Framsókn - 02.03.1895, Qupperneq 3

F R A M '6 U K N.
11
NB. 3
frið, Ekki skaltu sarat aumka bann, pví þreytan er
honura kærst af öllu.
f>egar vitringur frá Austurlöndura borfir í fyrsta
sinn ytir eina af stórborpum Evrópu, verður hann
fyrst af öllu forviða yfir fólks-urmlinum sem iðar frarn I
og aptur um göturnar, og liann spyr sjálfan sig:
Hvort eru pað nú Austurlanda- eða Yesturlandapjóð-
irnar, sem hafa fundið hinn sanna tilgang lifsins?
Austurlandabúinn tekur með rósemi og polgæði
sjerhverj* því er honum mætir. Óróinn segir hann
að sje hið mesta ólán og ógæfa. Hinsvegar segir
Norðurálfumaðurinn nð órói pessi sje einkenni á á-
gætura og framsækjandi kvnflokkum, og að þoirn sjen
að pakka hinar stærstu uppfynningar og framfarir
heirasins. Ef slikir óróamenu vœru ekki til, sein peir, j
er fýsir eptir tilbreytingum og umbótum, þá rnundi
mannkynið lognast útaf og rotnn. Austurlandabúinn
svarar: Er pað nii óyggjandi að pessar hiuar miklu
framfarir sjeu möununum til gæfu? Eru pær ekki
allt ofdýrt keyptar? Geti menu orðið preyttir af ró
og tilbreytingaríeysi lifsins, pá preytast menn ekki
minna af sinum eigin órón. Hugarrósemi er dýr-
mætust allra lifsins gæða. Vilji menn satt segja,
verða peir að játa að ekkert jafnast á við hana,
hvorki hinar heppilegu byltingar, hinar stóru upp-
fynningar, nje hinar haglega upphugsuðu vjelar. J>essi
óstöðvandi og óslökkvandi porsti eptir peningnra, porsti
eptir heiðri, porsti eptir að fullnægja girndum siuura
og ástriðum, gjörir enean inanu sælan. Hann npprætir
pann hæfilegleika mannsins að vera nægjusamur og njóta j
sins i ró. Hann tilbýr langa runu af uppgerðarþðrfura, ’j
sera ekki láta sjer nægja það sem nóg er; hann kveikir ■
græðgi, sem Hindúum er viðurstyggð, ofát,, drykkju- j
skap, ólióf í öllutn greinura. Vrjer Austurlandabúar !
álítura petta vera dýrslegt æði og skrælingjahátt. Fýr- j
ir oss er það viðbjóðsleg sjón, að horfa á hvernig j
Englendingar eta og drekka. Hvert kjötstykkið á ,
eptir öðru; hver svartbjórinn eptir annau, ðlið, brenni-
vínið — allt liverfur niður í pessa rúmgóðu græðgis-
maga. peir eru ekki lengur morin, peir eru tunnur. —
Drykkjurútarnir, sem á nóttum liggja á götum og
strætum Lundúnaborgar, eru skömm maanlegrar nátt-
úru, svivirðing himins og jarðar. grátleg sjón. — A
Englándi er fátæktin bæði ógæfa og siuún, auðlegðin
pykir par eptirsóknarverðust allra hluta, eptir honni
keppa menn, hana heiðra peir, henni lúta þeir. Eng-
lendingar lita með fyrirlitningu á afskræmdu goða-
líkneskin indversku, en gá ekki að því, að gullkálfs-
tilbeiðslan peirra er andstyggileg skurðgoðadýrkun.
( >g pó játar Euglendingurinn opinherlega pá trú, sem
lofar fátækt og sjálfsafneitun. Undarlega mótsögn.
Sá Guð, sem kom til hans frá Asíu, kennir honum,
að til þess að vera sannkristinn, purfi hann að hafa
auðmjúkt hjarta og borasinn kross, og að pað sje eins
örðugt fyrir rikan mann að komast inni Himnaríki
eins og fyrir úlfalda að ganga í gegtium nálarauga.
En poka og revkur Lundúnaborgar hefur kennt hon-
um annað: „Ver pig, gæt pín, safna pú auði, rakaðu
svo miklu gulli saman, sem pú orkar: J>etta er pað,
sera mest á riður; allt annað verður að fara sem það
fara vill.w
Útdráttur pessi úr bók herra Malabaris er b»ði
stuttur og ófullkominn, ög hefur sá, er útdráttinn
gjörði, tilfært einungis pað úr bökinni er hann áleit
að höfundurinn hefði vafalaust rjett að msðlá. ]*að
er einkenni á Evrópupjóðum nú á dögum, að pœr s»kj-
ast eptir auði, virðingum og völdum, og er elíkt
til tjóns fyrir pjóðirnar. En raddir hljóma nú að úr
öllum áttum á móti auðfýsninni og nautuargimdinoi,
og er vonandi að loks komi pav að, að peim röddum
verði gaumur gefinn.
(J>ýtt.)
Býnlng kvenna
frá eidri og nýrri timurn.
Danskar konur hafa stofnað tíl sýnin'gár rneð
pessu nafni, er halda skal á næsta sumri í Kanp'-
mannahöfn. Er tilgangurinn sá, nð sýna verk kvenna
í ýmsum greinnm frá ýmsum tímum og par með ménn-
ingarstig þeirra og ftamkvæmdir.
Forstöðunefndin hefur skorað á datfskar kotrnr
víðsvegar út um ríkið að taka pátt í sýningn pesstfri;
eu þareð sýniugin teknr yfir svo margar ólikar grein-
ar, hefur nefndin, er veitir móttökn sýningar-munun-
nm, skipt sjer í deildir, fyrir: fagrar listir, iðnað,
menningarsögu, kennslumál, heimilisrinnu, velgjörðá-
stofnanir, heilbrigðismtl, bústjórn; og annast hver
deild sjerstaklega allt pað, er að peirri grein lýtur.
Sýning pessi á að fara fram í málverkahö'.linni
Charlottenborg, og er pað hið fegursta húsrúm, er
fengizt gat.
Sjerstðk uefnd hefur tekið að sjer að standa fyrir
söng og hljóðfæraslætti, aem haldinn verður i sambandi
við sýninguna. J>ar verða eingöngu leikin lög eptir
kvennmenn, og hefur verið heitið verðlaunura fyrir hin
beztu hljóðfæralög. Á öll hljóðfæriu eiga eingöugu
kvenumertn að leika.
Verður sýning þessi sjálfsagt bæði fróðleg og
skemmtileg að sjá og heyra, og má gauga að pvl v!sn,
að hún muni stórum auka álit manna á verkum kvenna
og framkvæmdum peirra.
— Færeyskum konum hefur verið boðið að taka
pátt í sýnitfguuni; en ekki er oas kunnngt; að neRt til-
boð i pá átt hafi enn koraið til fslenzkra kvetma.
Sýningin a að standa yfir 9 mánnði, júlí, ágúst
og september. Æskilegt væri að margar íslenzkar
konur gætu sótt hana, til að vekja og örfa sínar eigin
framfarir.
—: 0 :