Austri - 16.01.1911, Qupperneq 3

NR. 2
A U S T R I
7
andviðris í roki, — og fær ryk i
augun.
Mig furðar nlls ekki & pvf, pótt
Björn vilji n ú kasta að mér hnútum
og sjái óglöggt raálefnið fyrir mann-
inum. Hann er einn af peim, sem
bást eiga með að nnna pólitiskum
andstæðingum sannmælis og tilhneig-
ingn hafa til að gjora sannleikanum
fremur lágt undir höfði, pegar peir
purfa að „anda kalt“ á náungann,
eins og Björn hefir komizt svo fira-
lega að orði.
En Birni hefir á annan veg borizt
á slysalega i pe.sum síðasta leíðangri.
Svo kalla eg pað að fara á grynnsta
Taðinu yfir aðalefnið i grein minni,
en kafa jafn djúpt og hann gjarír um
fjárhagsástand pöntunarfélaganna
austfirzkn, eða pá að pjóta upp með
andfælum út af fórnum á altari
flokksfylgis. I>að er óeðlileg
viðkvæmni hjá honum í pessum efn-
um, ekki ólík kvilla peim, sem læknar
kalla „Hysteri“. Um fjárhagsástand
pöntunarfélaganna; hafði eg aðeins
pessi orð:-------*og Guð náði pá
liankastjórn, sem tekur pöntunarfé-1
lögin austfirzku til fyrirmyndar um
mnðferð fjár“.
Eurðu gegnir að tokkur skuli geta
hneyksiast á pessum orðum. Verzl-
unarlánabrallið alreemda henr vitan-
lega, ásamt ýmsa öðru komið pönt-
unarfélogunum á kué, og getur pví
ekki verið bönkum eða öðrum fé«
sýslufyrirtækjum til fyrirmyndar, en
fremur til viðvörunar.
Samt verður Birni svo bilt af
Þessum orðum, að hann fer að tjá
«ig og samverkamenn sína — auð-
vitað forsprakka lélaganna — um
ósérplægnislega fraramistöðu f pönt-
unsrstarfinu, jafnframt og hann gefur
mér olbogaskot fyrir að hafa setið
hjá óhyggjulaus og hagnýtt arðinn
af aukinni samkeppni, en sveigt pó
ósæmilega að pöotunarfélögum. þetta
var meira en óparft bjá Birni, pvi
:að engin pöntunarformaður á Austur-
Jandi annar en hann mun svo orð-
sjúkur, að firrast rið áðurnefnd orð
roin, eða svo glámskyggn, að sjá í
peim meiðandi ummæli.- J>að er
svo sem auðvitað, að margir peirra
hafa sýnt lofsverða ráðdeild og ó-
■sérplægni í pöntunarstarfinu, eins
og vera bar, en tafizt getur fyrir
Birni að sannfæra almenning um,
að allir eigi peir pað lof skilið.
Ur pví honum var gvo annt um að
'teljast til hinna útvöldu í flokknum,
pá ætti bann að sneiða sero mest
hjá sjálfsholi á annara kostnað,
pví pekkja átti hann pá gömlu kenn-
ingu, að fátækur er sá af dyggðum,
sem flast af peim raupar.
Eg fyrirgef Birni fúslega mis-
hermið um mig, sem stafað getur
af ókunnugleika. Eg hefi ekki setið
hjá samkeppninni, en keppt sjálfur,
veiið í pöctunarfélagi og fengist
við ppntun lengi, Pöntnn sú hefir
pó aldrei komizt svo hátt í heiminum
að nieira væri pantað en elni voru
á að borga, 0g pessvegna engum
•orðið að fótakefli.
f>á hafa Gfámsaugu missýninganna
pigi síður bag-ið Birni pegar til
fórnaona kom. Hann virðist eigi
geta hugsað sér pan- n<ma á einn
veg p. e. óstémdeg.n, 0g viiðist hanti
t'.u a mútur i h'n a. Etki hugði eg
hann pó vilja stnna með pessu
forna m&ltækiS: Opt kemnr við
sáran fót.
Björn bafði f opna bréfinu sinu
til mfn, 9. maí n. 1- brogðið mér um
blint flokkfylgi. Allir skilja
hvað í peim orðum liggur og verða
varla hrifnir af hrósinu. Eg mældi
Birni aptur í líkum mæli, en við-
hafði önnur orð og kurteisari, eg
nefndi psð fórnir á alfari flokks-
fylgis. pær geta vitanlega bæði
verrð virðingarverðar og ámælis og
fer pað eptir tegund peirra en ekki
stærðinni, en kynlegt er, að Björn
skuli eigi geta kannazt við pær í
öðru en peninguro, og fara svo að
fjálgviðrast um pessa einu krónu-
skömm fyrir mótorbátinn og hálf-
gjört telja hana eptir. Úr pvi hauu
fór að minpast á pað, sem hann
hafði í sölur lagt fyrir flokk sinn
og sasnfæringu, hefði mátt ætla,
að hann teldi eitthvað veralegra
en petta.
Miklu var pó fórnin verulegri sem
hanu færði ótilkvaddur með opna
bréfinu — smiðjugreininni á Seyðis-
firði — 9. moí í vor, og krafði hún
tíma og fé langt um fram pessa
einu krónu.
Eins hefir Björn eigi vflað fyrir
sér að f jöra ferðir í önnur héruð
til pess að styðja flokksmenn sína
í l&ndsmálabaráttuuni og vinna mót-
stoðumönnum ógagn, pegar pvi beftr
verið að skipta.
J>á má pess minnast, að Björn
eitt sinn lagði talsvert kapp á. að
fá viðurkenndan snilling, sem var
pólitískur andstaðingur bans, sviftan
opÍDberum styrk, af peirri einni
sýnilegu ásfæðu, að hann var and-
stæðingur.
Allar pessar fórnir frá hendi
Bjarnar eru miklu verulegri en
krónusköinmin umrædda, sem aðeins
er til athlægis, og get* jafnvel talist
horum til firóss að pví leyti, sem
Konnngleg hirðverksmiðja
Bræt) urnir Oloetta
mæla með sinum viðurkenndu Sjókólaðetegundum, sem eingongu eru búnar
til úr
fmasta kakao, sykri og vanille.
Ennfremur kakaopulver af beztu teguDd. Ágætir vitnisburðir frá
rannsóknarstoium.
Eeynið hin nýju ekta litarbréí frá litarverksmiðju Bnchs.
Nýtt ekta demartsblátt Nýtt ekta meðalblátt
— — — dökkblátt — — — sæblátt.
Allar pessar 4 nýju litartegundir lita fallega og ekta í aðeinseinum
legi (bæsislaust). Annars mælir verksmiðjan með sínum viðurkenndu, sterku
og fallegu litum, með allskonar litbrigðum til heimalitunar.
Litirnir fást hjá kaupmönnum alsstaðar á íslandi.
Buchs Farvefabiik, Kobenhavu Y,
stofnuð 1872 og verðlaunuð 1888.
pær allar sýna sjálfsafneitun í
einhverri myud.
Sjálfur ætti Björn að vita,hvort hann
hefir lagt nokkra pær fórnir á alt-
arið, sem honum sé til miska, en
pað er kynlpgt að hann skuli sjálfur
vera að vekja grun á sér um pví likt
með pessum fórnarandfælum.
Eg hefi pá eptir ósk Bjarnar svar-
að að nnkkru jólakveðjunni. Hanu
getur væntanlega átt siðasta orð nm
petta, ef hann kann sér höf í ganta-
skap og fer ekki að vekja upp dranga.
Svo pakka eg Birni og ððrum góð-
um rnonnum gamla árið og lest-
urinn.
Firði, á gamlársdag 1910.
Sv. ólafsson.
Jarðarfer
Eiríks Bjarnarsonar frá Karls-
skála fór fram 9. p. m. Hann var
iarðsunginn að Litlu-Breiðuvík af
frikirkjupresti Guðmundi Ásbjarnarn
syni, að viðstödum fjolda manna.
Blysför
var haldin hér i fyrrakvöld. Yar
pað venju fremur fámeno blysför,
sérstaklega fá blys, en pau loguða
all ve); búaicgarnir voru aptur á
móti góðir.
Ágóðinn af blysför pessari rennur
til ncinnisvarða Jóns forseta Si'-
O
uiðssonar.
fj^P’ Þrjó herbergi fást
leigð 1 húsinn Bifrest.
86
háii hennar, og pað má víst næstum pvi dyggð
heita nú á doeum.“
Jústiz'áð ð var f slæmu skapi er hann
gekk heimldðis petta kvöld. J>ví hafði frú
v. Grassmann ekki minnzt á pað eiuu orði að
hún ætti son? Hann hafði reyndar ekki spurt
hana að pví — hvernig átti hotum líka að
detta pað í hug? Hann hafði að vísu lesið
i blöðunum um petta spilahneyxli, og séð
par nefndan einhvern lautenant v. Grassmaun
en nafuið var algengt, og í herliðinu voru
margir jfirliðar með pví nafni. En hvaða
sannanir hafði hann fyrir pví að frn v. Grass-
raann byggi yfir nokkrum svikuui? Hún hafði
kynnt sig ncjog vel á heimili greifadætraDna.
Ef eittkvert pað alhæfi kynni að koma í Ijós
sem grunsamlegt mætti tulja, pá var húa
ekki ráðin lengur en til nýárs, og honum var
pá í sjálfsvald sett að sjá um að Beatrix
réði hana. ekki til lengri tíma.
Hættulegast var, að samkvæmt ákvðrðun
arfieiðanda var Beatrix fullrnyndug og fjár
síns réðmdi. Engar tálmanir voru settar
óhlutvöndum monnum er kynou að vilja leggja
tál-nfirur fynr hana og hafa allskyns völar
í frammi til pess að uá henni og eiguura
hennar á siit vald. Jústizráð Klaus kafði
ekkert yfir henni að ‘egja í lagalegum skiln-
mai, hinn var aðeins ráðanautur hennar í
fjárnnálum; hnnri gat lagt henui eins holl ráð
sem hann kunni, eu hún var j Kráð hvort hún
83
tiguleg í fasi og ennpá fríð ásýndum — húu
er af beztu ættam, og auðvitað hefir raanu-
orð hennar hvorki hlotið hlett né hrukku;
hún rækir skyldur sínar svo eigi verður út á
sett — og pað sem hér varðar mestu — hún
hefir ekkert skyldulíð í eptirdragi, er skjóL
stæðing mínum gæti staðið hætta af á neinn
hátt.“
„Já,“ sagði pá einn úr áheyrendahópnum,
„eg vil aðeins geta pess — hún — pó eg alls
ekki ætli mér að hafa af frú v. Grassmann
eina einustu dyggð af öllum peim dyggðafjolda
sem pér teljið henni til ágætis, Klaus minu
góður, en petta, að hún hafi ekkert í eptir-
dragi, pað getur ekki staðizt nákvæmari rannsókn,
pví bonan á son."
„Hva — hvað á hún?-----------Son — hvaða
son? spurði Klaus jústizráð. Jpessi tíðiudi komu
honum algjorlega á óvart.
„Hún hefir pó varla farið að afneita hon-
nm fyrir yður,“ var svarað, og fyfgdi svarinu
almemnur hlátur borðgestanna. „í>að er ekki
auðvelt að neita pví að Max Grassmann sé til,
hann hefir sjálfur féð fyrir pví; pið munið
víst eptir spila-hneyxiiuu síðasta, sem mestar
sögurnar bárust af hérna í höfuðhorginni,
Max Grassmann var aðal persónan i peim
leik, sem réycdist honum ærið dýr að lokum,
pví hann vurð ekkert minna fyrir að gjalda
en yfirliðabúning riddaraliðsins — að minnsta
kosti um stundir sakir; ætia má, að houum