Framsókn - 02.03.1895, Page 1

1. Áe
Nr. 3
f
8EYÐI3FLRÐI 2. MAEZ 1895.
SQT Hjernieð eru útslilunienn Fram-
sðknar viiiHainlega beflnir að senda út-
gefendum Maðnins, sem ailra fyrst, pað
sem ekki keflr gengið ut af þvi.
f>eir, sem geta selt fleiri nr. en þeim
hafa send verið, eru vinsamlega beðnir
að tilkynna það útgefendnnum semallra
Orst
Útgefendurnir.
Um kvennaskóla.
1 8. tbl. Aastra f. á etendur ritgjörð með
yfirakriptinni: „Hollt er heima hvað*, eptir
r Austfirðing“.
Ritgjörð þessi er aó innihaldi upphvatn-
ing og áekorun til Auetfirðinga um, að stofna
kvennaekðla hjer auetanlande. Bendir greinar
höf. á, að til þess að geta komið skólanum á
fót, mundi tiltækilegast að allar sýslur Aust-
uramtsins leggðu saman með að koma upp
skólahúsi, og fengju lán úr landssjóði, sem fást
rnundi með 28 ára afborgun.
Ritgjörðin ber það með sjer að höf. ann
allri sannri menntun og frainíor, og einnig
hitt, að hann álítur að það mundi efla bæöi
gagn og heiður Austfirðinga ef þeir gætu
komið upp hjá sjer kvennaskóla.
Hú er liðið því nær heilt ár síðan rit-
gjörð þessi birtist í Austra, en ekkert bólar
á neinni hreifingu meðal Austíirðinga viðvíkj-
andi kvennaskóla. Gætu menn því ætlað, aö
þeir væru þegar búnir að gleyina áskorun
„Au8tfirðingsins“, eður og að þeir væru hon-
um eigi 6amdóma um nauðsyn og gagnsemd
sliks skóla á Austurlandi.
Reynslan er búin að Býna það og sanna,
að kvennþjóð vorri hefur stórum þokað áfram
í menningar-áttina tira hin aiöastliönu 20 ár
eður siðan kvennaskólarnir tóku að starfa.
Heimili manna og hýbýli bera þesa allvíða
ljósan vott, að kvennhendur, leystar úr hin-
um harða dróma vanans og einræningsskap-
arins, hafa um þau farið, fegrandi og Vtæt-
andi. Hjer og þar um landið eru ötúlkur nú
teknar að kenna viö barnaskóla, þær er áður
hafa stundað nám við kvennaskólana. Og
margt fleira mætti til færa, þvf til sönnunar
ab námsmeyjar hafa sótt btcbi verklega fram-
för og andlegan þroska á skólana.
Vjer ætlum, að' þab ajeu nú reyndar til-
tölnlega fáír sem neita því, að stúlkur læri
þó eitthvað þarflegt og gagnlegt á skólunum.
En um það eru menn einatt ab skrafa, ab
þær læri þar einnig þab, sem þeir aefna ó-
þarfa, já, jafnvel ýmislegt af lakara tagi, svo
sem „prjál og tepruskap“. þ>essir menn at-
huga víst ekki, að með þessinn orðum bera
þeir kennurum skólanna það óbeinlínia á brýn
að þeir kenni námsmeyjunum prjál og tepru-
Bkap. J’að er nú svo heppilegt, að vjer þekkj-
um talsvert til forstöðukonu eins kvenna-
skólans, og vitum vjer um hana, það sem
annars er á margra vitund, að hún hefur sjálf
frá barnæsku verið frásneidd prjáli og tepru-
skap. Mun hún því livorki kenna slikt sjálf,
nje láta aðra gjöra það. Um forstöðukonur
hinna tveggja skólanna iná óhætt fullyrða hið
sama. Ætluu vor er þvi sú, að stúlkur þær,
er koma með „prjál og tepruskap“ heim af
skólunum, hafi aflab sjer þe«s utan skóla.
J>á er það og eitt, er þykir útásetninga-
vert, ab „finar hannyrðir0 sjeu kenndar á
kvennaskólunum. Hvað ætti nú að vera á
móti þvi, að stúlkur fengju að sauma eina rós
í söbulsoBsuna sína? eða tvo stafi í vasklúts-
hornið? ellegar blómhring á úrskó handa unn-
ustanum? það er saklaus og fögnr og smekk-