Stefnir - 17.03.1893, Síða 3

1893
S T E F N I R
23
*omin <rjöf kemur til blásunuðra innflytj-
enda, <30; beina förinni heim til gamln
li’róns jipgar haustnr aö osr Ísleníki vetur-
11111 eykur á hörmungar hinnn sárpjáöu
lail<1»; engar torfærur nje praútir hepta
för peirra. þessir pjónustusömu rmdar,
útgengnir vegna peitra, sem öftlast skuiu
freisið 0g náðina. vnndra hæ frá bæ á
Þessu aunia landi og bjóða hinum ánauð-
u°u eymdalausnarbrjef — auðvitað ekki
úlreg <gratis» — bendandi peini yfir haíið
lnildsins með feita jarðveginum, sem
ííldrei verður ófrjór og stjörninni maka-
laúsu, sem gjörir svo tnikið fyrir íólkið.
Enginn óvilhallur inaður er vist I
vafa um pað, hvort lýss meiri ættjarðar-
ast, að vera kyrr hjer heima, reyna að
vinna landinu gagn eptir megní og leitast
við að fá sern ílesta til að gjöia hið sama.
e®a hitt, að hlaupa liurt með fjárnnini
Þá, sem maður hetír aílað sjer og svipta
landið ekki aðeins peitn vinnukrapti, sem
nil|ður sjálfur ræður yíir, heldur líka allri
8iyrklarvon af niðjuui sinum. — Hjer með
er ekki sagt, að allir, sem heima eru, sjeu
sannir föðurlandsvinir og enginn, sem hurt
ll;ll> flutt, beri ást í brjósti til gamla
i’r<5lis, nei, þvi fer fjarri. Margir liafa
farið hjeðan hálfnauðugir, eu pó munu
binir fleiri, sem hafa látið ginnast af
skruniiiHi og flutt sig vestur í von um
3Uð og velsndd ; en svo þegar vonirnar
brngðust og tölraljóininu hvarf af hinni
fjrirheitnu sæluvist, jiá tnun heimpráin hafa
Vaknað hjá æði mörgum, og eflaust tregar
ttargur lundi vestur á sljettunum sifrjóu
^skustöðvaruar milli upphlásim fjallanna,
Sem hann ann æ heitara eptir pví sem
leilgra líður. lrott um jietta má opt sjá
1 brjefum að vestan og eins í blöðuiiuin.
En pað þaií efiaust tneir en ineðal
Skilniugsskarpan niann til psss að skilja
1 því, að peir méhn elski ættjöiðu sína,
er bafa leigt sig til pess að fá sem flest
al börnum bennar til að yfirtrefa liana með
öllu 0g gnnga undir framandi merki, fá
í*i,u til að gjörast liðhlaupa. þessir mann-
Veiðarar eru að tnla um «nð peir verði
s,ö vona að menn geti eínnig (0: eins og
1 -kmeriku) átt góða tima í vændum lijer
ll(dma (cLandu.*), en í sömu andránni
°S Þeir mæla slíkum orðum, leitast peir
'‘ö að plokka sem flesta og sem kjarn-
mesta kvisti uf hitium litln og veika ísl.
viði, pá kvisti, sem líklegastir eru til
að efla vöxt og [irif hins aldna viðar. —
'r
1 úmurlagi ofnnnefndrar greinar segir
nö «\esturfarirnar muni, ekki meiri
ei1 Þær eru (svo sem 200 manns á ári),
llauinast gjöra landinu tjOn*. Sje svo,
Þá hefir Canada naumast mikinn hagnað
af þessum fáu hræðum! E11 pað er ekki
af?entunum að pakka hve fáir láta ánetjast
1 ginninganeti peirra, nei, hjer stranda
veiðitilraunir peirra á heilbrigðri skynsemi
almennings. Enn má nefna eitt standandi
orðtæki sem pessir canndisku legátar hafa
kil pess að gjöra sig trúverðugri og slá
upp I augun á fólki: »p»að er langt frá
pví að. jeg telji nokkurn á að fara, sem
líður hjer vel og ensin pægð er injer i
að menn fari». en um leið hálofu þeir ný-
lendusvæðin, kalla Manitoba «jarðneska
paradis* 02: útniála með mörguin fögrum
orðum liinn mikla mismun á sæluvistinni
parvestrn og pyindarkjnrunum hjer heima.
Að endingu eitt nlvöruorð til
liiuna canadisku fólkveiðara Látið at
mannveiðutn og reynið að fá yður ein-
hverja aðra æriega atvinnu, liugsið eptir hvað
peir menn eru kallaðir. sem með einhverju
nióti reyna að skaða ættjörðu sina. — |>eir
sem vilja flytja vestur geta komizt pað án
yðar milligöngu, geta fengið miklu áreiðan-
lepri og nákvæmari upplýsiugar hjá frænd-
um og vinum vestan hafs og vesturislenzku
blöðnnuni, pvi ritstjórar peirra eru langt
hafnir upp yfir allar agentaöfgar og skruro.
en gjöra sjer far um að gefa sem sannasta
og rjettasta lýsingu af lifinu par vestra
En um frani allt, hættið að tala um pjóð-
rækni og ættjarðarást, pvf hugmyndir yðar
uin slíka hfuti hljóta að vera itijög óljós-
ar; að m'innsta kosti ættuð pjer ekki að
brrgða öðrum um skort á pvi, sem pjer
vitið ekki hvað er.
Og enn Írernur, livernig getur nokkur
skynsamur maður látið ginnast af fortöl-
um þeirra manna, sem allir vita að eru
leigðir til pess að sinala fólki hjeðan vestur
í canadisku óbyggðirnar, manna, sem fegn-
ir vildu gjöreyða landið og fiytja alla ís-
lendinga vestur uin haf, vitandi pó, að
himii ísleuzku pjóð er þar bráður bani
búinn, bara peir nái f líksöngseyrinn, fái
að kasta rekunum, premur feitum niani-
tobiskum nioldarrekum, á hið íslenzka
pjóðerni.
Kæ.ru landar, sem hafið í hyggju að
yfirgefa fósturjörd yðar. Athugið nákvæm-
lega hvað þið gjörið, áður en pjer afráðið
að fara. Og ef pjer eptir grandgæfilega
yfirvegun komizt að peirri niðurstöðu, að
pjer hafið engu trú á franitíð pessa lands
og finuið að yður skortir bæði prek og
vilja til að viuna hjer að framför og
nienningu pjóðar vorrar, pá hraðið brott
för yðar, guð veri með yður. — Kn ef
pjer par á móti linnið hjá yður vilja og
mátt til pess að taka pátt. í framsókmir
barátlu vorrar littu og fátæku þjóðar pá
hlaupið ekki undan merkjutn hennar, held-
ur skulum vjer skipa oss hver við annars
hlið og neyta kraptanna i öruggri von um
að hin íslenzka þjóð eigi mikla og góða
framtlð fyrir höndum.
Meira seinna ef vill.
Heima á Kyndilmessu 1893.
Á r m a n 11.
H a í' s í I d.
I íoðurskorli peim, sem nú er útl
fyrir að ætli ab verða víðsvegar, finns
oss ástæða til að benda bændum á ein
fóðurtegund, sem peir ættu að útvegi
sjer meðan pess er kostur. |>essi fóður
tegund er liafsíldin. Eptir dómi
góðra bænda og skepnuhirðara. sem fóðrað
hafa með síld. jafngildir ein hafsíld að
minnsta kost.i 2 pundutn af gó'ðu iitheyi.
Hey mun naumast fást fyrir minna en
3 aur.t pundiö, ef pað á annað borð er
nokkurstaðar fáanlegt, en hafsíldin kostar
að eins 2—3 aura stykkið. Hafsiiiliu er
pví hið iangódýrasta fóður, sein bændur
geta keypt, og er pess utan mjög holl. ekki
sízt með útbeit eða Ijettu og Ijelegu lieyi.
p>eir sein hafa fóðrað á síld undanfarandi,
segja að tekið hafi fyrir bráðapest og
vatnssýki i fje peirra, eptir að peir
fóru að gefa hana. En mjög áríðandi er að
hún sje vel söltuð, og ekki skemmd af
práa eða ýldu. Hafsíld er jafn ógætt
f'óður harida öllurn skepnum, ef tnín er
getin í hófi, og mun vera hælilegt að
gefa á dag: mjólkurkúm 3—5 síldar,
kindum l/.2 sild og hestum 2—4 síldar.
og má pá draga at heygjölinni 1 */2 pd. af
töðu eða 2 pd. af útheyi fyrir hverja síld.
Að rjóini setjist ekki á mjólk ef kúnuin
er gefin síld, eða að smjör nóist, ver úr
rjómanum, mun ekki vera á rökum byggt
ef síldin sem gelin er er óskemmd.
Komi slikt fyrir, mun pað optar st.afa af
pví, að mjólkin hefir ekki verið sett í
mátlegum kulda eða að silditi liati verið
skenímd.
í almanaki f>jóðvinafjelagsins fyrir
árið 1879 er skýrsla eptir lierra f>orvald
Thoroddsen um næringargildi ýmsra mat-
artegunda, og skulum vjer leyfa oss að
setja hjer útdrátt úr he.nni til samanburðar.
O r- 7- o O
o có I-H »0 cö t>"
C3 nD t>- t>» Lh- r±l
Af skýrslu pessari má sjá að síldin
hefir langmest fituefni þessara mat,-
artegunda, og líklega allflestra, svo eru
og söltin mikið meiri og vatnið minna
en í öllum hinuui tegundunum, að undan"