Lögberg-Heimskringla - 04.04.1980, Blaðsíða 4

4
Lögberg-Heimskringla, föstudagur 4. apríl 1980
Hngtorg- Ifrtmakrmgia
Published every Friday by
LOGBERG-HEIMSKRINGLA PUBLISHING Co. Ltd.
1400 Union Tower Building, 191 Lombard Avenue,
Winnipeg, Maniloba R3B 0X1 — Telephone 943-9945
EDITOR:
ASSISTANT EDITOR:
PRESIDENT:
SECRETARY:
TREASURER:
Typesetting, Proof reading and printing Gardar Printing Limited
Subscription $15.00 per year PAYABLE IN ADVANCE
— Second class mailing registration number 1667 —
Haraldur Bessason
Margrét Björgvinsdóttir
T.K. Arnason
Emily Benjaminson
Gordon A. Gislason
EASTER REFLECTIONS
My earliest memories of Easter in Southern Manitoba
include family gatherings and above all the sight of my
grandparent’s bed covered with every conceivable Easter
chocolate: bunnies, eggs, roosters, and other animals.
Easter was always a festive occasion an although what
we ate on Easter Day is forgOtten the memories of joyous
family reunions remain.
There was talk about when seeding might begin and
whether there would be flooding. There was talk of calves
being birthed and of spring chicks being hatched and
nurtured. Spring storms could not interrupt those
gatherings for if the roads were too soft for cars, buggies
and sleds could still always be used.
Around Easter time it was also often possible to construct
qrude rafts or build primitive boats to put into the sloughs
around Halbstadt. The sternness of winter and its
inexorable cold was beginning to yield to the milder spring
' weather and heavy winter boots were being displaced by
tall rubber boots which inevitably turned out to be not tall
enough for the escapades of the youngsters. For there was
always that beautiful spring ice which proved irresistible
but lacked the strength of winter. Who could guess that the
water underneath it would be so deep!
Important as all of these were, they paled in comparison
to that which made Easter. I refer to the religious
ceremonies and services which caused Easter to be such a
joyous occasion. For beyond the chocolate eggs and bunnies
there was always the deep and sustained conviction that
Easter was the most important festival of the Christiap
year. After the somewhat glum and somber Good Friday
(some persisted in calling it Black Friday) the joyous festival
of Easter affirmed that there was life after suffing unto
death, and that the Lord had indeed risen from the grave.
The great German chorales and the lighter Gospel songs
all united in stressing that what evil men had done to the
totally good man, Jesus of Nazareth, God had undone in
raising him from the dead. The note of triumph resounded
throughout our small country church and the echoes of
those affirmations continue to linger on to this day.
The triumph that is affirmed by the church on Easter
Day is a triumph over death and over the hatred which
killed the One who loved even Judas to the end. In our little
country church, with ministers who had never studied
Greek or Hebrew we saw ourselves at one with the church
of Christ gathered in the first century under the cloud of
persecution. We were joined also to those who gathered
during our day in modern countries where worship was not
free. All of us were united in the greeting: The Lord is
Risen! He is risen indeed!
More powerful by far than the warm Manitoba sun which
could melt the snow and ice around us. and expose again the
tender crocus to its light, as Christians we affirmed that
God has acted in history to vindicate his anointed.
While our celebration of Easter coincided with rebirth in
nature we affirmed not our belief in nature's power or
renewal, but in the God who acted in history to save his
people from oppression. By telling the simple story of Easter
our moods were changed from the despair of the two
disciples who walked the way to Emmaus as the living
Chribt made himself known to us as He had to them.
The continuing impact of Easter lives on even to this day
as people's lives are changed from crippling despair to
hope. For He kindled then and rekindles now, wherever he
is allowed. the flicker of life.
William Klassen
Professor of Religion,
University of Manitoba.
Um islenska tungu i vesturheimi
Skömmu eftir stofnun hinna
eldri vesturíslensku blaða
tóku menn að rita um vanda
mál íslenskrar tungu hér
vestra. Meðferð mannanafna
var eitt af þeim atriðum sem
einna fyrst var tekið til um-
ræðu, og reið Einar Hjörleifs
son ritstjóri þar á vaðið í
fyrsta árgangi Lögbergs árið
1888. Farast honum svo orð
um nafnavenjur Islendinga í
Winnipeg:
„Flestir hafa tvenn nöfn,
íslenzkt og óíslenzk. Islénzku
nöfnin nota þeir auðvitað,
þegar þeir eru innan um
landa sína, en leggja þau
niður jafnskjótt og þeir
standa frammi fyrir hjerlend
um manni, eða einhverjum
öðrum en löndum sínum. f>á
grípa þeir til þess, sem þeir
„heita á ensku.”
Þó er það alls ekki svo að
skila, sem allir láta sér
nægja með tvenn nöfn. Sum-
ir kalla sig ótal nöfnum- —
Einn heitir t.d. Sveinn Grims
son, þegar hann kemur hing
að heiman af Islandi. Hann
kallar sig Svein Grímsson
svona hversdagslega, þegar
hann er innan um Islendinga
En hann hefur svo annað
spari-nafn, t.d. Sveinn Vest-
mann, og það notar hann, t.
d. þegar hann þarf að skrifa
nafnið sitt, eða við önnur
sjerlega hátíðleg tækifæri.
En meðal hjerlendra manna
heitir hann hvorki Sveinn nje
Gímsson nje Vestmann. Til
að byrja með lætur hann að
öllum líkindum Englendinga
kalla sig John Anderson- Svo
verður hann leiður á þvi
nafni, og þegar hann flytur
sig eitthvað til og kemur til
ókunnugra manna, þá notar
hann tækifærið, og fer að
kalla sig Thomas Edison eða
George Byron. Einn Islend-
ingur kvað enda hafa staðið
með ættarnafnið Christ á
kjósendalista hjer í Winni-
peg.”
Einar kemst síðar að eftir-
farandi niðurstöðu:
„Skírnarnafni sínu ætti
enginn maður að breyta. —
Hann heitir því nafni, og það
er rangt og óafsakanlegt að
vera að afbaka það eða taka
sjer annað í staðinn fyrir
það. öðru máli er að gegna
um það, þótt menn geri föð-
urnöfn sin að ættarnöfnum
eða taki sjer ný ættarnöfn,
eins og vjer höfum þegar
bent á. En umfram allt —
kallið yður ekki sinu naíninu
í hvert skiptið; standiö við
það nafn, sem þjer heitið eða
hafið valið yður, hvort sem
það er enskt eða íslenzkt. —
Því að naínahringlandinn er
til skammar og getur verið
til mikils tjóns.”
Nokkru siðar virðist Einar
svo hafa komist að lokanið-
urstöðu um nafnavenjurnar,
og má með sanni segja að
hann hafi þá séð fyrir að
engilsaxnesk venja myndi
gjörsigra hina íslensku, en í
35. töiublaði fyrsta árgangs
Lögbergs skriíar hann svo:
„Vjer eigum í höggi við
voidugasta þjóðernið, sem tii
er í heiminum. Sjáltir erum
vjer fámennir og íatækir, og
það er því ekki furða, þó aö
vjer verðum að einhverju
leyti að slaka til- Þegar menn
eiga í stríði, er mönnum það
oft ávinningur að semja frið
í tíma. Með því fá menn opt
haldið því, sem þeir mundu
missa að öðrum kosti. Alit er
undir því komið, að' menn
geri sjer í tíma ljóst, hvað
menn hljóta að missa og
hverju menn geti haldið. —
Vjer hljótum að hætta við
dóttur-nafnið, ef ekki í þess-
ari kynslóðinni, þá í þeirri
næstu. En íslenzkum nöfnum
getum vjer haldið og eigum
vjer að halda. En vjer höld-
um þeim því aðeins, að vjer
gætum að oss í tima og látum
þau fá festu, lögum þau
þannig, að vjer getum staðið
vi ð þau hvar sem er. Annars
halda menn áfram að taka
sjer hjerlend nöfn, eins og
hingað til hefur átt sjer
stað.” H.B.
FRÉTTABRÉF FRÁ
MINNEAPOLIS
Fíóolegur fyrirlestur
Kagniiiidar Helgadóttur í Minneapolis.
Fynrlestur frú Ragnhildar Helgadóttur, lögfræðings og
fyrrum alþingismanns á Islandi, hreif hátt á annað hundr
að áneyrendur á ráðstefnu sem haldin var í Augsburg
College í Minneapolis um miðjan marsmánuð- Efnið var
sérstaklega fróðlegt, ræðan vel flutt og þátttaka þessa
kvennaleiðtoga bæði henni og þjóðinni til stórsóma.
Frú Ragnhildur talaði urn stöðu kvenna á öllum svið
um þjóölífsins ekki eingöngu á íslandi heldur einnig í
Noregi, Danmörku, Sviþjóð og Finnlandi. Greinileg lýs-
ing kom fram á þeim sporum sem stigin hafa verið í fram
faraátt í kvennréttindamálum og komu margar athyglis-
verðar tölfræðilegar upplýsingar fram þvi til stuðnings.
Ftæðan og framkoma frú Ragnhildar i umræðunum á eft-
ir fengu veröskuldað lof og var fólk sérstaklega hrifið af
hve goð tök frú Ragnhildur hafði á enskri tungu.
Útdrættir úr enska frumtextanum mun væntanlega
fást innan skamms til birtingar í Lögbergi-Heimskringlu.
Þorkell Sigurbjörnsson heimsækir Mineapolis
á vegum IJtanríkisráðuneytis Islands.
Þekktur gestur frá Islandi var í St. Paul og Minneapolis
rétt á undan frú Ragnhildi Helgadóttur, var það tónlist-
armaðurinn og tónskáldið Þorkell Sigurbjörnsson, sonur
séra Sigurbjörns Einarssonar biskups yfir Islandi. Hann
kom vestur samkvæmt beiðni Utanrikisráðuneytis íslands
að taka þátt í undirbúningi við tónlistarflutning haustið
1982 — Scandinavia 'ioday — í New York, Minneapolis
og St. Paul, Houston, Texas og Seattle, Washington. —
Meðal atriða þá verða listsýningar, tónleikar, leikkvöld
og fyrirlestrar sem túlka menningu allra Norðurlanda- —
Þorkell fékk prýðilegar undirtektir hjá Minneapolis Sym-
phony Archestra of St. Paul Ohamber Orchestra, sem
veroa með islenzk tónverk á dagskrá árið 1982, og eins
var með snögga heimsókn Þorkels til Seattle.
Þorkell stundaði framhaldsnám í hljómlist við Ham-
line University í St. Paul fyrir nokkrum árum, og einnig
við Illinois Háskóla. I Minnesota kvæntist Þorkell eigin-
konu sinni Barböru Powell, sem átti heima í Waseca,
Minnesota. Hjónin ásamt syni og dóttur, rnunu heimsækja
f’owell fjölskylduna næstkomandi sumar.
Sigríður Frost látin.
Alíslensk kona, vel metin og háöldruð, var jörðuð í Min-
neota, Minnesota, 26. febrúar sl. — Sigríður Frost, sem
hefði orðið 92 ára næsta haust. Sigga, eins og hún var á-
vallt kölluð, var við bókhald í „stóru búðinni”, sem rekin
var af Islendingum í meira en hálfa öld, og var 'hún við
það starf í 60 ár- Hún var máttarstólpi í Sánkti Páls söfn-
uðinum og meðlimur í söngkórnum og kvenfélagi safnað-
arins í heilan mannsaldur. Faðir hennar var Jóhannes
Halldórsson Frost, Þingeyingur og móðir hennar var Borg
hildur Kjartansdóttir, ættuð að sunnan.
Valdimar Björnsson