Stefnir - 13.02.1893, Blaðsíða 4

16
S T E F N I R.
1893.
kostaði líf barnsins, og hafði sá ásetn-
ingur haldizt óbreyttur hjá peim par til
verknaðurinn var fullkoranaður.
Ákærði var íiuttur til gæzlu inn í
Húsavíkurhrepp, í greniul við. heimili
sýsiumanns, og bíður par dóras.
Úr brjefi úr Isaíjarðarsýslu
31. des. 1892.
Tíð hefir verið lijer inndæl um há-
tíðina, iiver dagurinn öðrura betri með
frostleysura og stillura, korainn upp tölu-
verður hagi fy7rir pening. Hlaðaíii í út-
veiðistöðura hjer við djúp fyrir jólin;
gæptir óvanalega góðar ura þennaii tíina
árs. Afii inndjúps fretnur rýr, pó nokkuð
að tölunni, en mjog smátt. — Annar
aukapóstur ísafjarðarsýslu lagði af stað
áleiðis tii G-runnavikur eptir komu sunn-
anpóstsins, og var við annan raann á bát
(fjögra raanna fari). Komu peirtilGrunna-
vikur að áliðnum degi ura kl. 5, settu
bátinn eptir föngum undan sjó og bundu
við jarðfastan stein. Gengu síðan frá
bátnum heiin að Stað, sera er brjefhirð-
ingarstaður, með pá tösku, er pangað átti
að fara. fín er peir korau til baka
pangað, er peir höfðu skilið við bátinn,
var hann horfinn og pósttaskan með, er
peir höfðu skilið eptir í honura. J>rátt
fyrir leit, sem gjörð var um kvöldið,
fannst báturinn ekki fjr en um morg-
uninn, og pá talsvert skeramdur á botn-
inum og taskan horfin. I henni er sagt
að verið hafi um 500 krónur. Pósturinn
kom aptur til baka til ísafjarðar fyrir
hátíðina og er nú vikið frá stöðunni.
IJtgofandi:
fíorðíenzkt hlutafjelag.
S M Æ L K I.
B r j e f t i I s ó k n a r n e f n d a r:
Háttvirta sóknarnefnd! Vjer vonum að
pjer heyrið nú loksins og uppfyllið pá
brennandi bæn safnaðarins, uð kirkjan
verði liituð upp hjer eptir.
S v a r:
Vjer vonum fastlega, að safnaðarins
brennandi bænir muni hita kirkjuna
nægilcga hjer eptir.
Hinn frakkneski myndhöggvari Falconet
hafði mjög inikið álit á sjer og sinni 1 ist.
og fullyrti hann eitt sinn, að ailt, sem
málarinn gæti sýnt á myndum sínuin
gæti hann einnig höggvið út. «J>að er
gott», sagði málarinn Dumont, er var við-
staddur, «viljið pjer gjöra svo vel að
höggva út ofurlítið af tunglskini!»
fæst á Akureyri hjá veizlunarstjóni
Eggert LaxdaL
Til vesturfara.
J>eir, sem hafa í liyggju að fara til
Vesturheims á næsta vori eða sumri, geta
.
fengið nauðsynlegar upplýsingar og leið-
beiningar hjá undirskrifuðum, sem heíir
umboð fyrir Dominion-linuna tií að t.aka
I móti nöfnum jieirra, sem vilja taka sjer
far með peirri línu.
Jakob Björnsson.
Oddeyri.
Fý skóaraverkfæri tást keypt
fýrir ágætt verð. Ritstj. vísar á.
Ritstjóri :
Pá!l Jónsson.
2 kr. hjer á landi, 2 kr. 50 aura er-
lendis. Sölulaun ’/6.
Afgreiðsla Stefnis
er hjá Halldóri Pjeturssyni bókbindara,
á Akureyri. Hann hefir og á hendi
alla innheimtu fyrir blaðið.
Úisölumeim Siefnis
eru vinsaml. beðnir að gjöra afgreiðslu-
mauni lians sem fyrst aðvart um, hvo
mörg eintök peir selja, og endursenda
pað, sem peir ekki geta selt.
— Ef einhver kann að hafa hirt fyrir
mig lítinn kassa, sciu jeg gleymdi á
bryggju verzlunarstj. E. Laxdals á Akur-
ejri 13. p. m., er bann vinsamlega beðinn
að koina honum til min eða ritstj. pessa
blaðs. í kassanum var lítiil laiopi blár,
grindur af tveimur öðfum lömpum o. fl.
Morguninn eptir hvessti á sunuan svo
kassinn gat hafa fokið eitthvað út á við,
ef til vill út á Oddeyri.
Sanngjarnri póknun er heitið.
Laugalaudi 25. janúar 1893.
Einar Helgason.
I — TAPAZT (fokið) hefir frá húsi hjer
' í miðjum bænuiu nýleg kvennpeisa úr vað-
máli, sem finnandi skili mót lundarlaun-
um á skrifstofu Stufnis.
— Hjer um bil hálfum mánuði fyrir
jól tapaðist á Oddeyri POKI með segl-
um af sinábát og skinnbuxum, er finn-
andi skili til timbursraiðs Daviðs tíig-
urðssonar á Akureyri.
Ýmsar gatuliir bækur eru til sölu,
þar á meöaí dagblaöiö Noröri. Ritstj. vísar á.
Prantari:
Björn Jónsson.
10
lilessa, bvað Fúsi stóð. Hann hugsaði nú minna en
liinir piltarnir um pað, að renna sjer lipurt og ljott;
luinn var ulltaf að yeita fyrir sjer, hvernig hann ;etti
að fara að pví, að fá Astu til að renna raeð sjer, pví að
í. kvökl hafði hann einsett sjer að láta skríða til skara.
I kvöld skyldi hann, hugsaði Fúsi sjer, segja Ástu alla.r
sínar leyndu hugsanir, pessa kveíjandi prá, er hann
faiin, hvenær sera hann sá Ástu, hvenær sein hann
hugsaði um Astu. Allir hans draumar, hvort sem peir
voru í vöku eða svefni. skyldu rætast í kvöld eða —
veiða að engu. Honum fannst pað vora raeir kveljandi
og sárara að vita ekki neitt, heldur en að vita fyrir
vist, pó að pað yi ði pá eitthvað annað en h a n n vildi.
„bjáum til Fúsaí Hann ef góðurl“ sögðu ungu
piltarnir, pegar Fúsi fór á stað aptur. — Hann fór nú
að færa sig nær kvennfólkinu, pví að hann vildi vita,
livernig hiuir færu nú að pví að bjóða pví upp. Hann
sá Hurald kunningja sinn koma á hraðri ferð og renna
sjer ljett og lipurt rjett að kvennfólkinu, svo sneri
Haraldur sjer allt í einu við og myndaði snotran hálf-
Iiring með vinstri skautanum út uudan sjer. Fúsi sá
að hann fór að gefa sig á tal \ið stúlkurnar og áður
en liann vissi af, sá hann hvar Haraldur var kominti
á stuð með eina peirra.
,Ætl, pað sje ekki bezt að reyna pað I-1 tautaði
iiarin fyrir munni sjer, og ijett í pyí sá liann hvar Ásta
stóð hjá tveiínur öðrum stúíkum. í pví bili koma tveir
af kunningjum Fúsa til hans og segja við iiann: „Ertu
með? J>aruá standa prjár stúlkur. J>að va;ri nógu
gaman að bjóða peim upp“.
Ungu stúlkurnar fóru eitthvað að pískra sín á milli,
og litu við og við hornauga til peirra, en póttust auð-
vitað vera að hugsa um allt annað.
11
,Jú, Fúsi var með, og svo fóru peir á stað og
vönduðu allar sinar hreyfingar heldur en ekki.
„Svo pú ert kominn á skauta, Fúsi“, kallaði Ásta
glaðlega til Fúsa, er piltárnir voru að renua sjer að
peim „Yið skúlum sjá hvort pað gengur betur en á
ballinu“, og liún brosti uni leið svo liýrt, að Fúsa fór
að hitna um bjartaræturnar. þetta fannst homun ganga
greiðara en hanu hugði og áður en haim V1SS1 af, var
hann kominn á stað með Ástu við hlið sjer, og honuiú
fannst i fyrsta sinn hanaingjan brosa við sjer og einhver
fagnaðartitringur fór um hanu allan. En nú reyiuli
hann eins vel og hann gat að veru í ..takt“, og bæði
vegna pess að hann purfti að hafa hugaim a pvi og svo
af pví, að hann var að velta fyrir sjer, hvernig hann
ætti nú sem bezt að byrja, var pað iengi lengi að pau
renndu sjer steinpegjandi.
„Hvað’ ósköp ertu pögull í kvöid“, i'auf Ásta loks
pögnina. „Gengur nokkuð að pjer’A1
„Nei, Ásta, ef þú vissir Ásta! hvað mjer pykir —“
byrjaði Fúsi háif-skjúlfandi af fögura'i og „«penniug“, en
Ásta greip strax fram í :
„Já, vist er pað gaman að renna sjer á skautum.
En pá á maður líka að vera glaður og upprifiun.
Kannske pú viljir ekki renna pjer lengur?"
„Jú, jú, Ásta f>ú veizt ekki hvað mjer pykir
ósköp —“ — og Fúsi skall endilangur og skellti_ Ástu
um leið. í sömu svipan har Harakl par að; í einu
vetfangi reisti hann Ástu upp kafrjóða at byltuuni og
paut á stað með hana. það var eins og nýtt lít hefði
færst i Harald við auguatillit Ástu, er hann var að reisa
hana upp, og Haraldur, sem endrarnær var ekki annað
en kátínan og gleðin sjálf', varð nú enn fjörugri,
skemmtilegri og ræðnari, og það purfti ekki nema eitt
einasta augnablik — hann purfti engan formála — eiris