Dagskrá - 27.05.1899, Blaðsíða 3

183
Kvennaskólanum í Reykjavík
var sagt upp 13. þ. m. Hann er nú
25 ára gamall. Yar meiri viðhöfn
við uppsögnina nú en vanalega af
þeim ástæðum. Frú Thora Mei-
sted, forstöðukona skólans, skývði
frá því helzta úr sögu hans og að
því afloknu hélt séra Friðrik Hall-
grímsson ræðu til hjónanna og
færði frú Thóru 132 kr. frá nú-
verandi og nokkrum fyrverandi
kennurum skólans, í þakklætisskyni
fyrir starf hennar og góða sam-
vinnu.
DAGBÓK REYKJAVlKUR.
Þar eð ég hefl fengið óskir um
það úr ýmsum áttum, að „Dag-
skrá“ héldi áfram að flytja „Dag-
bók Reykjavíkur," þar sem greini-
lega væri sagt frá því, er gerðist
í höfuðstaðnum á hverjum degi,
verður hún tekin upp aftur í blað-
ið og haldið áfram framvegis.
Föstudagur 19. mai.
Logn og hlýindi allan daginn;
rigndi lítið eitt síðari hluta dags.
Austurvöliur var þakinn svartri
blæju, sem gerð var úr mykju.
Mun það hafa átt að vera til prýði
og tilbreytingar fyrir hátíðina, og
sérstaklega til þess að fá þægileg-
an ylm í bæinn. En náunginn er
svo vanþakklátur, að hann kann
ekki að meta þessa hugulsemi og
því var það, að mörgum hraut
blótsyrði af vörum, þegar þeir
komu í nánd við Yöllinn eftir
þetta.
Vesta fór til Seyðisfjarðar og
Eskifjarðar og þaðan til útlanda.
Með henni fóru margir farþegar,
bæði verkafólk til Austfjarða og
ýmsir til útlanda. Meðal þeirra
voru: Pétnr Hjálmsson, cand.
theol. til Ameríku; Jón G. John-
sen skósmiður, alfarinn héðan til Jót-
lands með fjölskyldu sína; skáldið
Tryggve Andersen, er hér hefir
dvalið i vetur, til Noregs ásamt
konu sinni; frú Sigríður Thejll frá
Stykkishólmi,alflutt til Kaupmanna-
hafnar ásamt nokkrum barna sinna;
maður hennar hr. kaupm. Ilag-
bert Thejll var kominn þangað á
undan. Hefir hann sett upp stórt
gestgjafahús í Höfn. Með frú Thejll
sigldi ungfrú Elín Pálsdóttir (Jó-
hannessonar kaupm.) Til Seyðis-
fjarðar fór ungfrú Þórdís Guðlaugs-
dóttir (sýslumanns) og Sigurður
kennari frá Eyðum. Til Færeyja
ungfrú Christine Möller frá Stykkis-
hólmi.
Láugardagur 20.
Lygnt og hlýtt; haíði rignt nokk-
uð um nóttina, én glaðnaði til og
gerði sólskin.
Komu hér inn á höfnina 2 botn-
vörpuskip frá Vídalinsfélaginu og
dvöldu hér yfir hátíðina.

Lokað búðum kl. 6 síðd. og
hringt til helgi eins og venja er
til hér á öllum stórhátíðum.
Hr. Siggeir Torfason byrjaði
verzlun á Laugavegi 10, í húsi
Schou steinsmiðs.
Hr. Runólfur Pétursson byrjaði
verzlun á Laugavegi 17, í húsi því,
er Finnur Finnsson verzlaðí í áður
fyr. Má nú„ heita að annarhvor
maður sé að verða kaupmaður
hér í bæ.
Sunnudagur (Ilvitas.d.) 21.
Lygnt og hlýtt allan daginn.
Leikið á lúðra kl. 5 á Austur-
velli. Var að því hin bezta skemt-
un, en það dró töluvert úr henni,
að margir urðu að halda fyrir vit
sér er þeir gengu að vestanverðu
Vallarins, því þá lagði fyrir megnan
mykjuþef, sökum þess að austan-
kaldi var. Það er annars bágt að
vita hvenær Austurvelli verður sá
sómi sýndur, að hann verði bæn-
um til prýði en ekki til vanvirðu.
Barnaguðsþjónusta haldin í Good-
Templarahúsinu að vanda. Pré-
dikaði þar Sig. kennari Jónsson og
sagðist ágætlega. Er hann ræðu-
maður góður, hugsar Ijóst og tal-
ar skipulega og einkar lipurt fyrir
börn.
Staðfest 57 börn í dómkirkj-
unni.
*
Mánadagur 22.
Sama veður og daginn áður.
Reykjavíkin fór skemtiferð til
Akraness og kom aftur að kveldi.
Lúðurþeytarafélagið lék ýms fögur
lög á leiðinni.
Fjöldi af „íullorðnum" stúlkum
á götunum, sem höfðu verið börn
daginn áður. Svo er altaf daginn
eftir að staðfest er hór, þá er rétt
eins og þær spretti upp á götun-
um; það gerir búningurinn) þær
sýnast helmingi stærri, þroskaðri
og fullorðinslegri og útlitið alveg
breytt. Það er líka mikill dýrðar-
dagur fyrir þær „fínu “, þá byrja
herrarnir að hneygja sig og taka
ofan fyrir þeim. Þær eru orðnar
„dömur".
Umdæmisstúkan ur. 1 hélt fund
í Good-Templarahúsinu kl. 4. siðd.
Þar var meðal annars kosinn mað-
ur i þjóðminningardagsnefndina.
Þriðjidagur 23.
Austankaldi, sólskin og hiti
fyrri partinn, þyknaði síðari hluta
dags og dró fyrir sól.
Ringdi talsvert um kveldið.
Reykjavíkin fór til Borgarness.
Með henni kom hr. David Ostlund
ásamt konu sinni; hafði harm far-
ið til Akraness á mánadagimi og
haldið guðsþjónustu þar í kirkj-
línni.
Dó Guðmundur Sigurðsson apo-
i tekarasveinn hér í bænum eftir
langa legu, stiltur maður og vand-
aður.
Miftvikudagur 24.
Sunnanstormur og regn allan
daginn.
Kom þrísiglt timburskip til kaup-
manns Björns Guðmundssonar hér
í bænum.
Merkisbóndi austan af landi var
hér á ferð svo illa á sig kominn
af ölæði að raun var á að horfa.
Tveir menn hér úr bænum tóku
að. sér að koma honum þangað,
sem hann ætlaði að hafa náttstað,
upp fyrir læk, og gerðu það þann-
ig að annar hélt í hægri hönd
honum og dró hann áfram af al-
efli, en hinn ýtti á eftir. Maður-
inn bar margra fjórðunga þungan
poka á baki og létu þeir hann
pínast með hann þannig á sig
kominn. Höfum vér sjaldan séð
aðra eins meðferð. Múgur og
margmenni þyrptist að til þess að
horfa á og hló dátt að. Er þetta
tvöföld vanvirða fyrir oss; fyrst
og fremst að enn þá skuli merkis-
menn að ()ðru leyti stíga svona
djúpt niður í saur og svívirðingu
af völdum vínsins, og í öðru lagi
það að höfuðstaðarbúar skuli vera
svo þrællyndir að hafa dauðadrukna
aumingja að skotspæni. Ætti
þung hegning að liggja við slíku
athæfi.
Fimtidagur 25.
Vestah kaldi og regn öðru hvoru;
sólskin og hiti á milli.
Kom hingað enskt herskip til
eftirlita botnverpingum. Heilsuð-
ust þeir „Heimdallur" og það með
mörgum skotum og stórum.
Ferðasaga.
Eftir Loft Lausamann.
—o—
IV.
Nú er þar til máls að taka, er
ég á heimleið aftur, átti fyrir hönd-
um veginn fyrir botni Hvalfjarðar.
Tók ég gisting innarlega á Hval-
fjarðarströndinni, og bjóst að leggja
snemma upp að morgni til að ná
suður fyrir Botnsvog áður en sjór
félli undir' Hlaðhamar.
Klukkan 3 um nóttina fór ég
á fætur, og varð því að gera heim-
ilisfólkinu ónæði á miðjum svefn-
tíma; og þótt mér þætti súrt að
rífa mig upp úr dúnsængunum, og
fara út í næturkuldann, var þó
óttinn fyrir Hlaðhamarsklyfi enn
þá tilfinnanlegri; því satt að segja
hafði ég varla hálfa ánægju af
allri gestrisninni hjá bændunum
fyrir norðan fjörðinn, sökum ang-
istarkvíða fyrir þessum voðalegu
Hvalfj arðarbotns-kl yfum.
* Mér sóttist seint, einkum yfir
ísinn á voginum. Var farið að
falla undir hánn, og vóru hestarn-
ir að kippast við og standa kyrrir
öðruhvoru, er þeir heyrðu brestina
og stunurnar í sjávarísnum.
Állinn við suðurlandið er dýpst-
ur, og var talsverður sjór runninn
í hann. Sjávarís er ætíð brostinn j
við löndin; þar eins og leikur
hann á hjörum með sjávarföllun-
um. Teymdi ég nú fyrst annan
hestinn yfir álinn; jakarnir iðuðu
undir lionum; einn fótur slapp of-
aní, en brotnaði ekki.
Nú sótti ég trússahestinn; und-
ir honum sporðreistist jaki í miðj-
um álnum, og hann féll í sjóinn,
er tók honum í taglsmark. Ég
fékk bjargað mér af jakanum upp
á annan, án þess að vökna dýpra
en í mitt læri, en stinga varð ég
niður höndunum og vöknuðu þær
upp um ölnboga. Slapp ég svo
til lands.
Var nú úr vondu að ráða. Hest-
urinn brauzt um í vökinni og los-
aði alla jaka kringum sig._ Komst
ég því eigi svo nær honum, að ég
næði í tauminn. Sjórinn dýpkaði
óðum. Tók ég það ráð, að fara
með hinn hestinn í hvarf; og fór
klái'inn þá að brjótast til lands,
bröltandi af einum jaka á annan.
Geta má nærri um tilfinningar
mínar meðan ég beið eftir að hest-
urinn brytist upp úr álnum. Það
mátti eins vel búast við að hann
gæfist upp eða sjórinn yrði hon-
um of djúpur svo hann tapaði fót-
festu. Langur vegur var til bæja,
fólk í svefni og enginn bátur né
önnur bjargráð fáanleg, né gátu að
liði komið.
Ég gat því búist við að missa
hestinn þarna með því, er á hon
um var. Éó ég ætti það ekki,
hefði ég orðið að borga það, því
óvarfærni minni mátti um kenna.
Og hvað fjárhaginn áhrærði, var
full ástæða til að ég kviði slíkum
skaða.
Mikilli byrði var því af mér létt,
er klárinn loks komst að landi,
litið skemdur að sjá, nema nudd-
aður á fótunum eftir jakabrún-
irnar. En farangurinn var skemd-
ur. Varð mér þá eins og telpunni,
sem þótti verst um vasann sinn.
Ég hugsaði til póstanna, sem
voru væntánlegir á eftir mér. Þótt-
ist ég nú skilja hvers vegna þeir
eigi létu sér detta í hug að fara
þessa leið nema um fjöru. Ein-
mitt nú átti ég von á bréfi með
öðrum þeirra, sem mér var meira
í mun um að ekki yrði eyðilagt.
Það getur verið ilt að lesa bréf,
sem rituð eru smárri hönd, ef þau
verða gagndrepa.
Éað var 12 stiga frost og hörku
landnyrðings-stormur. Hest.inn síl-
aði allan og hann hríðskalf. Mig
tók illilega i hendur og fætur.
Hafði ég nú hestaskifti, því ég
bjóst við að geta betur ha.ldið hita
á vota hestinum með því að ríða
honurn. En nmndi ég halda það
út að lifa í 4—5 tíma svona til
reika, til þess er ég næði þa'ngað,
sem nóg hey væri að fá handa
hestunum? Úh, fæturnir minir!
Er það nú viðbragð sem klár-
inn tekur! — Ég hafði óvart kom-
ið við hann með fótunum, krept.
þá ósjálfrátt’ upp í kviðinn, án þess
að hugsa út i, að. nú voru reið-
sokkarnir mínir orðnir engu betri
viðkomu en skörpustu riddara-
sporar.
Áfram! Berja sér og berjast
um — gangandi — ríðandi. Ger-
ist ekkert tiðinda fyrst um sinn,