Kvennablaðið - 08.08.1903, Blaðsíða 2

KVENNABLAÐIÐ.
5»
Áform hennar er að kenna konum garðyrkju,
sem er heimilunum og efnahag manna svo
nauðsynleg, og getur orðið þúsundum heim-
ila til velmegunar og blessunar, ef vel og
hyggilega er með farið.
Þetta skólafyrirkomulag hefur fengið svo
mikið álit, að svipaðir skólar þjóta upp víðs-
vegar í Danmörku. Árangurinn er sá, að
fjöldi manna hefir fengið ráðdeildarsamari
og fullkomnari konur, og fjöldamargar húsmæð-
ur hafa fengið duglegri og myndarlegri vinnu-
konur. Og það sem mest er um vert, sú skoð-
un er að komast á, að þykja nauðsyn, að
konur þurfi að læra hússtjórn og heimilisverk,
en sú þekking sé engum meðfædd eða komi
af sjálfu sér og fyrirhafnarlaust.
Skyldi ekki Alþingi vort og Búnaðarfé-
lag íslands geta orðið ásátt um, að okkur
íslenzku konurnar vanti líka bæði verklega
og bóklega þekkingu til að gæta vel bús og
barna vorra? Og vinnukonurnar vanti einn-
ig kunnáttu til að vinna öll heimilisverk ?
Og ef þeim nú kemur ásamt um þetta, þá
hyggjum vér að sýnilegt sé, að lítil líkindi
séu til, að við lærum það af okkur sjálfum.
Ætli nú væri ekki tími til kominn að koma
á fót hússtjórnarskólum fyrir sveitakonur í
sambandi við búnaðarskólana?
Sveitakonur vorar ættu að líkindum að
geta haft not af farand-kennslukonum, ekki
síður en bændurnir af farand-búfræðingum,
eða barnakennurum. Þessi hússtjórnar-farand-
kennsla hefir einmitt svo marga kosti, sem
hér geta átt við. Væri ekki ráð að kynna
sér hana og fyrirkomulag þessara húsmæðra-
skóla áður en menntamálum vorum er ráðið
til lykta? Því varla mun hússtjórn og mat-
reiðsla geta talist henni alveg óviðkomandi.
Búnaðarfélagið ætti líka að láta sér ann-
ara um ao efla og útbreiða matjurta- og kál-
garðarækt, heldur en það hefur gert hingað
til. — Við erum svo nauða-ókunnugar í því
að nota okkur kál og matjurtir til manneldis,
að okkur veitir ekki af tilsögn og áminning-
um í þvf tilliti.
Uppeldisfræði.
R uppeldið ekki innifalið í þvf að átta
s i g á 1 í fi n u. Lífinu bæði inra og ytra
1 kringum menn? Að átta sig á sjálf-
um sér — nota augun, þar sem eitthvað er að
sjá, eyrun, þar sem eitthvað er að heyra, ímynd-
unaraflið, þegar yrkja skal eða skilja skáldskap,
og hugsunina til að skilja virkileikann? Ætíð að
velja það rétta meðalfæri. — Hafa menn lært að
átta sig á sjálfum sér, þegar þá dreymir, þegar
þeir ættu að starfa, hugsa í staðinn fyrir að vilja
og áforma, þegar menn skilja ekki, að þeir eiga
að njóta þess fagra, framkvæma það góða, viður-
kenna það sanna, með fullri meðvitund og skiln-
ingi um gildi þess og eðli, heldur sjá það allt og
njóta þess, starfa að því og viðurkenna það 1
hugsunarleysi. -- Að átta sig á sjálfum sér — eru
það ekki hæfileikarnir til aðgrfpa hlutverkin með
ósjálfráðum öruggleika, og einmitt nota þá krafta,
sem hvert hlutverk útheimtir sérstaklega. —
Látið því sérhverja hlið manneðlisins þrosk-
ast hvast og skýrt. Ljúkið upp öllum andans
dyrum einstaklinganna, hvort sem þær leiða inn
til þeirra eða út frá þeim. Látið hugann fá nóg
verkefni til að glíma við, látið ímyndunaraflið fá
myndir til að byggja eftir, látið mælskuhæfileik-
ana leita sér að mótmælum til að spreyta sig á
og jafna, látið líkamlegu kraftana fá að berjast
við erfiðleika og sigra með áreynslu. Þá verða
hinir réttu hæfileikar réttilega undirbúnir, þegar
á þarf að halda. (H. Trier).
Skuldadagarnir.
(Þýtt).
Framh.
[VERNIG getur þú talað svona heið-
inglega?« spurði hún óttaslegin. »Hvað
er lífið hér á jörðunni móti því lífi,
sem bíður vor f eilífðinni«.
»Eilífðinnil«
»Þetta orð var honum eins og svo mörg
önnur orð, sem hann hafði ekki haft tíma til að
hugsa um í sínu óþreyjufulla, hvíldarlausa lífi.
Það var svo óákveðið og langt í burtu, — en
nútfðin var lifandi virkileiki.
— Að hugsa sér, að verða tekinn fastur —