Alþýðublaðið - 21.02.1907, Side 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
ekki, en þó gizka ég á að hún
hafi verið meiriháttar herkona, því
hún átti að taka á móti inngangs-
eyrinum. Þegar ég hafði greitt
gjaldið, gekk ég inn í salinn. Rúm-
gott er þar inni og bekkir á báðar
hliðar, en gangur eftir miðju gólfi.
Á að gizka 100 manns var á sam-
komunni það kvöld.
Þetta var í »bænavikunni«, sem
þeir kalla, hinir sameinuðu pré-
dikarar hér í bænum.
Fyrir aftan bekkina er töluvert
rúm, — »standandi pláss« fyrir þá
sem ekki geta setið kyrrir, en þurfa
stöðugt að vera á gægjum.
Og þeir gægjast og þœr líka.
Adjútantinn var að tala. Og
ekki stóð í honum. Lítið skildi ég
núsamt afþvi, því hann talaðibæði
á íslenzku og dönsku —í einu. Það
mál sem þannig er undir komið,
er vanalega kallað hrognamál. Þeg-
ar hann lauk máli sínu, sá ég á
honum, að hann var vel ánægður
með ræðuna. Og þá var mér nóg.
Nú varfarið að syngja. Það var
»blandaður kór« og var spilað und-
ir á »gítar«.
Nú hóf ein af herkonunum upp
raust sína. Henni var svo liðugt
um mál, að Stebbi Kjalarneskjaft-
ur kemst þar í engan samjöfnuð.
Og gat hann þó komið út úr sér
orði.
Hún ætti að komast í milli-
landanefndina,
Meðan hún talaði, sat herfólkið
hljótt og horfði í gaupnir sér flest
af því. Frá því heyrðust þó eins
og andvörp eða stunur. ■ Þegar
ræðukonan þurfti að draga andann,
skiptist það um að segja, svo hátt
að heyrðist um salinn: Ah-ah!
Oh-oh! Jah-jah!
Þegar hún hafði tokið máli sínu
— sem ég var þó farinn að halda,
að yrði ekki fyrst um sinn — var
farið að syngja.
Svona gekk það koll af kolli.
Þegar »adjútantinum« þótti nóg
komið af svo góðu, talaði hann til
samkomunnar nokkrum orðum um
syndsamlegt líferni og afturhvarf
(sem mér, satt að segja, virtist hafa
sárlítil áhrif) og gat þess að lok-
um, að nú kæmi »offíséri« til þeirra
með baukinn, og beiddi menn, í
guðsþakkarskyni að gefa dálítið
ríflega.
Þá fór að koma los á samkom-
una og fóru rnenn að tínast út.
Ég lagði nokkra aura í guðs-
kistuna og gekk síðan burt.
Argus.
Simskeyti frá útlöndum
til Alpbl. frá R. B.
Khöfn, 14. febr., kl. 6 síðd.
Hásætisræðan enska boðar ír-
um sjálfstjórn.
Gufuskipið Lochmond fra New
York rakst á skip frá Rhode-Is-
land og sökk. Fórust þar 182 menn,
en 19 var bjargað.
Khöfn 19. febr., kl. 6'h síðd.
Ritstjóri danska blaðsins »Danne-
brog« dó í gær. Nýlega er dáinn
Carducci skáld í Bologna á Ítalíu.
Stofnunin »Nýtt dansk-íslenzkt
verzlunarfélagv,, sem hefir 4 milj.
kr. höfuðstól, ákvað á laugardag-
36 JULES VERNE.
»Nú. hr. Aronnax, má ég fylgja yður til
borðs? Morgunverðurinn er tilbúinn«.
Ég snæddi morgunverð með skipstjór-
anum og var hjá honum það sem eftir var
dagsins. Fór hann með mig fram og aftur
um skipið og sjmdi mér alt sem markvert
var, sem var æði margt. Var hann hinn
þægilegasti viðmóts og leysti úr öllum spurn-
ingum með alúð og nákvæmni.
Við fórum fyrst eftir löngum gangi, sem
var uppljómaður af rafmagnsljósi. Þaðan
fórum við inn í borðstofuna. Þar var rúm-
gott inni og snyrtilega um gengið. Húsgögn
vóru öll úr eik og greipt filabeini. Skápar
vóru skreyttir dýrum krystöllum og stóðu á
þeim og svo borðinu skrautmunir úr dýrum
málmum og hreinu postulíni.
Þaðan fórum við að skoða bókasafn
skipsins. Bókaskáparnir þöktu veggina frá
gólfi upp í loft. Borð mikið stóð á miðju
gólfi en legubekkir á tvær hendur, fóðraðir
dýrindis skinni. Öll vóru húsgögn þessi
úr svörtum palísanderviði og koparrend víða.
í safni þessu sagði Númi að væru tólf þús-
und bindi, og væri mér heimilt að nota það
eftir vilja og þörfum. Þessu boði varð ég
mjög feginn, upp á framtíðina.
Þar var samankomið úrval úr bókmentum
allra þjóða, og urmull af vísindabókum,
SÆPARINW. 33
að komnir. En í þetta sinn var það Konsæll
sem sagði frá, með allri þeirri kurteisi og
formkreddum, sem honum var lagið. En
árangurinn varð alveg sá sami, — alls eng-
inn. Ókunni maðurinn snéri sér nú að föru-
naut sínum og mælti við hann nokkur ó-
skiljanleg orð. Svo fóru þeir út úr herberg-
inu báðir.
Skömmu seinna opnaðist hurðin á ný og
kom inn þjónn með þur föt. Þótti okkur
Konsæl gott að fá fötin, en Ned Land sefaðist
ekkert fyr en þjónninn Ioks kom með mat;
þá var eins og h5'rnaði yfir Kanadamanninum.
Að lokinni máltíð lögðum við okkur
fyrir og sváfum vært og lengi. Þegar við
vöknuðum og vórum að nudda stírurnar úr
augunum, vissum við ekki fyr af, en skip-
Stjórinn snaraðist inn í herbergið. Hann stóð
kyr stundarkorn og virti okkur fyrir sér.
Svo hóf hann máls og talaði á hreinustu
frönsku:
»Herrar góðir! Mér er jafnlétt um að
tala frönsku eins og þýzku og ensku. Ég
skildi því mæta vel alt það sem þið sögðuð.
En ég vildi fyrst vita deili á ykkur og íhuga
svo málið í næði. Ég hefi verið í miklum
vafa um, hvað gera skal við ykkur. Þið er-
uð komnir hingað á skip mitt fyrir sakir