Hafði hann ort margt einkum
á yngri árum, og par á meðal marga
rímnaflokka, svo sem útaf Svarfdælu,
Bjarnarsögu Hítdælakappa, Gunnlögs
sógu Ormstungu; eru rímur hans lát-
laust og lipurt kveðnar og yfirleitt
gott mál á peim. Haun var hrað-
skáld mikið á yngri árum og mælti
opt ljóð af munni fram, voru margar
af vísum hans fjörugar og smellnar.
Hann var lipurmenni í allri umgengni,
jafnlyndur og skemmtinn. Bókamaður
var hann og unni fögrum f: æðum.
Danska tungu hafði hann nuin ð af
eigin rammleik og skildi hana ailvel.
Lærði hann fyrstur manna í Eyja-
firði, um 1877, að prjóna á prjónavél-
ar og eignaðist haDn 3 slíkar vélar, en
var pó alla æfi fátækur maður, en spar-
semdar- og regluroaður mikill. Kenndi
hann mörgum hér í sýslu að prjóna á
pær. Kona hans var Margrét dóttir
fræðimannsins Gunnlögs á Skugga
björgum; er hún enn á lífi og 3 dætur
peirra.
(T. H.)
Leiðrétting
við auglýsing um fjárbaðanir og
fjárflutning.
I auglýsingunni stendur að böðun
á sauðfé milli Jökulsánna eigi að vera
lokið i haust fyrir lok næstkomandi
októbermánaðar, en á að vera fyrir lok
næstkomandi nóvembermánaðar, svo
stendur og að baðanir eigi að vera
með 5—6 daga millibili, en á að vera
með 5—8 daga millibili.
P. t. Grimsstöðum á JFjöllum, 2. ág. 1900.
Páll Briem.
Mórauður vaðmálsyfirfrakki nýlegur
fannst 5. p. m. á Ejarðarheiði:
Réttur eigandi getur vitjað hans á
skrifstofu Austra gegn sanngjörnum
fundarlaunum og borgun pessarar
auglýsingar.
Sundmagar
vel verkaðir eru keyptir hæðstu verði
móti vörum og peningum við
verzlan Andr. Rasmussens
á Seyðisfirði.
Saltfiskur
vel verkaður er keyptur móti vörum
og peningúm við verzlan Andr. Ras-
mnssens á Seyðisfirði.
Fiskinn má leggja inn á Markhellam
og við verzlanina á Ejarðaröldu.
r
I verzlun
Andr. Itenmissei?
á Seyðisfirði eru.tiFsölu miklar byrgði,
af alskonar fallegri álnavöru.
98
sorgar, er sem dáleiddi mig með innileik pessara tveggja andstæðu
tiltínninga.
Við náðum heim til okkar nálægt miðnætti. f>ar sem vegurinn
beygðist inn í trjáganginn, fór eg út úr vagninum til pess að fara
hinn skemmsta veg heim til mín í gegn um dýragarðinn. En í pví
eg beygði inn í dimman gang, heyrði eg bægt fótatak og hljóðskraf
og kom auga á karl og konu, er voru par á gangi í myrkrinu. p>að
var svo áliðið og myrkt af nóttu, að eg áleit pað skyldu mína að
fara á bak við tré til pess að komast að pví, hvaða hjú petta væru,
er væiu svona sein.t á gangi í dýragarðinum. J>au fóru hægt fram
hjá mér og eg pekkti fröken Helorin, er herra de Bévellan leiddi.
|>au hrukku nú hvort frá öðru, er pau heyrðu vagnskröltið, tóku
í fkyndi hvort í hendina á öðru og flýtti fröken Helouin sér til
kallarinnar, en de Bévellan hvarf út í skóginn.
fegar eg kom heim til mín, fór eg að hugsa um pað, hvert pað
væri í étt gjört af mér, að láta lierra de Bévellan ganga á pessa
tvöíöldu ástaveiði par í höllinni, og fá sér par hæði hrúði og hjákonu
í einu. Að vísu er eg enginn strangur siðavandlætari, sem ungum
mönnum er heldur ekki títt á pessum tímum, og ætla mér aldrei að
verða pað, en pó póGi mér petta ástabrall keyra langt fram úr
góðu hðfi og vera næsta óheiðarlegt. J>að er innileikinn er afsakar
ástir manna; en pessi lausung herra de Bévellansí ástamálum sannar
pað, að honum er hér engin alvara og er í hvorugri stúlkunni
ástfanginn. Hér er auðséð, að honum gengur í öðru tilfelíinu til
saurugur losti, og í ln'nu viðhjóðsleg eigingirni, án pess að hér sé
um uokkra ást að ræða. En pví meiri viðbjóð vakti pað hjá mér
að hugsa til pess, að pessi bósi dirfðist að biðja sér annars eins
kvennkostar og fröken Marguerite. Mig hryllti við pvílíku hjóna-
handi. Og pó varð mér pað ljóst, að eg mundi eigi geta fengið af
mér að hindra pað með meðölum, er tilviljunin hafði lagt mér upp
í hendurnar. Jafnvel hinn bezti tilgangur getur eigi helgað óheiðar-
leg meðöl, 0g pað loðir alltaf eitthvað óheiðarlegt við að ljósta
upp um aðra. J>að eru pví allar líkur til pess að pessi ráðahagur
takist og að forsjónin leyfi pað, að hin göfugasta kona falli í faðm
95
fet pað,“ sagði hiim ungi förunautur minu, og flýtti nú gangi sínum.
Hinu megin vi ð kirkjuna komum við að kirkjugarðinum, sem á alla
vegu var umgirtur af múr. Hún lauk upp dyrum á múrnum og
vöð svo í gegnum hið báa gras og hrískvisti er lá par alstaðar og
stefndi inn í kirkjugarðinn. J>ar lá hrundur uppgangur upp á
nokkurs konar hjalla uppi á múrnum og stóð par í míðju kross úr
granítsteini. Jafnskjótt og frökon Marguerite var kominn upp á
hjallann og hún hafði horft út yfir hið mikla víðsýni fram undan
henni, greip hún fyrir augu sér einsog hana sundlaði — Eg flýtti
mér svo pangað npp — Sólin, sem nærri var gengin undir, gyllt
fram undan okkur með síðustu geislum sínum víðlent, einkennilegt og
mikilfenglegt landflæmi, er mér mun aldrei úr minni líða. Djúpt
undir fótum okkar og hæð peirri, er við stóðum á, sáum við útyfir
ákaflega mikið mýrlendi, sem með hinu glitrandi votlendi sýndist að
vera nýkomið upp úr flóði, er gengið hofði yfir pað. A hinum
mörgu sandgígum og leðju, er hægt var að greina frá tjörnunum
og mýrapollunum, sást vel móta fyrir sefi og vatnsplöntum, er
mynduðu vatnaskil milli tjarnanna með hinum margbreyttu litabreyt-
ingum, er aðskildu svo greinilega landið frá hinum kyrra haffleti
Eptir pví sem sólin færðist nær sjóndeildarhringniim, uppljómaði hún
eða lét í skugga, hin óteljandi stöðuvötn, sem voru leyfar afgömlum
fil'ði, er par hafði legið til forna, og var sem hún af sínu mikla
auðæfasafni til skiptis sáði út hinum dýrmætustu gjöfum, silfri, gulli
rúbínum og demöntum, yfir sérhvern hluta pessa töfrahéraðs. |>egar
hinn mikli himinhnöttur var rétt að segja genginu undir sjóndeildar-
hringinn, varð pokan út við yztu rönd sjóndeildarhringsins allt í einu
uppljómuð af rauðleitri geisladýrð, er var eitt augnahlik sem gegnsæ,
líkt pví er elding leiptrar í gegnum ský. Eg stóð alveg frá mér
numinn og stárði á pessa guðdómlegu fegurð og tign, er eg heyrði
rétt hjá mér andvarpað fram: „Guð kcmi til! ó hvað petta er
yndislegt og guðdómlegt!,,
J>essi innilega tilfinning hjá fylgdarkonu minni, kom mér alveg
á óvart. Eg sneri mér glaður að henni, en vaið pví undrunarfyllri,
er eg sá hve hrifin hún var af pessari cýrðlegu náttúrufegurð.
„J>ér verðið pá að játa að petta er fagurt?" sagði eg við hana.
X