Austri - 13.01.1906, Blaðsíða 4

NE 1
AU8TEI
4
eru þekktar um allt land — Patrónur — Púbur — Hettur —
Porhlöb — Högl — Skammbyssur öhleypar og Fuglarifla á 11 kr.
— Singers saumavélar með tvöföldum krapti sem hver húsmóðir
og saumakona tekur fra;o yfir allar aðrar, sömuleiðis bestu mask.^
nálar og olíu.
Aflt einsog vant er með 10 § afslætti wót peningum útí
hönd.
St. Th. JónssoiL
Verzlunin:
St Th. Jðnsson
á Seyðisfirði.
ÓDÝRATA. TERZLCN I BÆNUM.
Gjörir sér sérstaklega far um að hafa gó ðar og nýjar vörur.
Nti með „Yestu“ og „Egil“ komu þessar vörur:
I vefnadarY0rudeildina
Hvít léiept af fleiri tegundum — Svuntutau — Slipsi — Háls-
tau, hvítt og mislitt — Slaufur af öllum sortum — Grlýsvarn-
ingur — Leikspil af mörgu tagi — Ymislegt á Jólatré — Spil
— Skinnhúfur o. Al
I matverudeildina:
pað
a o
vitna
Laval
Aifa
SJ
Separaíors Dep<
Kaupmpnnahefn
Álfa
lavaS
Áktiebolaget
Kaffi — Sykur — Hveiti — Oiia — Tóbak — Eldspítur — Als
konar brauð — Hænsnabygg — Kartöflumjöl — Niðursoðinn
matur af öUum tegundum — Sírop — Rauður stemsykur — Rús
ínur — Sveskjur — Grerpulver o, m. fl.
Ennfremur eru nú miklar byrgðír af Byssnm bæðí íram
apturhlöðnum, tvíhleyptum og einhleyptum (Remington) sem
og
nú
CRAWEORD3
1 j úf fe n g a BISCUITS (smákökur)
tilbúið af WmCRAWFoRD & SONS
Edinburg og Londou stofnað 1813
Einkasalar fyrir Island og Færeyjar
F. Hjort & Co. Kjöbenhavn K
Utgefendur:
erfingjar
sandí phil. Skapta Jósepssonar.
AbyrgðaLm.: Porst. J. G. Skaptason.
Prentsm Austra
j>að er allt önnur tilfinning en sú, sam pér eruð vanur að nefna
ást. |>að er, já, pór vitið víst ekki hvað „platon isk“ ást er?“
„Nei!“ svaraði ungi náannmiðurian stuttlega , og greiðkaði spor-
ið, hann vildi auðsjáaulega ekki halda passu tali áfram lengur
„pað getið péi flka alls ekki skilið“ sagði Wilberg, „pví bér
getið aldrei haft hugmyad um pann göfuga hrein leik tilfinningann a
sem aðeins hinir m'mntaðustu meun pekkja, tílfi nningar, sem án
vonar, iafnvel án löngunar láta sér nægja pögula, sæla tilbeiðslu í
fjarlægð. Hverjar aðrar tilfinniugar ættu menn að geta borið til
konu sem er öðrum bundin?
„Menn verða að vinna bug á peirri tilfiuniugu,“ sagði Ulrich
punglega, „eða —“
„Eða hvað?“
„— Menn verða að ráða meðbiðilian af dögum.“
Wilberg hröklaðist yfir á hina hlið brautarino ar, og nam staðar
frá sér numin af skelfingu.
„En sú grimmd! En sú mannvonzka! j>ér ætlið að sanna ást
yðar með morði og manndrápi. j>ér eruð hræðilegur maðuv, Hart
mann, og pér segið petta með pvíiíkum srip og málrómi — tignar
frúiu hafði rétt að mæla, pegar hún sagði að p ér væruð eins og
ótamið náttúraafl, sem —“
„Hver nefndi míg paunig?“ sparði Uirich, með ógnandi
röddn.
„Tignarfrúin! „Óstjórnlegt. ótamið náttúruafl “ sagði hún. j>að
var miög gáfulega talað, og átti vol við, Hartmauu “ — Wilberg
nálgaðist nú aptur félaga siun mjög gætilega. „Hartmann, eg gæti
Vrirgefið yður allt, jafnvel pað sem pér sögðuð áðan, en pað sem
eg ekki get fyrirgefið yðar, er breytni yðar gigavart tignarfrúnní.
j>ér kuunið ekki að meti fegurð henaar og yadisleik, sem jafn-
vel hinir óstyrilátn félagar yðar dást að. j>ér forð ist hana eins og
heitau eld,ef pér aðeins sjáið vaguina hennar tilsýodar,pá snúið pér
við til pess að verða ekki á vegi hauuar. j>egar pér mætið heani
ríðandi, pá flýið pér inn! hvera pxna kofa, sem næ stur er, og eg
pori að veðja að pér takið á yðar p3aaaa krók framhjá húsi for-
stöðamxnasias á hverjúm djgt, af pv í að pér annars kynnuð að
55
mæta henni við garðshliðið, og mættuð pá til að heilsa henni. Já.
pér megið skammast yðar fyrir petta óstjórnlega hatur til yfnv
boðaranna, sem ekk' einu sinni hlífir konunum! Eg tek pað upp
aptur: j>ér eruð hræðilegur maður.“
Ulrich pagði. Aldrei pessu vant svaraði hann ekki ásökun
peirri er að honum var hent, svo Wilberg hélt að ræða hans heíði
hrifið. Hann hélt pví öruggur Afram talinu:
„En, svo við komumst nú aptur að umtalsefninu — vasa
klutnum, —“
„Haldið pér að eg viti hvað hefir orðið af honum!“ sagði Ul-
rich, hranalega; Annaðhvort er hann týndur, eða Martha hefir
skilað honum aptur. Eg veit ekkert um pað!“
Wilberg blöskraði pað kæruleysi ag Ulricti skyldi ekki hafa
hirt betur um jafn dýrmætau grip og klúturinn var í Wilbergs
augum, og ætlaðí að fara að fárast út af pví — begar haun allt í
einu kom auga á Mörthu, sem atóð fyrir utan hús námumeistaransa
Hann paut eins og kólfi væri skotið til hennar og fór að spyrja
hana hvort hún vissi ekki hvar hinn umræddi vasaklútur væri niður
kominn. Martha ætlaði fyrst í stað ekki að sreta skilið hvað hann
átti við, en pegar henni varð pað ljöst, varð húa furðu alvarleg á
8TÍp,
„Klúturinn er hér ennpá!“ sagði hún. „Eg hélt mig hafa
unnið parft verk um daginn pegar eg tók hann og pvoði úr honum
blóðið; en Ulrich varð hamslaus af reiði yfir pví að eg skyldi hafa
dirfst að snerta hann. Hann geymir hann í kístunni sinni.“
„ j>að var pá aðeins fyrirsláttnr af yður að segja að klúturiun
væri týndur, tiZ þess að geta neitað bónminni.11 sagði Wilberg, og
leit ásökunaraagum h Ulrich, sem hafð’ hlustað á frásögu Mörthu
með sárri gremju, svaraði nú hæðnislnga.
„Stillið yður, herra Wilberg, j>ér fáið samt ekki kiútinn.
„Hversvegna ekki, ef eg má spyrja?“
„Af pví eg ætla að hafa hann.“
„En, Hartmann —“
„J>egar eg hefi einu sinni sagt nei, pá er ekki til neins að fá
mig til að taka pað aptnr. j>ér vitið p&ð vel, herra Wilberg!"