Kvennablaðið - 16.07.1915, Blaðsíða 7

KVENNABLAÐIÐ
47
Veit þú oss kraft að sigra synd og þrautir,
sendu oss mátt að styðja vilta og hrjáða!
Hjálpa’ oss að ryðja nýjar betri brautir,
ber þú oss afl að leysa fallna og þjáða!
Sýn þú oss leiðir særðra að breyta högum-,
Signdu hvert orð, hvern staf í vorum lögum:
Kenn þú oss, guð, að krýna afli og blíðu
kvisti til lífs, er fékst þú oss í hendur!
Sign vora þjóð í sælu og í stríðu,
sveipa þú armi tind sem yztu strendur!
Lát þú oss tendra ljós í heimi stærra!
Lyft þú oss, ástarfaðir, til þ(n hærra!
María Jóhannsdóttir.
Að síðustu hélt frk. I. B. eftirfylgjandi
ræðu:
Háttvirta samkoma!
Það hefir þegar verið rakin saga þess
máls sem við erum að minnast hér í dag
og þarf eg því ekki neinu þar við að bæta.
En nú mun margur spyrja, hvaða mál-
efni vér konur ætlum þá sérstaklega að
bindast fyrir þegar vér höfum fengið rétt
vorn viðurkendan, til þátttöku, jafnt í opin-
beru málunum sem heimilismálum. Mér
hefir verið falið af kvenfélögum þessa
bæjar, og fjölda annara kvenna, að svara
þessari spurningu.
Hingað til hefir það verið hlutverk
kvenna, víðsvegar í heiminum, að hjúkra
sjúkum og hlynna eftir mætti að öllu því,
sem var veikt og ósjálfbjarga. Vér vilj-
um ekki nú, er vér höfum öðlast kosn-
ingarrétt og kjörgengi, svíkja þá köllun
vora.
Fyrsta málið, sem vér viljum vinna að
og berjast fyrir, er stofnun Landsspítala.
Vér munum starfa að þessu á tvenn-
an hátt: 1. með sjóðstofnun og 2.
með því að beita áhrifum vorum um land
alt til þess að berjast fyrir þessu máli og
fá Alþingi og landstjórn til þess að taka
það til undirbúnings og framkvæmda.
Um leið og eg lýsi þessu yfir fyrir hönd
kvenna, óska eg máli þessu blessunar og
sigurs.
Eg drap á það áðan, að aðalhlutverk
konunnar hefði frá alda öðli verið, að
hjúkra sjúkum og bágstöddum; og annað
er það líka, sem ekki mun verða af kon-
um dregið, og það er: Að þær hafi kunn-
að að elska.
Hingað til hefir þessi ást konunnar ver-
ið bundin ástvinahópnum.
Þótt einstöku sinnum hafi það gerst í
veraldarsögunni að konur hafi getað brot-
ist út úr sínum þrönga verkahring, til
þess að sýna ást sina á öllu því, sem þær
hafa borið fyrir brjósti.
Einstöku sinnum hefir einstaka þjóð átt
því láni að fagna, að eignast kvenhetjur,
sem börðust og létu jafnvel lífið fyrir land
sitt og þjóð.
Vér getum ekki allar orðið kvenhetjur
og sennilegast verður engin okkar það, en
eitt getum vér gert, það er: Að glæða ást-
ina til lands og þjóðar og í þessu hygg
eg, að við þurfum ekki að verða eftirbátar
karlmannanna. —
Því vil eg nú biðja ykkur konur að
minnast fósturjarðarinnar á þessari sól-
fögru hátíðisstund og strengja þess heit að
ylja og glæða ástina til lands vors og
þjóðar í hjörtum sjálfra yðar, og allra
þeirra sem þér kunnið að hafa áhrif á!
En minnist eins; ást þessi má ekki
verða blind, svo að hún verði að þjóðar-
hroka.
Minnist þess, að vér íslendingar erum
enn lítilmagnar, sem enn eigum eftir að
ryðja oss braut meðal þjóðanna, og vér
verðum að þroskast og magnast áður en
vér getum stært okkur af nokkrum hlut. —
Farið því með ást yðar til föðurlands-
ins, eins og þér farið með ást yðar til
ungbarnsins, sem situr á kjöltu yðar —
hlúið að henni og gætið hennar með
hægð og stillingu — í þeirra von að hún
megi einhverntíma að gagni verða.
Og loks er eitt, sem eg að síðustu vildi
biðja yður að minnast, og það er sam-
heldnin.
í hinu fagra aldamótakvæði H. Haf-
steins eru þessar ljóðlínur:
Starfið er margt en eitt er bræðrabandið,
boðorðið, hvar sem þér í fylking standið,
hvernig sem stríðið pá og pá er blandið,
pað er: að elska og byggja og treysta á landið.