Dagskrá - 29.10.1898, Blaðsíða 3

59
því sjálfur, — það var ekki ofmikið
fyrir kornlánið. —
Hann var hreppstjóri og hafði ver-
ið það fjöldamörg ár, því að enginn
var fær urn það nema hann, hann var
svo ríkur. Sjaldan hafði nokkur þurfa-
maður verið svo aumur, sem leitaði
hans, að hann hefði ekki farið miklu
hryggari og aumari frá honum enhann
kom, en þótt þeir færu til sýslumanns,
þá hafði það litla þýðingu, það urðu
tómar flækjur og vífilengjur og ekki
annað, og Grímur gamli í Tungu sagð-
ist vita fyrir víst, að hreppstjórinn gæti
haft sýslumanninn eins og honum þókn-
aðist, hann ætti svo marga sauði og
svo væru þeir Hansen kaupmaður og
Hjálmar beztu vinir svo að það væri
vorkunn.
(Frh.)
Glímur.
Eitt af því, sem þjóðminningar-
dagarnir eiga að hafa gott í för með
sér, er það að vekja aftur upp glím-
urnar, sem tíðkuðust mjög í fyrri daga
hér á landi. Þessi tvö ár, sem hátíðirn-
ar hafa verið haldnar, hefir það þótt
einhver bezta skemtunin að horfa á
þær og það er það líka sannarlega, ef
vel er glímt. Það er einkar fögur list
og þjóðleg og þar að auki mjög svo
heilnæm og styrkjandi. En til þess að
nokkrar verulagar framfarir geti átt sér
stað í þeirri grein, verða menn að æfa
sig í henni; hún þarf tíma og ástund-
un cins og alt annað. Það er því ekki
nóg að koma á hátíðirnar í þeirri von
að geta, ef til vill, borið sigur úr být-
um, ef gæfan sé með. Þeir, sem unna
þessari fögru, fornu, list og vilja hefja
hana attur upp úr þeirri niðurlæging,
sem hún hefir verið í um langau tíma,
ættu að mynda með sér félagsskap,
safna saman þeim mönnum í nánd við
sig, erþeir teldu líklegust glímumannsefni
og verja þeim tíma, er þeir vel gætu
mist, til æfinga. Þetta hefir verið gjört
hér í Reykjavík, undir forustu Péturs
Jónssonar blikksmiðs, en mér vitanlega
hvergi annarstaðar. Með þessu eina
móti gæti glímunum farið fram, en öðru-
vísi ekki.
Sumir hafa fundið það þjóðminn-
ingadögunum til forráttu, að þeir hefðu
svo mikinn kostnað í för með sér og
talið þar til verðlaunaféð: Eg vil ekki
segja að þetta sé í rökum bygt, en ég
held að ekki ætti ver við að öll verð-
laun fyrir íþróttir væru einhverjir mun-
ir en ekki peningar. Tilgangurinn er
ekki sá að græða fé á þeim, heldur að
ávinna sér frægð. Méíin ættu helzt
að fá einhvern hlut, sem ekki þyrfti að
kosta mikið, til minningar um sigur-
vinninguna. því þótt menn fái t. d. 50
kr. í peningum, þá er það gleymt eftir
stuttan tíma. Frægðarlöngunin á að
knýja menn til þess að taka þátt í í-
þróttunum og leggja töluvert á sig til
þess að geta það með heiðri. Hjá
fornþjóðunum þótti það hin mesta frægð
að ávinna sér lárviðarsveig, og sá, sem
hann fékk, hefði alls ekki viljað láta
hann fyrir peninga, jafnvel þótthundruð
um króna hefði numið. Að heyra
gleðiópið og lófaklappið yfir sigrinum,
það voru hin veglegustu laun, er nokk-
ur maður gat kosið sér.
Sumsstaðar er það siður enn í dag,
að þegar einhver hefir borið sigur úr
býtum í kappróðri, þá fær hann eina
ár að launum og þykir það svo mikils-
virði, að sá, sem hana hefir hlotið,
hengir hana upp í hús sitt, þar sem
flestir geta séð hana, og allir líta með
virðing upp til þeirra sem þau laun hafa
hlotið. Þetta þekkist varla hér á landi;
mönnum þykir hér lítið til þess koma
að fá þannig lagaða viðurkenningu,' en sú
skoðun þarf að ryðja sér til rúms að
það sé mikils virði, og brennandi áhugi
þarf að vakna til þess að á-
vinna sér það. Og sá kemur tíminn
að það verður.
Þessi hátíðahöld eru enn þá í
bernsku og þar afleiðandi eru margar
þær hugsanir, sem við þær eru tengd-
ar, barnslegar og lágar, en þær
eiga framför í vændum — eða það
er vonandi. Þess væri óskandi, að
sem víðast mynduðust glímufélög fyrir
næstu þjóðminniagardaga og að menn
yfir höfuð byrjuðu í tæka tíð að búa
sig undir hátíðirnar; það veitir sannar-
lega ekki af árinu til þess, í sumum
greinum að minnsta kosti.
Að velja sér bújörð.
Hver sem vill velja sér bújörð, ætti
að taka tillit til þeirra kosta og ókosta
jarða, sem hér segir:
Lítil jörð er oft betri en stórjörð.
Það er ekki alt undir því komið, að
jörðin geti fóðrað svo og svo mikinn
pening, heldur hitt, að kostnaðurinn
við að afla fóðursins sé tiltölulega lítill.
Að hún sé veðursælda jörð, svo að
skepnur geti sem bezt notið sín þegar
þær eru úti og illviðri hraki þeim ekki,
svo þær þurfi þess meira fóður. Þar
sem veðursæld er, geta menn betur
haldið sér að vinnu og meiri uppskera
verður úr görðum o. s. frv. Ef jörðin
er hæg til allra aðdrátta, þá sparast
mikill vinnukraftur, allir afurðir búsins,
sem seldar eru, verða í hærra verði,
og það sem þarf að kaupa til bús-
ins, verður sömuleiðis ódýrara.
Þessa kosti vil jeg að jörð mín
hafi: Hafi kjarngóða beit sumar og
vetur. Slægjurnar liggi út frá túninu.
Túnið liggi vel við sólu. Jörðin sé
veðursæl. Hún sé vel löguð til jarða-
bóta. Stutt sé í kaupstað og þangað,
sem fiskifang fæst keypt. Gott mótak
sé á jörðinni.
Að fella skepnup úr hor
er bæði synd og skömm, og þess ut-
an stór skaði í fjárhagslegu tilliti. Það
sætir furðu, að menn almennt skuli ekki
sjá það vel, að þeim er það fyrir beztu,
að ala skepnur sínar vel. Þær gjöra
þess meira gagn, en þær, sem eru rétt
dregnar fram undan hordauðanum giöra
hér um bil ekkert gagn. En setjum
nú svo, að einhver bóndi væri svo fá-
vfs, að hann hefði ekki hugmynd um
það, að mögur skepna getur ekki veitt
sömu afurðir og önnur feit, séu báðar
að öðru leyti jafngóðar; þá getur
þó enginn verið svo skyni skroppinn,
að hann sjái ekki, hversu mikil grimd
það er og tilfinningarleysi, að sjá mál-
laus dýr, sárkvalin af hungri, mæna von-
ar- og bænaraugum til hússbóndans, eða
fjármannsins, þegar hann kemur í hús-
ið og hafaekkerttilþessaðseðjameðhung-
ur sitt. Já, það hlýtur hver maður að
komast við, að sjá sármagra skepnu,
engu sfður en sármagran mann. Að
ég nú tali ekki um það, þegar þessum
mögru og svöngu skepnum er beitt út
í hvaða veðri sem er, og þær ætlarétt
að frjósa í hel, þá kastar fyrst tólfun-
um.
Eftirbreytnisvert. Kristjánjóns-
son frá Nóatúni hefir byrjað veitingar
í húsi Kristjáns Hallgrímssonar á Seyð-
isfirði og selur þar alt nema áfengi.
Otto kaupm. Tulinius í Hornafirði
selur ekkert áfengi. Þeim fjölgar ár-
lega, sem þá stefnu taka, og er það mjög
lofsvert.
Dagbók Reykjavíkur.
Laugardagur.
Austan kaldi, en bezta veður.
„Concert,, var haldin um kveldið
kl. 9 í Iðnaðarmannahúsinu undir for-
ustu herra landshöfðingjaskrifara Brynj-
ólfs Þorlákssonar. Var þar mikið af
söngliði bæjarins, bæði karlar og konur.
Skemtunin fór hið bezta fram og var
allvel sótt.
Sunnudagur.
Austanstormur, hafði snjóað um
nóttina og morguninn, en stytti upp um
hádegi og þiðnaði hér, en sveitir allar
hvítar niður að sjó.
„Concertinni" haldið áfram í Iðn-
aðarmannahúsinu og var þá húsfyllir.
Séra Jón Helgason prédikaði kl. 5
síðdegis. Talaði hann allhörðum orðum
til fólksins og kvað það ergilegt fyrir
sálnahirði safnaðarins, hversu gjarn hann
(söfnuðurinn) væri á að hlaupa eftir
hverjum kenningaþyt, þótt ekki væri
um annað að ræða en úreltar bókstafs-
kenningar.
Oddur kom um nóttina með vör-
ur, sem áttu að fara með Láru.
Mánadagur,
Logn og bezta veður frá morgni
til kvelds.
Lára kom frá Ísafirði og með henni
nokkrir farþegar. Þar á meðal ungfrú
Elín Stephenssen, ungfrú Ólöf Þor-
valdsdóttir, ungfrú Andrea Filipusdótt-
ir, ungfrú Margrét Thorsteinsen, Páll
Snorrason verzlunaragent, Sig. Júl. Jó-
hannesson, og frá Akranesi Snæbjörn
kaupm. Þorvaldsson og dætur hans, Sig-
ríður og Ingileif.
Gufubáturinn Oddur fór til Hafnar-
fjarðar.
Þriðjidagup.
Suðaustan stormur og regn fyrri
hluta dags, en lyngdi og stytti upp þeg-
ar á daginn leið.
Sagt er að nokkrir menn hafi geng-
ið í félag leynilega til þess að komast
fyrir það, hver eða hverjir séu höfund-
ar að ýmsum slúðursögum hér í bæn-
im. Ogerþað einkar þarflegt fyrirtæki.
Hver veit nema þeim fækki fyrir
bragðið i
Miðvikudagur.
Austankaldi allan daginn, oftast
þurt, og milt veður.
Haldið manntalsþing í Reykjavík,
fáir mættu að vanda og lét þó ekki
Jónas sití eftir liggja, hann gekk út í
yztu jaðra bæjarins og barði bumbuna.
Fimtidagur.
Lýngt alian daginn og bezta veð-
ur, en regn öðru hvoru. Hólar komu
að austan síðustu ferðina á þessu ári
með tvö hundruð farþega.
Ritstjóri þessa blaðs fékk lofun
fyrir smápistlum úr lærðaskólanum fram-
vegis, sem byrja í næsta blaði; má ætla
að mönnum þyki fróðlegt að frétta
þaðan um ýmislegt og er það í fyrsta
skifti, sem nokkurt blað hefir flutt þess
konar pistla. Skólapiltur sá, er þá skrif-
ar, er vel pennafær og segir afdráttar-
laust frá og greinilega, en jafnframt rétt
og án allrar hlutdrægni.
Lára fór til útlanda með nokkra
farþega, þar á meðal Ólaf Þorláksson
Johnsen, Kristján Jónasson verzlun-
aragent, ungfrú Andreu Filippusdótt-
ur, og ungfrú Ingileif Snæbjarnardóttur.
Fyrsti fundur á þessum vetri f
í kristilegu félagi íslenzkra stúdenta
var haldinn í Iðnaðarmannahúsinu.
H’Sstudagur’
Suðaustan kaldi, þurt og gott veð-
ur, en ekki hlýtt.
Tveir menn Ientu í hörkurifrildi
úti á götu um það, hvor þeirra hefði
réttara mál að verja, að því er helgi-
dagahaldið snertir, séra Jón Helgason
eða D. Ostlund. Fór þar eins og oft-
ast vill verða, að hvorugur sannfærði
annan.
þeir, sem vilja læra ensku í vet-
ur, ættu að koma sem fyrst til Magn-
úsar Magnússonar Vinaminni.
Heima 4—5. e. h.
Takið eftir!
Fornaidars. Norðurlanda
í góðu bandi, eru til sölu með mjög
vægu verði, Ritstjóri vísar á.
I.O.G.T.
Stúkan , B I F R Ö S T‘. M 43 held-
ur fundi sína hvert miðvikudagskveld
kl. 8 í Good-Templarahúsinu.
Nýir meðlimir velkomnir, æðri sem lægri.
Inntökugjald er : 2 kr. fyrir hvern
karlmann eldri en 18 ára, en 1 kr.
fyrir hvern kvennmann og drengi frá
12—18 ára.
Á hverjum fundi er skemtandi og
fræðandi umtalsefni.
Framsókn;
kvennablað, sem gefið er út á Seyðis-
firði af Sigríði Þorsteinsdóttur og Ingi-
björgu Skafta-dóttur, kemur út einu sinni
í mánuði, kostar eina krónu. Blaðið er
bæði fróðlegt og skemtilegt og vandað
að öllu leyti. Útsölu hefir Sig. Júl.
Jóhannesson.
iw'Lesiðl'wi
Gott fæði og þjónusta fæst um
lengri eða skemmri tíma hjá Sigurði
Benediktssyni á Geysi.