Stefnir - 30.11.1893, Blaðsíða 2

86
S T E F N I R.
1893
um sel, og hugði að ferðin mundi ekki
hæltulaus, en vildi þó ekki láta sig. En
Skotinn var heldur ekki af baki dottinn
og vildi ekki láta leiðsðgufjeð ganga pann-
ig úr '■'reipum sjer. ,.Jæja, úr pví pú vilt
ekki liafa neinn leiðsögumann, pá ætla jeg
að hafa mig á brott og óska pjer góðrar
ferðar. En gáðu nú að pjer að fara ekki
fram hjá töfrasteininum*. — «Hvaða
töfrasteini?* spyr Englendingurinn. —
«Uppi á fellsbrúninni. þegar menn
standa á peim steini, heyra menn ekki
nokkurn skapaðan hlut pótt æpt sje af
öllum kröptum rjett hjá manni.» —
«Hvað er að tarnu!» segir Engl. og fer
að sperra brýrnar. — «Já, pó að |>órdun-
ur öskri við eyru pjer, mundirðu ekki
heyra vitundarögn'», bætir Skotinn við,
hlakknudi yfir að hinn væri farinn að
bíta á krókinn. — «Ekki nema pað pó»,
segir Engl., «en hvernig á jeg að fara að
pekkja steininn? segðu mjer pað.» —
«J>að er nú enginn hægðarleikur; pað eru
fáir, sem pekkja liann nema alvanir Ieið-
sögumenn. En jeg skal pó revna að lýsa
lionum og legu hans fyrir pjer.» — Að
pvi liúnu hóf Skotinn upp lar.ga pulu ti 1
pess að lýsa steininum, en sú lýsing var
pannig löguð, að Engl. skildi ekkert. i
henni og var engu nær en áður. — «Jeg
geri pá líklega bezt í að taka pig n>eð
samt sem áður», sagði Engl.. sem var
orðinn hálfringlaður í höfðinu af ræðu
Skotans. «Kondu pá með!» f>eir komu
nú brátt til steineins. Engl. stje upp á
hann og bað leiðsögumanninn að standa í
nokkurra feta fjarlægð og æpa af öllum
kröptuin. Skotinn engdi sig og gretti og
sýndi öll merki pess að hann æpti eins
hátt og hann gæti, en Engl. heyrði ekki agn-
arögn. «HvíIdu pig nú,» segir hann, «pú
verður hás af pessum hljóðagangi, en satt
er pað að jeg bef ekki heyrt neina vit-
und. petta kalla jeg heldur en ekki
furðustein. Nú skalt pú standa á stein-
inurn, en jeg ætla að æpa.» Kú tók Engl.
að æpa sem mest hann mátti, en Skotinn
Ijet ekkert á sjer bera og hrærði hvorki
legg nje lið. Hæðirnar bergmáluðu hljóð
Engl., en Skotinn horfði á hann eins ró-
lega og náttúran í kringum pá, og Ijezt
ekkert heyra. •— «Skárri eru pað nú und-
urin!» sagði Engl , pegar hann var orð-
inn alveg uppgeíinn að æpa, «jeg hefaldrei
á minni lífsfæddri æfi sjeð annað eins.»
Að pví búnu dró liann upp gullpeningúr
vasa sínum og skaut að Skotanum. Síðan
klifruðu peir upp á tind íjallsins og pass-
aði leiðsögumaðurinn jafnan að præða alla
pá staði, par sem vegurinn var sem allra
'eistur og glæfralegastur til pess að láta
hínn fá sem mest af torlærum fyrir pen-
inga sína.
]i>egar Erigl. um kvöldið fór að skrifa
í dagbók sína, livað drifið hefði á daginn
íyrir sjer, ba>tti liann við sem árninningu
íyrir vini sína, er par kynnu að ferðast
síðar: «Og urn franr allt munið eptir að
taka leiðsögumann rneð upp á Geitfell*.
En pess rtrá að lokum geta, að geri menn
sjer ekki far urn að leita að torfærunr, er
vegurinn upp á Gcitfell afarhægur og
algerlega hættulaus.
Já, Skotar luinna bæði að afla pen-
inga og rneta gildi peirra. |>að er sagt,
að ef menn ferðast rneð Skota frá Edín-
borg til Lundúna, pá sitji hann alla leið-
ina við gluggann og einblini á hjeraðið,
er eimlestin fer um, ti! pess að missa
ekki eins eyris virði af peningunr peim,
er hann heiir greitt fyrir sæti sitt. Og
fari svo sarnferðamenn hans að geispa og
teygja úr sjer og segi sem svo, að petta
sje iöng, preytandi og leiðinleg ferð, pá
sje hann vis til að svara: «Löng, já víst
er hún löng, bvað annað, hún ætti líka
að vera pað, góðurinn minn, fyrir L. 2
17 sli. 6 d.».
Varla getur ráðvandari og áreiðanlegri
pjóð en Skota í öllum viðskiptnm. f>eir
eru allra manna orðheldnastir og standa
.jaínan vel í skilum. f>etta er pví fiemur
lofsvert, sern peir eru allir sannfærðir um
að peir fari beina leið til himnaríkis
hvernig svo sem peir breyti. Iín hjer
mun skynsemi peirra og róleg yfirvegun
ráða iniklu. þeim er Ijóst, að ráðvendnin
borgar sig bezt. Á pað bendir líka pessi
saga, sem Skotar segja sjálírr frá. De}'j-
andi faðir kallar son sinn til sín á bana-
sænginni til pess að leggja lionum lifs-
reglurnar. «Dónahl», segir hann, «h!ust-
aðu á siðustu orð píns aldna föður. El
pú vilt komast áfram í heiminurn, pá
vertu ráðvandur. Hafðu pað jafnan hug-
fast, að í öllum fjárreiðum er pað ein-
mitt ráðvendniu, sem borgar sig bezt.
þjer er óliætt uð trúa mjer til pess, sonur
sæ! 1,— j e g lieí r ey n t hvorttveggja*
Fangelsi Skota standa lika vanalega
tiltöiulega auð, pví pað er fremur sjald-
gæft, að peir koiriizt undir mannahendur
fyrir stuld eða pesskonar óknytti, enda
pykir slíkt bera vott um hina inestu
grunn byggni, eins og pessi saga sýnir:
Duggald: «Helirðu heyrt, að Sandy
Mc. Nab hehr verið lekinn fastur íyrir
að hafa stolið kú?»
Dónald: «Ekki nema pað pó!
Skárri cr pað nú aulabárðurinn! Gat
hann ekki keypt hana og látið vera að
borga hana».
þetta sýnir að Skotar liafa ráð undir
rifr hverju, og vita hvernig að á að fara
að leika á náuíigann án pess að varði við
lög, ef á parf að liaida ; en peir bregða
siíku sjaldan fyrir sig, af pví að pað
horgar sig ekki.
Skotar eru kaldir og purrir á mann-
inn, stuttir í svari og iausir við alla
mæigi. En kynnist niaður peim nánar,
eru peir næsta aiúðlegir í umgengni og
nraona fyndnastir I svörunr, En peir eru
ekki auðteknir. Eins er pað, að pótt peir
sjeu fjegjarnir, pá eru peir engir svíðing-
ar, lieldur allra inaiiiia gestrisnastir, pegar
pví er að skipta, og veita kunningjum
sínum af hinni mesfu alúð.
Ekki eru Skotar gleðimenn eða gefnir
fyrir skemintanir. J>ykir mjer lieldur en
ekkt munur á Edínhorg og Ivhöín í peim
efnum. ÍKhöfn er fullt. af skemmtunum
liverjum kima, úti og inui, eu hjer eru
alls engar skeinmtanir undir berum himni,
ogpæreinu skemmtanir, sem nú er völ á
hjer, eru á prem leikhúsum, par sem á-
vallt er leikið liið sama í heilan mánuð
eða marga inánuði í rennu, ef nokkur
fæst til að horfa á svo lengi. En nota
Ilest í nauðum skal, pví nú er ekki betra
val, mega peir segja. En skemmtai.i.c.a-
ið stafar auðvitað af pví, að pjóðin sjálf
er svo gleðisnauð og alin upp í trúar-
brögðum, sem eru anastæð aliri glaðværð.
það eru jafuvel til skozk heimili, par
sem lilátur er álitinn rustaskapur og vottur
urn slæmt uppeldi, og kátína og gleðilæti
barna eru pögguð niður sem verða má.
það er dauft lif á slíkum beimilum. En
einkum er lííið gieðisnautt á sunnudöguin
og öllum helgidöguro, og ska! jeg minn-
ast á pað betur á morgun. Nú hefi jeg
ekki tíma til að skrifa meira í dag.
Uppboð á liinu strandaða skipi «AdoIf»?
á Húsavík ásatnt miklu af íslenzkum vör-
uin, var baldið binn 16., 17. og 18. p. m. Yar
par saman komið allmikið fjölmenni eink-
um úr þingeyjarsýslu og nokkrir menn
fóru lijeðan af Akureyri og Oddeyri. Reynf.
mun hafa verið að koma á almennuin
samtökum meðal kaupenda í peim tilgangi
að koma í veg fyrir geypiboð í vörurnar,
en sökum kapps og sundrungar einstakra
manna varð ekki af slíkum einutn almenn-
um samtöknm. Meginið af vórunum keyptu
kaupmenn hjer og á Húsavík og Kaupfje-
lag þingeyinga, sumt fvrir gevpiverð.
Kjöttunnan (224 pd.) mun til jafnaðar hafa
orðið yfir 30 !:r. með uppboðslaunum, auk
annars kostnaðar, sumar meira og minna
skemmdar, og tólg er sagt að bafi farið í
hærra verð eu kaupmenn gáfu fyrir hana
í haust, og pað að mikluin mun. Aptur á
móti seldist laxinn fyrir fretuur litið verð
og sömuleiðis gærur (um 50 aura hver),
en pær voru mikið skemmdar af lýsi og
sandi. Skipið sjálft seldist rúmar 140 kr.
það mun ekki laust við að sumum
pyki kynlegt hvað kauptnenn voru gráð-
ugir í kjötkaupin á upphoðinu, pví eptir
sögn nákunnugra manna mun pað nauin-
ast geta oröið peim ódýrara, pegar allur
kostnaður keiuur til reiknings, en kjöt var
lijer í haust, eða hægt var að fá pað gegn
peningum, en pað mun vist að peir hafi ekki
viljað kaupa kjöt af bændum í haust
fyrir peninga, enda pótt menn sárbændu
pá að kjupa að sjer.
þingrof og nýjar kosningar. Eins
og lög gjöra ráð fyrir Var alpingi loyst
upp í haust af konungi vegna sampykkt-
ar á stjórnarskránni í sumar. Almenn-
ar kosningar til alpingis skulu frarn fara
1.—10. júní 1894.
J>að væri ekki af vegi fyrir kjós-
endur að fara nú að lita i pingtíðinclin
og athuga um framkoniu pingmaniia í
ýn.sum málum á síðasta pingi. Líklega
verða öll kjördæmi landsins samtaka í
pví, að velja ekki aðra á ping en pá
sem eiiulregið fylgja fram stjórnarskrár-