Framsókn - 01.03.1897, Blaðsíða 3

NR. 3
FRAMSÓKN.
11
Hann sá eptir því.
(pýdd sraásaga).
peir voru báðir bálreiðir, pað var auðsjeð, bvor
á sinn hátt. Eggert, ungi skrifarinn, vír prútinn af
reiði; húsbóndi hans, Tellermann bankastjóri, með
kulda- og hæðnissvip.
„I mínu ungdæmi tóku menn á yðar aldri pegj-
andi á móti áminningum“, sagði bankastjórinn.
„pað sama gjöra menn enn í dag, ef aðfinningar
eru á nokkrum rökum byggðar“, sagði Eggert, og rjeði
sjer nú ekki framar fvrir rriði.
„pjer ættuð að minnast pess, að pjer eruð bara
aukaskrifari“.
,,Já, pví miður veit jegpað vel. pað er pessvegna
að jeg hef orðið að vera mjer úti um atvinnu auk-
reitis, og pví kom jeg nokkrnm timum of seint á kontór-
inn. Hundrað krónur á mánuði í 5 ár, og á peim
tíma hefi jeg vanrækt starf mitt í eina 3 klukkutíma!“
„í mínu ungdæmi komust menn vel af með hundr-
að krónur; en pá hlupu menn ekki til að gipta sig
rúmlega tvítugir“.
„pað er einmitt konunni minni að pakka að jeg
lief komizt svona af, hefði hún ekki verið, pá væri
efnahagur minn ennpá lakari11.
„Nú, nú, pað er svo, pá ættuð pjer að takaMú-
hameðstrú og fá yður fleiri . .
„Herra bankastjóri! Jeg vil ekki heyra eitt orð
framar!“
Hmn ungi maður var sótrauður af reiði og hann
mátti taka á allri sinni stillingu til að ráðast ekki á
hinn gamla mann.
„pað er dýrt að vera giptur um pessar mundir“
sagði Tellerroann. „Prúnum pykir vænt um óparfa
og glys“.
„Óparfa, og glys ! Já hvorttveggja er víst mikið
haft um hönd hjá mjer“. Eggert hló kuldahlátur.
„I heilt missiri hefur konuna mína langað til að eign-
ast blómstraðan dúk til að klæða gamla legubekkinn
okkar með, en haldið pjer kannske að við höfum haft
efni á pví? Svona er okkar óhóf“.
Hann leit snögglega undan, annars hefði hann
sjeð, að augnaráð bankastjórans var ekki alveg glettn-
islaust.
„Nú pá“, sagði Tellermann harðlega, „nú getið
pjer farið til vinnu yðar, og hafið yður hugfast að hjer
er pað jeg, sem gef undirmönnum mínum áminningar,
en ekki pjer mjer, herra minn“.
Eggert tók aðeins eptir strangleik orðanno, gekk
burtu og settist við skrifborð sitt. Hann póttist viss
um, og pað ekki að ástæðulausu, að nú væri vist hans
við bankann lokið. A morgun var sá 31. í peim mán-
uði. Fyrsta dag næsta mánaðar átti hann að fá laun
sín útborguð, og pá var sjálfsagt atvinnan búin um
leið.
* *
*
Litlu síðar gekk hávaxinn, aldraður og höfðing-
legur maður upp stigann á húsi pví, er Eggert banka-
ritari hjó í. Glekk hann rakleitt inn í borðstofuna
án pess að gjöra vart við sig áður. pur sat frú Egg-
ert, og var að drekka morgunmatarkaftið. Hún varð
öldungis forviða er hún sá hinn ókunna mann koma
inn.
„Látið mig ekki ónáða yður, kæra frú“ sagði gamli
maðurinn og settist ofboð rólega á stól og studdi báð-
um höndunum á gullhúninn á göngustaf sínum. Pípu-
hattinn, sem var með lagi sem tíðkaðist fyrir 30 ár-
um, setti hann á gólfábreiðuna fyrir framan sig rjett
á milli stóru stígvjelanna. Hann v.ar æði skrítinn
áhorfs.
Frú Eggert átti bágt með að stilla sig um að
hlægja og vissi ekkert hvaðan á sig stóð veðrið. Gamli
maðurinn tók eptir pvi, neri saman höndunum, og
virtist liggja mjög vel á honum.
„Yið hvern veitist mjer sú virðing að tala?“ gat
frú Eggert loksins sagt.
Ganili maðurinn ljet sem hann heyrði ekki spurr-
inguna.
„Hjer er mikið viðkunnanlegt“ sagði hanu, og
leit í kringum sig í herberginu. „Og parua stendur
víst legubekkurinn, sem á að klæða utan með blóm-
ofnum dúk“.
„Hamiugjan komi til! Hvernig vitið pjer . . . ?“
„Og jeg veit ýmislegt annað líka“ sagði karlinn
og kinkaði kolli, íbygginn. „þjer gefið mjer kannske
einn kaffibolla?“
„Mjer væri sönn áuægja ef pjer vilduð piggja
kaffi hjá mjer, pó fátæklega sje fram borið, herra . . .“,
sagði frú Eggert kurteyslega. Hún reyndi að láta
ekki bera á forvitni sinni, og gamli maðurinn ljet sem
hann yrði pess ekki var að hana langaði til að vita
hver hann væri.
Frú Eggert bauð honum kaffið og fór að öllu
með hann einsog kærkominn gest.
„Kaffið er ágætt“ sagði karlinn, pegar bann var
búinn úr bollanum. „En uppsögn fær hann eialaust“.
„Uppsögn — hver pá?“
Frú Eggert skipti litum.
„það kemur seinna í ljós. þökk fyrir kaffið, kæra
frú Eggert, og verið pjer sælar. Svona á heimilið og
húsmóðirin að vera".
Gramli maðurinn hneigði sig djúpt og fór.
Frú Eggert fór að ímynda sjer að gestur hennar
hefði verið eitthvað ringlaður í höfðinu. Hún hafði
opt lieyrt getið um gamla menn, sem væru svona und-
arlegir og utan við sig, og færu pó sinna ferða.
þetta sagði hún manui sínum, pegar hann kom
heim úr bankanum.. En liann var ekki í neinum efa
um, að gesturinn hefði verið með íullu ráði, og pótti
honum nú ekki batna útlitið fyrir sjer.
„þekkirðu Tellermann bankastjóra?11 spurði hann
konu sína.