Kvennablaðið - 28.02.1901, Blaðsíða 7

KVENNABLAÐIÐ.
»5
mér þætti alt að. Og svo vond tengdamóðir er
eg þó ekki að eg vilji þér svo ilt, Asa mín!
Nei. — alein skuluð þið berjast baráttu lífs-
ins. En vandamesta baráttan er það, að tvær í
fyrstu ókunnar manneskjur lifi svo saman, að þær
verði eins og einn maður, og haldi þó hvort um
sig sinum sérstöku eiginleikum, í friði og samræmi
hvor við aðra, án þess, að önnurhvor þeirra eins
og þurki út einkenni hinnar; því á þann hátt
verða mörg hjón eins og einn maður, að það sem
sterkara er og meira varið í, eins og þurkar út
persónuleg einkenni hins og lætur það alveg sam-
lagast sínum einkennum Það er auðgert, en það
er ekki sú rétta sambúð.
Og “in saman skuluð þið fá að eldast. Ekki
skal þreytusvipurinn á mér,— bogni ellisvipurinn,
eða þungu, áhyggjufullu gömlu andvörpin mín
kenna ykkur það of snemma. Ekki skal mín
gamla reynsla draga úr æskuþreki ykkar, þegar
þið viljið reyna eitthvað nýtt; ekki skal giktin í
gömlu limunum mínum vera ykkur til fyrirstöðu,
þegar þið, eins og nú er tizka, opnið alla glugga
og dyr fyrir norðanvindinum oftsinnis á dag. Ekki
skulu ábreiðurnar og svæflarnir mínir gera óvið-
kunnanlegt ( björtu, nýju herbergjunum ykkar, og
ekki návist mín draga úr hvata fótatakinu ykk-
ar eða háværa, hjartanlega, glaðværu hlátrunum.
Syngið, hlæið, starfið og lifið saman alein, þá
verður ykkur hægast að ráða hina erfiðu gátu —
baráttu lífsins.
Og látið þið svo mömmu og tengdamömmu
sitja í gamla stólnum sínum heima í gömlu stof-
unni sinni með allar sínar gömlu minningar, þar
sem hún sjdlf má ráða öllu. Þar situr hún í stólnum
sínum, prjónar, óskar og biður. Og meðan hún
prjónar sokka á fæturna á öllu smáfólkinu, sem í
smámsaman bætist við og kennir þér móðurdstina,
þá brosir hún raunalega með innilegu þakklæti
fyrir það, sem lífið gaf henni. Hún biður nótt og
dag fyrir drengnuur sínum og ástvinum hans. Og
fyrir sjálfa sig biður hún, að hún mætti læra þá
þungu íþrótt, að vera bæði móðir og tengdamóðir.
Norræna kvenfélagið.
U í haust og vetur hafa staðið grein-
ir í ýmsum kvennablöðum um það
hvað æskilegt það væri, að slíkt
félag kæmist á fót. Upphaflega áttu Svíar
og Norðmenn þessa hugmynd. Lfklega hafa
hinar merkari konur þessara þjóða fundið sárt
til þess, hvað hið pólitiska samband þeirra og
samkomulagið þar af leiðandi væri stirt, og
því viljað ef unt væri bæta úr því. Þær hafa
því skrifað um það bæði f sænsk og norsk
blöð, hvað nauðsynlegt væri að konurnar
tækju sig saman í þessum löndum, sem væru
svo nákomin hvort öðru, til að auka þekking,
vináttu og bróðurhug milli þessara þjóða.
Ymsar merkar konur hafa tekið til máls um
þetta mál og ritstjórnir ýmsra kvenblaða hafa
fylgt því. í öllum þessum löndum, Svfþjóð,
Noregi og Danmörku gangast ritstjórnir ein-
hvers blaðs fyrir þvf að koma þessu á stað.
Norsk kona, frú Elisa Kjelland, kom svo með
þa uppástungu, að konurnar í öllum þessum
löndum skrifist á, í líkingu við bréfaskriftir
milli skóla, sem nú eru komnar á víða. Þetta
hefir þótt líklegasti samvinnuvegurinn, bæði
til að kynnast bókmentun, listum, siðum og
náttúru landanna og þjóðanna. Fyrst var fé-
lag þetta kallað, „Tremagtsforbundet“, sfðan
„Det skandinaviske Forbund", og síðast stakk
norsk dama, ritstýra norska kvennablaðsins
„Husmoderen" upp á því, að félagið væri
kallað „Det nordiske Kvindeforbund" („Nor-
ræna kvenfélagið"), af því að það gæti náð
yfir Noreg, Svíþjóð, Finnland, Danmörk, ís-
land og Færeyjar (sem hún vildi fá með ef
unt væri).
Nú með „Laura“ í janúar fékk eg bréf frá
frök. Marie Jörstad ritstýru „Húsmóðurinnar“,
þar sem hún biður mig að taka þátt í þessu
] félagi, bæði ganga í það sjalf og fá aðrar kon-
ur til að ganga f það. í bréfinu stendur með-
al annars: „Við viljum byrja á að sameina
konurnar á öllum Norðurlöndum til þess að þær
tæki höndum saman í því, að vinna að þekk-
ingu, skilningi og vináttu milli þessara þjóða,
og til þess er fyrst og fremst stungið upp á
bréfaskiftum milli þessara kvenna. í hverju
landi taka ritstjórnir einhvers blaðs við nöfn-
umþeirra sem gangaífélagið. Núhöfum við það
svo, að þær sem ganga í félagið hjá yður fá
„korrespondent" í hverju þessara landa sem þær
óska.------Ef einhver vill skrifa um eitthvert
sérstakt efni, þá tekur hún það fram —“.
Þaðermjög þakklætisvert, að vorar norsku
systur hafa munað eftir oss, sem erum þeim
þó svo ókunnar. Eg vona að margar góðar
konur, bæði eldri og yngri, vilji gjarna kom-
ast í bréfasamband við konur þessara landa.