Öldin - 01.12.1896, Page 5

ÖLDIN,

orðið að gera áður en hann legði af stað til
Verkstoíunnar í mílufjarlægð.
Sampson Cordage*-fólagið er voldugt
einveldi. Sé það satt að einfalt félag haíi
enga sál, pá mætti óhætt segja að voldugt
einveldi haíi ekkert hjarta. Mörg félög
sameinuð í einveldi liafa það eina mark-
mið að afla fjár fyrir hluthafana upp á
kostnað vinnumannanna. Til þess er öll-
um hrögðum beitt. Að koma á vinnustofu,
eftir að ákveðin mínúta er hjáliðin, að
morgni, þýðir tuttugu og fimm centa tap í
hvert skifti og vera að auki “lagðaður”.
En að vera “lagðaður” oft þýðir burtrekst-
ur. Það er heldur enginn hlutur auðveld-
ari en að vísa mönnum burtu, þar sem 20
menn brjótast um fast, til að komast í hið
auða skarð, og það án þess að spyija um
hvaða laun séu goldin fyrir dagsverkið.
Cullen brosti kuldalega, þegar hann
heyrði óþolinmæðisorð konu sinnar. Tók
svo eldspítu, kveikti á og bar að stónni.
Þegar kviknað var í svaraði hann henni
fyrst. “Eg heti ekki tíma,” sagði hann,
“til að bíða eftir þessari stó. Eg er nú
þegar orðinn liálftíma seinni en ég ætti að
rera, og ekkert kaffi er komið á borðið
enn”. í því fer að braka og bresta í eld-
inu, því nú logar í stónni eins og væri hún
i'ull af næfrum.
í þessum svifunum tók barn til að
gráta í liinu rúminu. Er það merki þess,
að þar sé nú fólk einnig farið að bregða
blundi. I því rúminu vor þrjú hreiður og
ögn í öllum. í stærstu holunni var flmm
áia stúlka. sem nú tók til að liugga litla
fcóður sinn. Hún hafði mikið hár rauð-
hirkið, sem hún hristi nú framan í hvít-
voðunginn, til nýbreytni, en hann þreif í
pg togaði eins og hann gat, en hélt áfram
að skæla. Stúlkan, sem var þunnleit og
*) Sampson=Samson. Cordafíe=reipi
“kaðall”, snæri, o^ getur yfirleitt þýtt hvaða
ielzt “band” sem er. liitstj.
183
sýndi að hún átti við bág kjör að búa, leit
nú tii móður sinnar gegnum hárflyksurnar
en bróðir hennar liangdi í. I því reis upp
yngri systirin og tók bróður sinn sömu
tökum og útlifaða brúðu, — tók um háls
honum. Verkaði það tilræði þannig á litla
manninn, að hann hætti að skæla, en fór
að hlægja. Eldri systirin stökk þá upp úr
rúminu ofan á kalt gólfið og hljóp eins og
örskot fram að stónni og hnipraði sig þar
saman og svo nærri henni sem hún komst
án þess að kveikja í náttserksræfl-
inum.
Á meðan á þessu stendur var faðirinn
að þvo sér upp úr ísköldu vatni og, eins
og siður er sumra verkamanna, hvásaði
hann óskðpin öll og frísaði, svo vatnsgus-
urnar og írurnar gengu út um alt. Sumar
gusurnar lentu enda á hinu skjálfandi
barni við stóna, en hann veitti því ekki
eftirtekt, enda sá hann sem stóð okki ögn
fyrir sápunni. Þegar hann var búinn að
þurka sér sá hann fyrst dóttur sina og á-
varpaði hana þegar : “Helló! Kiða!” og
brosti við henni. Það var augsýnilegt að
faðir og dóttir voru tengd þeim vinabðnd-
um, er mynduðu hinn eina ánægjugeisla á
þessu heimlcynni skugganna. Að svo er,
er auðsætt af ýmsu. Hann brosti í fyrsta
skifti, er hann sá hana og hún, skjálfandi
af kulda, en undir eins glaðvær, lagði
undireins fingur á munninn, hristi svo
fingurinn og leit til hans undirfurðuleg.
Þessi breytni hennar þýddi það, að inóðir
hennar væri ekki 1 góðu skapi núna og að
þeim væri hollara að hafa hægt um sig.
En nú var ekki tími til að æfa slg 1
bendingaleik eða stelast til að livíslast á
og kyssast út í horni, þar sem mamma
sæi ekki til þeirra. Eí móðirin rennir
grun í, að eina ánægjan, eina vonin, hins
vonarsnauða lífs manns hennar, er í aug.
unum á þessari litlu stúlku, viðurkennir
hún, að liún er ekki fyrsta eiginkonan.sem