Dagskrá - 11.12.1896, Page 3

Það á líklega ekki að birtast fyr en þingmenn koma
saman í sumar, svo þeir geti samglaðst hver öðrumyfir
árangrinum af því að þeir brutu lög á sjálfum sjer, og
fleygðu frumkvæðisrjetti hins svokallaða löggjafarþings
fyrir fætur Dana.
Það allra besta sem stjórnin gæti gjört væri að
svára alls ekki Þá fengi alþingi eða rjettara sagt til-
löguflokkurinn á alþingi þá öflugustu bendingu um að
lesa betur ákvæðin um sitt eigið verkasvið og lofa stjórninni
að hafa sitt fyrir sig. Þar næst væri þinginu hollast að
fá sem fyrst stjórnarauglýsing með algerðu afsvari, -
rituðu á mjúku stjórnarmáli. — Það væri svar sem hæfði
hinni »algerðu uppgjöf«, ef henni væri á annað borð
veitt nokkurt svar. — En líkast til vill stjórnin nota sjer
þetta tækifæri ekki svo mjög til þess að ala þingið upp,
heldur öllu fremur til þess að styðja sína eigin politík
gegn Islandi.
Það er óvíst að svarið verði gefið í frumvarpsformi
— það er enda mjög ólíklegt að svo verði. Að öllum
líkindum verður svarið formlega stílað gegn ávarpi því,
er meiri hluti neðri deildar setti upp á móti áskoruninni
til þess að draga úr óförum stjórnarbótarmálsins á þessu
þingi. Stjórnin veit vel að það er brot á móti þinglög-
unum að senda slíka áskorun, og enda þótt þetta laga-
brot sje fremur stjórninni í vil en á móti henni, er senni-
legast að stjórnin. sem í þessu máli er annar löggjafar-
aðilinn, víki spurningunni hjá sjer, greiði andsvar
sitt á þann hátt sem lögin gjöra ráð fyrir, og lofi þing-
inu þannig að vera einu um formsafglöpin, en reyni að
koma öllu sínu fram, að efninu til, fyrir það.
En í hverju formi sem stjórnarsvarið verður gefið,
er ekki ástæða til þess að efast um að stjórnin muni
kunna að haga orðum sínum eins og stjórnhyggindi
meiri hlutans á síðasta þingi gefa ástæðu til.
Þau atriði sem tekin voru fram í hinni nafntoguðu
þingsályktun eru þannig vaxin að stjórnin getur fullnægt
innihaldi ályktunarinnar eins og pað verður að skiljast í
heild sinni, með nýrri stjórnarskrá, sem er engu betri
heldur en sú sem vjer nú höfum, og sem er einungis
gefin til málamyndar, í því skyni að bæla niður viðleitni
íslendinga til að fá stjórnarbót.
Stjórnin mun eflaust nota sjer vel grunnhyggni og
ósjálfstæði síðusta þingsamkomu í þessu máli. En eng-
inn skyldi undrast þó raddir vektust upp á þingi til þess
að ráða til samkomulags, upp á þau kjör er stjórnin
kann að bjóða, þó þau svari ekki til þess sem farið
hefur verið fram á í endurskoðunarfrumvarpinu, — verði
kjörin að eins stíluð jafnkænlega að sinu leyti, eins og
uppgjöf þingsins var einfeldningslega gjörð úr garði.
IS9
Farmaðurinn.
(Framh.).
Hann lypti lokinu afkönnunni, saug aðsjer lyktina af þessum
drykk scm mjer bauð við, og vatt uin lcið úr sjóvcthngunum sínum
niður á gólfið. Þessa vetlinga hafði hann keypt fyrir þrjárkök-
ur'af svartabrauði af stúlkuanga frá næsta bæ, scm kom niður að
skipsbátnum daginn sem jeg lagði frá landi.
Jcg horfði á ÞjÖðverjann með vetlingana og fann kaffi-
þefinn leggjast fyrir brjóstið á rnjer. Jcg haföi aldrei talað
orð við þennan mann, og skildi hann vcrst. af öllum skipverj-
um, en jeg hafði alltaf haft ýmigust á honum frá því fyrsta
er jeg sá hann.
Hann leit upp sem snöggvast og horföi á mig citt augna-
blik. Það sem jeg hugsaði um hann og allt hitt sem vetling-
arnir og kaffilyktin minntu mig á, hefur víst skinið ttt úr aug-
unum á mjer, þó jeg kynni ekki að segja honum það á hans
máli. Það var eins og hann yrði fyrst forviða á því að jcg
skyldi líta svo til sín. En 1 vctfangi var annar svipur kominn
á hann allan og heiptin gneistraði út úr honum. Hann kleip
saman augun, og lypti annari hendinni upp, svo bcygði hann
sig aptur á bak, og þeytti vetlingnum vindandi blautum beint
framan i andlitið á mjcr.
Þetta var fyrsta sinn sem hann gcrði á hluta minn, og
hafði hann þó verið öðrum skipverjum sannkölluð plága allan
þann tíma sem jeg hafði verið um borð. En í sömu svipan
og jcg fann til vetlinganna var jeg korninn upp af bckknum
- og yfir borðið. Það hefur víst hjálpað mjer að hann hcfur
nú furðað sig enn meira á því að jeg skyldi þora að rísa upp
á móti honurn. Jeg beið ekki eptir því að hann áttaði sig á
þessu, hcldur þreif til hans, hallaði mjer aptur og lypti honum
upp af gólfinu; svo fleygði jeg honum á klofbragði cndilöng-
um niður á gólfið fyrir framan rúmstokkana.
Innan um öll ólætin og hávaðann af sjáfarganginum varð
ó svo mikill dynkur þegar þessi mikli svoli fjell, að skipverjar
rukku upp, risu á olnboga í rúmunum og rjettu höfuðin út
fyrir stokkana til þess að sjá hvað um væri að vera.
Þó þeir hefðu heyrt að gat væri komið á skipið, held jeg
ekki að þeir hcfðu undrast meira heldur en að sjá Þjóðvcrj-
ann liggja á gólfinu og mig standauppi yfir honum. En upp
frá þessari stundu var viomót þeirra við mig allt annað en
áður og þeir sneiddu hjá því að hrekkja mig cða styggja. -
Jafnvel Þjóðverjinn sjálfur ljet mig hlutlausan einsogáður, en
jeg sá að hann hataði mig frá þessum degi með hatri hins
fallna Golíaths.
Við flæktumst nokkrar vikur með þcssari skútu hingað og
þangað, alltaf i landsýn. og jcg sá nú að fjöllin bera alit ann-
an svip þcgar maður sjer þau utan af hafi heldur cnn þegar
búið er undir þeim og j)au byrgja manni sýn til sjáfar eða
lands. Hvítu faldarnir, sem klæddu þau niður fyrir brúnir
voru nú svo mjallahreinar að sjá og allir kambar, rindar og
tindar voru eins og þaktir með bláleitri voð. sem augað sá
enga óprýði á. Það var eins og undirlcndið hyrfi inri undir
fjöllin og ár og lækir urðu að cngu; en þó sáust cinstöku smá-
fossar liðast eins og silfurlokkar niour eptir hlíðunum.
Eptir því sem við dorguðum lcngur úti fyrir ströndunum,
j eptir því varð jeg leiðari í skapi; mjer fannst stundum aðjeg
yrði annaðhvort að biðja skipstjóra að setja mig á land cða
að vera undir þiljum þangað til við kæmumst úr landsýn.
Jeg vildi komast burt og mig langaði heim. Jcg veit
ekki hvort aðrir þckkja þessa tilfinningu, cn það er víst, að jeg
fann sárt til hcnnar þegar jeg horfði heim á fjöllin, og það er
ekki að vita hver löngunin hefði orðið ofan á hjá mjer ef við
hefðum hringsólað öllu lengur í landsýn, og cf mjer hefði gef-
ist kostur á að komast aptur burt tir þeim fjelagsskap, scin jeg
hafði valið mjer sjálfur frjáls og óneyddur.
En loks kom sá tími að við áttum að fara burt, hvert vissi
jeg ekki, en yfir sjóinn áttum við að komast.
(Meira).