Öldin - 01.10.1894, Blaðsíða 13

ÖLDIN.
157
t'rá. skriðbyttu, og sáu þeir þar allir kom-
inn Jesúmunkinn Hieronymus.
“Það er undir ykkur sjálfum komið,”
sagði hann aftur. “Undankoma er ykkur
ómöguleg. Konungur ykkar er dauður,
her ykkar er sigraður, allur heimur viður-
kennir kyrkjunnar og keisarans yfirvald,
bálkösturinn er hlaðinn og þar skulu lík-
amir ykkar brennast til dýrðar vorum hei-
lögu. En í mildi sinni hefir heilög kyrkja
hugsað ráð, sem enn þá mætti bjarga lífi
ykkar, og sendir mig nú til þess að bjóða
ykkur líf.”
“Ekki nema það !” svaraði Larson í
háði. “Komið þá, æruverði faðir, leysið
bönd mín og lofið mér að faðma yður. Eg
býð yður fullkomna vináttu ef þér einung-
is viljið trúa. Hvað segir ekki hann Seneca:
homo homini lupus, wir Wölfe sind alle
Bruder*
“Ég býð ykkur líf,” sagði Jesúmunlc-
urinn kuldalega, “með þrem skilyrðum,
sem þið sjálfsagt neitið ekki að fylla. Ilið
fyrsta er, að þið kastið trú ykkar með eiði
og játið trú hinnar einu sáluhjálplegu
kyrkju í heyranda hljóði.”
“Aldrei!” æpti Bertel með ákafa.
“Kyr !” sagði kafteinninn, “nú, setj-
um svo að við afneitum trúnni.”
“Því næst skulið þið,” hélt munkur-
inn áfram, “verða útleystir móti því, að
laus sé látin hin hávelborna jungfrú og
furstinna Regína af Emmeriz, sem konung-
ur yðar sendi með grimd og gjörræði langt
norður í lönd eins og fanga.”
“Það skal verða,” svaraði Bertel mcð
ákefð.
“Kyr þú,” sagði Larson, “núnú, hvað
er svo ? setjum að hin háborna jungfrú
verði útleyst.”
“Svo er lítill hégómi eftir. Ég krefst
þess að Bertel lautenant fá mér hring kon-
ungsins Gústaf Aðólfs.”
“Pvngjuna eða lífið eins og spellvirkj-
arnir,” gall Larson við.
“Þér heimtið hlut, sem ég hef ekki,”
svaraði Bertel.
Jesúmunkurinn starði á hann með tor-
trygnissvip. “Konungurinn hafði boðið
Bernharði hertoga að fá yður hringinn og
hljótið þér því að hafa tekið við honum.”
• “Það er mér alveg ókunnugt mál,”
svaraði Bertel, eins og satt var, en orðin
komu honum óvænt og fyltu hann leyni-
legri gleði.
Munkurinn setti aftur upp sinn glott-
andi svip og mælti: “Úr því málinu er
svo varið, synir góðir, skulum við ekki
minnast framar á hringinn. En hvað
snertir umvendun ykkar til hinnar rétttrú-
uðu kyrkju......”
Bertel ætlaði að svara, en kafteinninn
tók fram í, enda var hann áður farinn að
iða allur með efri kroppinn, en þar skein
ekki á hann skriðbyttan.
“Iívað það mál snertir,” sagði hann
nú, “þá vitið þér vel, velæruverðugi faðir,
að tvær eru hliðarnar: quœstio an og
quœstio quo modo. Ef við skoðuin nú fyrst
qœstio an, þá var rektorinn minn sálugi,
hann Vincentius Flachsenius, ætíð vanur
að setja negare sem prima regale juris.
Þykir yðar velæruverðugheitum ekki bæði
nýstárlegt og skemtilegt að heyra konung-
legan kaftein tala latínu eins og kardínála ?
Svo er mál með vexti, yðar velæruvérðug-
lieit, að við lærðum í Ábæjarskóla og lás-
um Ciceronem, Senecam og Ovidium, sem
líka kallast Naso ; hvað mig snertir, þykir
mér Cicero karlinn mesta málæðisskjóða og
Seneca sérvitringstetur, en hvað Ovidius
snertir.....”
Munkurinn gekk fram að dyrunum
um leið og hann sagði kuldalega : “Þið
kjósið hcldur bálið.”
“Heldur það en háðung og smán af-
neitunarinnat!” æpti Bertel, sem gegndi
ekki framar grettum og bendingum Lar-
sons.
“Vinur minn,” flýtti Larson sér að
segja, “hann meinar, eins og bæði er eðji-
*) Vér úlfar erum allir bræður.