Stefnir - 20.09.1901, Blaðsíða 1

.iildg; "guijoa p qiaq So ugoigjj i .mjiAqpu g.mA uugh
•gijofjq su[ i[8iiH uugoui 'uSocl .mpunjs g.iGA gucj
(I SJU13.UU[) SJ[0
_P111T 1H OPpQ 'Q!Qioq p j“g[ igjuq uui;q uias ‘gijaf.iq
qoj So uui.o0|snjjp .ujde qSnjj jp jjubugq j[opnjj —
•uSejJBAje qoo[[|(i igSns ‘juiujgq j[opnjj —
jnunq y .iaAjj •qpqusnA ijiíssocJ —
•i uui uosqonj’ jimqs ‘qoqnsBA i.resseq i jba gn4 —
^jn[ZJOA .regÁ
i gtuioq gnc] je §iuj9ajj • uin gnqqou Sis nsSnq gn ssoi[
up ‘uireq ig§ns ‘eqiAUBJQ njj.§un puoq goui .10 gu<J —
’.reA giicj siujo sjoai] ‘gu ujæá gn ssec[ ire
‘Qiic[ i? ji9j So ‘jduj[s i .ipjp nuyofjq ijoui y qpj q.onjj
éjireqdqo tu.ieq ‘njjeq
gujijqs .iijoq j9Ai[ j0[V[ gijiyy -jjoq 1 jn So SU10 qooqiQ
igoes ‘guc[ iunn[o0S gu p Saf gGAq iqqo i.uæu jioa Sep —
•sun.reuspfu ijiipun nS0[.re.\[i3 nuiq
Jijds qpj uuuq So giej cun ‘gu uunq ijjæq ‘osf guoa jqi
JJoqqg i ngojs.u.iÁj [ij nu jo gnAH ‘iijoa .uppnjsgiA uias
‘uuuiq ]ij ji0[ So ‘tjoejgiqS uunq igons ‘qooqiQ ‘efæp —
•qooqiQ
ujjiq gn uui uuuq .ipj uugis §0 ‘uinoiuuad jn gijjipp J0fs
npu9s gu uin ‘suis .reg.reAcqunq [ij jefjq igtqtiqs .80 [ij jsjáj
Jpj uui!f[ ■uinuiupfij geui >[0O[[iq g.ij ingoq uireq qqofj .11
-jda p jj0f.i 80 ‘iuuipupi0A 1 ijn gu uutiq jsjjjes ‘uuie íqqa
jga uuuq gu ‘sia ssad gmA uunq .reSðcJ uuia uies cunuoq
GjsÁejj gn jjæqo uæA .iafs gu ‘issia uireq iacJ gaui ‘iuuis
uiqjæjuÁj pjj uittuoq nfoas 80 ‘qooqiQ ufqæsuiiaq gu u8nq
i igjnq uugq •uucjjpq .iipun j[[ti unq gu gjgj gu .re8ec[
ign[jæ 80 Guuq qonjj ippuAq ,ingt![8 ipuBjijuiuiiq 80 ‘suojs
-[cjj .ingtip GoajjooÁjsptre giq giA jsgso[ gu jij gigpj uuje
Qud ji0[p unq jacJ gatu ‘ssac[ [ij jjis i5[5[Ác[uigs gqo8 uijjgaj
LL
80
Dillock hneigði sig og tók stráliattiiin og vaáabókina
af borðinu. pegjandi tók liann síðan í höncl Oliphants og
Jeiddi hann út úr stofunni.
8. kapítuli.
EFASÖM SKÝHING.
A leiðinni heim til herra Algernons var Oliphant allt
af steinþegjandi. Dillock undraðist yflr þessu í fyrstu, því
hann liafði einmitt búist við því, að hann spyrði sig spjör-
unum ur. En þannig var því varið, að Hugh þorði bein-
línis ekki að spyrja fleiri spurninga, af því að hann var
hræddur um, að Dillock myndi geta sýnt sjer fram á sekt
Katrínar með óhrekjandi rökum. Á meðan að liann gat,,
vilcli hann lifa í þeirri trú, að hún væri sakiaus, og að
hún gæti hreinsað sig af þeirri ákæru, sem brjeflð orsakaði.
Dillock, sem gat sjer til um ástæðurnar, |iótti vænt uin
þagmælsku hans, og þarinig löbbuðu þeir steinþegjandi liver
við annars hlið til viðkomustaðarins. þegar þeir voru
þangað komnir, sagði þjónniun [leim. að herra Algernon
væri úti við, en ungfrú Granvilie væri inni í gestastofunni.
Hugh sendi nafnmiða inn, og var þeim þegar fylgt inn.
Ungfrú Granville kom æðandi á móti þeim. Hún var föl
°g þreytuleg, en það gat stafað af hinum brennandi liita.
— Jeg gleðst af því að sjá yður, Hugh, sagði hún, tók
j llond lians og brosti hlýlega. Er þetta — herra Dillock?
ælti llún við, þegar hún gætti að njósnaranum.
~ ,la' flýtti Hugh sjer að segja og Jeiddi hana til sætis.
Hann kom hingað með rojer, Katrín, til að spyrja yður
nokkuira sjiurninga.
Vgjcq Jiupqjptö Jpjqqou .qjdg ‘ufÁg So stgæ.i.in GSojjGqddn
GJ.iiad [ij ndi.iS npjÁqs irecj gc ‘gugi[ giA iacJ p ddn giSunjs
qStiH iQjGq ijæjiqæj GSepddaq nssecj .111 jrj -8is giA uut
-J10[G i8b[ G.11001 I U0JS[GH IJ0JA "0 ‘BJJ [[0Íj JUBJJBQ lIBgiS
‘UOJS[GH gu J0A BJB[ gB JIJ 8lS BJ gG .Iipun[ JG[[B G iptlÁ0.l
uuis .iigGj gc ‘mnuoq j.8gs igjcq unQ UBUueq .mgoj [jb.'[
g Gqi0[ gu B80[jæ.oB jsiqej 80 ‘ranuiSeAijuuueqs p js[æiu
-uibs ttgjoq ubcJ -nuiJjGH gjj gi@[ euieq jjiuuuo tuoq uuuq
iAtj ‘cIias p jn8e[nf8æup Sofut jba uubh •giS.taq.taq t uui
q8tiH utoq ‘jofs jijáj nssðd gjjoa gB jba uireq UGgðjg
•.'[Ájjs.reupcus jqi[s luueq
B[jæ gB ‘jSainSptup jba uiiiuoq 110 ‘uui88ájjjoj BSðgBqp
.iiiA lues ‘sqaoqiQ uinSire i umquið ‘jSð[BJjæ[S iSb[ bjioiu i
.repuÁðJ .iba suis[pui ji[jq ‘gesiBj QiJðA jbS qbc{ uð ‘jqjðjs
Sofcu usia gu — tuuoq ijoui p iujia tiuið giq jba giJðfJQ
•BUIJJOU Ulll JUBJJBQ JJIIJ 15)>[0 S[[E IQJðq uuq QB ‘[IJ Bpueq
JSIJ.1IA J[IY UBUUðq 11U5[ÁS GUUBS QB iSlA QB JUJðq BpUBJS
iiubi[ jsijjocj ‘.reuiJjGH jqðs jijáj i5(5[ð jsuugj uiunuups
gc ‘iacI jg jjicuuið- uq -umuoq Gnjj gre jnSnf[iA jiiSngireii
gjB.\ qðoqiQ 80 ‘jjgs BSð[UEBfsgnB ig.oBS uuungBpi
•gBij b ddu Buni[qiq p guiui pupq Bf88ð[ [Bqs Sef ‘pp —
é uinunSui
-uðd iuiiu.oð.ippjj gu ‘bubi[ gnpunj Jðfij .reSðcj ‘iiiuðq j
JBA UlðS ‘lUUpipqGSEA I ðfs J[[B gB ‘Bf.tðAS Jðtcj gif[[A —
•BJJðq ‘jjes jSbs geq 8ef ue ‘pf —
•ranUB}|Ið[UUBS JB qiAJBBIUS JJU5j5[Olt gi
—f[Áp Jðfcjjð ‘uBj[Bfs .itigÁ ijjðus gticj gu ‘oas giJBj jnjðS [ð.\
80 ‘[UJ9[BIU jSð[JBA[B Sofui J0 BJJðcj ‘UUBq tjjæui ‘uuira
.muiA ‘Bj.refq p gijqpp JngÁ BfSSð[ gB Sðf B[jæ nj<j —
•uuBq p jsbj tgJBjs 80 ouiAðq gu Jðfs i.iðus uubh
•5[pqBSBA GSSðtj i gu gu [IJ
igBSuB[ nuiJjByjgB ‘ssecj [ij Bungæjsp gipunj iqqð uubi[ jb8
9 L
73
hvaða ástæðu hún liefði liaft til að skrifa brjefið eða sæl-
ast eptir bókinni.
— Hjer er eklcert. sem birt getur ástæðu hemiar, sag’ði
liann ergilegur og lokaði bókinni. og þó segið þjer, að Levine
bafi heyrt hana biðja Carrant um sjerstök skjöl.
— f>að gjörði hún, og hrifsaði vasabókina enn frernur
frá Carrant, sem óbeinlínis varð orsök leikslokanna. Að hann
benti bókinni og hún hrifsaði hana, sýnir, að hin umræddu
skjöl liafa verið í lienni.
— þ>au eru þar þó sannarlega ekki nú, sagði Dillock fyr-
irlitlega. Haldið þjer að Levine liafi stolið þeim?
— Nei hann eyddi peningunum, sem voru í bókinni, en
um livað sem skjölin hefðu hljóðað, gátu þau enga þýðingu
haft fyrir liann.
— Kallið á hann!
— Jackson opnaði dyrnar og henti Mitchell að koma.
Hann kom með manngarminn í eptirdragi, sem var orðinn
í mjög illu skapi og ruddi úr sjer mestu ósköpum.
— Hversu lengi á þetta að ganga enn þá? urraði hann.
Jeg liefi sagt allt af ijetta sem jeg veit, og því viljið þið
þá elcki sieppa mjer? þarna iiggur vasabókin —og þarna,
stráhatturinn. Hvað getið þið heimtað meira af mjer?
Peningana? Já, en þeir eru allir búnir, og jeg hefi ekki
cinseyring afgangs sjálfur. fið getið ekki aflað ullar í geita-
liúsi; sleppið mjer því.
— Æ, hatturinn! hrópaði Dillock liiminlifandi glaður.
.Teg hefi alveg gleymt honum. Eigið þjer liann, sagði hann
hörkulega við Levine.
— Ja, jeg ijet ruslasalann liafa liann ásamt fötunum, sem
jeg fór úr. þ>essi iierra, hjelt hann áfram og benti á Jack-
son, fjekk liann lijá ruslasalanum aptur og tók liann með
sjer hingað.