Kvennablaðið - 01.04.1898, Síða 4

28
það er mesta ánægjan að sjá glöð og á-
nægð andlit í kringum sig«, sagði hinn
gamli syndaselur og hló kuldahlátur.
»Þjer hafið verið lengi að tala við
greifann«, sagði barónessati, þegar Ját-
varður greifi kom aftur til hennar.
»Um hvað voruð þið að tala?
Hann svaraði: »Hann frændi minn
vildi helzt, að jeg væri hjer svo lengi
sem jeg gæti«.
»Og þjer viljið það auðvitað líka«.
»Það er alveg satt, frænka; jeg vil
ekki með nokkru móti fara hjeðan, en
það getur þó komið fyrir, að jeg neyðist
til þess«.
Barónessan leit fljótlega á hanu, eu
það var eitthvað í augnaráði hans,
sem kom henni til að líta niður fyrir
sig.
»Þjer talið undir rós, greifi«.
»Nei, langt frá. Eru ekki dæmi til
þess, að óvinirnir hverfi stundum viljug-
ir af vellinum ?«
Barónessan veifaði blævængnum, eins
og henni fyndist of heitt, og sagði:
»Ætti það að vera af göfuglyndi?«
»Nei, miklu fremur til að sjá sjer
borgið«.
Þau litu hvort á annað. Barónessan
roðnaði meira, lauk samtalinu og sagði:
»Nóg um þetta, frændi. Reyndar skil
jeg ekki, hvað þjer eigið við. Allir
taka eftir okkur. Það mætti halda ...«
»Það sem ekki er«, sagði greifinn
hlægjandi »leyfið mjer að rjetta yður
handlegginn og svo getum við gengið
saman og horft á hvernig fólkið skemmt-
ir sjer«.
Nú jókst glaðværðin inni í salnum.
Jólagjöfunum var þeytt inn eins og
skæðadrífu. Auk þeirra gjafa, sem gest-
irnir fengu hjá húsbændunum, fengu
margir eitthvað óvænt frá vinum og
kunningjum, sem leit út fyrir að vera
græzkulaust gaman og vakti mjög hlát-
ur. Sigríður, ráðskona greifans, sem
var orðin roskin, en hjelt þó að allir
yrðu skotnir í sjer, fjekktólf látúnshjörtu
fest upp á band. Einn af landsetum
greifans, sem allar ungar stúlkur þar
höfðu hryggbrotið, fjckk kopar-trúlofun-
arhring, sem var svo stór, að hann
mundi hafa verið nógur handa risa.
Þegar allir voru að hlægja að þessum
landseta greifans, sem sjálfur var hálf-
vandræðalegur, komu þau Játvarður
greifi og barónessan þangað. I sama
bili laukst hurðin upp, og einhver ytti
inn stórum hlut, sem var mjög likur
körfu.
»Nú þetta er almenuileg jólagjöf«,
sögðu allir í einu hljóði, »hvað ætli það
geti verið?« En forvitnin jókst þó um
allan helming þegar skrifari greifans
las upp hátt, en í nokkuð hásum róm:
»Til hans tignar greifa Játvarðar Liljen-
krona«.
Barónessan, sem móti vilja sínum fór
að verða forvitin, gekk nær, og studd-
ist við haudlegg greifans. Margir fóru
nú í ákafa að opna þenna stóra böggul.
En allt í einu heyrðist eitthvert hljóð
innan úr honum. Allir litu forviða
hver á annan, og ein stúlkan stökk frá:
»Hvað er þetta? Einhver hefir sent
hinum náðuga greifa nyfædda ketlinga
eða hvclpa«.
»Hvað standið þið og þvaðrið um?«
sagði gamli ráðsmaðurinn, »flýtið þið
ykkur að taka utan af þessu«. Hljóðið
heyrðist nú aftur, og í þetta sinni svo
glöggt, að auðheyrt var hvað það var.