Alþýðublaðið - 08.09.1961, Qupperneq 15

Ég sagði Peler að Betty
áliti toe-ít að hann hiiti
ekki Ji'll of oft. Hann hafði
ekki sagt mér að Jill hefði
jálað sér ást sína en hann
thlýtur að hafa getið sér þess
til að ég vissi það eða grun
aði það a.m. k. Hann varð
alls ekki reiður þegar ég bað
hann um að hætta að hitta
Jill þVert á móti var hann
mjög góður við mig þann
dag og alltaf síðan. Phyllis
hefði kallað það slæma sam
vizku en sem betur fer var
ég ekki lengur það heimsk
að trúa slíku.
Það snart mig djúpt að
Peter skildi finna sér til
ferðalag daginn sem Jill átli
að fara til að þurfa ekki að
fara á járnbrautarstöðir.a,
Veslings Jill hugsaðí ég, en
eitt ár er langur tími þegar
maður er sautján ára og þeg
ar 'hún kemur aftur til Eng
lands er Derek búinn í hern
um og farin að vinna fyrir
kaupi.
Síðustu mínúturnar sem
maður bíður ef j’.T að kveðja
vini sína eru ailltaf langar
en loks köm kveðjustundin.
Jill tók um hálsinn á mér og
Ihvíslaði í eyra mér: „Ég bið
að heilsa Peter“. Rödd henn
ar tilraði en það sýndi mér
hve erfilt það var henni að
segja þessi orð.
„Það skal ég gera vina
mín“, sagði ég og þrýsti
henni að mér. Hún faldi and
litið í skinnkraga kápu minn
ar sumpart til að leyna tár
unum og sumpart til að eng
inn heyrði það sem hún
sagði: „Láttu mömmu ekki
þrá mig alltof mikið Jane“,
sagði hún.
„Ég skal passa hana“, lof
aði ég.
„Og ég skal hætta þessu
— því lofa ég“.
„Ég veit <jð þú stendur við
það!“
Og svo átti Jill að kyeðja
konuna sem hafði verið móð
ir hennar í saulján ár. Ég gat
ekbi að því gert þó ég heyrði
það sem Jill sagði þó rödd
hennar væri úám af gráti.
„Þakka þér fyrir allt elsku
mamma mín. Lofaðu mér að
sitja ekki heima og láta þér
leiðast! Þú getur alltaf
hringt til Jane ef þér líður
illa. Og ég s'kal skrifa þér
vikulega — ég lofa því!“
Þetta var ekki lítið loforð
frá dóltur Liz og efíir því
sem Betty sagði mér seinna
hélt hún það
Þegar lestin fór úl af
brautarstöðinni stóðum við
og veifuðum ákaft og hún
var ekki fyrr horfin en ég
le:l á Beíty og sá tár renna
niður kinnar hennar. Grét
Jill líka? Satt að segja var
ég með kökk í hálsinum og
það skorti aðeins herzlumun
inn t:l að ég færi að gráta
MELÖDV
CHASE
líka. Ég tók undir hendijpa
é Betty og bauð henni te.
Peter var mjög þögull uVn
bvöldið e.n það kom mér
ekki á óvart. Að vissu leyti
gladdi það mig að Belty v.ar
hjá okkur, þá töluðum við
ekki um ferðalag Jill. 1
„íFyrirgefðu. hvað ég -var
leiðinlegur í kvöld“, sagði
Peter þegar við vorum að
hátta okkur.
„Ég geri ráð fyrir að þú
hafir hafi mikið að gerá“,
sagði ég.
„Ég gerð; ekki handtak“
viðurkenndi 'hann. „Hverhig
leið Jill?“
„Hún lék silt hlutverk vel“
svaraði ég.
, Því 'bjóst ég við. Hún er
hugrökk eins og móðir hejm-
ar Er þér illa við að ég segi
það Jane?“ spurði Ihann
hræðslulega. . .- ,
„Auðvitað ekki“.
„Þakka þér fyrir. Hún er
indælt barn og ég skammast
mín. En ég vissi það alls
ekki . trúirðu mér ekki ást
in mín?“
„Ég kinkaðj kolli Peter
vissi vel hve ofi ég hafði
hitt Betty og Jill undanfarn
ar vikur. Hann vissj líka að
ég vissi hvers vegna hann
forðaðist Jill. En það l>*fði
verið þegjandi samkomulag
okkar á milli að tala ekki
um það. Mér fannst ég samt
geta leyft mér að hafa það í
flimtingum núna.
„Það er ekki þér að kenna
að þú ert svona ómó'/stæði
legur“, sagði ég.
Hann brosti biturt. „Ég hef
ekki slæma samvizku af
því. Ef ég hefði haft vit á að
kynna þig fyrir Beity og Jill
strax hefði þetta aldrei skeð.
Það var heimskulegt af mér
en ég meinti ekkert illt með
því“.
„Það veit ég Peter“, sagði
ég. „Það var fallega gert af
þér en alls ekki nauðsynlegt
hjartað mitt“.
„Og nú hef ég án efa gert
eitthvað af mér á ný“, sagði
hann lágt.
„Langar þig til að létta á
samviskunni?“
„Ég gat ekki um annað
Ihugsað en Jill í allan dag.
Loks pantaði ég handa henni
blóm sem hún fær þegar hún
kemur um borð í skipið, Ég
sendí knrt með og óskaði
henni góðrar ferðar. Held
ur að henni leiðist það?“
iSatt að segja vissi ég
ekki í fyrstu ihverju svara
s'kyldi en svo minntist ég
þess hvernig ég hafði verið
sautján ára gömul og ég
sagði: „Ég geri ráð fyrir að
'hún gráti þegar hún fær
blómin en hún grætur ekkr
af sorg. Ég á við að það
gleðji hana að þú hugsaðir til
ihennar. Mér finnst þetta
mjög fallega gert af þér elsk
an min“, sagði ég loks og
hvort sem þið trúið því eða
ekki meinti ég það,
„Þú ert sú indælasta og
skilnings bezla stúlka sem ég
hef nokkru sinni fyrir hitt“,
sagði hann og gekk til mín
og kyssii mig.
„Stúlka!“ hnussaði ég „ég
er að verða ferlug!“ Nú
fann ég að kominn var tími
tili að segja það sem ég hafði
velt fyrir mév í marga mán
uði. Ég hætti á að opna munn
inn:
„Er þér sama þó ég spyrji
þig um dálítið elskan“, sagði
ég blíðari en ég átli vana til.
„Ég skal ekki bíta þig
„Biolla“. Komdu með það“.
IHann hafði ekki nefni mig
þessu ’hataða nafni svo blíð
lega síðan hann bað mín fyr
ir tuttugu árum svo ég lél til
leiðasi.
19.
Peter ætlaði að halda'
veizlu fyrir Jill á nítján ára
afmælisdag hennar og hún
ællaði að opinbera trúlofun
sína og Dereks við sama
tækifæri. Hún hafði komið
frá Ásiralíu sex mánuðum
áður yndislegri en nokkru
sinni fyrr og var búin að ná
sér eftir það sem mig grun
ar að hún hafi nú litið á
sem barnáást.
Hún hafði í það minnsta
ljómað alf gleði þegar hún
kom til að segja mér að
þau Derek ætluðu að gifla
sig.
Og það var ekki að undra 1
að hún væri hamingjusöm. í
Því hún hafði verið metin að
verðleikum í Ástralíu og nú
ihafði hún með höndum aðal
:hlutverk í gamanleik í
London.
Ég er viss um að ham
ingja Jill gladdi Peter en
samt gat ég ekki varizt
þeirri tilhugsun að honum
ihafi leiðst hve fuRkomlega
hún náði sér eftir ást sína
á honum. En til að vera rétt
lát verð ég að viðurkenna að
hafj stolt Peters verið sært
leyndi hann þvj með af
brigðum vel.
Ég var ekki svo heimsk að
'ímynda mér að ég gæti
staðisl samköppni við æsku
og fegurð stúlknanna sem
komu í boð Jill og mér kom
ekki til hugar að reyna það.
En ég vildi ekki verða
henni til skammar svo ég
fékk mér nýjan kjól og
breytti um h!árgreið|slu. Ég
var hálflaugaóstyrk við til
hugsunina um hvað Peter
segði um nýju greiðsluna
mína, en ég hefði áit að vita
ibetur eflir tuttugu ára hjóna
band. Hann minntist ekki á
það einu orði. Fyrst var ég
fegin 0g svo verð ég öskureið
þó ég hefð vit á að þegja.
Þar sem hann hafði ekki
tekið eftir nýju hárgreiðsl
unni, minni var vitanlega!
vonlaust að Ivonast til hann
veitli kjólnum mínum al
hygli eða því hve ég hafði
snyrt andlit mitl vandlega.
Við vorum búin að lofa að
koma það snemma að við
gæfum hjálpað Jill og minni
máltarkennd mín lagaðisl
mikið þegar ég kom inn til
hennar því hún kallaði. „Ó,
Peter, finnst þér ekki nýja
hárgreiðslan Ihennar Jane
klæða hana vel?“
Eftir að hann 'hafði iaut
að: „Jane, ihvað?“ áltaði
hann sig. „Jú hún er falleg
svona. Finnst þér nýi kjólinn
hennar ekki fallegur líka?
Hún l'ítur mjög vel út.
Og ef,ir það hafði ég
ekki brjósl á mér til að af
•hjúpa hann.
Jill var mjög fögur og það
gladdi mig að hvorki var
Enginn
ff
lúxi
ff
l
l

01
í LANDI, sem rembist eins
og staurinn við að sxníða eld-
flaugar og vetnisspr.engjur í
þeim tilgangi að sanna ágæíi
sitt, en getur eklti veitt íbúun-
um þann „lúxus“ að búa í
sæmilegu húsnæði eða klæðast
fallega, er nú haldin frönsk
tizkusýning á hverjum degi og
karlar, konur og börn standa
í biðröðum langan tíma til
þess 'að komast inn. Og þegar
„módelin" svífa inn í fallégupi
Parísarkjólunum. sem raunar
eru allt miðstéttarkjólar á
franska vísu, líða stunur frá
brjóstum kvennanna og lófa-
tak kveður við. Þær segja
raunar, að þær hefðu aldrei
tækifæri til |að klæða.'jt svo
fínum kjólum, sem frönsku
tízkukóngarnir te’kna handa
miðstéttarkonum þar í laiidi;
en enginn getur bannað þeint
að lítast betur á einn kjól en
annan.
„Ég mundi aldrci hafa tæki-
færi til að nota svona kjó!a“,
sagði ein Moskvustúlkan urn
daginn, „en ef ég hefði það,
mundi ég velja þennan“, hefur
New York Times eftir. Og blað
ið heldur áfram og segir frá
því, að hinum eldri meðal
Rússa þyki þetta tómt prjál,
en áhugi yngri kynslóðarinnar
á fallegum fötum leyni sér
ekki.
Svo er að sjá af iréttuhí,
sem ekki muni verða mikil tök
á því fyrir franska tízkuknngá
að selja mikið af framleiðslu
sinni í Moskva, þar scm tæki-
færin til að vera vel t’I fara
virðast vera fá, samkvæmt of
an sögðu, en sama verður ekki
sagt um ilmvatnsframleiðend-
ur. Það er svo að sjá. að nóg
tækifæri séu til að lykta vel
eða nota varalit.
f öðru erlendu blaði lesum
v::ð, að búið sé að gera sanin-
ing um kaup á 3 milljónum
glasa af Dior-ilmvatni, og
sama fjölda af varalit, er af-
greitt skuli veria fyrir jól. — -
Pöntunin mun vera um 180
milljón króna virði. Tveir
þriðju hlutar pöntunarúinar
eru á Diorissimo, en afgawgur-
inn er Miss Dior og Diorama. .
Það verður að teljast dálít-
ið varasamt fyrir sovétstjórn-
ina að láta það eftir krmum
sinum að lykta vel almennt,
því að það getur ekki ondað
öðru vísi en að þær fari að
heimta falleg föt líka, og hvern
jg fer þá með gatnagerð. upp-
skipun og önnur kvennaverk'’
Það er sök sér að leyfa konum
foringjanna að vera vel til fara
og lykfa vel, en iað láta þetta
breiðast út. Það kann ekki
góðri lukku að stýra. ,
Alþýðubla.ðið — 8. sppt. 1961