Dagskrá - 22.04.1899, Side 2

154
sem yrði stór tap fyrir okkur,iír
því að ekki er hægt að fá hér
nægan vinnukraft. Ég hefi nú
reyndar heyrt það haft eftir skips-
mönnum á Hólum, að þeir hafi
sagt á næstliðnu sumri, að það
væri ekki til neins að koma liér
inn, því skipið hefði aldrei neitt
hingað að flytja. En sé það rétt
hermt, þá mótmæli ég þvi sem
staðlausum ósannindum. Ég var
sjálfur með skipinu í fyrstu ferð
þess frá Reykjavík í fyn-a vor, og
var þá bæði fólk og flutningur til
Stöðvárfjarðar með þvi, en auð-
vitað varð að merkja það strax í
Reykjavík til Breiðdals, eða Fá-
skrúðsfjarðar, af því skipið átti
ekki að koma á Stöðvarfjörð í
þeirri ferð. Svo var ég með skip-
inu suður aftur og tii baka i næstu
ferð, og var þá enn svo mikið af
fólki og flutningi (vörum) með til
Stöðvarfjarðar, að það mun ekki
hafa verið iíkt því eins mikið jafn-
vel til 2ja annara viðkomustaða
í þeirri ferð, sem skipið átti þó
að koma á í öilum ferðum. Nátt-
úrlega varð að setja alt upp á
Breiðdal, til kostnaðar fyrir hlut-
aðeigendur, því ófáanlegur var kaf-
teinninn tii- þess að fara inn á hinn
forboðna fjöi ð (!!) Lika vissi ég
til þess, að verkaður fiskur — og
það talsvert — hefði verið sendur
með Hólum til Rvíkur, hefðu þeir
komið hér inn fyrstu ferðirnar, og
þá fengið vöruflutning til baka.
Þetta er hægt að sanna.
í þessum fáu ferðum, sem skip-
ið kom hingað, hafði það altaf
eitthvað meira og minna að færa
og flytja í burtu, Jíkt og á öðrum
viðkomustöðum.
Haustferðirnar kom það hér ekki
sem kunnugt er, og þó hafði það
vörur hingað, sem settar voru upp
á næstu höfn; iíka voru þá ferða-
menn með, skipinu hingað, sem
báðu kafteininn að korna hér inn.
Fyrst ha.fði hann lofað því, en
litiu siðar var það ekki hœgt! Skip-
ið hafði ekki áætlun hingað. Auð-
vitað var bezta sjóveður, og skip-
ið hefði tafist við að koma hér
inn, í lengsta lagi l1/^ kl.tíma.
Skyldi það ekki hafa getað fylgt
líkt áætluninni eftir sem áður?
I þetta skifti vóru hér iíka Sunn-
lendingar, sem urðu með ærnum
kostnaði og erflðleikum, — bæði
fyrir þá sjálfa og húsbændur þeirra
hér —, að ílytja sig til Breiðdals
og Fáskrúðsfjarðar. Það óska víst
hvorugir málsaðilar eftir þeim flutn-
ingi aftur, og var þó gott veður i
þetta skifti, og skipið kom á rétt-
um tíina. En sökum þess, að
þeir þurftu að flytja sig svona í
veg fyrir skipið, gátu þeir ekki
komist roeð nærri alt, sem þeir j
hefðu flntt með sér, hofðu þeir far-
ið um borð hér. Voriandi er að
þetta lagist, svo að hlutaðeigendur
hér verði ofurlítið ánægða.ri, og j
hafi meira gagn framvegis af strand- j
ferðum, en átti sér stað næstliðið |
sumar.
Framangreint er Ijós vottur :
þess, að skipið hefir alt eins mik- j
ið hingað að gera, sem á hverja
aðra höfn, er það kemur til í öll- j
um ferðum. En þo svo væri, að j
skipið hefði híligað ekkert að gera,
JSœréi sRólinn.
gæti það komið hingað í hverri
ferð, án þess að vera hið 'minsta
á eftir áætlun. Éetta gerði „Brim-
næs“ ög fylgdi áætlun, ekki síður
en „Hóiar“; viltist aldrei í þoku,
og þekti aita,f firðina, sem við-
komustaðirnir vóru á (!!) — Eins
og áður er getið, er innsiglingin
hér svo stutt; svo þótt skipið
kæmi og færi með talsvert af
flutningi, þá þyrfti það ekki að
tefjast hér lengur, að innsigling
meðtaldri, en mest 2—2^^ tíma;
ef að farin væri vanaleg skipaleið,
en ekki iengst úti í hafsbrún, eins
og „Hólar" gerðu stundum í fyrra-
sumar, og vóru svo að viilast þar
í þokubakka, þótt albjart væri á
vanalegri skipaleið. Vér hlutað-
eigendur vonum góðs af fullt.rúa
okkar Sunnmýlinga í þessu efni
á- næsta þingi, og að hann geri
hvað hann getur til þess að sam-
göngurnar (lifæð þjóðarinnar) verði
viðunandi í hans kjördæmi.
Þá er póstafgreiðslan á „Hólum"
ekki mjög ófullkomin hér á Stöðv-
arflrði(!) Hún er helzt engin!
Hér er enginn ákveðinn maður til
þess að afgreiða skipið. Það væri
víst engin stór syud þótt einhver
væri settur hér til þess, að vera
afgreiðslumaður skipsins, svo manni
væri óhætt að senda peningabréf
og annan dýran póstvarning með
skipinu. Éað var ekki hægt í
fyrra. Er nokkurt lag á öðru eins?
Að endingu vil ég geta þess, að
mikið væri heppilegra, að skipið
kæmi hér 1.' og síðustu ferðirnar,
ef ómögulegt er, að það komi hér
allar.
Svo enda ég þessar línur, með
áskorun tii hinnar heiðruðu land-
stjórnar, eða þeirra, sem ráð liafa
á, að bæta úr framangreindum
óþægindum, hið allra fyrsta; hæg-
lega má enn þá ál^veða, að .skipið
komi hér haustferðirnar, minsta
kosti í suðurleið, án þess það þurfi
nokkuð að koma í bága við áætl-
un skipsins.
Fyrir hönd hlutaðeigenda.
Stöðvarfirði, 8. marz 1899.
lJorst. IJ. Mýrmann.
Gleðilegt sumar!
hversu þetta „að frjósa saman"
getur komist langt í framkvæmd-
inni hér á landi. Sálir manna
mætast og frjósa saman eins og
einhverjir andlegir ísjakar. Það
er eins og þeir vilji svo gjarna
hrinda hverjir öðrum frá sér með
kulda og kærleiksleysi, en frostið
er svo mikið að það heldur þeim
saman; það er eins og þeir vilji
í aðra röndina hvor um sig halda
hinum nálægt sér með frostinu til
þess að geta gert hann enn kald-
ari. Éað er annars vanalega hit-
inn, sem leiðir saman hugi manna
og hjörtu, en hér virðist það stund-
um vera hið gagnstæða. Það er
þessi kuldi, þetta frost, þessi vetur,
sem Dagskrá vill óska að mætti
minka sein mest á hinu nýbyrjaða
sumri, þá mætti það í sannleika
kallast gleðilegt sumar, hvernig
sem það yrði að öðru leyti.
cXnararms.
Á vorin þegar vindblær enginn
vekur þungan strauma-nið,
síðla fögur sól er gengin,
sveipast þoku fjallarið,
bist ei heyrist báru-stuna,
blundar alt í friði rótt;
þá er ljúft hjá þér að una
um þögla, kyrra sumarnótt.
Éig er sælt að sjá og skoða
sumardegi björtum á,
glitrað sólar gullnum roða
glóir alt um hæð og lá,
blómin dafna’ í brekku’ og lautum
brosir gjörvöll náttúran,
fuglar kvaka flrtir þrautum,
fagna.’ og lofa skaparann.
Þó að vetrar vindar geysi
og visinn nísti freðinn svörð,
háar jaka hrannir reisi,
hulin snæfi strönd og börð;
þinn er svipur mér svo mætur,
merka, fagra eyjan kunn,
þó að reiðar Ránardætur
raskað hafl þínum grunn.
Éessi orð hljómuðu á ótal vör-
um síðasta flmtadag; hvar sem far-
ið var, heyrðust þau, og sjálfsagt
heflr viða hugur fyigtmáli; en því
miður mun þessi fagra og forna
ósk vera allviða eintóm orð, af
vana — steinblindum vana. Samt
sem áður vill Dagskrá óska öilum
lesendum sínum gleðilegs sumars,
með þakklæti fyrir veturinn til
þeirra, sem hafa reynst henni vin-
ir — sannir vinir, en þeim þarf
hún ekki — og ætlar ekki — að
þakka fyrir veturinn, ef nokkrir
eru, sem hafa viljað bæta öðrum
vetri — köldum, nöprum andans
vetri — ofan á hinn náttúrlega
vetur.
Það er trú gamalla kvenna á
íslandi, að kostgóð verði mjólkin
ef saman frjósi sumar og vetur, og
láta þær í því skyni út keröld,
kymur og dalla, aðfaranótt sum-
ardagsins fyrsta. í’að er ótrúlegt
Ailoft þínar'strendur strýkur
sterkum mundum bistur sær,
ógurleg þá aldan rýkur,
ekkert henni staðist fær,
við þig hún ótal þreytti glímur
— en þína sögu’ ei margur les —
síðan Skalla- gamli -Grímur
gaf þér nafnið Knarrarnes.
Heitt ég ann þér, eyjan fríða,
æskudaga minna skjól,
hvort sem blómin brjóst þínpi'ýða
og broshýr verruir náðar-sól,
eða frostið föla, lúða
fönnum búna herpir kinn,
flnst mér, aldna eyjan prúða
yndislegur svipur þinn.
A. S.
„ísafold'' kvað upp þann sann-
gjarna dóm í vetur, þegar „Dag-
skrá“ flutti pistlana úr skóianum,
að það væri ekki heiðvirðra blaða
siður, að skýra frá því, er þar
gerðist, en nií er það fyrirfram
tippkveðinn dómur um hana sjálfa;
hún, freniur en nokkurt annað blað,
heflr nú skýrt frá skólalífinu og er
því að sínum eigin dómi óheiðvirð-
asta, blaðið, en vér álitum að hún
hafl snúið af röngum vegi á rétt-
an, þar sem hún hefir breytt skoð-
un sinni í þessu máli. „Dagskrá"
telur það enn sem fyr mikilsvarð-
andi fyrir þjóðina, að fá að vita,
hvernig börnum hennar líður, hvern-
ig sú stofnun er, sem á að ala
þau upp, og það gleður hana, að
„ísafold" hefir sýnt það í verkinu,
að hún felst á skoðanir systur
sinnar.
Eftirfarandi línur eru eitt dæmi
þess, hvernig skólinn nú er:
Herra ritstjóri!
Ekki er hægt að segja, að ró
og friður sé í skóla vorum á hin-
um síðustu tímum, svo sem var
á skóla-stjórnar-árum hinna fyrri
betri stjórnenda. Þar fer flest i
ólestri, og hafa hinar almennu ó-
vinsældir Bjarnar rektors Ólsens,
birst í ýmsum óspektum — eins
og sumir hafa þegar frá sagt, er
þykjast vera fornvinir hans. Yrði
of langt mál, að skýra frá því öllu:
óspektum, óánægju, brottrekstrum,
úrsögnum úr skóla o. þ. h. — og
skal því aðeins minst á einn smá-
viðburð, er allmikla eftirtekt vakti
þó hér í skóla og í öllum bænum.
Umsjónarm. í 4. bekk hafði ver-
ið vikið úr skóla, og viidi rektor
þá setja annan í hans stað — og
nefndi til pess einn pilt í bekkn-
um. Þotta var fyrir „bænir" á
sunnud. var. Heyrðust þá þegar
nokkrar raddir móti umsjónar-
mennsku pilts þessa, en Björn gaf
því engan gaum. Morguninn eftir
kom rektor inn í 4. bekk í fyrsta
tímanum; sógir hann, að hann
hafi vald til þess að skipa um-
sjónarmann, hvern sem hann
vilji, enda þótt venja sé, að lofa
piltum í bekknum að ráða valinu.
Nú kveð.st hann vilja ráða valinu,
og kallar það mótgerð við sig, ef
einhver óhlýðnist umsjónarmanni,
en sér ha.fl heyrst í gær, að ein-
hverjir hafi verið á móti þessum
pilti — „og ef það er nú nokkur,
þá bið ég hann að gefa sig fram.“
— Þá stóð upp einn piltur og
mælti þessum orðum: „Ég vil
helzt ekki ha.fa þennan pilt — og
væri mér kærara að hafa annan“
(sem hann nafngreindi). „Éá getur
þú fariðu, segir rektor. Þá sögðu
piltar, að hann mundi ekki gæta
að, hvað hann segði. Ekki gaf
hann gaum að því, en spyr pilt-
inn, hvort hann ætli þá ekki að
hlýða þessum umsjónannanni, og
hvort hann vilji ekki lofa að gera
það; hinn kveðst ekki vita til þess,
að það sé vandi sinn að standa
uppi í hárinu á umsjónarmönnum
eða brjóta móti þeim, en hitt seg-
ir hann satt vera, að einna lak-