Kvennablaðið - 22.06.1904, Page 2

42
K V E N N A B L A t> I Ð.
hana til dauða. Og það þurfti þrek og kær-
leika fyrir konu á efra aldri til að leggja
upp í svo langa ferð ein síns liðs, og án
þess að skilja málið. En þægindi sjálfrar
hennar og heilsa, lá henni í léttu rúmi, ef vel-
ferð barna hennar var öðrumegin. Þótt
hún hafi mátt sjá á bak öllum dætrum sín-
um, þá er eg viss um að þær hefðu sagt
sjálfar eins og bróðir þeirra H. Hafstein lagði
Soffíu elztu systur sinni í munn í hinum
gullfallegu erfiljóðum eftir hana:
„Eg meinti sem eg sagði fyrir skömmu,
að sæl eg væri að fá hvíld hjá sKkri mömmu".
Eg er viss um, að því eldri, sem
bþ'rn frú Hafstein verða, því meira þakka
þau henni »alt og alt«, og því innilegar
finna þau hvaða hamingja það er að hafa
átt »þvílíka mömmu!.
Frú Hafstein hefir jafnan haft góðan
tíma til að hugsa um aðra. Hún hefir aldrei
þarfnast neins handa sjálfri sér. Henni hefir
verið svo eðlilegt að láta sjálfa sig sitja á
hakanum, að hún hefir ekki vitað af því.
Börnin hennar, heimilisfólkið, vinir hennar
og kunningjar, öllum sem á einhvern hátt
þurftu hennar við, hefir hún verið reiðubúin
að liðsinna og gleðja eftir fremsta megni í
orði eða verki, án þess að telja eftir tíma
eða fyrirhöfn.
Frú Hafstein er hin mesta gáfukona, og
sí-ung og áhugasöm um allar framfarir. Hún
hefir borið barnamissi sinn, eins og alt ann-
að, með óviðjafnanlegri stillingu. Trú henn-
ar hefir verið svo sterk og lífsskoðanir svo
bjartar að ekkert hefir fengið bugað hana.
Eg hefi átt því láni að fagna að kynn-
ast henni talsvert, og hefi aldrei skilið svo
við hana, að eg hafi ekki grætt á samtalinu.
Það sem mest hefir heillað mig, það sem
mér hefir orðið ógleymanlegast í viðkynn-
ingu okkar, það er hennar sanni kvenleiki,
það er móðirin, konan, daman, svo látlaus, og
óvitandi um gildi sitt, en — sem engum þó
gleymist að virða og elska, sem einu sinni
hefir kynnst henni.
Því miður hefir myndin skemst, á að
liggja svo lengi ónotuð, og var því ekki hægt
að prenta hana eins vel, og eg hefði óskað.
Útg.
Alheimstungan.
Það gæti sýnst nokkuð ótímabært, að
vera að setja fram kenningar um það, hverja
tungu skyldi velja að alþjóðamáli, þar sem
enskan er í raun og veru, og það meir og
meir augljóslegar að verða alheimsmálið. Samt
er þessi spurning borin upp aftur og aftur og
um hana rætt í alvöru og ritað í lærðum lé-
lögum og tímaritum. Eins og nú var sagt,
getur verið, að þetta hafi litla eða enga þýð-
ingu til að bæta úr þörfum þjóðanna og
kemst auk þess að líkindum aldrei svo langt.
En við skulum nú samt líta ofur lítið á þær
uppástungur, sem fram hafa komið. Margar
þeirra eru vafalaust mjög góðar og spakleg-
ar, en þær eru, og líklega dæmdar til að
verða að eins ráðagerðir, sem ekki verða
framkvæmdar. Allir eru vel ásáttir um það,
að samsoðin eða tilbúin tunga geti ekki náð
þeirri festu og allsherjarhylli, og því síður
þeim eðlisþíðleik, sem tíminn skapar, eða
slíkri skáldskaparfyllingu, að hún geti full-
nægt hinum margvíslegu hvers dags nauðsynj-
um eða bókmentaþörfum heimsins. Og að
vekja upp einhverja af forntungunum sýnist
jafn vonlaust verk. En á svæði hinna lifandi
mála mætir oss aftur á móti hin smámuna-
lega öfund og metnaðarrígur milli stórþjóð-
anna, sem kollvarpar öllum líkindum fyrir,
að nokkur af þeirra tungum verði gerð að
heimsmáli.
Ef úr þessu máli ætti að skera með at-
kvæðagreiðslu á alþjóðasamkomu og ekki með
hnefarétti, eins og líklega yrði, þá mundu
hinar stórþjóðirnar auðvitað aldrei gangast
undir, að taka upp mál eins af keppinautum
sínum. Þessvegna ætti, eins og bent hefur
líka verið á sú tunga, sem kosin væri, að
vera mál smáþjóðar, sem lítið færi fyrir.
Mér datt í hug, að skoðað frá þessu sjónar-
miði gætum við ekki gert hyggilegra, en að