Stefnir - 26.03.1902, Síða 1

\ crð á 44 örkum er 3 kr., erlendis
3 kr. 50 au. Borgist fyrir 1. ágúst,
;Idwögu ógild, nema komin sje til
u'gefanda 1. október.
TEFNIR.
Tíundi árgangur.
12. blað.
AKUREYRI, 26. marz.
Hörð er snerran þin, Snorri!"
r ví>f injer irlatt í fjöru:
Tl
''s'irt skcin sól um hag'a;
l°gubu’ á báru-laug'um
ijósllöb úr sólarósum. —
l'.vhur nú fötm um nkur,
ítysandi 'tnlgjur rísa.
Uörb er suerran ]>ín, Snorri!
suarpt fang bybur þú garjii.
1*yr var mjer glatt í fjöru:
1'nim ytti’ eg smáum ,[>rammi‘.
Kndalaus ægir brýndi
undaiin til draumlands stranda.
Urænir á völlum gróntim
tíi'óandi risu skógar. —
Hórb er snerran þín, Snorri!
íSujóum er drifin tóin.
1'J'r var nijer glatt í fjöru:
l'aidabi Ijósu alda.
s<->gl voru reyrb vib siglu;
S'ifabi skeib í drifi.
l>ungnbi brjóst á ungum
11,afca í ránarhaga. —
llörb er snerran [un, Snorri.
Snor liggur skeib í vörum.
1'3'r var mj«r glatt í fjöru:
l'ló meb J.'ig skeib um sjóinn,
Hált risu bobar brattir;
hugabist hvergi luigur. —
Sefur í sollnu liafi
sa, er von livatti, og þráin,
Hórb er snerran þín, Snorri!
‘-"Joar um löud og sjóa.
1'ir var mjer glalt í fjöru:
’agurt skein*sól um haga.
a??{íabi barni’ í vöggu
'°n‘" °g kvab vib soninn,
/r^'i hvert berg og odda —
/|‘U^ síðar veg um þrautir.—
er snerran þín, Snorri f
1 uiuu er Voö _ en liún lifir.
S. F.
Xótti„a f. .
kv®ai»in* 5; a°s- síóastl. drevindi höfund
a** maður suaraðist iuu að honum
K)>yrja manni^ ,l,lln fólslcgasti11. Höf. þóttist
suöggt: r’Ul að hoiti , en haim svaraði
jicssa ]ýtm"f..® j'citi Brimla-Snorri“. 'J’il
í hverju kvæðisins og 7. vísuorð
Ö. cbs. U1' Kvmðið er ort i stórhi íð
Herra ritstjóri!
í yðar lioiðraða blaði (10. og 11. tbl.) j
er grein eptir c-inlivern náunga, sem ýmist j
kallar sig „norðleiizkan bónda“ eða „Hregg- j
við“, og er fyrirsögn greinarinnar „Fyrir
og eptir boðskapinn". — þar sem [jjer hafið
tekið grein pessa nafnlausa í blað yðar at-
hugasemdalaust, ábt jeg, að pjer sjeuð
greinarhöftindinum að mestu leyti sammála
í ölluns aðaiatriðunum, og furðar mig [Kið
stóriega, par sem þjer pó hljótið að sjá,
að margt er [sar á borð borið, sem er mið-
ur boðlegt. í fyrra hluta greinarinnar er
skýrt frá, Isverjar stjettir í landinu eiukum'
hafi aðhyllst valtýskuna, og borið hana á
örmum sjer, og [jar eð jeg pori að fullyrða,
að minnsta kosti minni stjett, p. e. versl-
unarstjettinni, er gjört algjörlega rangt til
nieð peiin dómi, sem hún fa>r í pessari grein,
vil jeg leyfa nsjer að andmæla honum sem
ósönnum og ósönnuðuiu. Skal jeg benda
vður á að cins fá atriði máli mínu til stuðn-
ings, pví jeg býst ekki við, að fá rúm í blað-
inu fyrir jafu ítarlega málsútlistuu, sem
liægt væri að gjöra, ef ki ingumstæðurnar
leyfðu. —
þó skömm sje frá að segja, pá eru nú
á alpingi engir verslunarmenn, sem svo geti
heitið rjettu nafni, nctna ef vera skyldi
Tryggvi (Tiinnarsson, og vona jegaðhvorki
pjer nje bóndinn yðar nje nokkur annar,
láti sjer pað um munn fara, að hann sje
valtýslair. Skúli Thoroddsen og Björn
Ki'istjánsson eru að vísu kaupmenn i orði,
en á borði er anuar embættismaður en binn
skóari,* enda mun bæði yður og öðrum
kunnugt, að pað er allt annað en kaup-
mennskan, sem knýr pá pilta til að sigla
í kjölfar Valtýs.
þar setn mjer er kunnugt um kaup-
staðina kringum latulið, pá er mjer óluett
að segja, að mikill meiri hluti verslunar-
stjettarinnar í peim öllum er and-valtýskur.
í Reykjavik eru tiltölulega fáir verslunar-
menn valtýskir. A lsafirði liafa andvaltý-
ingar sína beztu stoð í verslunarstjettinni.
A Blöuduósi, Skagaströnd og Sjglufirði
inunu fáit' eða engir valtýingar finnast
meðal verslunartnnnna, og hv.ið Sauðár-
krók snertir, sem af kaupstöðunum til helzt
hefir verið brugðið um valtýsku, pá mun
‘>)Kaujmiennska Skúla er hara millib'Isástaiid. j
JJann bíður að eius ejitir hentugu tækifæri til j
að ná í feitt emhætti. Hefði Valtýr komist til
vakla eius og' tilvar ætlast, mundum vjer íljótt
hafa fengið að sjá Skúla í töiu hinna hálamuiðu.
Hvað Björn snertir, jiá liefir liann fengist við
svo margt um dagana, að vafasamt er, að rjett
sje að te'ja hann fromur til einnar stjettar eu
aniiarar -— liann er hvorki íugl nje fiskur —-
En sjálfsagf væri honuin hcntast að lifa eptir
danska málshættinuny: „Skomager hliv ved din
Læst-‘ og er vonandi að liann sjái jiað og gjöri
heldur fyr en síðar.
Auglýsingar kosta eina krónu hvcr
jiumlungur dáiks á fyrstu síðu, ann-
árs staðar í blaðir.ti 75 aura. Smá-
augiýsingar borgist fyrirí'ram.
1902.
par samt vera meiri hluti verslunarmanna
í flokki andvalfýinga, og vænti jeg að kosn-
ingarnar i vor sarini pað. A Akureyri mun
pað vera hrein undantekning, ef va’týingur
finnst í verslunarstjettinui, pað ættuð pjer
pó að vita, sem kunnugur maður í bænum,
og pað liti öðruvísi út í landinu nú, afall-
ar stjettir iiefðu verið jafn hreinar og á->
hugamiklar uiu heimastjórn, og jafn gagn-
stæðar Hafnarstjórnarerviði valtýinga, eins
og einiuitt verslunarstjettin á Akureyri. Á
Húsavík, Raufarhöfu, þórsliöfn og Yopna-
firði munuð pjer og bóndinn yðar eiga er-
vitt með að benda á valtýska verslunar-
menn, og á Seyðisfirði og Eskifirði er ó-
bætt að telja andvaltýska verslunarmeun í
ineiri hluta.
þetta vona jeg að ekki verði hrakið,
og ætti pað að nægja til að sýna, hve á-
stæðulaus og rangur dómur greinarhöfund-
arins er um stöðu rerslunarstjettarinnar í
pólitikinni. Hann hefði ekki purft að nefna
Ó!af Davíðsson sem undantekningu, heldur
sem einn af hinum inörgu andvaltýsku
verslunarmönnum, pað hefði verið sann-
leikanum samkvæmara, en pað á máske
ekki heima í rithætti pessa höfundar-
þá er önnur fjarstæða og lýgi, liggnr
rojer við að segja, í pessari sömú klausu
um verslunarstjettina. Höfundurinn segir
nefniiega: Aðal hagsmunavon peirra (p. e.'
kaupinanna) hefir lengi byggst og byggist
enn á ósjálfstæði og vesaldóm lands-
manna. En kúgun og óhagstætt
stjórnarfar eru hinir traustustu
pættir í viðjum peim, er lagðar
v o r ð a á m a n n d ó m og »jálfstæði.“
þetta er að Ijúga visvitandi, til pess að slá
á einn hinn allra lægsta streng hjá pjóð-
inni, pann gamla streng, sein fyrir manns-
öldrum síðan hljómaði hátt. ef við hann var
komið, en sem nú fyiir vaxandi pekkingu
manua er farinn að slalcna svo, að sjaldan
heyrist tií hans, nema pegar einhver ósvíf-
inn ópokki í eigiu hagsmuna skyni er að
reyna að vekja upp frá dauðum pann gamla
húsgangshugsunarhátt, að kaupmannastjett-
iu vilji fyrir hvern mun slcóinn ofan af
bændunum. I pessari ofan nefndri setn-
ingu höfundarins haldast tuddaskapurinn og
heimskan svo innilega í hendur, oggægjast
svo óskammfeilið fram úr skúmaskoti sínu,
að mig undrar að pjer, herra ritstjóri, skul-
uð gjörast ferjumaður annars eio.s ópverra;
pví pað hljótið pjer og hver maður með viti
að geta skilið, að kaupmannastjettinni hlýt-
ur eiukutn að vera umhugað um velgengni
alpýðu, pví heonar eigin velmegun stendur
með velmegun fólksins. þessi sannindi eru
svo ljós, að pað parf meira en meðal ó-