Dagskrá - 11.12.1896, Blaðsíða 2

Jarðarför Dr. Gríms Thomsens fór -fram í gær að I?essa-
stöðum; var þar komið mikið fjölmenni þó veður væri illt, og
margir þessvegna hættu við að fara. setu annars mundugjarn-
an hafa fylgt hinum góðfræga skáldaöldung til grafar.
Húskveðjur hjeldu þcir lektor Þórhallur Bjarnason og próf.
Einar Friðgeirsson á Borg, en í kirkjunni talaði síra Jens Páls-
son. — Grafminningarkvæði eptir síra Valdemar Briem er tek-
ið hjer upp:
Stuðiabjörgin fornu falla —
fallið hefur margt i ár;
hrapað björg ár hömrum fjalla,
- hrunið margur tindur hár. —
Hjer varð meira en hjeraðsbrestur,
hjer er tindur fallinn mestur.
Höfuðsmaður hneig að velli
höfuðsmanna í frægum stað.
Hraustur stóðst hann ásókn elli,
eigi gaf sig hót við það.
Ern var hann í clli og glaður
andans sannur höfuðsmaður.
Títt var glatt í öðiings inni,
ýmsir gestir sóttu’ hann heim
víðsvegar úr veröldinni,
vel hann tók á móti þeim.
Hjcr var glaðvært höfðingssetur,
hvergi menn sjer undu betur.
Sónar-vín úr Suðurlöndum
sínum gestum veitti hann;
var það yndi vegfaröndum
vel að teyga drykkinn þann.
Gamla vínið gladdi rekka,
gaf hann öllum hollt að drekka.
Síðast bar þar gest að garði,
Grímur bauð hann velkominn.
Dauðinn þar að dyrum barði,
Drottinn sendi’ hann þangað inn.
Það, sem fyr ei ávann elli,
ávann hel, — að kappinn fjelli.
Nú er hljótt í hersis ranni,
harpan fræga brostin er.
Dapur eptir drúpir svanni,
dísin góða’, er kaus hann sjer.
Hnípir ekkjan harmi lostin,
hjartans dýr er strengur brostinn.
Það er líka önnur ekkja:
íslands hnípir döpur þjóð.
Eldri menn og yngri þekkja
elsta skáldsins frægu Ijóð.
Hann var þeirra’ ci að eins elstur,
en af mörgum talinn hclstur.
Þar er mcrgur, afl og andi,
ekki tómt og fágað rím.
Alstaðar í öllu landi
allir kunna að meta Grím.
Ljóðum hans þeir allir unna,
utanað þau márgir kunna.
Ef í blöðum komu kvæði, —
kvæði stundum ljet hann þar, —
spurt var um hver undir stæði,
og ef Grfmur nefndur var:
»Það er Grímur«; — þurfti’ ci meira,
þá var hver sem vildi heyra.
Og þótt nafn ei undir stæði,
allir þekktu meistarann.
»Gr(mur hefur gjört það kvæði,
getur það ei nerna hann;
það er hann og enginn annar,
andinn það og kjarninn sannar«.
Eitt var þó, sem að menn filndu, —
enginn sleppur laus við það, —
kvæðavinir illa undu
að hann ljóð svo sjaldan kvað.
Ekki margt hann yrkja vildi,
en það mergjað vera skyldi.
Við það mega allir una:
Optar nýtt frá Grími’ ei sjest.
Nóg er samt og margt að rnuna,
munum það sem allra best.
Dýran sjóð vjer eptir eigum
ei vjer honum glata megum.
Hann ei fága kvæðin kunni,
kærði sig og lítt um það.
Fægðu glysi ei hann unni,
allt var traust, sem skáldið kvað.
OsKpaður opt var bragur,
en þó gimsteinn harla fagur.
Ymsa fágun yngri tíða
aldar hjelt hann spilltan sið.
Táp og festu fyrri lýða
felldi hann sig betur við.
Fornir voru' honum firðar kærir, .
' fræðimenn og kappar mærir.
Allri vantrú vorrar aldar
var hann mjög svo frá snúinn.
Hennar dauðans kveðjur kaldar
koinust ei í hjartað inn.
Trú og speki, traust og gleði
tvinnað sarnan var í geði.
Glaður hjer með glöðum var hann,
gleymdi þó ei eldri tíð;
hennar menn í hjarta bar hann,
hvar sem fór hann ár og slð.
Hclst með þcim hann vera vildi,
við þá heldur aldrei skildi.
Glatt er uppi’ í guðasölum,
Grímur nú er kominn þar.
Biðti hans úr Hellas-dölum
hetjur, skáld og spckingar,
ótal með frá öldum síðar.
Odáins eru sveitir fríðar.
Hómer’ og Pindar honurn fagna,
Hallgrímur og Bjarni mcð.
Aldrei ljóðin þeirra þagna,
þar sem allra fagnar geð.
Grímur tekur glaðvær undir.
Glaðir erti vinafundir.
Stjórnarsvarið.
Lengi lætur það bíða eptir sjer blessað svarið frá
dönsku stjórninni, upp á áskorun alþingis, um það, að
semja nýja stjórnarskrá.