Austri - 15.12.1900, Síða 1

Kcmá út 3ll2Mað á m&rl. eð <
42 arlcir minnst iil nossia
nýdrs', kostar hér ú hindt
aðeins 3 hr., erlendis 4 kr.
Qjalddarjí 1. ju4.
VppsÖgn sh-ifleg bunttín vii
áramót. ógild nemm ktm-
in sé til ritstj. fýrir 1
bcr. lnnl. augl. 10 emra
línan,eða 70 a. hverþutrd.
dálks og hálfn dýrara vl.
síðu.
X. AR.
Seyðisflrði, 15. desemfler 1900.
TEL. 44
Biðjið ætíð um
Otto Monsteds
danska smjðrliki,
sem er alveg eins notadrjugt og flragðgott og smjör.
Verksmiðjan er Mn elzta og stærsta 1 Danmörkn, og úýrtil
óefað Mna beztu vöru og ódýrustu i samanburði við gæðin.
Fæst hjá kaupmönnum.
AMTSBÓKASAFNIÐ á Seyðisfirði
er opið á laugardögum frá kl. 4—5 e. m
Austri.
í*eir, sem gjörast nýirkanp-
endur að XI. árg, Austra, og
borga liann skilvislega, fá
ökoypis 2 sögnsöfn Iblaðsins
(1899 og 1900). í sögusöfnnm
pessum eru tvær Mnar beztu
sögur, er nokkrn sinni liafa
komið i islensknm Möðum:
„Herragarðurinn og prestsetr-
ið“ og „Æfisaga unga mannsins
fátæka“.
Nýir kaupendur gefl sig
fram sem fýrst.
Ferð upp í
Fljótsdalshérað,
1900.
Eptir
Matth. Jochamsson.
):0:(
II.
Fl]ótsdalshérað.
Fljótsdalshérað friðarblíða,
fyrsta sinn eg heilsa pér!
blessuð Lagar-byggðin fríða
blasir við, sem fagni mer!
Hátt eg stend á heiðarbrún,
horfi’ *á grund og slegin tún.
Guð’ sé lof, sem gleðistundu
gaf mér eun á fósturgrundu!
Eptir dapra hrjósturheiði
hlær mér sveit og glaðasól;
pað er sem frá lágu leiði
lyptist sál að Herrans stól.
Mikla sjón! En samt eg spyr:
jSá eg aldrei petta fyr?
— gegn um erfðir eldri manna,
eða töfra vitundanna?
Sama fannst mér fljúga’ í huga
fyrsta sinn eg pingvöll sá;
láð og hraun og lagarbuga
líkt og k u n n u g t starði’ eg á.
Eyrsta sinn eg set hér fót,
silfurskæra Lagarfljót,
optar pó en pessu sinni
pig eg sá í vitund minni!
Bnrt moð drauma! Vaka, vaka
vil eg pessa fögru stund:
hér er auður af að taka,
andans rauðagull í mund.
Sjáið, augu, sjónarhring,
sveitaraðir allt í kring,
Lagar- streyma blóðið hjarta
heint frá landsins móðurhjarta.
S n æ f e 1 í skín i suðri sælu:
Silfri krýnda héraðsdís!
frá pér holla finn eg kælu,
fagurlcga djásn pitt rís!
Heilsa bað pér hróðir svás,
Bárður hvíti Snæfellsás!
Hann á vestra hrós og lotning,
hér ert pú hin ríka drottning.
Yzt í ^estri efst á leiðum
eygja má í fjarri sýn
pá, sem ofar öllum heiðum
ávallt teygir bæksli sín:
Hvar er byggð pín, Her ðubreið?
„Hverju v^ru goðin reið?“
í>ú ert hér og par að sveima,
pú átt, finnst mér, hvergi heima.
pá er annað par í norður,
pussablendnu Smjörvatnsfjöll!
þar eru færð í fastar skorður
fjölkunnug og heiðin tröll;
reyrð við klaka-kjálkaskjól,
kveðin niður móti sól,
skírð að Gvendar góða hoðum
ganga enn í hvítavoðum.
Velli, Skriðdal, Skógafríða
skoðar sjón mín allt í senn;
Fellin inn til Fljótsdalshlíða
fleira, meira sé eg enn.
|>ingin hin að humrasal,
Hróarstungu,Jökuldal
kann jeg ei að sjá og .sýna,
senda vil pó kveðju mína.
fúsund ára byggðin blíða,
broshýr varstu pá á kinn
pegar ástaraugu lýða
á pig störðu fyrsta sinn:
fagurlima skærast skrúð
skrýddi pig sem lífsins brúð. —
Hvar er hrís í hefndarvöndinn ?
Heimska, ferðu svo með löndin? —
B,áðí meira vötn og veður
viti manns og frjálsri dáð,
veiztu, maður, vist hvað skeður:
visnar, skrælnar pjóð sem láð.
Heyrið, vösku Héraðsmenn,
hér má sjá pess dæmin enn:
öflin eiga allt að gera,
en pau mega’ ei s j á 1 f r á ð vera.
Uxu pessir péttu bæir
púsund árin nokkra spönn?
eða próast pjóðarhagir
pó ei skorti strit og önn?
Inn pú frá og seg til sanns,
sveita prýein pessa lands,
hvað má leysa lýða dróma,
lífga forna dáð og sóma?
Landið allt, vér vitum, vitum,
vantar nýja pjóðmenning;
ekki’ er nóg vér stritum, stritum;
stefnum nýja sjönhending!
ræktum saman léleg lönd,
lærum, menntum sál og hönd;
víkja hlýtur vanans blekking,
vaxa h 1 ý t u r táp og pekking.
Býlin strjál og borgir engar
hjóðast gesti hér að sjá,
kuappt um skóla, kirkjur pröngvar,
kjarrið visið, engin smá.
Og pú fljót, sem flýtur dautt,
fiskilaust og skipasnautt!
Hlýðið til, pví sönn er saga, —
samt vér eygjum betri daga!
Býlin fríðka, fiytja samau,
færast út hin grænu tún,
skólar nýja skapa framann,
skögar teygjast upp að brún;
og pú mikla, fagra fljót
fyllir lífi hal og snót. —
J>á mun heill og hagsæld drottna
Héraðssandi frá til botna.
Hafi sál mín fyrri fengið
Eljótsdalshérað, pig að sjá,
opt mér verður aptur gengið,
eflaust pessar hæðir á.
Hér við pessa heiðarbrún
hugur minn sér girðir tún.
Nærri pessum verð eg vegi; —
vegfarandi, hræðst pó eigi!
Ei við pokur, húm né hríðir
hugsa’ eg til að slæðast hér;
en er grænkar grmid og hlíðir,
geng eg ut að skemmta mér.
Meðan blessuð sumarsól
signir gullin Snæfellsstól,
pá er jeg að verja völlinn,
vekja fólkið, berja tröllin!
Blessan yfir byggðir pessar!
blessan yfir Lagarfljót!
allt sem lífgar, bætir, blessar,
blessa jeg af hjartansrót. —
Yek mig, sýn mér, Herra hár,
„H é r a ð“ eptir púsund ár,
vek mig petta land að lofa; —
lengur parf eg vart að sofa! —
Austur-Skaftafellssýslu (Lóni) 3. desbr. 1900.
Vorið sem leið var hér fremur kalt
fram til fardaga, en svo kom stillt og
hlý sumarveðrátta, ©g grasvöxtur
góður. Heyskapartíð var hagstæð um
túnsláttinn, en í ágúst komu langvinnir
ópurkar, og hraktist hey pó ekki til
muna, af pví að góður perrir kom
seint í mánuðinum (22—29), og hirtu
pá allir pað sem laust var. Eptir
pað mátti heita, að sífeldir ópurkar
og stórrigningar gengi í heilan mánuð
eða lengur, pótt yfir tæki 20. septbr.
og varð pá víða heytjón af vatnavöxt-
um. Heyskapur varð pví ekki svo
góður sem áhorfðist fyrri hluta sumars.
Haustveðráttan hefir mátt heita all-
góð, en pó nokkuð umhleypingasöm
og setti niður snjó 8—9. nóv., en
pann snjó tók fljótt upp aptur, og
hefir síðan jafnvel mátt starfa að
byggingum,
Samkvæmt hréfi ráðgjafans 9. jan.
p. á. var skipaleið inn á Hornafjörð
mæld í sumar er leið, eins og um
hefir verið getið í „ísafold“ (61. tbl.),
en ekki varð af pví, að „Díana“
mældi að pessu sinni skipaleið inn á
Papós, sem hún átti pó líka að gjöra
samkvæmt áðurgreindu ráðgjafabréfi,
en pað verður væntanlega gjört á
næsta sumri, með pví að mælingin er
mikilsverð fyrir sveit pá e’r hlut á að
máli, svo að pað sannist, að höfn
pessi er vel fær fyrir smáeimskip,
pótt hún geti aldrei orðið viðkomu-
staður fyrir „Hóla“
J>að var talsverð kosningarrimma
hér sem víðara um land í petta sinn
og furða margir ókunnugir sig á pví,
að menn skyldu láta leiðast til að
kjösa ókunnan mann lengst sunnan
af landi, alveg óséð. En pað var
aðallega verk tveggja manna, sem
vanir eru að fylgjast að hverju máli
(peirra svila forgríms læknis fórðar-
sonar og síra Ólafs að Sandfelli).
p>eir voru húnir að fullyrða löngu
fyrir kosninguna, að hér yrði skipt
um pingmann og meiri hluti kjósenda
lét orð peirra rætast, enda skorti
ekki undirróður og smalamennsku af
peirra hálfu. Innanhéraðsmál pau
eða „hreppapólitík“, sem var undir-
rótin til pessa, svo sem vikið hefir
verið á í „ísafold41 (42 tbl.) og jafn-
vel í „fjóðólfi" í sumar, er varla
vert að gjöra að umtalsefni í blöðum.
En hitt má telja nýlundu, að á kjör-
fundinum var lesin upp áskorun til
síra Ólafs í Arnarbæli og akilyrð-
islaus skuldbinding til að
kjósa hann frá öllum porra peirra
er greiddu honum atkvæði (par á
ineðal einstaka And-Yaltýva!).
Herra ritstjóri!
Viljið pér gjöra svo vel ogljá eptir-
fylgjandi línum rúm í yðar heiðraða
blaði.