Öldin - 01.12.1896, Blaðsíða 6

184
ÖLDIN.
þannig hefir farið halloka fyrir dóttur
sinni.
í þessu kallar hin sjóka móðir og bið-
ur um^kaffi.^Er þá úti hinn örstutti sælu-
draumur föðursins. Hann rankar við sér,
lítur vandræðalegur, svo hlægilegt er, ým-
ist á kaffiketilinn eða litlu dóttur sína. Svo
iítur hinn á vasaklukkuna sína. Hún er
hálfgengin sjö og kaffið ekki til enn. Morg-
unmaturinn er ekki tilbúinn og miðdags-
ve’rðarkannan hans tóm. En að tíu mín-
útum liðnum verður hann að vera kominn
af stað, ella verður hann of seinn. Hann
lítur út í gluggann. Það er enn koldimt
úti og enn lemjast snjókornin á rúðunni.
Hann býzt ef til vill við að verða tíu mín-
útum lengur en vant er á leiðinni, í þessu
færi. Iíann hneppir að sér ullarskyrtunni
í flýtir og klæðir sig svo í vestið og treyj-
una. Svo verður honum litið á óþvegna
diskahrúguna á þvottaborðinu. Hann hafði
verið of lúinn til að þvo leirtauið í gær-
kvöldi og nú er alt ógert. Til að flýta
fyrir snarar hann sér nú í yfir-kápuna og
setur enda upp húfuna.
þegar hann er að enda við þetta sýður
á kaffi katlinum og hlýnar þá dálítið í her-
berginu jafnframt. Næst kastar Cullen
brauði inn í ofninn, til að verma það, tek-
ur svo pönnu með ein'nverju mauki í og
setur á stóna. Er það frosin samsteypa af
kjöti, óálitleg en gefur frá sér ekki óþægi-
legan ilm þegar pannan hitnar. Á meðan
á því stendur býr hann til kaffið og lyktin
út um alt húsið ber með sér, að í því sé
meira af kaffi-“bætir”, en kaffi-baunum.
I flýti nuddar hann svo mesta óþverran af
nokkrum bollum og diskum í ísköldu vatni,
og hellir svo kaffinu í bollana. En svo er
engin mjálkin til í þetta skifti, — enginn
tími til að fara út og kaupa hana. Hann
fær dóttur sinni bolla til að færa mömmu,
en sjálfur tekur hann annan og gleypir í
sig sjóðandi kaffið svo fljótt sem hann get-
ur og hrærir sylcurinn upp með borðkvís!,
því enga flnnur hann skeiðina, í flaustrino.
A meðan hann þannig er að rlfa í sig
brauðið, maukið úr pönnunni og kaffið,
lætur kona hans dæluna ganga, en hann
gefur því sem minstan gaum. “Það er
þreytandi að vera heilsulaus til langframa”,
sagði hann við sjálfan sig. Stundum lét
hann hart mæta hörðu, átaldi hana, þegar
hún átaldi hann, en það gerði hann ekki í
þetta skiftið. Undir eins og hann hafði
tæmt bollann, tróð hann brauðstykki í mið-
dagsverðarkönnuna, eða í hið þar til ætl-
aða hólf, og þar lét hann líka nokkuð af
mauldnu úr pönnunni. Svo helti hanu
ögn af sykri úr skörðótta kerinu í könn-
una, helti yflr það kaffi, setti brauðhylkið
ofan á og lokið þar yfir, kysti dóttur sfna
í flýti og — hljóp út úr dyrunum.
“Líttu eftir henni, Kiða!” kallaðí
hann í dyrunum. Konan sendi honum
kveðju sína og enganveginn blíðlega, en
hann heyrði ekki áfrýjunaryrðin, hann
snaraðist út í myrkrið ag hríðina, og sem
honum mitt í andstreyminu virðist engu
kaldari eða kærleiksminni en er heimilið.
Það er ofsaveður, — iðulaus hríð og út í
hana æðir hann og ryður sér braut ein-
hvemveginn eftir strætunum. Hann hleyp-
ur eins og hann getur, því hann [fór að
heiman þremur mínútum seinna en átt
hefði að vera.
Frank Cullen er stór maður og hraust-
ur, með þykt skegg, skarplegur og djarf-
mannlegur, holdskarpur en þolinn. I þetts.
skifti gengur honum illa ferðin, hvemig
sem hann lætur. Það er hált og hann rið-
ar á fótunum í hverju spori, eins og væti
hann aðframkominn af langvarandi lungna-
tæringu. Yeðrið er orsökin í þetta skiftL
Yindurinn og snjórinn standa á honum úr
öllum áttum. 0g svo svört er hríðin, að
það grillir cinu sinni ekki í hornið á reipa-
verksmiðjunni. Hann hlustar eftir hviu
gufu pípunnar, en heyrir ekkert. Hantt