Kvennablaðið - 17.04.1895, Qupperneq 3

19
þessum sjóðum á laggirnar, mundi allur
þorri bænda og kvenna styðja þá að
meira eða minna leyti.
Lísa krypplingur.
Eftir Fr. Lorenzm.
(Niinrl.). Læknirinn útvegaði rúm handa
barninu til að iiggja í og dýr áhöld, og
borgaði hann það allt sjálfur. Þegar
hann sagði mjer frá þessu, borgaði jeg
líka dálitið upp i kostuaðinn.
Barnið varð að liggja mánuðum sam-
an í þessu rúmi; það fekk gott fæði,
8tyrkjandi vín — svo stendur á tómu
vínflöskunum, sem sækjandi álítur sönn-
un fyrir, að móðirin hafi svallað, þótt
hún hafi aldrei bragðað einn dropa úr
þeim —.
Allt varð þetta til einkis. Þessi teyg-
iugarfæri urðu aðeins til að kvelja barnið.
Því var hætt við þessar lækningatilraun-
ir. Barnið fór þá að hlaupa fram og
aftur eins og áður. Hlaupið gat það
reyndar ekki eins og önnur börn, og það
líktist meir og meir móður sinni — sami
krypplingurinn í vexti, sama rauða hárið
og sömu augun, grá og skökk.
Litla stúlkan óx upp og varð sex ára
gömul. Guð einn veit, hve oft móðirin
grjet yfir henni.
Það var eitt sunnudagskveid, að Lísa
sat í litla herberginu sínu og saumaði
kjól handa Gretu litlu. Þá kom hún
grátandi iun í herbergið og byrgði and-
litið í kjöltu móður sinnar. Og svo leit
hún upp og spurði með miklum ekka:
„Mamma, af hverju vill ekkert barn
leika við mig? Og jeg heiti ekki Lísa; |
þvi kalla þá börnin mig alltaf Lísu krypp-
ling?“
Við þetta hlýtur aumingja konan að
hafa orðið gagntekin af óumræðilegri
sorg, hún, sem þó var nærri þvi orðin
tilfiuningarlaus fyrir bágindunum.
Allt líf hennar rifjaði sig upp fyrir
hugskotssjónum hennar; uppeldisárin
gleðilaus með hungri og misþyrmingum,
og öll þessi löngu ár, sem hún hafði lif-
að siðan í eymd og volæði, þar sem hver
stundin hafði verið kvalafull, en enginn
glaður dagur.
Með hlífðarlausri sannfæringu varð
henni það ljóst, að barnið hennar átti
sömu forlög í vændum. Sjálf var hún
enn nokkurn veginn hress og gat annast
barnið sitt, en — hversu lengi ? Hún var
heilsulítil, og gat búizt við að deyja frá
barninu þá og þegar, og þá var aumingja
Greta munaðarlaus í þessum tilfinningar-
lausa heimi.
Ef til vill hefir hún þótzt sjá — jeg
veit ekki, hvort hún hefir getað skygnzt
svo langt, en mig grunar það, jeg finn
það, jeg trúi því — hún hefir þótzt sjá
kynslóð af krypplingum, hóp af aumingj-
um, sem yrðu afkomendur hennar og lifðu
í mestu eymd og bágindum.
Eða að einhver risi upp — því ekki
bera allir fátæktina og mótlætið með
þoliumæði — sem gerði eymdina enn þá
meiri, og hefndi sín á heiminum með því
að diýgja glæpi.
Hún sá í anda saklausa afkomendur
sína verða að þola þjáningar og kvalir,
af því að þeir reyudu að verja sig fyrir
ranglætinu.
Og þessi aumingja kona, sem hvorki