Austurland - 20.08.1921, Page 4

4
AUSTUkLAND
Margaríne,
ágætt á að eins 3 krónur kílóið hjá
St. Th. Jónssyni
Kaupendur „Austurlands“
eru vinsamlega beðnir að senda andvirði
blaðsins (5 kr.) til afgreiðslunnar hið allra
fyrsta. Síðasti gjalddagi var 1. júlí síðastl.
V Cement, ódýrt Og gott,
tunnan í þremur pokum, fæst hjá
St. Th. Jónssyni.
AUSTURLAND
kemur út vikulega.
Verð 5 kr. árgangurinn.
Qjalddagi 1. júlí
Ritstjóri og ábyrgðarmaður
Quðm. Q. Hagalín
— Sími 54 —
Afgreiðslu- og innheimtu-maður
Herm. Þorsteinsson
— Sími 13 B —
Prentsmiðja Austurlands.
Qóð smíðakol
nýkomin í verzlun St. ;il. JÓnssonar.
Prentsmiðja /Vusturlands
prentar og selur allskonar eyðublöð og reikninga,
með eða án firmanafns. Hefur til sölu ágætan póst-
pappír (margar teg.) og umslög, áprentað eftir vild.
Leysir fljótt og vel af hendi allskonar prentun.
RAFMAG NSTÖÐVAR
A Björtu næturnar eru að A
F hverfa, en þeim sem hafa F
H fyrirhyggju til að kaupa I
1 Osram-lampann Ý
T gerir það ekkkert. Pantifl og S
u kaupifl í tíma. Sem stendur I
M nægar byrgðir fyrirliggj. hjá M
indr. Heigasyni, Seyðisf. Q
RAFMAGNSTÖÐVAR
H u' s t i 1 s ö 1 u.
íbúðarhús;, mjog. vandað- er t'1 sölu a Norðfirði. Húsið er
nærri, alt' járnktóU og að stærð rúmar 14x10 álnir, tvær
hæðir' Með ágætum steinlímdum kjallara, útbygðri forstofu
0o stórum og góðum skúr við eldhúsið. Húsiö stendur á
ágœtum stað, og lóðarsar^ningar góðir. Ef óskast, geta fylgt
2 stór fiskihús, sem eru á hentugum stað til sjávarútgerðar.
- Lysthafendur snúí sér til undirritaðs. -
Noröfirði, 10. ágúst 1921.
Vilhjálmur Benediktsson.
Timbur
TVÍRITUNARBÆKUR
fást eftir pöntun prent-
aðar og h e f t a r í
PRENTSMIÐJU AUSTURLANDS
UMBÚÐAPAPPlR
fæst keyptur í
Prentsmiðju Austurlands.
ýmisk. komið í verzlun
St. Th. Jónssonar.
Vátryggingar
Brunatryggingar
Sjóvátryggingar
Stríðsvátryggingar
Sigurður Jónsson
Sími 2 og 52.
Æskuvinur minn.
Eftir
Hermann Bang.
Það er einmitt gleðin okkar tveggja
Og systir þín?
— Hún hefur hafist þarna handa.
Hún hefur komið á stofn kvenna-
skóla þarna á eynni. Fyrstu árin
kom það fyrir á kvöidio, þegar við
sátum í skammdeginu umhverfis lamp-
ann, að að okkur setti svo mikla ör-
væntingu, að við gát«m varla risið
undir henni. Og við litum hvort á
annað, stóðum skyndilega upp, fór-
um í yfirhafnirnar og gengum ofarí
að sjónum.
Þar gengum við fram og aftur og
létum vindinn leika um okkur. Það
var sem okkur væri að því fróun.
Stundum þrýsti Elízabet hendi
minni fast og ákaft — en oftast
þögðum við.
Og svo fór daglega lífið að ná
tökum á okkur og áhugi tók að vakna
hjá okkur á öllu þní, er umhverfis
okkur var — og nú — nú unum við
vel hag okkar ....
Já, vinur minn, þú veizt «kki hversu
svona einfalt og fábrotið líf getur
náð föstum tökum á mönnum. Það
hefur sína gleði og sína sorg, og
sömu atburðina, sem endurtakast aft-
ur og aftur . l. .
Og svo komudagur póstanna. Við
bíðum og bíðum eftir póstbátnum —
og þegar hann svo loks kemur, þá hröð-
um við okkjur heim með blöðin og
þréfia. Mamma nær í gleraugun og
neðanmálssöguna. Elízabet í það,
sem hún hefur mestan hug á — og
öll þyrpumst við umhverfis lampann.
Svo lesum við um gamla vini —
sjáum gamalku.nn nöfn, er færa okk-
ur gamlar mínningar — um þaa ár-
in, sem liðin eru . . , ,
Við tölum um ykkur — ykkur öll,
sem eitthvaö látið eftir ykkur liggja,
þar sem líflð ólgar í algleymingi —■
við, swn sitjum í skúmaskotum okk-
ar, höfum nægan tíma tíl að óska
ykkur allra heilla og gefa gaum að
því, sem eftir ykkur liggur. Þegar
við erum búin að koma okkur fyrir
í ró og næði — og erum einhvers-
staðar yzt á hala veraldar en gerum
þó okkar gagn í mannfélaginn, þá
höfum við tíma og tækifæri til að
láta okkur þykja vænt um ykkur hin
sam brjótist um í miðjum straumi
lífsins.
Ef þú vissir hvað eg hef oft minst
á þig heima, þegar við höfum setið í
ró og næði öll guðslöng kvöldin.
— Og stundum stekkur okkur
bros. Alt bröltið i ykkur verður
stundum hjákáflegt, þegar á ykkurer
horft úr fjarlægð.
— Eg sjálfur hef mitt fasta starf.
Og mikið er að gera — einmitt vegna
þess að sóknin er svona lítil. Þar
kynnist eg öllum og því, sem að þeim
amar, líf þeirra er einfalt og gleði-
vana — og vinur minn — eg hef þá
trú, að við eigum að verða Ijósgjaf-
ar þeirra.,
Qáðu nú að, góði vinur. Það er
létt verk að láta menn hafa ótta af
sér og halda þeim í skefjum á þann
hátt, en hitt held eg að sé það starf,
sem er köllun mín, að fá þá til að
lifa lífinu í von og gleði.
En þar erum við líklega ekki á
sama rnáli, eg og þú — ekki á sama
máli um þess háttar ....
Eg get sagt þér það, að þarna
vaknar áhugi hjá mér á öllum hlut-
urp. Við getum tekið dýrin til dæm-
is. Öllum þykir okkur vænt um þau,
undantekningarlaust unnum við þeim
öllum saman, og líf þeirra er eins
og hluti af okkar eigin lífi.
Altaf gefurn við gaum að þeirn.
Daginn, sem kúnum er hleypt út í
fyrsta skifti, prýðir Elízabet garðinn
með blómum, og alt heimilisfólkið fer
í hóp og fylgir þeim í hagann,
— Ojá, þú skilur nú auðvitað ekki
þess háttar — en okkur er það gleði.
Og við fáum ást á bókunum. Marg-
oft hef eg rpett við þær, löngutn og
löngum, og þá koma minningarnar
um þau ár, þegar við lásum bækurn-
ar í fyrsta skifti. Og oft komið þið
þá fram úr þokunni, og eg tek að
rifja upp fyrir mér skólaárin.
En þú mátt trúa því, að umfangs-
lítiö líf getur flutt okkur gleði, gleði
og ró.
Og svo finn eg, að þarna hef eg
ekki meira að starfa, en eg get leyst
af hendi — og þarna nýt eg ástar
og trausts . . . ,
Þeir treysta mér talsvert, og mér
þykir vænt um þá . . . .
En það veður heldur á mér. Og
þó hef eg engu kynst og ekkert lif-
að. En þú, sem hefur séð svo margt
og mætt svo mörgu merkilegu á lífs-
leiðinni, þú færð ekki að komast að
meö svo mikið sem eitt orð. Svona
er eg . . . .
— Eg hef enga sögu að segja . . .
— En að heyra þetta. — En hvað
er þetta. Ertu farinn að vatna inús-
um ? Gladdi það þig svona mikið
að sjá mig aftur?
Og æskuvinar minn beygði sig of-
an að mér og lagði hendur um háls
mér.
Svona nú — góöi bezti vinur
minn.
Endir.