Framsókn - 02.03.1895, Blaðsíða 2

XR. •'!
FIIAMSO K X.
10
hætandi 6kemmtun fvrir stúlkurnar, sem ekki ætti að
af Uekast, heldur við haldust.
En það ætti öllum að vera fullkunnugt, að á
kvennaskólunum er og hefur frá byrjun verið lögð lcmq-
mest áherzla k, að kenna bóknám og gagnlcga hand-
vinnu.
J>að er sctlun vor, að menn almennt hafi hugsað
ofmikið nm galla þft, er þeim hafa fundizt vera á
skólunum, en oflítið um gagnsemd Jieirra. Hefði eigi
svo verið, sfnist mjög líklegt að Austfirðingar mundu
fyrir löngu vera búnir að koma npp hjá sjer kvenna-
skóla.
„Anstfirðingnriim" bendir til, að sumar stúlkur
pykist ofgóðar eða offínar til að ganga að olraennri
vinnu pá er p*r komí heim af skólunum. Sje petta
svo, pá er pað sorglegur vottur pess, að stúlkur pcer
hafa misskilið tilgang skólanna og viðleitni kennendanna,
sem er: að gjöra pær vitrarj og fullkomuari og hæf-
ar til að brjóta sjer sjólfar braut með atorku og
dugnaði, samfara menntun og kunnáttu. J>að er eitt
einkenni ú sannmenntuðum konum, að pær vinna með
jafnglöðu geði öll nauðsynleg verk er peim bor að vinna,
eins pau bin grófari verkin, sem hin fegri og fíuni.
J>jer Austfirðingar! karlar og konnr, sem unnið
framfór og menning, l&tið eigi lengur dragast að gefa
gaum úskornn rAnstfirðingmns“. Sjáið sóma yðar og
gagn svo, að pjer eípi látið hlutlaus menntamál yðar
landsfjórðungs. Takið höndum sameu og byrjið nú
pegar á að starfa að frarakvæmdum skólahúsbygging-
ar á bentugnm stað, Gangizt fyrir frjálsura samskot-
nm f pessum tilgangi, stofnið til hlutavelta, leitið
stjTks hj i efnamönnunum, hjú sýslunefndunum, hjá
nmtsr&ðicu, hjá alpingi. íhugið rækilega, hvo mikið
fjo pjer 3parið við að hafa skólann heiraa hjá yður:
Fargjald námsraeyjanna fram t>g aptur með strand-
ferðaskipunuin, og biðpeningar peirra, er æiin upphæð
árlega. Gætið að pví, að sá tilkostnaður sera gjörður
yrði við stofnmi og viðhald skólans, lendir hj i amtsbú-
ura sjálfum. Menntun kvenna mundi brátt aukast j
landsfjórðungi pessum við eigin skóla, pví allur porri
austfirzkra ungineyja mundi pann skóla vilja sækja
sem næstur er hendi og knnnugastur, og um loið kostn-
aðarraiunstur fyrir pær.
Vjer óskura, að mál potta megi fá góðan bvr og
hagstæðan, og að sýslunefndir og alpingismenn Aust-
nrlands sameinist um að vinna að pví, að bráðlega
rerði reistur kvennaskóli k Austurlandi.
--------:o:—------
Alit Hindrl}! nokkurs uiu þjóðlííið i
cinu af ríkjum Evrójm.
—o—
Einn hinna fornu beiraspekinga Grikkja heiratar
jufö af uiönnnnum, að peir sknli kappkosta að pekkja
sjálfa sig. Að uppfylla kröfu pessa er mjög tor-
velt. J>að eru sárfáir raenn sera pekkja sjálfa síg
til hlitar, sjerstaklega eiga peir örðngt með að
koma auga á eigín bresti, yfirsjónir og breyskleika.
Getur pað pví verið allfróðlegt að virða fyrir sjor á-
lit og athugasemdir peirra manna, er búa í fjarlæg-
um heimsálfum, um oss Norðurálfubúa.
Hindúi nokkur, er um langan tima hefur dvalið í
Lundúnum, hefur ritað bók um ferð sína til Evrópu,
og lætur hann par i ljós álit sitt um ýmislegt er
fvrir hann hefur borið. Hindúi pessi heitir Malabari;
hann elskar land sitt, pjóð sina og trú. Hann e»* yfir-
ritstjóri indversks dagblaðs. Hann er sannfævður un»
að blaðstjórar hafi pá háloitu köllun: að lciðrjetta
pað sem aflaga fer, fræða hina menntunarsnauðu, vanda
um við hina voldugu og leiðbeina peim, stvrkja og
hngbreysta liina voiku.
Dm mörg úr hafði Malabari langað til að takast
ferð k hendur til Englands til að kynna sjer háttu og
siði stjórnonda Indlar.ds heima hjá peim. Hann hugðí,
að einnig peir mundu breyskir vera að einhverju leyti,
en pótt hann viðurkenndi yfirburði peirra í mörguni
greinum; liann langaði að vera peim nærstaddur og
voita peim pannig nákvfoma eptirteki. Apturog »j»t-
nr hafði hann pó frostað forð sinni; hann tók sjer
naorri að yfirgefa land sitt, og pess utan eru vitringar
Au3turla»da andstæðir löngum forðalögnm, peir álíta,
að mest allra dyggða sje sú, að una hag sínum. J>eir
vilja að hver sitji kyr að sípu; peir segja, að ferðin
yfir hin raiklu vötn skilji eptir óró f sálum manna,
og að óró sje gaofunnar versti övinnr. J>ar að auki
leggja Hindóar mikla Aherzlu á. að allt skuli hreint
vora, peir hræðast allt pitð, sem peir álíta að inuni
flekka sig eða saurga, hvort heldur pað Öekkar lif
eða sál. En hveruig ætti nokkur að geta sneitt hjá
óhreinindum á sbkri ferð?
J>að voru mjög ópægileg áhrif sem hið fvrsta á-
Iit hans á Lundúnaborg háfði á hann. Hvernig átti
bka siíntir hins sólvermda ljósbjarta Indlands að geta
kunnað við sig í hinni sknggafullu pokuskýldu Lund-
únaborg, hanu, sem sjálfur dýrkaði ljósið og sólina.
J>að hefði pó verið fyrir sig, ef possir daufu
sölargeislar hefðu verið stöðugir, en á pað geta menn
1 aldrei reitt sig. Veðurlagið breytist á hverri stund
svo að ýmist er rigning, snjóhríð, Ir.iglskúrir eðapoka.
Menn fara að heiraan í svo björtu sólskini sera gefst
í Lundúnaborg, on koma opt heim í dynjandi helli-
rigningu, öslandi gegnum for og polla á strætunura.
Á vetrum sjer par ekki sól; par er alltaf nótt.
Eins og loptslagið er, panpiger og pjóðin. Hvergi
hafði Hindúinn jafnljóslega sjeð sannloik possara orða,
sem í Lundúnaborg. Sú pjóð, sein stríðir við óblíðu
náttúrunnar, skoðar náttúruna sem óvin sinn. Hin enda-
lausa baráttaeykur inátt pjóðanna, pað er hún som hof-
ur gjört Englendinginn að starfs- og framkyæmda-
raaniii. Hiu sífelda lopts- og veðurbreyting verkar
einnig á, lundarfar hans; hann er örór og mislyndur.
Hann vinnur, liaiuast, er dauðpreyttur, hefur aldrei