Kvennablaðið - 22.06.1904, Blaðsíða 5

KVENNABLAÐIB.
45
»Nei«.
»Getur þú ekki farið til kirkjunnar á morg-
un í staðinn?«
»Nei, það er ómögulegt«.
»Já, þá kemstu ekki lengra«, sagði hann
teiðulega*.
»Eg vænti að herrann sé ekki brjálaðúr«,
sagði drengurinn skjálfraddaður.
Vegarverðinum fór nú ekki að lítast á blik-
unar. En ef það bærist nú út, að hann væri
frávita, og það var svo sem auðvitað að það
tnundi "fréttast, ef hann bannaði hverjum ógiftum
karlmanni leiðina, svo var 1 tilbót sunnudagur,
°g þá var sjálfsagt, að bændur komu hundruð-
nni saman til kirkjunnar.
Hann gat hreint ekki komið í veg fyrir ó-
gsefuna, og ekki gat hann heldur látið þessa sér-
v>tru unglingsstúlku steypa sér í ógæfu.
»Já, þá var betra að sleppa öllum athuga-
semdum og fara sjálfur. Hann elskaði svo sem
stúlkuna, en þorði ekki að tala. — Ef til vill
Hti það út eins og hending. . . .
»Heyrðu, piltur minn, ef þú bíður hérna
Oórðung stundar, þá færðu þenna fimm krónu
seði)«.
Drengurinn hló og sagði: »Það get eg vel
gert«, og stakk svo seðlinum í vasa sinn.
»Maðurinn, sem elskaði stúlkuna, flýtti sér
til baka aftur. Nú leiddist honum eftir að hún
kæmi, fyrst hann hafði ákvarðað sig.
Þau hittust einmitt á vegamótum.
»En hvað það var skrítið, að það skyldi
verða þér«, sagði hún forviða.
»Eg hefi komið til að telja yður af þessu«,
sagði hann.
»Viljið þér ekki hafa mig?« sagði hún.
»Þér verðið að hætta við þetta«, sagði luinn
þrályndislega.
»Nei, aldrei«, sagði hún. »Viljið þérþáekki
f>afa mig?«
Einmitt í þessu bili gekk drengurinn fram
Þjá. Hann leit á þau um leið, og sagði við
sjálfan sig: Eg átti von á því; það var svo sem
auðséð, að hann ætlaði sér að hitta kærustuna,
eu aldrei hefði mér dottið í hug, að hann gæti
verið svona afbrýðissamur«.
Sjáið þér til, þessi hefði orðið maðurinn
tt'inn, ef þér hefðuð ekki komið. Á eg að halda
áfram ?«
»Nei, til þess elska eg yður of mikið«,sagði
hann náfölur af geðshræringu.
Hún roðnaði og leit ofan fyrir sig. Loksins
þótti henni þögnin verða heldur löng og sagði:
«Því kyssir þú mig þáekki?« — Hann hlýddi
þegar í stað.
Svo héldu þau áfram samtalinu:
»Þú segir að þú hafir altaf elskað mig«,
sagði hann með venjulegum þráa unnustanna, að
fá útskýringu á öllu. — »En hvernig gaztu þá
teflt allri hamingju okkar svona á tvær hættur?
Eg veit að þú hefðir efnt heit þitt og tekið þann
fyrsta, sem þú hefðir hitt. En ef það hefði
nú ekki verið eg?«
Hún andvarpaði, hálf-sorgmædd á svipinn:
»Eg vissi, að þú mundir koma«, sagði hún
feimnislega. Og það var svo sem engin hætta
á að eg mætti öðrum, því eg stóð í felum bak
við trjárunna.
Þá varð hann ánægður.
Móðskraf.
Eg mun liafa verið búin að lofa þér, að
skrifa þér eitthvað um vormóðana hérna í
höfuðstaðnum. En því fer nú ver, að eg get
fátt sagt af sjón og reynd, því kuldinn er
enn svo mikill, að flestir ganga í vetrarföt-
unum ennþá og móðarnir fara ekki að sjást
fyr en dregur undir hvítasunnuna.
Kjólarnir litlu stúlknanna sýnast mér svip-
aðir og í fyrra í móðblöðunum. Ermavíddin
kemur ef til vili ofar, svo er og ermalíning-
in nú breiður stnokkur um 4—5 þumi. á lengd
(upp og ofan). Pilzin eru á eldri telpum lík
í sniði og á fullorðnum 5—7 dúkuð og falla
slétt niður. Það sýnist vera mikil tízka nú
sem stendur, að hafa framdúkinn heilan nið-
ur úr, en hina p&rtana annaðhvort yfirskorna
eða með rykkingjabekk (garneringum) elleg-
ar með leggingum, sem ganga fram undir
framdúkinn, sem stangast þá ofan á hliðar-
dúkana.
Utikjólarnir (spaserdragter) líkjast enn-
þá mikið bæði á telpum frá 10 ára til ferm-
ingar, fullorðinna kjólum. Ermarnar eru nú
orðnar líkarog „blúsu“ermar, með háum smokk
framan við, ýmist beinum að ofan eða sniðn-
um allavega. Innan í smokknum er stíft
millifóður, og saumast hann utan á ermina.
Ermarnar eiga ekki að rykkjast á öxlinni.