Baldur - 04.05.1903, Blaðsíða 3

BALDUR, 4. MAÍ T9O3.
3
annar fátækraspítali, cin stör þrautalending fyrir hina
fátækustu f&tæklinga fátækrar þjóðar. Agtíntarnir
hafa iiðru hvoru myndast við að þvo höndur sínar eins
og Pflatus, ögsvohafa efnaðri innflytjendurnir geng-
ið fram hjá krossinum, hrist höfuðin, og hrækt f &tt-
ina eins og forðum.
l'ið, unglingarnir og forcldrarnir, sem hafið sopið
saniAn bikar hins fátæka frumbyggjara, þið vitið hvar
skórinn kreppir. Þið verðið að læra að sinna þessum
og öðrum þörfum okkar mannfjclags, &n þess að ætl-
ást til þess, að ,,hið opinbera“ gjöri alla hluti. Svo
skulum við öll fúslcga kannast við hj&lparhönd þcirra
fáu kraftmanna, sem hafa tekið sjcr bólfestu mcðal
okkar eða lofað okkur og okkar plássi að njóta sann-
mælis öt f frá.
: Það er hvert hjerað nógu rfkt f sinni fátækt, sem
getur fcngið þarfir sfnar uppfylltar, og að þvf eigum
við að vinna hvcrt mcð öðru.
J. P. SóI-MUNDSSON.
Yíiriysing.
í ritgjörð ,,um vfnsölu á Gimli,“ sem birtist f
líaldri 20. þ. mán., undirrituð af G. Thorstcinson,
stendur: ,,Hið einkcnnilegasta við þetta vfnsölumál
er, að það fjekk tilvcru sfna og stuðning frá lútcrska
söfnuðinum á Girnli". Þessum ummælum mótmælum
vjcr sem safnaðarnefndarmenn Gimlisafnaðar, sem
algjörléga tilhæfulausum, vfsvitandi ósannindum.
Að G. Thorsteinson meini þettatil safnaðarins sem
fjelagshcildar, sannar hann sfðar með þessum orðum :
,,Að þvf scm mjer er kunnugt, er það f fyrsta skifti
f kirkjusögu Vesturheims, að ,,kristin“ kirkja styður
að útbreiðslu vfnsölu á opinberan hátt“. Söfnuður-
inn sem fjelag hefir alls engin afskifti haft af þessu
vfnsölufyrirtæki á Gimli, þvf þó svo sje, að vissir
mcnn f söfnuðinum hafi undirritað beiðni umsœkjanda
vínsölulcyfisins, þá hafa þeir menn gjört það scm ein-
staklingar, og bcra sjálfir persónulcga a 11 a ábyrgð,
bæði siðferðislega og lagalcga, scm þeirri
undirskrift fylgir, en söfnuðurinn alls ekki.
G. Th. hlýtur lfka að vita, að nokkrir af meðlim-
um Good-Templar-stúkunnar á Gimli — sem hann
segir að gangist 'fyrir vinnu gegn vínsöluleyfinu —,
eru lfka mcðlimir lúterska safnaðarins, og sýnist það
þvf ekki viðeigandi af honum að gjöra tilraun til að
ófrœgja sðfnuðinn sem h e i 1 d f þessu sambandi, þó
það fólk scm f söfnuðinum.stcndur hafi skiftar skoð-
anir í þessu vfnsölumáli.
Gimli, 28. apifl 1903.
C. P. Paulson. Jón Pjetursson.
G. Th. Fjeldsted. H. P. Tergeshn.
Eggert Sigurdsson.
Hugsunarsöm KONA. Hamingjan góða! Slfkur
og þvílikur maður, sem jeg á. Jeg má sækja hverja
brennivínsfl'iskuna á fœtur annari. Ef jeg ekki
drykki sjálf helfinginn úrþeim og bœtti vatni á f stað-
inn, þá væri hann fullur allan daginn.
Skipstjórinn á
Afródítu.
—:o: —
(Framhald).
„Skyldi maður gcta sjcð blekflösku í
þessu myrkri, Markley,“ sagði ungi mað-
urinn við sessunaut sinn.
, ,Jeg get ekki skilið að hann sjái til að
stýra,“ sagði Markley, sem ekki hafði hleg-
ið ncitt um langa stund.
,, Jeg sje ekkcrt sem jeg get glöggvað
mig á,“ sagði Daggett með kuldadrambi,
,,en jeg stýri hcldur ekki eftir auganu“.
Nú var ekki talað eitt einasta orð f hálfa
stund. Vindurinn var orðinn svo hvass að
báturinn skaut kerlingar & ölduhryggjunum
eða scm næst þvf, og einn maður stóð á-
vallt f austri.
,,Jeg hefi aldrei haldið að slfkur öldu-
gangur gæti átt sjer stað hjcr innanvert
við cyjarnar,“ sagði ungi maðurinn, sem
nýlega gegnvöknaði f báru cr gckk lukt
yfir bátinn.
,,Það eru til margir hlutir scm sumt fólk
hefir cnga ímyndun um,“ sagði Daggett
háðslega.
,,Er aldan oft svona háreist hjer ?“ spurði
hinn farþeginn.
„Ekki mjög oft,“ tautáði bátstjóri.
,,Er hún nokkurntfma svona hávaxin ?“
spurði ungi maðurinn fgrunsömum róm.
Eftir litla þögn scgir Daggett: ,,Fyrst
að þú, hcrra Hutchinson, virðist þekkja
þetta vel, kæri jeg mig ekki um að scgja
þjer, að það á sjer ekki stað“.
,,Scm cr sama scm að segja að oss hefir
rckið til hafs?“ spurði Hutchinson.
„Oss hcfir ekki rckið að landi,“ tautaði
Daggett.
Alla nóttina vcltist báturinn f stórsjóum
og mennirnir urðu votir og kaldir, cn cng-
inn kvartaði cnda þótt lítil væri lífsvonin.
Um óttubil lægði vindinn og dagurinn
rann upp hreinn og bjartur, cn ekkert land
var í augsýn. Innan 5 mflna fjarlægðar sáu
þcir þó langt skip, sem gljáði áeins ogfág-
að stál, og dró á eftir sjer langan rcykjar-
hala. Allir litu þeir þangað, en nú skipaði
Daggctt að taka rifin úr seglinu, svo þeir
á skipinu gætu sjeð bátinn.
„En þeir munu sjá oss nógu sncmma,“
tautaði Daggctt, ,,þvf sjái jeg rjctt, er það
tollsnekkja, þó jeg skilji ekki hvað hún er
að gjöra hjer, f stað þess að halda sig í nánd
við Savanna, til að hindra for þeirra sem
flýja sýkina. Hana, þcir cru búnir að sjá
oss, þeir stýra beint á bát vorn“.
„Hvort sem það er tolísnekkja cða
ekki,“ sagði Hutchinson, ,,megum við ckki
minnast einu orði á Brúnsvfk, annars láta
þeir oss vera kyrra f þessu báthrói. Við
getum sagt að við höfum verið að fiska“.
„Já, jeg hcld það, við höfum svo mörg
fiskiáhöld,“ sagði Daggctt mjög háðslega.
,,Við getum sagt að þcim hafi verið
fleygt fyrir borð, til að ljetta á bátnum,.“
svaraði Hutchinson.
Þegar saman dró mcð bátnum og skip-
inu, sáu þeir þó allir að það yar ekki toll-
snekkja, cn Ifktist frcmur skcmtiskipi, og
þegar skipið stöðvaði ferð sfna svo sem 10
yards frá bátnum, breyttist þessi grunur
þeirra f vissu, er þeir sáu hve allt var
skrautlegt. Að afstöðnu stuttu samtali milli
Hutchinson's og yfirmanns á skipinu f ein-
kennisbúningi, var þeim öllum leyft að
koma um borð f skipið.
Hutchinson varð fyrstur inn fyrir öldu-
stokk skipsins, en jafnsncmma og hann
stje báðum fótum á þilfarið, lögðu tveir
efldir skipverjar handj&rn & hann. Sömu
forlögum urðu hinir bátsmennirnir að sæta.
Allrasnöggvast missti Hutchinson sinnisró
sfna, en þegar hann sá örvflnanina á and-
liti Markley’s skellihló hann.
„Vcrtu hugrakkur, gamli fjelagi minn,“
sagði hann, „við erum varla af baki dottn-
ir enn, ncma þeim hugsist að offylla oss
mcð góðum morgunverði, scm jeg vona
þeir vilji. Hr. foringi,“ sagði hann, um
leið og hann sncri sjcr að honum glaður f
bragði, „cf það er ckki um of að fara þess
á leit við gestgjafann, bið jeg yður að
greina mjer frá hvað þessar vingjarnlcgu
viðtökur eiga að þýða?“
„Jeg held að þú þurfir ckki sjerlegar
skýringar,” svaraði foringinn, „en sje svo
að þú þurfir þcirra, þá mun skipstjórinn
veita þjer þær“.
Svo fór hann mcð þá alla -saman irtn f
stóran og hlýjan sal. Skrautið og lffsþæg-
indin sem þeir sáu þar, virtust vekja meiri
auðmýkt og virðingu hjá Daggett og skip-
verjum hans, heldur en handjárnin, er ckki
virtust hafa nein áhrif á þá.
„Láttu nú skipstjórann koma, “ sagði
Hutchinson við foringjann, scm var fyrsti
stýrimaður. Hutchinson hafði undir eins
fengið sjer sæti f þægilegum hœgindastól.
,,Skipstjóri er enn ekki kominn á fœt-
ur,“ ansaði stýrimaðurinn, sem var alvar-
legur og rólegur maður um fertugsaldur.
„Gjörðu honum þá ekkert ónæði okkar
vegna,“ sagði Hutchinson með uppgerðar
auðmýkt. ,,En þegar hann hefir lokið
morgunverði og kvcikt í pipu sinni, væri
mjer ánægja f að fá að tala við hann. Nú
man jeg eftir þvf, að matreiðslumaður vor
á bátnum vaknaði seint f morgun, og var
að búa út morgunverð þcgar þú bauðst oss
um borð“. (Framhald).