Lögberg-Heimskringla - 26.07.1962, Síða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 26. JÚLÍ 1962
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
ÖLDUFÖLL
Skáldsaga
„Jæja, það er meira hvað
þessum strák dettur í hug,“
sagði Signý stuttlega.
Karmske fæ ég að fara á
sjóinn með honum éitthvert
kvöldið, hugsaði Sigga litla,
en þorði ekki að segja það,
fyrr en Jónas faðir hennar
kom heim. Hann var í landi
við móvinnu þessa viku. Ann-
ars var hann vanur að stunda
sjó vor og haust. Yfir sláttar-
vikurnar var hann vanalega í
kaupavinnu.
„Pabbi, heldurðu að ég megi
fara á sjóinn með Bensa eitt-
hvert kvöldið, þegar Jói er
sofnaður,“ sagði Sigga.
„En hvað þér getur dottið í
hug, krakki,“ svaraði móðir
hennar fyrir mann sinn. „Það
er annars einkennilegt, hvern-
ig krakkarnir láta utan í þess-
um strák. Það er sama hvað
honum dettur í hug. Þeim
finnst a'llt ágætt, sem. hann
gerir.“
Jónas lagði sig ofan á-
breiðuna yfir hjónarúminu.
Jói litli lá fyrir ofan hann og
hagaði áfergjulega kringlu-
mola.
„Hefir þú ekki mjólkurlögg
til þess að bleyta þetta í handa
vesalingnum litla?“ sagði Jón-
as við konu sína.
Hún kom inn með mjólk í
bola og dulu til þess að þurrka
framan úr drengnum méð. Þá
ítrekaði Sigga litla hina þýð-
ingarmiklu spurningu sína,
sem faðir hennar skildi ekki,
fyrr en kona hans hafði sagt
honum ágrip af- stórfréttun-
um, sem nágrannakonan hafði
ómakað sig með til hennar og
sagt henni frá yfir kaffibolla
í eldhúsinu fyrir nokkru.
„Þetta hefir alltaf verið
happafleyta, og það getur vel
verið að drengurinn geti feng-
ið þó nokkurt innlegg í sum-
ar, ef hann fær einhvern dug-
legan mann í félag við sig.
Þetta er dugnaðarlegur strák-
ur, hann Bensi, enda á hann
það ekki langt að sækja, þar
sem faðir hans er. En ég er
hræddur um, að þú verðir
engin sérstök sjóhetja, Sigga
mín. En ekki væri það mikið
að lofa þér að fara hérna fram
á víkina einhvern tíma.“
„Hvað skyldi það svo sem
vera, sem þú lætur ekki eftir
henni dóttur þinni," hnusaði
í Signýju. „Hún yrði víst upp-
'litsdjörf á morgnana, ef hún
ætti að vaka fram á nætur.
Ég reyni að koma henni í
rúmið á réttum tíma. Nógu
erfitt er samt að vekja hana.
Ég hefði víst látið hana hugsa
um drenginn á næturnar, þa'r
sem ég verð að vinna vinna
allan daginn, en ég veit að
hún gæti aldrei vaknað til
hans.“
„Það er víst nóg að hún
basli með hann allan daginn,
þó að hún hugsi ekki líka uiii
hann á næturnar. Hún þarf
að hafa fulian svefn, anginn
litli,“ sagði faðir hennar.
„Ég gæti sjálfsagt þegið að
hafa fullan svefn líka,“ sagði
Signý beiskjulega. „En það
vorkenna mér fáir að bera
minn þunga kross.“
„Við verðum að reyna að
bera hann, fyrst hann er á
okkur lagður,“ sagði maður
hennar.
„Þá birtist Gréta í Móun-
um allt í einu í dyrunum.
„Mér datt í hug að Signý
væri búin að hella á könnuna.
Ég gat ekki stillt mig um að
líta inn til Hallfríðar til þess
að athuga hvernig á henni
lægi yfir þessu útgerðarbraski
í stráknum. Mér sýndist hún
svo sem ekkert mjög sæl. Það
er alltaf þessi sami móður-
sýkissvipur á henni, garmin-
um,“ sagði gæðakonan í Mó-
unum.
„Komdu og fáðu þér sopa,“
sagði Signý. „Hann sækir ekki
uppvöðsluháttinn til hennar,
hann Bensi. Hann kvað vera
dugnaðarforkur, þessi faðir
hans. Jónas þekkir hann.“
„Hefir hún ekki þurrkað
fisk í vor eins og þið hinar,
konutetrið?“ sagði Jónas. „Það
er vanalegt að karlmaðurinn
leggi konunni lið.“
„Hún var í félagi með Þor-
björgu, þessari árans ekki sem
hamhleypu. Og svo er strákur-
inn bráðskarpur,“ sagði Gréta.
„Mér hefir sýnzt hún vera
svona frekar hægfara stund-
um,“ bætti Signý. við, frekar
fálega.
Þá glotti sjómaðurinn út í
annað munnvikið og óskaði
eftir að fá ofurlítinn. dreytil í
bollann sinn aftur, teygði- sig
eftir silfurbúnu tókbakshorni,
til þess að hafa það við hend-
ina, sér til hressingar á eftir
kaffinu.
„Jæja,“ sagði Gréta með
vaxandi forvitni. „Þekkir þú
föður hans Bensa? Ég hef
heyrt að hann væri myndar-
maður.“
„Já, hann er myndarlegur
maður og efnabóndi, en ég
þekki hann ekkert.“
„En hvernig stendur á því,
að hann hefir ekki aíið strák-
inn upp heima hjá sér, heldur
en láta móður hans vera að
þvælast með hann í vinnu-
mennsku,“ sagði Gréta.
„Það er Mklega af því, að
flestar mæður langar til þess
að hafa börnin sín hjá sér. Svo
ætti heldur ekkert barn að
komast í stjúpmóðurhendur.
Þá væri betra að kæfa þau í
fæðingunni,“ sagði Jónas
hörkulega.
„Ósköp eru að heyra, hvað
þú lætur íh úr þér maður,“
sagði Gréta með vandlæting-
arsvip. Svo bætti hún við með
talsverðri þykkju: „Og áreið-
anilega tek ég ekki þessa sneið
til mín, þó að ég hefði stjúp-
son minn hjá mér í nokkur ár.
Það hefir víst hvorki þú né
ég séð, að ég gerði mun á
honum og mínum börnum.“
„Ég var heldur ekki að
skera neina sneið handa þér,“
svaraði hann. „Ég talaði bara
af eigin reynslu, því að hlut-
skipti mitt varð að alast upp
hjá stjúpmóður. Þú þurftir
því ekki að grípa svona fljótt
til handalþvottarins. En
hvernig þú hefir verið við
Stebba litla, veit ég ekki, en
mikill munur var á því, hvern-
ig hann gekk verr til fara en
hálfbróðir hans. Atlætið
þekkti ég ekki.“
„Þetta var nú líka sá dauð-
ans jarðvöðull, strákgreyið,"
anzaði Gréta, sótug af gremju,
og þakkaði í flýti fyrir kaffið
og. þaut út, og kom ekki í
heimsókn í Bjarnabæ marga
daga á eftir.
Krakkarnir voru á sífelldu
rangli kring um Bensa og
bátinn hans. Hann var órðinn
mikill maður í þeirra augvun
fyrir að geta keypt bát og mál-
að hann sjálfur. Borðstökkinn
og tvær efstu fjalimar mál-
aði hann fagurgrænar, svo að
nú gat báturinn heitið Græn-
barði eins og stóri báturinn
kaupmannsins hafði heitið. Nú
stóð ®á bátur uppi í fjöru og
til'heyrði gamla tímanum síð-
an vélbáturinn hafði1 komið.
Spurningunum rigndi yfir
Bensa:
„Ætlar þú að fara aleinn á
sjóinn, þegar báturinn þinn er
orðinn fær?“
„Ef enginn vi'll koma með
mér,“ anzaði Bensi.
„Það er búið að banna mér
að fara með þér,“ sagði Kjart-
an í Móunum.
„Og mér líka,“ sagði annar
félagi hans.
Þá hló Bensi.
„Það fæst áreiðanlega ein-
hver til þess að fara með mér,
sannið þið til.“
Sonum fyrirfólksins hafði
verið stranglega bannað að
fara út undir tangann, þar
sem fátæklingarnir bjuggu.
Því meira langaði þá auðvitað
til þess að fara þangað, enda
voru Iþeir vanir því að gera
það sem þeim sýndist. Þá
langaði til þess að sjá þetta
undrafar, sem allfir strákar
voru að dáðst að, hreyknir yf-
ir því hvað Bensi væri stælt-
ur strákur, að vera búinn að
kaupa sér bát. Einn daginn
lögðu þeiir leið sína upp und-
ir Höfða og þaðan héldu þeir
út og ofan brekkuna, komu
svo röltandi utan af reitunum.
Þóttust þeir vera að athuga
eitthvað sérstakt, alveg einS
og fullorðnu mennimir, sem
gengu stundum tveir saman
og skröfuðu um það, sem þeim
var hugleiknast þá stundina.
Svo löbbuðu þeir svona eins
og af einhverri tilviljun fram
á bakkann hjá Bakkabúð. Þar
í fjörunni stóð þetta glæsilega
fley, nýmálað, og eigandi þess
þar nálægt, áisamt fólögum
sínum.
„Þarna stendur þá útgerðar-
maður,“ kallaði eldri prófasts-
strákurinn. „Gaman væri að
henda steini í bátinn þinn,
svo að þú gætir aldrei ýtt hon-
um á flot.“
„Það verður gaman að sjá
fiski'nn, sem þú dregur, skuss-
inn þinn,“ hrópaði Ragnar,
sonur pakkhúsmannsins.
„Þeir verða ekki færri en
silungarrtir, sem þú drógst
inn á Höfðanum um daginn,“
svaraði Bensi. „Ég hef heyrt,
að þú hafir fengið ei'nn grind-
horaðan bjálfa. En ef þið látið
ekki bátinn minn vera, þá
skulið þið fyrst fá fyrir ferð-
ina,“ bætti hann við.
„Þvílíkt mont, að vera að
vera að kaupa bát,“ sagði eldri
próf astsstrákurinn.
„Það geta svo sem fleiri ver-
ið montnir en gamlaprófasts-
strákarnir,“ sagði Bensi.
Hann vissi' að þeim bræðr-
unum var meinilla ’ við þetta
langa og ósmekklega sam-
ansetta nafn, sem krakkarnir
höfðu fundið upp.
Þeir löbbuðu líka burt, án
þess að segja meira.
Kaupmannssonurinn, sem í
sjóinn datt ásamt Bensa forð-
um, bar nú a'llt annan hug til
Bensa en áður. Honum duld-
ist það ekki, að hann átti
Bensa líf sitt að launa. Engin
hjálp hafði verið nálæg, og
sjálfur hefði1 hann ekki getað
svamlað í land. En hann þorði
ekki að láta þakklæti sitt í
ljós við félaga sína, en sagði
aðeins:
„En hvað báturinn er orð-
inn allt öðruvísi en meðan
karlinn átti hann.“
„Við skulum fara éinhverja
nóttina og henda steinum of-
an í bátskrattann, svo að
komi gat á hann. Þá minnkar
gorgeirinn í Bensa garmin-
um,“ sagði Ragnar pakkhus-
mannssonur. „Við þur uin
ekki að fara mjög nærri hon,
um. Ég er orðinn snillinSur *
að slöngva á löngu færl’
bætti hann við, og því til sta
festingar tók hann upp stein
völu, setti hálfsnúning á e n
hluta líkama síns og kasta
og ætlaði auðsjáanlega a
hæfa veiðibjöllu, sem vagga 1
á bárunum skammt undan
landi, háreist og sjálfbyng
ingsleg. En steinninn hæ 1
hana ekki. Fuglinn virti þetta
atvik ekki þess að fljúga UP^
heldur synti hratt í burtu 0
úr skotfæri.
„Fallega slöngvað,“ sa^
íþróttamaðurinn hreykinu'
„Það munaði ekki hársbrei >
þá hefði hún legið. Ef Þa
hefði verið báturinn, hefði e
hiitt.‘‘
„Ef iþú gerir það, skal eg
klaga þig fyrir prófastinurn>
sagði Baldi kaupmannssoniU-
„Ertu orðinn svona hraed ^
ur við útgerðarmanninn>
sagði Ragnar háðslega.
„Nei, það er ég ekki-
pabbi hefir hótað mér 'þ^1
láta mig í sveit, og okkur ba a’
ef ég sæi hann ékki í rrl *
Svo er líka það að athuga’
varla hefði ég verið í t0
þeirra, sem nú draga aU
ann, ef hann hefði ekki dras^
að mér upp úr sjómun u
daginn. Og það er þó eiitthv^;
sem fáir gleyma strax,“ sa®
Baidi.
Félagarnir svöruðu engu^^
V3r
svo breyttur síðan hann
í sjóinn, að þeir þekktu han
En
að
röltu á eftir honum,
sneypulegir á svip. Hann
ekki fyrir þann sama og
áður’
NÆRFÖT - SOKKAR - T-SKYRTUP
FLJÚGIÐ TIL /
REYKJAVIKUR
MEÐ EIGINKONUNA
$371
setl'
; Lægstu fargjöld allra au
^____ • unarfélaga til Evrópu.
FYRIR J ■ | einnig hinna hagst®
Fram og iil baka frá : fjölskyldfargjalda fyrir b01
New York : 12-25 ára.
VETRARFARGJÖLD: FRÁ NEW YORK 16 ÁGÚST TIL 30.
APRÍL OG TIL BAKA 15. OKTÓBER TIL 30. JÚNÍ
Upplýsingar hjá öllum ferðaskrifslofum eða
Skrifið
eftir
bæklingi
XI
ICELANDICairun£S
610 Fifth Avenue (Rockefelier Centre)
New York 20 PL 7-8^85
New York — Chicago — San Francisco
FOR RESERVATIONS CALL OR TELEPHONE
ARTHUR A. ANDERSON
ALL-WAYS TRAVEL BUREAU
315 Hargrave St., Winnipeg 2
Office Ph. WH 2-2535 — Res. Ph. GL 2-5446