Stefnir - 15.12.1894, Side 3

1894
S T E F N I R.
99
Se}’ðisíjörð, ásamt mestöllum vörum, sem i þeim voru.
Alls brunnu 9 hús, smærri og stærri, verzluninni til-
heyrandi; par af voru 3 pakkhús, búð og íbúðarhús.
Eldurinn kom upp á pann hátt, að búðarpiltur kastaði
frá sjer logandi eldspýtu í herbergi áföstu við búðina,
par sem steinolía var inni, og kviknaði pegar í olíunni
og laust logunum samstundis um allt, enda var veður
ákaflega hvasst og vindstaða hin versta. Reikningsbók-
um verzlunarinnar varð bjargað og ofurlitlu lauslegu úr
búðinni, en annars brann allt, er í húsunum var, og
par á meðal innbú verzlunarstjöra E. Hallgrímssonar,
nema dálítið af sængurfötum.
J>etta mun vera hinn stærsti eldsvoði, sem orðið
hefir hjer á laudi svo sögur fari af, enda er skaðinn
ákaflega mikill. Hús og vörur Grránufjelagsins munallt
hafa verið vátryggt, en ekki eignir verzlunarstjórans.
Vaðiaumbað var 12. okt. s.l. af landshöfðingja veitt
hr. umboðsmanni St. Stephensen á Akureyri, en í pví
umboði eru allar pjóðjai’ðir Eyjafjarðarsýslu, að undan-
skildum 5 jörðum, sem nú nefnast Möðrufells-spítalajarð-
ir, og eru enn sjerstakt umboð.
Norðursýsluurrtboðinu, sem innibindur pjóðjarðir í
{>ingeyjarsýslum, er nú slegið upp, og verður pað veitt
frá næstkomandi fardögum.
Rússakeisari dáinn. „Austri'* segir að frjetzt hafi
til Seyðisfjarðar 15. f. m., að xVlexander 3. Rússakeis-
ari hafi dáið snemma í sama mán. Hann hafði lengi
verið veikur, að sögn bæði á sál og líkama.
Hr. 0 Wathne hefir fengið útmældan grunn á
Oddeyri, og mun láta byggja par næstkomandi vor.
Búnaðarskýrsla. Eptir búnaðarskýrslu Akureyrar-
kaupstaðar fyrir p. á. hefir fjáreign kaupstaðarbúa verið:
35 kýr, 162 ær með lömbum, 26 geldar ær, 86 gemling-
ar, 12 sauðir og hrút.ar, eldri en veturgamlir, og 40
hestar og hryssur. Alls hafa peir heyjað 729 hesta af
töðu og 852 hesta af útheyi, fengið upp 762 tunnur af
kartötíum, 27* l 2 3/2 tunnu af rófum og næpum, skorið 2733
hesta af mó, og sljettað á túnum 700 □faðma.
Tíðarfar hefir nú síðastliðna d:iga verið heldur
vetrarlegra en áður, talsvert frost og pokufullt lopt með
nokkru fjúki við og við, pó er snjór heldur lítill enn
hjer í sveit.
S M Æ L K I.
það var annað mál. Guðrún (við Sigríðisystur sína):
»Jeg heyrði glöggt að pú kysstir einhvern áðan hjerna
inni í stofunni. O, hvað pað er vemmilegt!«
Sigríður: »En heyrðu, góða, petta gjörðir pú líka
einu sinni«.
Guðrún: »Já, en jeg kyssti bara kærastann minn«.
Sigríður: »En pað var líka kærastinn minn, sem
jeg var að kyssa«.
Hirðirinn. Prestur nokkur. sem var að spyrja börn,
líkti sjálfum sjer við hirði; síðan spyr hann eitt barnið:
»Hvað gjörir liirðirinn við hjörðina sína?«. »Klippir hana
meðan hún lifir og jetur hana pegar hún er dauð«, svar-
aði barnið.
Neglurnar. Vísindamaður einn hefir reiknað út, að
neglur á manni vaxi í 70 ár 7 fet og 9 pumlunga.
ÓSKILAKINDUR,
seldar i Ljósavatnshreppi, haustið 1894.
1. Hvítur sauður veturgamall. mark: markleysa hægra
biti framan vinstra. Brennimark: J Kr Gr
2. Hvít lambgimbur, mark: Markleysa hægra, miðhlut-
að í stúf v.
3. Hvítur lambgeldingur, mark: sneiðrifað fr. h., stýft
biti fr. v.
Hvarfi 28. nóv. 1894.
J. S i g u r g e i r s s o n.
ÓSKILAKINDUR,
seldar í Reykdælahreppi haustið 1894.
1. Lamb, mark: stúfrifað h., sneiðrifað apt. v.
2. —■— mark: hamarskorið h., hoilrifað v.
3. Ær mylk, raark: stýft biti fr. h., sneiðrifað a. v.
Reykdælahreppi 1. des. 1894.
B e n e d i k t J ó n s s o n.
68
dyraklukkunni og spurði eptir honum. — Lundbergvar
heiina og Níels var boðið inn.
Níels bar pegar upp erindið; öll feimni og ótti
voru liorfin; hann var næstum pví heimtufrekur. Hon-
um lá á peningutn og vildi endilega fá pá, og Lundberg,
ltann kaupmannssonurinn gæti eflaust lánað, ef hann
bara vildi hjálpa nauðstöddum náunga; hann skyldi
borga pað allra bráðasta, kannske fyrir ntánaðarlokin;
en nú mátti hjálpin ekki bregðast.
Lundberg hjelt áfram að reykja. »Hvað kallið
pjer að borga pað allra bráðasta?« spurði hann loksins.
»Svo fljótt sem jeg get; pegar mjer er pað tnögu-
legt — pað allra fyrsta«.
»Og hvaða tryggingu hafið pjer?«
»Trygging! — áreiðanlegt loforð. — Getur pað
ekki dugað?«
»Loforð — áreiðanlegt loforð. J>jer baldið kannske
jeg láni gegn tómu loforði. Hvaða trygging er í pví?
Jeg gef ekki mikið fyrir pennan áreiðanleik. Finnst
yður annars sæmilegt að biðja og nauða uin lán, eins
lítið og við erum kunnugir?«
Níels varð dreirrauður; hann fyrirvarð sig — svo
reiddist hann og gekk snúðugt burtu án pess að segja
eitt orð.
f>egar heim kom mætti konan, sem leigði honum
herbergið og sá fyrir fæðinu, Níels í dyrunum með
brjef, sem var til hans.
Níels pakkaði. — Vingjurnlega andlitið henuur veitti
65
og á nú ekkert til í bráðina». það var hin preytta
vingjarnlega rödd ekkjufrúar Berg sem svaraði.
Níels stóð hægt á fætur; snöggur roði rann í fölu,
mögru kinnarnar. Hann tók hatt sinn og ætlaði út,
en áður en hann var búinn að snúa sjer við, var Sofía
koinin fram fyrir dyrnar.
Inni í herberginu sló í pögn; móðirin reyndi
árangurslaust að dylja tárin, sem streymdu niður kinn-
arnar. Niels hleypti brúnum og prýsti fast saman
vörunum; eptir roðann varð hann gráíölur.
Sofía lauk upp hurðinni og paut inn með fullt fangið.
»Nú skulum við slá upp veizlu. Hjer er hálfur
humri handa pjer, Níels, og pjer pykir góð kálfskjöts-
steik, frændka; mjer geðjast nú bezt að saltkjöti og osti.
Svo er hjer öl, nóg öl. Setjist pið bara niður og
smakkið á rjettunum, jeg veiti«.
Bæði neituðu, en hún bað pau svo vinsamlega og
vel, að pau ljetu á endanum tilleiðast. Maturinn var
ungu elskendunum sjerlega munntamur, Níels borðaði
með slíkri lyst eins og hann hefði lengi fastað. — Sofía
sinurði brauðið, hellti ölinu á glösin og bauð peim; svo
kryddaði hún matinn með fjörinu, kryngilegum orðum
og hlátri. Niels gleymdi öllu andstreyminu, og gamla
konan reyndi að kefja óttann og angrið með pví að horfaá
lífið með sömu augum og pau gerðu. Saintalið hneigð-
ist að tíðarfari og veðrabrigðum, að kunningjunum og
hversdagslífi mannanna, að hinu og pessu, en all
ekkert að sameiginlegri sorg peirra sjálfra nje örbyrgð.