Stefnir - 28.11.1902, Page 3

16íJ
Takið eptir!
Jeg liefi miklnr birgbir af margskonar
t r j á v i ö
mjög góöum ug ódyrum, þar á mebal:
Smnsk borb og sænskir plankar —borbin
ntjög gób í ambobasköpt og planknrnir
í árar. — Deir, sem vilja í'á trjávib hjá
mjer á næsta vori, ættu ab tilkynna mjer
það sem fyrst.
Sn. Jónsson.
Brúkuð islenzk frimerki
eru keypt háu verði í sölubúð minni.
Göðir gráir tvibandshálfsokkar
eru enn fremur keyptir, og gefið vel fyrir.
Haustull,
þur, hvít og gób, er keypt á 42 au. pd.
S m j ö r
nýtt og gott er allt af keypt háu verbi.
RJ|iP"R
ný.jar og vcl skotnar kaupir undirskrif-
flbur liæstíl verði framvegis í vetur,
en sjerstaklega þó fyrir 6. des. uæstk.
Oddeyri, 5. nóv. 1902.
J. Y. Havsteen.
Auglýsiiig.
Jörbin Dvergsstabir í Hrafnagils-
hreppi, 13,2 hndr. að nýju mati, er til
kaups. — Undirritabur bæjarfógeti gefur
allar nánari upplýsingar.
Bæjarfógetinn á Akureyri, 19/1i 1902.
Kl. Jónsson.
Auglýsing.
Hjer ineb leyfi jeg mjer. ab boða
al!a. útgjörbarmenn vib Eyjafjörb á fund,
sem haldinn verbur á Akureyri laugar-
daginn þann 13. desember næstk., til
þess ab ræba nrn síldarveibar Norbmanna.
Akureyri, 17. nóv. 1902.
Kl. Jónsson.
Seldar vafakindur í Kelduneshreppi
haustið 1902.
1. Hvítur lambgeldingur. Markið óskýrt, en
sýnist helzt vera stúfrifað hægra, stýfður
helmingur fr. biti apt. vinstra.
2. Hv. hrútur veturgamall. Markleysa hægra,
sneitt fr. vinstra.
Lóni, 10. nóv. 1902.
Árni Kristjánsson.
Til neytenda hins ekta Kina-lifs-elixirs.
Með pvi að jeg hefi komist að raun
um, að margir efast um, að Kína-lífs-elix-
írinn sje eins góður og áður, skal hjer með
leitt athygli að pví, að elixírinn er algjör-
lega eins og hann hefir verið, og selst sama
verði og fyr, sem sje 1 kr. 50 aur. hver
fiaska, og faest hjá kaupmönnum alstaðar á
Islandi, Ástæðan til pess, að hægt er að
sejja hann svona ódýrt. er sú, að allmiklar
birgðir voru fluttar af honum til Islands,
áður en tollurinn var lögtekinn.
Neytendurnir áminnast rækilega um,
að gefa pví gætur sjálfs sín vegna, að peir
fái hinn ekta Kina-lífs-elixír með merkj-
unum á miðanum, Kínverja með glns í
hendi og firmanafnir.u Waldemar Petersen,
V P
Priderikshavn, og —^—í grænu lakki ofan
á stútnum. Páist elixírinn ekki hjá peim
kaupmanni, sein pjer verslið við, eða verði
krafist hærra verðs fyrir hanu en 1 krónu
50 aura, eruð pjer beðuir að skrifa mjer
um pað á skrifstofu mína á Nyvei 16,
Köbenhavn.
Waldemar Petersen,
Frederikshavn.
Brúkuð íslenzk frímerki
i
1 kítupir Bjarni Lyngholt, og borgar mjög
báu verði.*
124
vön myrki'inu, vissi hann ekki, í hverja áttina liún hafði
hlatipið. En auk þess heyrði hann skóhljóð, sem óðnm
færðist fjær og það var ekki hið þunglamalega hökt
gömlu konunnar, en líktist miklu fremur hinum ljettilega
og dansandi fótaburði Marteins. 0g eins og til að styðja
þessa ályktun, lieyrði hann í sama bili garðyrkjumanninn
byrja með liásri röddu á einum sínum versta kviðlingi.
— Ha, tautaði Gebb við sjálfan sig og baut út gang-
inn. Marteinn hefir legið á hleri. En af hvaða ástæðu?
•leg held að hann sje ekki vitlaus, því hvorki garrda Grix
nje ungfrú Wedderbum eru hræddar við hann. Hann læzt
vera vitlaus í einhverju augnamiði. Skyldi hann — mælti
njósnannn og stanzaði allfc í cinu. Skyldi Marteinn vera
vegandi — — —
Áður ltann gæti lokið við setninguna, heyrði hann frti
Grix reka upp ámátleg óp hvað eptir annað, og innan um
heyrðist af og til hið hása kokhljóð Marteins. Gebh stökk
út í gegn um anddvrið og út á grjóthjallann. I>ar kom
liann auga á frú Grix á tlótta undan Marteini, sem þaut
á eptir henni með andlitið áfskræmt af bræði. — Gebb
slarði ekki á hina óttaslegnu gömlu konu, sem þaut, á
móti honum með undrunarverðum hraða í tilliti til aldurs
hennar — heldur á arnllit Marteins. Óstjórnlegur reiðisvip-
V.r var á því, og milli augnanna var djúpa hrukkan, sem
1 arge haíði talað um.
Dean! hrópaði Gebb, eins og elding hefði snortið
hann. f>jer eruð Dean!
Já, já! beljaði frú Grix. f>að er Dean og enginú
annar! Hann ætlaði að drepa mig af því, að jeg var nærri
húin að segja yður það.
Marteinn — eða rjettara sagt Denn — staðnæmdist,
þegar Itann heyrði nafn sitt nefnt, síðan brá Irnnn við,
stökk í einu vetfangi út vfir grjótlijallann og hljóp eins og
hjeri niður eptir þjóöveginum.
Tuttugasti kapítuli.
FUNDINN.
Gebb eyddi engum tíma til að horfa á hlaup hins dul-
■ 121
Gebb, meðan Marteinn, sem hafði kynnt þau hvort öðru,
hoppaði burt í hvarf fyrir húshornið.
— Hvernig get jeg hjálpað yður? spurði gamla Jane.
— Jeg hefi fengið Ieyfi hjá lierra Alder til að svipast
um í húsinu, svaraði njósnarinn, og jeg vil mælast til við
yður, að leiðbeina mjer nm það.
— það ev ekki mikið að sjá, lierra, allt er dimmt og
rykugt þar. Jeg held að mínir gömlu fætur þoli ekki allt
það ferðalag.
— Farið [>á heldur ekkert, jeg get farið aleinn, Jane,
sagði (tcI)Ii fjörlega.
— Frú Grix, ef yður þóknast svo! mælti Jane reiðug-
lega. .Teg leyfi að eins ungfrú Wedderburn að nefna mig
með skírnarnafni. En þá aumingja góðu stúlku fáum við
aldrei að sjá hjer framar.
— pað skuluð þjer þó ekki vera sannfærðar um, svaraðt
Gebb þurlega. f>að hafa oröið svipleg umskipti með herra
Akler, og að líkindum deyr hann; undir slíkum kringum-
stæðum kemur ungfrú Weddetburn hingað aptur sem eig-
andi óðalsins.
— Er hann veikur, er herra Alder veikur? mælti Jane,
er útlit fyrir að hann deyi? Æ, guð minn góður, já, bætti
hún við með grátkenndri hluttekningu, allt hold er hev,
já, það er það vissulega; og ef ungfrú Wedderburn kemur
hingað aptur, þá vona jeg, að hún læsi gnlu stofunni.
~ Af hvaða ástæðu, frú Grix?
— Af því að það er draugagangnr þar inni, svaraði frú
Grix. .Teg hefi heyrt tvo anda atyrðast þar. *
— Hvaða tvo? hverja? spurði Gebb, sem farinn var að
halda, að hin gamla kona hefði drukkið lítið eitt meira en
við þorstanum.
— Miss Gilmar og húsbóndinn; þau hafa aðsetur í gulu
stofunni. Jeg veit það, því jeg sef hjer alein, að undan-
teknum Marteini, sem býr í hinum endanum; og jeg hefi
heyrt málrótn þeirra, það heft jeg gjört.
— Mjer þykir undur, að þjer eruð ekki hræddari við
vitfirringinn en drauga.
— Frú Grix brosti með mjög slæglegu og talandi lát-
bragði: 0, jeg er ekki hrædd við Martein, lierra; enginn,
sem þekkir Martein, er hræddur við hann.
i