Austurland - 23.10.1920, Qupperneq 3

AUSTURLAND
3
Póstferðastarfinn
milli Seyöisfjarðar og Borgarfjarðar er iaus frá næstu áramótum. Urn-
sóknir, stílaðar til aðalpóstmeistara (eða póststjórnar), sendist póst-
stofunni hér fyrir 1. desember n. k.
Póstmeistarinn á Seyðisfirði, 22. október 1920.
Sig. Baldvinsson.
Sérverzlun með brauð, sœlgœti og tóbak
Þar eru bezt kaup á tóbaki.
Sveinn Árnason.
Beztu þakkir öllum þeim,
er sýndu okkur hluttekn-
ingu við fráfall og greftr-
un barns okkar og dóttur-
dóttur.
Seyðisfirði 22. október 1920.
Pálína Andrésdóttir
Stefán P. Runólfsson
Þóra Eiríksdóttir
skipun, að skipið skyldi koma
hér og skipa upp landssjóðsvör-
um. Héðan fór skipið til Borg-
arfjarðar og norður um land.
Mannalát.
Látin er að Vífilsstöðum í
Hróarstungu húsfrú Þórey Eiríks-
dóttir, kona Páls Hermannssonar
bónda þar. Var hún dóttir merkis-
bóndans Eiríks Einarssonar í Bót.
Var hún á bezta aldri, vel látin
og kunn sem merkis- og dugnað-
ar-kona.
Nýlega er dáið hér í bænum
barn þeirra hjóna Pálínu Andrés-
dóttur og Stefáns Runólfssonar
trésmiðs.
Látin er
í Ripon í Yorkshire í Englandi
Sophie Lund, ekkja eftir Christian
Lund forstjóra „Sameinaða gufu-
skipafélagsins" í Newcastle. Lézt
hún hinn 21. þ. m., eftir langvar-
andi heilsuleysi, 79 ára gömul.
Var hún tengdamóðir Knud Christi-
ani stöðvarstjóra hér.
Kornmylla.
Á það hefur áður verið drepið
lauslega hér í blaöinu, að koma
skuli upp kornmyllu hér á Vest-
dalseyrinni. Er ti! þess ætlast að
rafmagn snúi henui, er tekið
verði úr Vestdalsánni. Er þar
nægilegt afl og er ætlast til að
myllan geti malað rúg fyrir alt
landið. Ætlast er til að vélar verði
til flestra hluta, jafnvel til að láta
mjölið í pokana. Má segja að
þetta séu framfarir miklar og góð-
ar og getum vér búist við að fá
þarna bæði ódýrara og fyrst og
fremst vandaðra korn en frá út-
löndum. Eru það „Hinar samein-
uðu íslenzku verzlanir“ sem ætla
að koma þessu nytjaverki í fram-
kvæmd. Er það ekki hið fyrsta
framfarafyrirtæki er Þórarinn Tuli-
nius hrindir af stokkunum hér á
landi, og væri ísland vel farið
ef margir væru hans líkar. Byrj-
að mun verða á verkinu á vori
komanda.
Austurrísku börnin.
Víða um land mun hafa veriö
safnað fé til austurrísku barnanna,
en hér austanlands mun lítið hafa
verið gert að því. En sem menn
vita er ástandið í hinu gjaldþrota
Austurríki afar-ilt og væri það
hið mesta góðverk, að sem flestir
létu í té einhvern skerf til að
bjarga hinni bágstöddu þjóð. Rit-
stjóri „Austurlands11 tekur fúslega
á móti gjöfunum og kemur þeim
á framfæri. Mun verða skýrt frá
gjöfunum jafn óðum hér í blað-
inu.
PAPPÍRSVERZLUNIN
hefur nóg til af margskonar ritföngum,
t. d. til skólahalds: skrifbækur, stíla-
bækur, reikningsspjöld, grifla, skóla-
penna, pennastengur, blýanta, skóla-
strokleður.skólablek, þerripappír, teikni-
pappír, teiknistifti o. fl. Miklar birgðir
af pappír og umslögum og ýmsu öðru,
sem nauðsynlegt er til skrifstofuhalds
og almenningsnota. - Pappírsverzlunin
er sérverzlun, þar er því úrvalið mest
og þessvegna kaupin bezt.
Sig. Baldvinsson.
Frœðafélagið
hefur gefið út framhald af
„Jarðabókinni“, (II. 2. h.), en
„Ársritið11 (1920) er ókomið enn.
Nýlega
er útkomin „Sólrún og biðlar
hennar" í íslenzkri þýðingu eftir
Quðm. Q. Hagalín. Vill hann láta
þess getið, að þýðing þessi hefur
legið all-lengi hjá bóksala og
hugði þýðandinn hann afhuga út-
gáfunni. Ella mundi hann kosið
hafa nú að ganga á ný frá bók-
inni og all-mikið á annan veg
en þá er hann þýddi hana, en
það var á skólaárunum, er lítill
var tími og þröngt um fé. Ann-
ars hyggur hann að nærri sanni
muni fara ummæli þeirra ritstjóra
BOKAVERZLUN
mín selur nú, eins og ávalt und-
anfarið, allar algengar tegundir
af ritföngum. — Nægar byrgðir.
Virðingarfyllst
Pétur Jóhannsson. .
Hálflendan Rimi
í Mjóafjarðarhreppi er laus til á-
búðar í næstu fardög-
um. — Semja má við
Svein Ólafsson í Firöi.
„Eimreiðarinnar" og „Iðunnar“
um „Breiðfirðinga“, að þýðingin
sé yfirleitt á lipru máli, en nokk-
uð fljótvirknisleg.
Lyfjabúð Seyðisfjarðar
hefur verið breytt mjög mikið á
þessu sumri, kvistir settir á húsið
uppi og öllu breytt niðri. Er nú
afgreiðsluherbergið rúmgott mjög
og hið prýðilegasta að öllu. Enda
miklu sjálfsagt til þess kostað og
verkið staðið lengi yfir.
F. R. Wendel,
sem getið er um í skeyti hér í
blaðinu að nú sé látinn, var fjölda
mörg ár verzlunarstjóri að Þing-
eyri í Dýrafirði. Var hann hinn
mesti dugnaðar- og reglu-maður,
einarður, vinfastur og „betri en
enginn þegar á lá“, hvar sem
hann vék sér að. F. R. Wendel
var þýzkur að ætt og uppruna,
en kvæntur að síðara hjónabandi
íslenzkri konu, Svanfríði Ólafs-
dóttur, merkri konu og afbragðs
fríðri sýnum. Börn þeirra eru
Harald Wendel, húsgagnasmiður,
nú í Þýzkalandi og frú María
Benjamínsson, kona Ólafs stór-
kaupmanns Benjamínssonar í Rvík.
Wendel var einnig hið mesta
prúðmenni í framgöngu og var
alt af sem aðalsbragur yfir honum.
var sem drungi lægi yfir allri
skipshöfninni.
— Ekki kæmi mér nú á óvart
þó að hann hvesti í dag, sagði
Grírnur garnli og leit til hafsins,
þár sem svörtu skýflókarnir hækk-
uðu og greiddu úr sér. —- Þeir
eru vindlegir þessir, sagði Qrím-
ur ennfremur og kinkaði kolli
til hafsins.
— Ætli það verði nema renn-
ingur? sagði Þorvaldur formaður
og spýtti um tönn. — Ekki skil
ég það.
— Jaeja, sannið þið til. Ef ég
væri í þínum sporum, þá mundi
ég nú byrja að draga heldur fyr
en seinna. Þetta er aftaka sjór
hérna á Eyrinni, þegar hann rek-
ur á þessar norðanhrinur. Undir
eins ólendandi og maður má
kannske hleypa langt inn á sveit.
— O, ekki held ég maður fari
nú að draga strax. Það er ekki
nokkurt kvikindi komið á lóðina.
En óðum er hann nú að Ijókka
til hafsins, mælti Þorvaldur.
— Svo þér finst það. Já, við
fáurn hann líklega fuil-hvassan áð-
ur en við erum búnir að ná því
öllu inn, sem við eigum í sjón-
um.
Jakob tók engan þátt f samræð-
unum. Þegar þeir Þorvaldur og
Qrímur ræddu, leit hann til hafs-
ins og kinkaði kolli.
Innan skams var róið að dufl-
inu og fariö að draga lóðina.
Skýflókunum í hafinu fjölgaði
brátt. Þeir teygðu sig upp á him-
ininn, þjöppuðust síðan saman,
svo að úr þeim varð samfeldur,
skörðóttur þokubakki, er þeytti
úr sér dökkum skýjum upp á loft-
ið. Vindhviðurnar umhverfis bát-
inn urðu skarpari og skarpari og
öldurnar stærri. Að eins lítill
hluti lóðarinnar var kominn inn í
bátinn, er sjórinn æddi hvítfextur
umhverfis. All-mikill fiskur var á
lóðinni. Jakob var á þyngra borð-
ið og reri mikinn.
— Upp í báruna! Taktu fastara
í Jakob[ kallaði formaðurinn.
Ægilega stór hvítfext alda æddi
að bátnum og skali á stjórnborðs-
bóginn. Báturinn huldist hvítu
löðri og var þóftufullur af sjó, er
honum skaut upp. Nokkrir fiskar
höfðu runnið út og flutu nú und-
an stormi og sjó í áttina til lands.
Grímur garnli, sem dró lóðina,
hafði fallið aftur á bak, þegar
báran reið yfir og lenti hann með
bakiö á keipnum bakborðsmegin.
Var hann þjakaður, er hann stóð
upp og gat ekki beygt bakið.
— Það er bezt að ég taki við
andófinu með Jakob, sagði Þor-
valdur og vatt sér fram í bátinn.
— Drag þú lóðina Jón!
Skift var um í mesta flýti og
settist Grímur á öftustu þóftuna
og horfði til hafsins. Komið var
nú haglél og grásvörtum þoku-
bólstrum skaut upp úr skýjabakk-
anum, er hreytti úr sér hörðum
vindhviðum.
— Nú hefði ég siglt upp, ef ég
hefði einhverju ráðið, sagði Qrím-
ur gamli og togaði sjóhattinn
lengra ofan á ennið, til þess að
hlífa andlitinu við haglinu, er hann
horfði gegn veðrinu. — Það er
komið foráttu brim í landi, mælti
hann ennfremur.
Þorvaldur gaf skýjabakkanum
hornauga og beit á jaxlinn um
leið og hann herti á árinni.
— Ég skil ekki í það skaðaði
okkur neitt, þó að við reyndum
að ná einhverju af lóðinni, hvað
sem um fiskinn verður. Við getum
þá fleygt því sem báturinn er ekki
fær með.
Jakob glotti og tók fastara í
áiina. Hann vissi að Þorvaldur
var allra manna beztur andófs-
maður.
— Nóg er áfram! kallaði drátt-
armaðurinn. Meira á stjórn!
Þorvaldur herti á árinni, en nú
kom ný vindhviða, skarpari en
áður. Bátnum sló undan, lóðin
stóð langt út í sjó, haglið dundi
á sjóklæðunum og bára reið yfir
bátinn aftan við miðju. Þegar hún
var riðin af, sást að eins á hnífla
bátsins og það sem liærra bar af
mönnunum. Fiskurinn flaut um-
hverfis og lóðin hafði slitnað í
höndum dráttarmannsins.
— Ausið þið, Jón og Þórður!
kallaði Þorvaldur þrumandi röddu,
er yfirgnæfði storminn og öldu-
dyninn.