Baldur - 31.08.1903, Síða 3

BALDUR, 31. ÁGtíST I9O3
3
Stóra störin.
Jeg man að f fyrra jeg sá hvar þú sazt;
mjer sárnaði stórum hve víða þú sprazt;
svo hávaxin, bolmikil, breiðleit og þvöl;
hve bóndanum var að þjer sýnileg kvöl.
Þú stórskemmdir heyin, í högunum stóðst,
f hagnýzlu stað þú f forina tróðst.
Jeg gaf lftið um þig, jeg segi það satt;
jeg sá helzt til vel hvernig fólkið var statt
að eiga þig dreifða’ út um heyflöt og haga,
og horfa á þig vera þar að eins til baga.—
En svo leið nú vetur, og sfðan kom vor;
nú sje jeg þig aftur f þessari for.
Þar labbaði’ eg áðan mcð lognmollu deyfð
sem lægist hver báran afsandinum kneyfð ;
en snjcri mjer burt þaðan blómum að safna,—
að brjósti mjer lagði jeg skúfana vafna, —
þá hagajurt sá jeg að hjer ætti bú
og hljóp til að sjá það,—það varst þá þú.
óþarfa störin mfn, blómið þitt ber
mjer bjartasta skrúðið.—En finnst ekki þjer
á auðvirtum stofni margt fagurt blóm falið,
á fegurri kynlegg sem mætara’ er talið.
Á bæði tvö skfn þó hin sama sól;
en sfn var hvor jörðin, er frœkornin ól.
En sumar er komið, og senn kemur haust,
og senn verður fegursta vorblómið laust;
en frækornin þin máske frjóvgast á ný,
og framtfðar bfða’ að eins moldinni í;
en ske má það lfka þau ei vakni’ upp aftur,
og aldrei á ný veitist lífgunarkraftur.
Það fellur svo margt o’n f mold á þann hátt,
og molnar og skrælnar þar niður f smátt;
þótt vilji það til að það vaxi upp aftur,
ef vcitist því hjúkrandi lffgunarkraftur,
6, hversu’ er ei hætt við það bfði’ ei þess bót,
hve búið var illa’ að þess nýfœddu rót.
Hann.
Eitt sinn voru Óli og Pjetur að þrátta. Óli reiddist
og barði gamla vininn sinn.
,,Á þetta að vera gaman eða alvara?“ sagði Pjetur.
,,Alvara!“ orgaði Óli f bræði.
,,Það var lán fyrir þig, þvf slfkt spaug þoli jeg
ekki,“ svaraði Pjetur.
„Þetta kjólacfni er svo vænt,“ sagði kaupmaður
v>ð konu, scm var að skoða varning hans, ,,að það
endist um alla cilífð, og á eftir má hafa það f milli-
pils“.
Ljótt gaman.
(Framh.)
Þess meir sem hún hugsaði um þetta
. ferðalag sitt, því heimskulegra virtisthenni
það, en að hinu leytinu sá hún glöggt, að
hefði hún verið kyr f San Francisco, þá
heföi ekki annað legið fyrir henni en að
svelta í hel.
Loksins kom hún til Madura, og leitaði
strax uppi póstvagninn. Tveir ungirmenn
gengu í humótt á eftir henni, þeir Richard
M j;iJ )ws og vinur hans Bob, og þóttust
vissir um að þetta væri E. R. Bob hló og
hafði gaman af að hugsa til hve hissa
skólakennarinn yrði, en Richard iðraðist
eftir að hafa narrað svona unga og mynd-
arlega stólku.
Ökumaður hjálpaði Esther að láta hand-
koffortið upp f vagninn og svo settist hún.
Hún sagði honum að hún ætlaði til Ruby
Creek.
,,Ruby Creek ?“ endurtók hann. Þjer
eruð ókunnugar hjer, er ekki svo ? Það er
Iftið og afskekkt pláss, sem þjer ætlið til“.
„Þar er persóna, sem mun mæta mjer,“
sagði hún.
Þegar þau höfðu ckið nokkrar mflur,
stöðvaði ökumaður hestana og sagði henni
að hjer væri Ruby Creek, og hjer ætti hún
að fara af vagninum. Henni fjellst hugur
að nokkru leyti, en ljet ekki bera á því.
Nú var orðið áliðið dags og hún stóð
þarna einsömul á brautinni, en hún átti
ekki langt að ganga. Hún leit f kringum
sig til að vita hvort hún sæi ekki Egbert
Summers, cn ekkert mannsbarn var sjáan-
legt.
Nú heyrði hún að cinhver kom keyr-
andi á eftir henni og sneri því inn á götu,
sem lá út frá aðalveginum. Að fáum mfn-
útum liðnum sá hún skólahúsið og skammt
frá þvf lftið hús með laglegum inngirtum
grasbletti í kring um. Þarna hlaut hann
að eiga heima, hugsaði hún.
Það lá illa á Esther, samt gekk hún þó
þangað inn f garðinn og beint að dyrunum
á húsinu, sem voru opnar. Þessi augna-
blik voru hcnni erfið ; hún gat ekki sagt
eitt orð, cn beið þess að hái dökkhærði
maðurinn, sem sat þar inni og var að lesa
f bók, stæði upp, kæmi og talaði til sfn.
Á borðinu voru leyfar frá kvöldvcrðinum,
en hann var svo niður sokkinn í það, sem
hann var að lesa, að hann tók ekki eftir
henni. En svo tók hann eftir því að skugga
bar inn úr dyrunum og þá sá hann hana.
Ilann ýtti stólnum aftur á bak og stóð
upp.
,,Hvað viljið þjer ?“ spurði hann. ,,Get
jeg gjört nokkuð fyrir yður ?“
Esther gat ekki sagt eitt einasta orð.
Þetta var svo gagnstætt þvf, sem hún
hafði vænst eftir.
Maðurinn gekk nú til dyranna og horfði
rannsakandi augum á hana. Hann var
þrekinn og kraftalegur, svartskeggjaður og
alvarlegur mjfig, svo henni varð nær þvf
hugfall við að horfa f augu honum.
„Jeg er Esther Raymund," sagði hún
veiklulega.
Hann horfði undrandi á hana, en gjörði
enga tilraun til að hjálpa henni út úr vand-
ræðunum.
„Jeg hjelt að þjcr væntuð mfn,“ sagði
hún, en skammaðist sfn ákaflega fyrir að
verða að segja það.
| Djúp hrukka myndaðist þvers um enni
mannsins.
„Jeg held að þetta sje misskilningur hjá
yður, og að þjer ætlið mig vera annan, en
jeg er,“ sagði hann kuldalega, „eða máske
þjer hafið villst á húsum. Má jeg spyrja
að hverjum þjer leitið ?“
„Herra Egbert Summers,“ svaraði
Esther lágt, leit niður og roðnaði.
Maðurinn hrökk aftur á bak. ,,IIjcr
hlýtur einhver misskilningur að liggja til
grundvallar,“ sagði hann ergilegur, ,,jeg
er Egbcrt Summers. Hvað viljið þjcr
mjer ?“
Þetta var óþolandi, og Esther, sem
reiddist dálítið, leit djarflega upp.
,,Hvað jeg vil yður?“ svaraði hún djarf-
lega, ,,jeg kom hingað samkvæmt innilegri
beiðni yðar, en nú yfirgef jeg yður sam-
kvæmt mfnum eigin frjálsa vilja, þvf cng-
inn gæti fengið mig til að vilja hafa nokk-
ur afskifti af þeim manni, sem er svo lúa-
legur, svo stefnulaus og svo svikull eins
og yðar eigin orð gefa mjer ástæðu til að
ætla yður. Hjer eru brjefin yðar. Fáið
mjer mfn brjef og jeg skal strax fara hjeð-
an. Aldrei vil jeg sjá yður aftur nje heyra
neitt um yður“.
Hún opnaði handkoffortið, tók upp lft-
inn brjefapakka og rjetti honum. Vegna
reiði-ásigkomulags þess er hún var f, gat
hún ekki sjeð eins glöggt og ella, annars
hefði hún hlotið að sjá að hann varð svo
hissa, að hann gat vart opnað munninn.
En loksins sagði hann þó: ,,Brjef? Brjcf?
Um hvað eruð þjer að tala?“
Þetta var meira en Esther gat þolað ;
hún fleygði brjefapakkanum inn á gólfið,
leit svo gremjulega og fyrirlitningarlega til
hans, að honum varð hverft við, og gekk
svo á brott.
(Framh.)